91. Sanatoryjne wspomnienia

W ogrodzie na razie spokój i cisza... szaro, buro i nic się nie dzieje, więc mogę tę chwilę poświęcić na wspomnienie mojego pierwszego wyjazdu do sanatorium :)

A ponieważ to wspomnienie jest dla mnie miłe i bardziej kojarzy mi się z jakimś 21-dniowym wakacyjnym pobytem, niż z leczeniem, z tym większą przyjemnością poświęcę się tym wspominkom :) 

Wylądowałam w Świeradowie Zdroju, małym dolnośląskim miasteczku, położonym w Górach Izerskich. Oczywiście było tam pięknie, widoki zastałam niezapomniane i zapierające dech w piersiach. Tym bardziej, że w momencie przyjazdu przywitała mnie iście wiosenna pogoda, błękitne niebo i świecące słońce. Jedyną niedogodnością był wiejący mocno wiatr, ale wiem, że nie można mieć wszystkiego, poza tym był ciepły, więc dało się przeżyć :) Już na samym początku, na swoim pierwszym rozpoznawczym spacerze, chwyciłam za telefon i robiłam zdjęcia, bo byłam zachwycona widokami, ciepłą aurą i ilością zieleni w tym pięknym miasteczku.

Oczywiście swoje pierwsze kroki skierowałam do Parku Zdrojowego. Musiałam znaleźć się wśród tych wysokich, majestatycznych drzew...

Świeradów był jeszcze wtedy świątecznie udekorowany, wszak były to pierwsze dni stycznia. Na głównym deptaku stała pięknie udekorowana choinka.

A w miejscowym kościele znalazłam świąteczną szopkę.

I mimo tych świąteczno-noworocznych dekoracji, na świeradowskich, przydomowych rabatkach znalazłam kwitnące pierwiosnki. Naprawdę trudno było uwierzyć w ten widok, tym bardziej, że było ich pełno :) 

Oczywiście, jak to w sanatorium, oprócz codziennych zabiegów i mnóstwa wolnego czasu, były też organizowane wycieczki. Zapisałam się na prawie wszystkie i pierwszym miejscem, do którego zabrał mnie wycieczkowy autokar z przewodnikiem, była osławiona Kotlina Jeleniogórska, ze znaną Szklarską Porębą, Karpaczem i Kowarami oraz Zakrętem Śmierci. Od razu w tym miejscu zaznaczam, że zdjęć z całego pobytu w sanatorium mam całe mnóstwo, ale wyselekcjonowałam tutaj tylko jakąś niewielką część, bo umieszczenie wszystkich na blogu, byłoby wprost nieludzkie.

Karpacz:

I niesamowity Park Miniatur w Kowarach:

Bliski memu sercu wrocławski Ratusz w miniaturze:

Miniatura zamku w Książu:

Nawet z malutkimi ludzikami pracującymi na rusztowaniu :)

Miniatury kamieniczek z jeleniogórskiej starówki:

I inne:

Następna w planie była wycieczka do Pragi. Odwiedzałam to piękne miasto nie tak dawno, ale jest to akurat takie miejsce, które można oglądać w nieskończoność i zawsze wypatrzy się coś nowego :)

Urok tego miejsca zniewala mnie za każdym razem i zachwyca ogromnie.

Wieża widokowa inspirowana paryską Wieżą Eiffla:

Panorama miasta:

I praska starówka:

A na koniec praskich atrakcji mały bonusik. Krótki film średniowiecznego zegara astronomicznego, znajdującego się na ścianie Ratusza Staromiejskiego, z ruchomymi figurkami dwunastu apostołów i postacią Śmierci o wyglądzie kościotrupa, z dzwoniącym dzwonkiem w jednej dłoni i klepsydrą w drugiej.

W międzyczasie mojego pobytu w sanatorium zaczął padać śnieg. W pierwszym dniu jeszcze nieśmiało i niezdecydowanie, co pozwoliło mi, wraz z sanatoryjnym towarzystwem, pokonywać świeradowskie, górzyste trasy.

Ale to sypanie nie miało końca, śnieg padał bez przerwy dwa dni i dwie noce i to taki gęsty, że moje stare oczy dawno nie widziały takich opadów...

Zrobiło się pięknie, ale też niebezpiecznie na tych górskich, stromych drogach. A właśnie w taką pogodę czekała mnie kolejna atrakcyjna wycieczka, tym razem do Drezna :)

Na szczęście droga przebiegła bez ekstremalnych przygód... tyle, że w samym Dreźnie zimno było przeraźliwie, a najgorszy był przenikliwy wiatr, który wdzierał się dosłownie wszędzie. Trochę pozwiedzaliśmy, ale też sporą część czasu przesiedzieliśmy w knajpce przy kawie, bo spacerowanie w takim zimnie, to była średnia przyjemność.

Drezno jest pięknym miastem, klimatycznym, nastrojowym i niezwykle urokliwym. Jedyna rzecz, która mnie uderzyła po oczach, to wyeksponowane i pomalowane na niebiesko gazowe rury, które pociągnięte są przez centrum miasta. Wygląda to dla mnie co najmniej dziwnie, jeśli nie powiedzieć - nieładnie :(

Trochę migawek z Drezna:

Wycieczka do Drezna była ostatnią taką sanatoryjną atrakcją i praktycznie zaraz po niej szykowałam się już z powrotem do domu :) 

Świeradów żegnał mnie piękną pogodą. Bielusieńki, czyściutki śnieg, słońce i błękitne niebo, aż żal było wyjeżdżać :) 

W domku, w czasie mojej nieobecności, mój kochany mąż opiekował się moimi roślinkami. Zgodnie z moją instrukcją i prawie pod moje dyktando podlewał, chuchał i dmuchał, przynajmniej tak mówił 😀 Mimo tych starań, dwie roślinki nie przeżyły rozstania ze mną i uschły pewnie z tęsknoty... 

Begonię z pierwszego zdjęcia właśnie reanimuję (może się uda), natomiast syngonium z drugiego zdjęcia umarło na amen. 

No cóż, to tylko roślinki, a mąż wykazał skruchę, więc jest mu darowane :)

Za to pięknie zakwitł storczyk na sypialnianym parapecie, więc rachunek jest prawie na zero 😁

Powiem Wam jednak, że ten pobyt w sanatorium trochę mnie zmęczył. Wszystkie te zabiegi, spacery, wycieczki, potańcówki...

Teraz jestem w domku, ale chwilkę odsapnę i muszę pomyśleć nad jakimś kolejnym wyjazdem, żeby po tym pobycie w sanatorium solidnie odpocząć (może w jakimś kolejnym sanatorium?) 😀😀😀

Do zobaczenia się z Wami następnym razem :)