12. Mijały kolejne dni

Czas mijał, zmieniały się kolejne pory roku, a roślinki rosły pięknie, nie zważając na moje roślinkowe nieuctwo. 

Zimą mogłam już świątecznie udekorować największy ogrodowy świerk.

Ale i tak zawsze najbardziej czekałam na wiosnę. Pierwsze zielone listki, białe bazie na wierzbie i kolorowe wiosenne kwiaty na rabatkach powodowały, że zachwyt moim nowym miejscem na ziemi, nie miał końca.

Zakochałam się w moim nowym życiu. Nigdy wcześniej tak często nie patrzyłam w niebo, jak właśnie dopiero tu, z mojego tarasu lub z trawnika, który - nie ukrywam - na początku napawał mnie dumą.

Dopiero tu zobaczyłam tak naprawdę, ile kolorów kryje w sobie natura. Mój miejski wzrok, przyzwyczajony do tego, że najbardziej kolorowy był do tej pory widok krzewów i drzew w pobliskim parku, nie mógł się nasycić tymi widokami. Wystarczyło spojrzeć wieczorem w niebo z zachodzącym w tle słońcem, by nie móc oderwać od niego wzroku. W wielkim mieście jakoś byłam ślepa na takie widoki :)

Przez pierwsze lata bawiłam się intensywnie w sianie nasion jednorocznych kwiatów. Siałam ile wlezie i gdzie tylko miałam miejsce, wszędzie tam, gdzie nie rosła trawa i gdzie wystawał jakiś łysy kawałek ziemi. 

Pamiętam, jak spacerująca drogą sąsiadka przystanęła za płotem, obserwując moje czołganie się po tym łysym poletku i próbę rozróżnienia i oddzielenia maleńkich kiełkujących roślinek od wszechobecnych i wszędobylskich chwastów i zaśmiała się, patrząc z sympatią w moją stronę. Powiedziała, że ona też tak na początku siała wszystko co się da, ale szybko odpuściła, bo kolana... stawy... i tak dalej, i tak dalej. Pamiętam, jak wtedy przyrzekłam sobie w duchu, że ze mną tak nie będzie, bo ja jestem wytrwała, stanowcza i nie odpuszczam tak szybko. Ha... któżby przypuszczał, że mojego zapału starczyło chyba na jakieś dwa lata? Odpuściłam, bo kolana... stawy... i tak dalej 😂 

Ale przynajmniej przez ten krótki czas miałam kolorowo i różnorodnie.

No cóż, ponieważ jestem pilna i obowiązkowa 😏, nieustannie poszerzałam swoją roślinkową wiedzę. Działałam aktywnie na pewnym forum kwiatowym i tak naprawdę to było właśnie miejsce, w którym nauczyłam się najwięcej, a niektóre z zawartych wtedy na tym forum znajomości, przetrwały do dziś. 

Tym sposobem, a także ciągłą metodą prób i błędów, nadszedł czas, iż moja wiedza poszerzyła się na tyle, że zdecydowałam się na świadome zagospodarowywanie terenu, a ponieważ wszystkie cztery kąty naokoło trawnika, były już czymś obsadzone, nie pozostało mi nic innego, jak tylko zacząć kroić trawnik. W końcu przecież ogród chciałam mieć, nieprawdaż? 😄

I to właśnie było pierwsze chirurgiczne cięcie mojej wychuchanej zielonej wykładziny. Zrobiłam właśnie to:

A potem to już poleciało i chirurgicznemu cięciu nie było końca 😆😆😆