14. Wskakujemy w 2015 rok

Znienacka i po cichaczu przenosimy się do roku 2015.

Ogród się rozrastał, ja pracowałam w nim w każdej wolnej chwili, choć tych wolnych chwil nie miałam za wiele. Dojeżdżanie do pracy prawie 30 km przez pięć dni w tygodniu, bardzo ograniczało czasowo moje możliwości i tak naprawdę luzacki pozostawał mi tylko weekend.

No bo rano dojazd, następnie osiem godzin pracy, potem powrót, jakieś zakupy, obiadokolacja, chwilowy odpoczynek (no bo trzeba było przysiąść na czterech literach chociaż na chwilę), rzut oka na moje zielone królestwo i już był prawie wieczór :)

No i często bywało tak, że piękna, słoneczna pogoda w tygodniu, w weekend zamieniała się w chlapę, deszczo-padanie albo wichuro-urywanie-głowy :) 

Ale pracowałam, dawałam radę 😃

Tak, jak ostatnio wspomniałam, zaczęłam krojenie trawnika. Gdzieś przecież musiałam wsadzać swoje chciejstwa, które gdzieś tam błąkały mi się po głowie, a apetyt na różne ogrodowe cuda miałam coraz większy. Wraz ze wzrostem mojej wiedzy w temacie różnych roślinek, zaczynała działać moja wyobraźnia i widziałam je wszystkie przed oczami, a ściślej na miejscu zielonej trawy :)

Zaczęłam od tego wykrojonego jak od linijki prostokąta, co nie było wielkim wyczynem, ani jakimś genialnym pomysłem. Coś tam z mojej długiej listy chciejstw wsadziłam, obłożyłam kostką brukową, nawiozłam kamieni i je wysypałam, bo przecież miało być ładnie i schludnie, no i cycuś glancuś, byłam z siebie dumna :)

Maj przyniósł kolejne piękne kwitnienia: tulipany, które bardzo lubię za ich finezję i nieprzewidywalność, no i moją nową wtedy miłość, czyli sasanki. Temu uczuciu do sasanek jestem wierna do dziś :) Uwielbiam te ich włochate łodyżki oraz zwariowane, kosmate i nieuczesane czuprynki, kiedy już przekwitną.

Jak widać na powyższej fotce, prostokąt zarastał sukcesywnie, no i przyszedł ten moment, kiedy znów zaczęło mi być mało :) Czego mało? No miejsca oczywiście.

Domek nie był już jedynym wystającym punktem na pustym wcześniej polu, nieuchronnie wtopił się w otaczającą go coraz gęściej zieleninę.

W wiosennych krzewach pojawili się też nowi lokatorzy. Byłam dumna z tego, że chcą założyć swoje miejsce na ziemi właśnie w naszym otoczeniu.

Coraz częściej też odwiedzała nas leśna zwierzyna :) Najczęściej w postaci zwiewnych i finezyjnych sarenek.

Nie mogłam się nadziwić... Właściwie to mojemu zdziwieniu nie było końca i dziwiłam się wszystkiemu :) Że tu jestem... że jest tak pięknie... że to wszystko mi rośnie i że to nie są wakacje, a ja nie przyjechałam tu na letni wypoczynek do znajomych, tylko to jest moje miejsce i jak obudzę się rano, to ten widok nie zniknie i będzie mi towarzyszył w każdej następnej chwili.

Żebym ja wtedy choć trochę przypuszczała, jak bardzo poniesie mnie fantazja i co też ja tam jeszcze w tym swoim ogrodzie nie wymyślę :) Ha, ha, ha!!! Tworzyłam prawie cyrk na kółkach, a co? Kto bogatemu zabroni??? 😂😂😂