27. Wakacje 2018, było pięknie

Czerwiec tamtego roku wystrzelił wszystkimi kolorami kwitnących kwiatów. Nie mogłam się nadziwić, ile tych wszystkich piękności zakwitło w moim ogrodzie. Czy wiecie, że dopiero pisząc tutaj te posty i grzebiąc w domowym archiwum ze zdjęciami z tamtego czasu, przypomniałam sobie, że miałam w swoim ogrodzie ostróżki? I przypomniałam sobie także, ile czasu potrafiłam się wpatrywać w płatki tych cudnych kwiatów. Nie mówiąc o tym, że miałam ostróżkę w niebieskim kolorze, który nie jest zbyt popularny i często spotykany wśród ogrodowych kolorów. I nie wiem, co się stało z moimi ostróżkami. Wymarły, obraziły się, odeszły... Dzisiaj już ich nie ma... To błąd, który koniecznie muszę naprawić w najbliższej przyszłości :)

Chodziłam, pielęgnowałam i ciągle odchwaszczałam te swoje rabatki i traktowałam je prawie jak swoje dzieci :) Myślę, że gdyby była taka potrzeba i możliwość, wycierałabym z nich kurze i jeździła po dróżkach odkurzaczem 😂 Moje wrodzone i momentami chyba już nieprzyzwoite poczucie porządkowania wszystkiego naokoło, przeniosło się na grządki i ciągle biegałam z grabkami i wiadrem na chwasty, nie pozwalając najmniejszemu zielsku wystawić z ziemi nawet czubeczka głowy :) 

I nie miało najmniejszego znaczenia to, że nieraz narobiłam się ponad własne siły, że czasem z trudem prostowałam kręgosłup, masowałam obolałe kolana i próbowałam doszorować dłonie i doczyścić paznokcie. Kiedy pod wieczór, po skończonej pracy, siadałam na tarasie z kubkiem kawy w dłoniach, nic nie mogło mi wtedy zepsuć dobrego nastroju i każde zmęczenie w tamtym momencie było bez znaczenia. "Satysfakcja gwarantowana" - to był pewnik i moje ogrodowe motto 😆

A jeśli jeszcze towarzyszyły tej wieczornej kontemplacji takie widoki, jak te na poniższych fotkach, to moje szczęście było już kompletne i niezniszczalne. Nic wtedy nie było w stanie zmienić mojego cudownego samopoczucia, dosłownie odczuwałam jak w moich żyłach płynie niewyobrażalne szczęście 😍

I powiem Wam, że równolegle z tymi moimi staraniami działo się tak, że w ogrodzie było coraz piękniej. Może dlatego bardzo tęsknię za każdą wiosną i za każdym latem, bo tak naprawdę uwielbiam te wszystkie swoje roślinkowe dzieciaczki, czekam na nie co roku z niecierpliwością, martwię się kiedy przemarzną, zmarnieją, wyschną i odejdą... A cieszę się niezmiernie, kiedy mogę je wiosną powitać po raz kolejny :)

Tamtego lata 2018 r. postanowiliśmy też, po dłuższej przerwie, pojechać na prawdziwe wakacje. Zrobiliśmy sobie trochę wolnego i wybraliśmy się na nasze ukochane Mazury. Swego czasu było to miejsce, które odwiedzaliśmy bardzo często. Ten wypad był urokliwy i z tego co pamiętam, wypoczęliśmy przyzwoicie, ale po tygodniu nie ukrywaliśmy, że z przyjemnością i niecierpliwością wracamy do naszego miejsca na ziemi. Ja już tęskniłam za swoim ogrodem i byłam ciekawa, ile roślinek uschło z tęsknoty za swoją panią 😜 Wrzucę tu parę fotek z tego mazurowego wypadu, skoro już archiwizuję po kolei tamte wydarzenia :) 

Na koniec pokażę Wam słodką fotkę mojego ogrodowego kaczorka. 

Z tym kaczorkiem wiąże się osobna historia, na ten moment zdradzę Wam jedynie tyle, że w tamtym czasie był jeszcze w pełni swojej atrakcyjności i wyglądał powabnie i kusząco. Ale do jego historii wrócę przy innej okazji :) 

Prawda, że cudny??? 😍