145. Marcowe opowiastki

Uwierzcie mi, że nie mam ostatnio czasu usiąść na czterech literach nawet na chwilę.

Sama siebie nie poznaję, bo mam w tym roku jakiegoś dziwnego powera ogrodowego, nie czuję zbytnio zmęczenia, nie mam dość i nie chce mi się wracać do domu. Nawet zdarza się, że mąż mnie woła i na mnie krzyczy, żebym już kończyła robotę, bo przesadzam, a ja czołgam się po tych rabatach i mam z tego ogromną frajdę :) 

Nie wiem kiedy mi się to skończy i co więcej, nie wiem, czy w ogóle mi się to skończy, dlatego wykorzystuję ten mój dziwny zapał i zasuwam, ile się da.

Przyznam się Wam szczerze, że jeszcze nigdy o tej porze roku, czyli na początku marca, nie miałam tak dużo wykonanych prac ogrodowych, jak obecnie. Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że do zrobienia nie zostało mi już tak wiele, co cieszy mnie bardzo. Tym bardziej, że te najgorsze i najcięższe prace mam już wykonane. Dlatego moja gębusia cieszy się ogromnie. 

Na początek, na powitanie przedstawiam Wam pięknego pana irysa żyłkowanego. Prawda, że jest cudowny?

I zobaczcie sami, ile różnych zieleninek już się pokazało... Wiosna nie odpuszcza, trochę wygląda to tak, jakby zimę już przegoniła, choć ja wiem, że tak jeszcze nie będzie. Zapowiadają spore ochłodzenie, nawet nocne przymrozki, więc zima też jeszcze nieśmiało podskakuje i nie daje o sobie zapomnieć... 

Choć z drugiej strony, jak rośliny będą rozkwitać w takim tempie, to może się okazać, że wszystkie takie cudeńka jak konwalie czy lilaki, będziemy oglądać nie w maju, a już w kwietniu :) Nie jest to niemożliwe...

Ostatnie dni prawie nie schodzę z rabat. Wykorzystuję każdą chwilę, żeby coś tam zrobić i posuwam się systematycznie do przodu. Ale jak nie sprzątać na rabatkach, skoro spomiędzy zeszłorocznych liści wynurzają się takie piękności ?

Róże też wypuściły już pierwsze listki, a hiacynty za chwilę pochwalą się swoim kolorem...

Koło piwonii nie zdążyłam jeszcze posprzątać, a one już wychylają się z ziemi całkiem wysoko. Forsycja też za momencik otworzy swoje żółte kwiaty :)

Za chwilę rozwiną się kwiaty bergenii... Barwinek też już nie chce czekać na cieplejsze dni i zaczyna pokazywać swoje fioletowe kwiatki. 

Zaskoczyły mnie także rozwijające się już maleńkie kwiatki puszkinii. Ich przepiękne biało-błękitne płatki już za chwilę zachwycą nas swoją urodą...

Ale i tak najbardziej zachwycają mnie ciemierniki. Pełne kwiatostany tych roślin są zachwycające, a ich białe i bordowe kępki widoczne są już z daleka.

No cóż... walczę z pozimowymi resztkami oraz roślinnymi pozostałościami i jak na razie całkiem dobrze mi to idzie. Kolekcjonuję też wory ze śmieciami, przynajmniej dopóki nie zabierze ich przedsiębiorstwo gospodarki odpadami 😀 

To na fotce poniżej, to naprawdę tylko niewielka część...

🔘

Z serii zdjęć specjalnych, dzisiaj tylko dwie fotki, jakoś tak te najbardziej mi się skojarzyły po zdjęciach kotów, zamieszczonych w którymś tam niedawnym poście. 

Pewnie pamiętacie nasze wioskowe koty, które bez krępacji spożywały swoje kocie przysmaki na naszym - betonowym jeszcze wtedy - tarasie. Chciałam Wam dzisiaj pokazać, że z tych samych kocich misek korzystały też inne zwierzaczki, zwłaszcza późnymi wieczorami... wtedy, kiedy wydawało im się, że już nikt ich nie zauważy :)

Lisek przychodził często i tych fotek z nim mam dosyć sporo, choć nie wszystkie dobrze wyszły, bo wiercipięta był z niego straszny. Przychodził wieczorami i zaglądał do kociej miski, często wyjadał jakieś resztki, które po kotach zostawały.

Jeża widziałam tylko raz... może i przychodził częściej, ale z uwagi na jego niewielkie rozmiary, zauważyłam go jednokrotnie. Gdyby nie to, że tarzał się z tą miską po całym tarasie i solidnie przy tym hałasował, pewnie nie spostrzegłabym go wcale.

Ale za to, w przeciwieństwie do lisa, zachowywał się zdecydowanie sympatyczniej. Lis często łypał na mnie złym okiem przez tarasową szybę... widziałam, że raczej nie jestem w jego typie :)

🔘

Przechodzę teraz znowu do wspomnień. Wiele już wiecie o moim życiu. Wiecie, że to moje życie, które toczy się teraz jest moim "drugim", jak je nazywam.

Pokazałam Wam już podróż przedślubną, ślub, opowiedziałam o moim domu i o tym, jak powstawał, a także o naszych wyprawach na Mazury. 

Wspomniałam też o swoim dzieciństwie i o wczesnej młodości oraz o swoim "poprzednim życiu"...

Moje obecne życie zaczęło się już dosyć dawno i jedyne co teraz robię, to tylko zaklinam rzeczywistość, żeby nic się w nim nie zmieniło :) Mam swoje miejsce na ziemi, które jest dla mnie wszystkim, jestem tu szczęśliwa i naprawdę niczego nowego od życia już nie potrzebuję. Najbardziej uszczęśliwiłaby mnie wiadomość, że tak jak jest, już pozostanie, że nic nie ulegnie zmianie i nic się nie pogorszy. Tak sobie kreuję i tak sobie wyobrażam swoją przyszłość, bo wierzę w to, że pozytywne wyobrażanie sobie przyszłości przyciągnie właśnie taką rzeczywistość, dobrą dla mnie i mojego najbliższego otoczenia :)

Tak że dzisiaj tylko krótkie już wspomnienie niedawnych lat z mojej drugiej rzeczywistości, choć zdjęcia mają już parę, a niektóre paręnaście lat :) I jakoś wcale mnie nie dziwi, że na tych zdjęciach nawet jeśli się nie uśmiecham, to i tak śmieją się moje oczy :)

I tu z moim mężem, czyli facetem, który uszczęśliwia mnie najbardziej 💕

I to raczej byłoby na tyle moich wspomnień... doszłam w nich do chwili obecnej i czas chyba na zatrzymanie się właśnie w tym miejscu. Tym bardziej, że przyszedł już marzec, ogród budzi się do życia i za chwilę będzie znowu co opowiadać i pokazywać z ogrodowych rabat.

W fotograficznym archiwum mam jeszcze parę zdjęć z przeszłych czasów, będę je jakoś stopniowo pokazywać, po trochę i w kolejnych postach. Jednak tematycznie wracam do swojego ogrodu. Jest już prawie obudzony, więc będą kolejne ogrodowe fotki i opowieści o moich zielonych przyjaciołach :)

🔘

A na sam finał, żeby zakończenie nie było takie smętne, pokażę jeszcze, jak aktualnie kwitną moje domowe parapetowce.

Dwa storczyki, darowane mi kiedyś w bardzo lichym stanie, każdy z dwoma marnymi listkami, teraz tak pięknie odwdzięczają się za opiekę :) Zwłaszcza od tego fuksjowego koloru trudno jest oderwać oczy...

Na dziś to tyle, kochani "czytacze" 😗 

Dziękuję, że jesteście, zaglądacie i do mnie piszecie, bo to przecież Wasze wizyty i komentarze przyczyniają się do tego, że wciąż mi się chce. 

Że chce mi się tu zaglądać, pisać i wymieniać się z Wami swoimi myślami 

(nawet nie czuję, że rymuję 😁)

Pozdrawiam serdecznie wszystkich tu zaglądających i... do następnego razu 💛