124. Trzy razy pe, czyli pierwszy październikowy przegląd

No i mamy prawdziwą jesień, już nie tylko kalendarzową i astronomiczną, ale taką rzeczywistą, widzianą za oknem... Z silnym i zimnym wiatrem, z wilgotnymi liśćmi lecącymi w powietrzu i przyklejającymi się do szyb, z gwizdami wiatru we wszystkich szczelinach, a zwłaszcza w rozszczelnionych oknach... jak ja to lubię :(

Nie cierpię spać przy zamkniętych oknach. W lecie to wiadomo, nie da się inaczej, niż przy otwartych. Ale wiosną i jesienią śpię przy uchylonych, a zimą lubię chociaż to najmniejsze rozszczelnienie, które daje mi przynajmniej złudzenie docierającego do środka sypialni świeżego powietrza.

Niestety, tym razem początek chłodnej aury przyszedł z wielkim przytupem, ponieważ przyniósł ze sobą burze, okrutny wiatr i nawet ponoć gdzieniegdzie opady gradu. Wiatr był przerażający i wprost upiorny, gałęzie drzew w ogrodzie prawie kładły się na ziemi, a ja stałam przy oknie i z drżeniem serca patrzyłam, jak za chwilę ten niszczycielski żywioł sponiewiera i zniszczy to wszystko, czego dorobiłam się w ogrodzie przez te około 10 lat... 

I w takiej atmosferze szalonego wycia za oknem położyłam się spać, bo mąż wytłumaczył mi racjonalnie, że moje sterczenie tam i zaglądanie w ogrodową ciemność i tak nic nie da... Więc pomna swoich poglądów w kwestii, że nie warto się martwić tym na co i tak nie mamy wpływu, poszłam spać. No i niestety, okna musiałam zamknąć na tysiąc spustów, bo gwizdało i wyło naokoło okrutnie. 

Na szczęście, oprócz śmietnika z fruwających wszędzie liści nic się w ogrodzie nie stało, ale upalne lato wyraźnie i spektakularnie zaznaczyło swoje odejście... tak, żeby nikt przypadkiem nie zapomniał, że w ogóle było i jakie było piękne :)

Tak że tego... zawiało, zagwizdało i jesień pokazała swoje pazurki. 

Następnego dnia, po tej przykrej i stresującej nocy, jechałam do Wrocławia do dentysty. Po drodze leżało mnóstwo połamanych gałęzi, a wiatr dalej hulał w przydrożnych rowach i wiszących nad drogą gałęziach. Właśnie wtedy uświadomiłam sobie tak do końca, że to już naprawdę finisz, że to nie były tylko jednodniowe żarty i że chyba lato naprawdę już sobie poszło... Smuteczek? Czy ja wiem? Może nie tak do końca, bo zauważyłam, że moje zamiłowanie do jesieni zwiększa się w miarę upływu lat, czyli wprost proporcjonalnie do liczby lat w moim osobistym kalendarzu :)

Właśnie wtedy, kiedy mój kręgosłup potrzebuje coraz więcej odpoczynku i od czasu do czasu podparcia poduszeczką na wygodnej sofie, jesień jest do tego jak najlepszą porą. Przecież czeka na mnie tyle różnorakich przyjemności :)

Jako przerywniki mojej jesiennej paplaniny, będę wstawiać trochę ogrodowych smaczków, żeby Was zupełnie nie zanudzić moim słowotokiem :)

Wciąż jeszcze letnie jeżóweczki...

Nawet jeszcze jedna z nich jest w pąkach... Mam nadzieję, że zdąży zakwitnąć zanim przyjdą pierwsze przymrozki :)

Właściwie to już czasami trochę tęsknię za takimi chwilami, kiedy będę mogła bez wyrzutów sumienia rozsiąść się wygodnie w ciepłych papuciach, przytulona do puchatego kocyka, z kubkiem gorącej herbatki w dłoni i oddać się błogiemu nicnierobieniu albo raczej robieniu przyjemności w postaci czytania książki, oglądania filmu, czy czegoś w tym stylu. Już chyba kiedyś pisałam, że mam na kompie tyle filmów, które chcę zobaczyć, a tu niestety... szalonej emerytce wciąż brakuje czasu... Koń by się uśmiał :)

A na rabatkach wciąż jeszcze tańczą niektóre letnie egzemplarze :) Jak na przykład goździk Dancing Geisha, hibiskus Old Yellow czy szałwia Dark Blue...

Wciąż też zakwitają kolejne kwiaty gailardii. I pełno jest jeszcze nierozwiniętych pąków tej letnio-jesiennej roślinki :) Nieustannie kwitną też floksy. Nie są to jakieś moje ulubione kwiaty, a nawet pokusiłabym się o powiedzenie, że nie bardzo za nimi przepadam, ale chyba one lubią ze mną być, bo pojawiają się rokrocznie, uparcie i niezmiennie :)

Wciąż jeszcze moje oczy cieszy przypołudnik... kwitnie teraz bardzo elegancko :) 

A na swoich długich łodygach kołysze się na wietrze werbena patagońska. Jest niezmordowana... jej kwiaty znikną dopiero wraz z pierwszymi przymrozkami :)

Mam także wrażenie, że teraz w czasie tej aury, kiedy nie ma już takiej przerażającej spiekoty jaka była wcześniej, część roślin odetchnęła i albo odżyła albo nawet kwitnie ponownie.

Tak na przykład zachowuje się stokrotka afrykańska. Był już czas, że robiła wrażenie, jakby jej kwitnienie było już zakończonym procesem, a tu proszę, kwiaty pojawiły się ponownie...

Tak samo rzecz ma się z anemonami, inaczej zwanymi zawilcami... Zakwitły ponownie cudownymi, fioletowymi kwiatami :)

A na tarasie ponownie zakwitnie hibiskus domowy, zwany chińską różą... Ech, to będzie widok :)

Dekoracyjną rolę pełnią też roślinki, których główną wartością są ozdobne liście. I latem i jesienią. 

Na przykład tułacz pstry kameleon. Jego liście są niesamowicie dekoracyjne...

Wiele jest też takich, które mają niepozorne kwiaty, natomiast liście przez cały rok potrafią zachwycać :)

Przykładowo brunera wielkolistna. Cudne ma te swoje żyłkowane liściory...

Nie sposób też nie wspomnieć o najcudniejszych liściach tej pory roku, które dopiero teraz jesienią zmieniają swoje wybarwienie. To oczywiście winobluszcz pięciolistkowy, którego liście właśnie zaczynają barwić się na swój karminowy kolor...

A także niesamowita winorośl japońska. Jej wielkie, a do tego zabarwione teraz na bordowy kolor liście, są niesamowicie dekoracyjne. Całą wiosnę i lato są w czystozielonym kolorze... teraz za to pięknie i widowiskowo się przebarwiają :)

Tak więc bez żadnych wyrzutów sumienia zabieram się niebawem za jesieniowanie, czyli mówiąc poprawnie, celebrowanie jesiennych przyjemności. Nazwałam to jesieniowaniem, bo... jakoś tak ładnie mi brzmi :) I choć słońce wciąż świeci za oknem, nagrzewa szyby i tym samym pomieszczenie, w którym siedzę, to jest to dosyć złudne, bo powietrze na zewnątrz jest raczej ostre z nieśmiałą odrobiną zimnego, przenikliwego wiatru. A tego nie lubię najbardziej. Wiatr i to taki zimny, nieprzyjemny, przyprawia mnie prawie o depresję. Mam bardzo wrażliwe oczy i przy najmniejszych jego podmuchach, a już zwłaszcza przy takich chłodnych, łzy lecą mi ciurkiem i tracę całą przyjemność z przebywania na powietrzu...

Swoim zwyczajem ponarzekałam, pomarudziłam i od razu mi lepiej 😄

Pokażę jeszcze ostatnie tchnienie wyjątkowo letniego kwiecia, które jak na razie ma się wspaniale i wciąż zdobi parapet w gościnnej sypialni. To supertunia Vista... Mam ją pierwszy raz, ale już wiem, że nie ostatni. Ta roślina jest akurat zupełnie bezproblemowa i oprócz tego, że jest strasznym pijakiem i całe lato potrzebuje dużo wody, to niczego więcej jej do szczęścia nie potrzeba. Mam w tym roku kilka odmian tego cudeńka, ale już wiem, że w przyszłym roku zagości u mnie tylko jedna odmiana... właśnie ta, widoczna na fotce, czyli... bubblegum :) Ma największe kwiaty i najpiękniej rośnie.

A więc jeśli już pochwaliłam jesień, jej wszystkie "zady i walety", to pokażę jeszcze co tam na jesiennych rabatach aktualnie się dzieje.

Oczywiście królują rozchodniki okazałe i są to również moje ulubione zieleninki, bo wiem, że nie znikną z rabat aż do czasu, gdy zetnie je solidny mróz... 

Także rabatowymi gwiazdami są teraz tak pospolite, ale jakże urocze nagietki. Mienią się kolorami żółci i pomarańczu, a także doskonale i długo rozświetlają jesienne rabaty, trochę już smutne o tej porze roku...

Jak tu się nimi nie zachwycać :)

I myślę, moi kochani, że tym radosnym i rozświetlonym widokiem dobrnęliśmy do końca dzisiejszego wpisu. 

Na sam koniec pozwolę sobie jeszcze na przesłanie Wam jesiennego uśmiechu zza mojego największego koleusa :)

Przesyłam Wam także moc serdecznych i ciepłych myśli ode mnie i od rosnącej obok mnie hortensji... przyznacie, że trudno się oprzeć jej urodzie :) O urodzie hortensji piszę oczywiście 😁😁😁

Pa, kochani... do następnego napisania 💛