83. Grudzień w ogrodzie

No cóż... Miała być druga część kocich opowieści, ale... no właśnie.

Post jest prawie gotowy do publikacji, kolejne zdjęcia kotów już czekają w blokach startowych, ale niestety chwilę muszą jeszcze zaczekać, bo raptownie zmieniła się sytuacja :) 

Wczoraj porobiłam trochę fotek w ogrodzie, nawet z myślą o kolejnych wpisach na blogu, nagrałam krótki filmik, a tu nagle okazuje się, że na weekend zapowiadają w całym kraju bardzo intensywne opady śniegu, więc należy się liczyć z tym, że mój ogród również śniegiem się przykryje. 

I kiedy ja wtedy pokażę aktualne zdjęcia?

Z jednej strony nie tęsknię za jakimiś okrutnymi śnieżycami i zamieciami śnieżnymi, a takowe zapowiadają, ale z drugiej strony byłoby miło mieć już tego białego puchu choć trochę za oknem, bo wszędzie w tym sezonie już był, tylko nie u mnie :)

Toteż muszę te aktualności wrzucić jeszcze teraz, póki nic się za oknem nie zmieniło, bo nie wiadomo na jak długo ta śnieżna zadyma zagości :)

Ok, więc proszę bardzo, trochę aktualności...

Złapałam jeszcze kawałki niebieskiego nieba :)

Ale generalnie jest już szaro, buro, szybko robi się ciemno i teoretycznie, gdybym nie była pozytywnie myślącą osobą, mogłabym złapać deprechę. Ale nie złapię :)

Nie złapię, bo w domu mam różnego rodzaju pocieszajki :) Na przykład takie, przedświąteczne :)

Albo taka bida z nędzą, która zakwitła u mnie pierwszy raz. Została zabrana z miejsca, w którym o niej zapomniano. Odwdzięczyła się takim właśnie pięknym kwitnieniem :)

No i jeszcze zanim o ogrodzie, muszę wspomnieć o pewnym fakcie, o którym po prostu nie mogę nie wspomnieć. Ponownie, po prawie 4 latach, koncertował w Polsce zespół Enigma, najukochańsze brzmienie i dźwięki dla moich uszu i zmysłów :) Musiałam tam być i na nowo przeżyć ten ekscytujący show. Jeszcze dziś, choć minęło kilka dni od tego niesamowitego wydarzenia, nie mogę się do końca otrząsnąć z emocji...

A poniżej mała próbka niesamowitości... dla tych, którzy nie wiedzą, czym to się je i nie wiedzą o kogo chodzi, a chcą wiedzieć. No i trochę dla mnie samej :) 

No dobrze, to wracamy do ogrodu :)

Powtarzam, jest szary, bury, smutny i nieuporządkowany. Wszędzie leżą liście i tak już będzie aż do wiosny, na pewno nie będę już teraz tego sprzątać :) Na rabatkach królują suchelce, czyli dla niewtajemniczonych - uschnięte kwiatostany :)

Za to żurawki trzymają się znakomicie i to one wciąż nadają rabatom trochę zieloności i świeżości :)

Hortensje uschły już całkiem i teraz są już tylko brązową dekoracją. Nabiorą elegancji, gdy tylko przykryje je bialutki śnieg :) I dlatego nie ścinam ich jesienią. Całą zimę będą przed domem szczególną ozdobą :)

Oczywiście, nie zawodzą mnie róże :) Naprawdę zdobią szarą już teraz rabatę. Wciąż, nawet z daleka, widać ich czerwone kwiaty, choć trochę z wyglądu trącą plastikiem, tak jakby znieruchomiały i pokryły się politurą :) Choć jej liście niezmiennie są rześkie i soczystozielone. 

No i obiecany filmik (z narracją).

Chwilę pospacerowałam po ogrodzie, ale tylko chwilę, bo było bardzo zimno i wiało.

Jeszcze zanim skończę te dzisiejsze wypociny, muszę się pochwalić, no po prostu muszę. To są moje szczęścia dwa największe, najpiękniejsze i najsłodsze. Każda babcia mnie zrozumie :)

Moje dwa wnusiaki w całej okazałości :)

I już na zupełny koniec chciałam Wam pokazać jedno zdjęcie, które znalazłam w czeluściach domowego archiwum, z jakiejś tam wiosny chyba. Fotka o tyle ciekawa, że zrobiona panoramicznie i obejmuje cały widok mojego ogrodu z tarasu. Oczywiście, zdjęcie robione kiedyś tam... przy okazji może trochę ciepełka wleje w nasze serca, zmarznięte widokami za oknem :)

To na dzisiaj byłoby tyle. I obiecuję, że druga część kocich opowieści zjawi się niebawem i już nic jej nie przeszkodzi w publikacji :)

I dziękuję, że do mnie zaglądacie 💖