192. Cudowna Kreta

KALIMERA!!!

Jestem, już jestem, ale wiedziałam, że tym razem też tak będzie. Tak trudno się znaleźć w swojej codzienności po pobycie w tak cudownym miejscu. W zeszłym roku, po wakacjach na Bałkanach też ciężko mi się wracało do dnia powszedniego... teraz mam wrażenie, że mimo krótszego wyjazdu, ten powrót jest podwójnie trudny. Może także dlatego, że prosto z gorących, słonecznych promieni i prawie parzącego, żółtego piasku na plaży, w kilka godzin znalazłam się na deszczowym i wietrznym lotnisku we Wrocławiu, a moje wciąż nagrzane ciepełkiem ciało, zaczęło głośno krzyczeć: NIEEEEE... co Ty zrobiłaś, kobieto!!! Wracaj!!! :)

No dobra... wróciłam i na tę chwilę nic tego nie zmieni, ale zaakceptowanie tego, co dzieje się za oknem jest niewykonalne :( Pada, wieje, zacina czymś mokrym, zimnym i paskudnym... brrr! I to ma być maj???

Zanim zacznę swoje kolejne gorzkie żale, chcę Wam bardzo podziękować za wszystkie ciepłe słowa i życzenia zawarte w komentarzach pod poprzednim postem. Czytałam je wszystkie na bieżąco i było mi z tego powodu bardzo miło :) I chciałam uprzejmie zameldować, że wszystkie życzenia wspaniałego wypoczywania sprawdziły się co do joty :)

Ponieważ jestem Panią Ogrodową, to ten wpis zacznę oczywiście ogrodowym akcentem, choć jak się domyślacie, będzie on prawie w całości poświęcony mojej podróży. Ale kolorowe kwiaty też przecież muszą być, nie ma innej opcji :)

No bo przecież taki widok na początek, to raj dla oczu...

Macie chyba świadomość, a jeśli nie macie, to miejcie, że nie jestem dobra w destynacyjnych relacjach. Z o wiele większą łatwością przychodzi mi pisanie o roślinach i moim ogrodzie, niż o podróżach. Tak że w moich opisach nie znajdziecie szczegółowych informacji, gdzie dokładnie były zrobione poszczególne zdjęcia, ani nie znajdziecie żadnych historycznych faktów, czy innych opisów. Po prostu nie jestem dobra w pamiętanie takich detali, najczęściej mam tak, że chłonę wszystkie wrażenia całą sobą i dotyczy to zarówno walorów wzrokowych, jak i słuchowych, emocjonalnych i innych. Ale niech mnie ktoś potem zapyta, jak się nazywa to miejsce, które tak namiętnie podziwiałam, to... hmm... hmm... :)

Dlatego, zdjęć dzisiaj będzie pełno, ale szczegóły dotyczące ich umiejscowienia, poza widokiem pięknych plaż, zostały raczej na Krecie :)

 No to 3, 2, 1... START!!!

Kocham latanie... wiedziałam o tym już wcześniej, bo lot samolotem nie jest mi obcy, ale za każdym razem cieszę się na takie fruwanie jak małe dziecko :) Co chyba widać :) Tym razem było jednak trochę bardziej emocjonalnie, ponieważ w Chanii miałyśmy podwójne lądowanie. Piszę w liczbie mnogiej, ponieważ w tę podróż wybrałam się razem z czterema koleżankami. Po pierwszym "prawie" wylądowaniu, samolot poderwał się nagle z powrotem do góry, wcisnęło nas w fotele i to nie było fajne przeżycie. Coraz to, na przemian, wysuwało się i chowało podwozie, co doskonale było słychać w środku i atmosfera wśród pasażerów zrobiła się, delikatnie mówiąc, wiejąca grozą. Nic nam nie ogłoszono i nie wiadomo było co się dzieje i skąd taka decyzja. Dodatkowo jeszcze wszystkie "samolotowe" dzieci zaczęły płakać. Dopiero po chwili pilot oznajmił nam, że nie otrzymał zgody na lądowanie z uwagi na złe warunki atmosferyczne. Z powodu silnego wiatru musieliśmy zrobić dodatkowe okrążenie nad miastem i podejść na pas z drugiej strony. Ale w finale wszystko się udało :)

A na miejscu, już po przylocie czekał na nas widok jak z bajki. Prawie luksusowy hotel i widok basenu, który świecił pustkami, napawały optymistycznie i zapowiadały moc niezapomnianych wrażeń. Tak też było, byłyśmy zachwycone wszystkim już od pierwszej chwili :)

Na basenie był straaaaszny tłok :)

Dlatego czułam się, jak wolny i szczęśliwy ptak:)

Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym zaraz na samym początku nie uwieczniła roślin, które na terenie hotelu umilały mi codzienny widok...

To teraz taki krótki zlepek-short... wylot z Wrocławia, gra przystojnego młodzieńca na handpanie, unikalnym instrumencie perkusyjnym, sfilmowana w kreteńskim miasteczku Rethymno, a na samym końcu taneczne popisy Iwonki :) 

Oczywiście, jeśli chodzi o rośliny, to zawsze największe wrażenie robią na mnie te egzotyczne, które u nas nie zimują, a przechowanie ich przez mroźne dni wymaga pracochłonnego zabezpieczenia albo posiadania odpowiedniego ogrodu zimowego.

Dlatego sesja zdjęciowa na tle tych piękności musiała się odbyć :)

Nie wiem, jakich słów mam użyć, żeby opisać piękno Krety. Ta wyspa jest po prostu bajkowa i ma wszystko, o czym tylko można sobie zamarzyć. Lazurowa i krystalicznie czysta woda, piękne plaże, a w tle góry. Wspaniałe zabytki, a do tego niesamowicie życzliwi i uśmiechnięci ludzie... czy można chcieć czegoś więcej???

Że już nie wspomnę o roślinach, ale wiem, że nie wszyscy mają na tym punkcie hopla, ja mam :)

W trakcie tego siedmiodniowego pobytu, byłyśmy na dwóch zorganizowanych wycieczkach, a jedną dodatkowo zrobiłyśmy sobie same. Przy okazji miałam możliwość podszlifowania swojego angielskiego, bo życie jednak zmusza do tego najbardziej :) I przekonałam się, że w tej kwestii nie jest ze mną tak źle, jak myślałam :)

 Same wybrałyśmy się autobusem miejskim do oddalonego o około 20 km miasteczka Rethymno. Piękne, spokojne miejsce, pełne wąskich uliczek, kramików i niepowtarzalnych zabytków. A jak niesamowicie smakują lody w towarzystwie miejscowych, roześmianych tubylców :)

Występ na handpanie.

Pospacerujmy...

Na pierwszą z zorganizowanych wycieczek wybrałyśmy się do Chanii, drugiego pod względem ilości mieszkańców miasta na Krecie. Chania to piękne miasto, słynące z całkiem sporego portu i ogromnie ciekawej i wyjątkowej zabudowy z czasów weneckich. 

Spacer uliczkami tego magicznego miejsca, to była niesamowita przyjemność...

Wnętrze cerkwii

Przy okazji tej wyprawy odwiedziłyśmy plażę Stavros na półwyspie Akrotiri, na której w 1964 roku kręcone były ostatnie sceny filmu Grek Zorba. Zrobienie sobie pamiątkowego zdjęcia w tak symbolicznym miejscu, jest - według słów przewodnika - obowiązkowe :)

Zwiedziłyśmy także Katedrę Trimartiri, centrum religijne i społeczne, tłumnie odwiedzane przez turystów i mieszkańców Chanii. Jej wnętrze zapiera dech w piersiach, a bogate zdobienia wzbudzają wielki podziw. To ogromne arcydzieło architektury bizantyjskiej.

Niesamowitym miejscem był także malowniczy klasztor prawosławny Agia Triada, otoczony gajami oliwnymi i winnicami. Żeby tam wejść, należy mieć na sobie skromny strój. To zaczarowane miejsce, pełne pamiątek religijnych, urzekło mnie także swoim wyjątkowym klimatem, tajemniczością i widokiem mnichów z długimi brodami, dyskretnie przemykających pomiędzy zwiedzającymi :) 

Na terenie klasztoru znajduje się mały sklepik, w którym można kupić między innymi wino z miejscowych winorośli oraz oliwę, produkowaną przez mnichów z klasztornych oliwek.

A na widok roślinności, która dekoruje te stare mury, nie mogłam pozostać obojętna... po prostu coś fantastycznego!

Przekazanie wielu ciekawostek z tej właśnie wycieczki zawdzięczamy naszemu przewodnikowi Arturowi, Polakowi od 8 lat mieszkającemu wraz z żoną Kasią na tej cudownej wyspie. Zakochali się w Krecie już jakiś czas temu, przyjeżdżali tam najpierw na wakacje trzy lata z rzędu, a potem postanowili przenieść się na stałe i... tak zrobili. Zajmują się tam wynajmowaniem pokoi turystom w swoim pensjonacie i oprowadzaniem wycieczek. Przemili młodzi ludzie, pełni miłości do tych niezwykłych miejsc. I to właśnie Artur opowiedział nam mnóstwo ciekawostek o wszystkich tych miejscach z tamtej wycieczki. 

Natomiast jego żona Kasia była przewodnikiem w czasie kolejnej naszej wyprawy w zupełnie inne miejsce. Tym razem zdecydowałyśmy się na zwiedzenie jaskini Agia Sofia, następna w kolejce była różowa plaża Elafonisi, a zwieńczeniem tej wycieczki miała być wizyta w kreteńskiej winiarni, połączona z jednoczesną degustacją win.

Najpierw jechałyśmy wąwozem Topolia, podziwiając przez okno niesamowite pejzaże. Takich widoków nie da się zapomnieć. Przed oczami stawały mi zeszłoroczne krajobrazy z Albanii... bardzo podobne odczucie pięknych i jednocześnie trochę groźnych gór, w połączeniu z przepastnymi wąwozami i oszałamiającą zielenią, będącą tłem dla różnobarwnych kwiatów. Widok nie do zapomnienia, ale dobrze, że są aparaty fotograficzne :)

Wśród tych niesamowitych wąwozów i rozpadlisk znajduje się jaskinia Agia Sofia. Wchodzi się do niej po stromych, kamiennych schodach. Przekonałam się tam, że mam jeszcze całkiem niezłą kondycję :)

Po wejściu na górę okazuje się, że jaskinia jest całkiem spora, jest w niej dosyć wilgotno, a w środku mieści się mała kapliczka, a nawet niewielki zbiór ikon. To niesamowite i trochę przerażające miejsce. Swoje schronienie znajdują tu gołębie, których nieustający gruchot i trzepot skrzydeł oraz występujące echo, potęgują wrażenie trwogi. Mówiąc szczerze, z przyjemnością z powrotem z niej wyszłam na moje ukochane słońce :)

A schodząc, w "łąkowej" zieleninie, wypatrzyłam takie cudo... kwiat, który znałam tylko ze zdjęć i ogrodów botanicznych, nigdy nie widziałam go na żywo w jego naturalnym środowisku. Dziwidło! Roślina, która kwitnie raz na kilka lat, a jej wielki kwiat nie pachnie, tylko śmierdzi zgniłym mięsem. 

W następnej kolejności pojechałyśmy na Elafonisi, czyli na sławną plażę z różowym piaskiem. Wiatr był tego dnia niesamowity i chociaż - na szczęście - ciepły, to odbierał przyjemność z przebywania w tym miejscu. Najbardziej zachwyciła mnie tam woda... a właściwie jej kolor. Czysty lazur z cudowną, piaszczystą, wielką plażą i łagodnym zejściem do wody. Piasek różowy był tylko w niektórych miejscach, ponoć zależy to od odpływów i przypływów, które przynoszą ze sobą skruszone, różowe koralowce, które nadają piaskowi taki właśnie kolor. W czasie mojej tam wizyty, nie było tego różu zbyt wiele... mam też wrażenie, że zdjęcia z tego miejsca, są mocno podkręcone fotoszopem :) Ale nie powiem... sama plaża jest piękna, a woda zachwycająca. Połączenie tych wszystkich plażowych kolorów, niezaprzeczalnie robi piorunujące wrażenie.

Zwieńczeniem tego pięknego dnia, była wizyta w miejscowej winiarni, połączona z degustacją win, które są produkowane na miejscu. To było niesamowicie ekscytujące przeżycie :) Można było spróbować wszystkiego i w każdej ilości. Więcej szczegółów jest na filmiku, który wrzucam na końcu dzisiejszego wpisu. Na szczęście degustowanie kilkunastu różnych rodzajów tych trunków nie skończyło się dla nikogo żadną niemiłą niespodzianką :) Ale za to w czasie powrotu było bardzo wesoło :)

Na koniec naszego pobytu zrobiłyśmy sobie jeszcze sesję zdjęciową przed tawerną, do której chodziłyśmy na tańce...

... oraz pod wielką opuncją rosnącą zaraz obok :)

Zbliżając się do końca mojej greckiej opowieści chcę zaznaczyć, że jestem szczęśliwa, że tam byłam i to wszystko widziałam. Spełniłam jedno ze swoich marzeń, a już czuję, że rodzą mi się kolejne marzenia... świat jest przecież taki piękny. I choć nie da się zobaczyć wszystkiego, to już myślę, jaki będzie następny cel mojej podróży. 

Tymczasem żegnam się z Wami znowu na jakąś dłuższą chwilę, bo teraz z kolei jadę na spotkanie z moją facebookową grupą ogrodową. I choć wiem, że nie będzie tam już takich niesamowitych widoków, ani zupełnie nowych miejsc, jakie miałam możliwość oglądać ostatnio, to znowu się cieszę, bo spotkam się z ludźmi, których doskonale znam i za którymi tęsknię, kiedy dłużej ich nie widzę :)

Mam nadzieję, że po tej wyprawie usiądę już spokojnie na swoich czterech literach, bo mój ogród aktualnie woła o ratunek oraz pomoc w uwolnieniu od chwastów i muszę się nim zająć, a ja ciągle gdzieś ostatnio w świecie jestem :) Dlatego odezwę się znowu, jak już uspokoję swoje podróżnicze życie :)

A na koniec zostawiam Wam najdłuższy filmik... Plaże, woda, piękne widoki, jaskinia, degustacja win, a na koniec greckie balety w towarzystwie moich cudownych towarzyszek kreteńskiej przygody :)

SIGA! SIGA! 😀