95. Wilczomlecz, przedwiośnie i zwiedzanie

W ogrodzie jest jeszcze szaro. Nawet, kiedy zdarzają się słoneczne dni, to i tak jest jeszcze zimno. Były takie dwa dni, kiedy słońce świeciło dosyć mocno i nawet było w miarę ciepło, ale akurat mieliśmy w domu przyjezdnego gościa i nie było czasu na ogrodowe porządki. A już łapki mnie swędzą, żeby wyjść na zewnątrz i zacząć wiosenne sprzątanie. Jedyne, co udało mi się po zimie pozbierać, to część fruwających wszędzie, zrywanych podmuchami wiatru, kwiatowych kul hortensji. Mimo, że ładnie wyglądają w zimie pozostawione na krzewach, zwłaszcza kiedy są przykryte śniegową czapą, to chyba jednak ostatni raz zostawiłam je na zimę. Postanowiłam sobie ścinać je jesienią, bo po zimie finał jest taki, że są wszędzie... dosłownie wszędzie. Właśnie któregoś dnia wysprzątałam już ich część spod krzewów, spomiędzy gałęzi i z kwiatowych rabatek. A przy sporej ilości hortensji w ogrodzie, jest ich pełno naokoło. To tylko tyle udało mi się zrobić...

Chociaż czuć już w powietrzu przedwiośnie, nie ściągnęłam jeszcze zabezpieczających od zimna białych płaszczyków z jednej hortensji ogrodowej i z dwóch wilczomleczów. Tę hortensję okryłam pierwszy raz, choć nigdy tego nie robię, ale ponieważ jeszcze mi nie kwitła, tak właśnie zrobiłam. Może dzięki temu, że ma ciepło, pokaże mi w końcu latem jakiego koloru ma kwiaty :)

Wilczomlecze okrywam od początku. Tym bardziej, że ten mój piękny wilczomlecz, o którym właśnie chcę opowiedzieć, zmarzł mi późną zimą dwa lata temu i to nie z powodu bardzo mroźnej zimy, ale dlatego, że nie zauważyłam, iż jego białe okrycie było podarte i dlatego okrutny mróz ściął jego piękne liście i kwiaty. I nie wiem, czy płaszczyk, który zafundowałam mu jesienią był już podarty, a ja tego nie zauważyłam, czy podarł się w trakcie zimowego "noszenia" :) Baaaaardzo żałowałam, że nie przeżył, bo był już naprawdę dorodny i stanowił cudowną dekorację, tym bardziej, że rósł na wprost tarasu i cieszył oczy na pierwszy rzut...

Pokażę fotki, jak rósł i jak piękniał :)

Lipiec 2018 rok, pierwsza malutka sadzonka. Jest to wilczomlecz Tasmanian Tiger :)

Marzec 2019... Pięknie przetrwał zimę i nawet wypuścił pełno młodych, cudownych "dzieciaczków" :)

Czerwiec 2019. Rośniemy w siłę i nawet zaczynamy kwitnąć :)

W sierpniu 2019 roku mój wilczomlecz jest już okazałą, gęstą i piękną roślinką :)

Następne zdjęcia są z 2020 roku. Marzec, czyli kolejna zima za nami :)

I czerwiec 2020. To było apogeum jego dostojności :)

Był cudny 😍 Ale właśnie kolejnej zimy odszedł... I to przez dziurę w płaszczyku z agrowłókniny. Nie mam zdjęcia, jak wyglądał zmarznięty, bo jak go zobaczyłam, to mi mało serce nie pękło... 

Ale otarłam symboliczne łzy i jak to ja... nabyłam nową sadzonkę. Zawędrowała w to samo miejsce. Tak wyglądała w kwietniu 2022.

A tak we wrześniu 2022.

Jest jeszcze malutka. I w tej chwili rośnie sobie opatulona jeszcze ciepłym płaszczykiem i myślę, że zdejmę jej go dopiero jak będzie zdecydowane ciepełko :) Mam nadzieję, że żyje i ma się dobrze...

Wprawdzie mamy dopiero luty i do wiosny jest jeszcze spora chwila, ale przedwiośnie zagląda już zza zakrętu i pierwsze ogrodowe roślinki budzą się do życia. 

Ranniki są jednymi z pierwszych, które kwitną w moim ogrodzie wczesnym przedwiośniem. Nawet poranne przymrozki nie są w stanie zniechęcić ich do kwitnienia :)

Zakwitł też jakiś zabłąkany lub zdezorientowany barwinek.

Zaczynają swoje kwitnienie niezaprzeczalne zwiastuny wiosny, czyli krokusy. A także wynurzają się już pozostałe cebulowe.

I swoje pierwsze zielono-czerwone listki wypuszczają krzewy sorbarii. To krzewinki, które u mnie najwcześniej zaczynają swój wiosenny pokaz.

Tyle aktualności z ogrodu...

I żeby było nam łatwiej przetrwać do ciepłych dni, coś na rozgrzanie... Kwiatowy film z jakichś tam niedawnych czasów, byle tylko cieplej się zrobiło na duszy przy oglądaniu.

A ja? 

No cóż... właśnie ostatnio chyba dzięki sanatoryjnym wycieczkom po okolicznych zabytkach, zasmakowałam w takim właśnie sposobie spędzania wolnego czasu. Toteż ostatnio wybraliśmy się z mężem do Klasztoru Cystersów w Lubiążu (ode mnie dosłownie rzut beretem), jednego z największych zabytków tej klasy w Europie i jednocześnie największego opactwa cysterskiego na świecie. Wycieczka była przednia, nawet pogoda nam dopisała, bo momentami słońce grzało bardzo mocno i ptaki szalały w gałęziach drzew klasztornego parku :)

Niestety, klasztor jest bardzo zniszczony, ale pocieszające jest to, że trwają tam prace remontowe. 

Wybierzemy się w to miejsce ponownie w maju, kiedy będzie tam organizowane rozszerzone zwiedzanie całego kompleksu, zarówno trasą główną, jak i dostępne będzie wtedy zwiedzanie strychu oraz piwnic. Sam klasztor jest olbrzymi, gdyż samo zwiedzenie trasy głównej trwa 90 minut, a obejrzenie piwnicy i strychu trwa po 45 minut. Organizatorzy zachęcają do założenia wygodnego obuwia, gdyż trasa zwiedzania jest długa, a także podpowiadają, żeby do zwiedzania piwnic zabrać coś ciepłego do ubrania, gdyż temperatura w tamtym miejscu nie przekracza 12 stopni. Już dziś cieszę się na tę majową, klasztorną imprezę :)

Przy okazji, na powrocie, zajrzeliśmy do przepięknego i urokliwego Pałacu w Mojęcicach.  Z cudownymi i zupełnie wyjątkowymi wnętrzami. 

W jego pomieszczeniach znalazłam również dla siebie coś szczególnego, ponieważ udekorowane są imponującej wielkości roślinami, które zachwyciły nawet mojego męża, a on raczej rzadko zwraca uwagę na jakiekolwiek roślinne dekoracje :)

Dlatego postanowił uwiecznić to wyjątkowe piękno 😁

Na dziś to tyle. 

Trzymajcie się cieplutko i do następnego razu 💚💚💚