130. Aksamitki i... tylko aksamitki

Powinnam dostać parę solidnych klapsów na to miejsce, które najczęściej sadzam na krześle, bo jak ja mogłam zapomnieć o urodzinach swojego bloga??? Ale zapomniałam.

I mimo, że Doris na swoim blogu zbierała kiedyś informacje, w jakiej dacie jaki blog powstał i z tej okazji znalazłam na tym jej blogu życzenia w tym zakresie i nawet podziękowałam za te życzenia, to dosłownie za chwilę już o tym zapomniałam i to zapomniałam na amen, aż do dzisiaj. 

Czyli... 2 listopada moja pisanina tutaj w tym miejscu, ukończyła dwa latka i nie jest już ani noworodkiem, ani niemowlakiem, tylko staje się pomału blogowym dzieckiem, choć ciągle jeszcze nie nadaje się do grupy starszaków, bo maluchem blogowym wciąż jest, jakby nie patrzeć. Ale i tak jestem dumna z tych dwóch lat, że jeszcze nie uciekłam, nie zniechęciłam się i że ciągle chce mi się tu wchodzić i pisać :)

Dzisiaj mój blog tematycznie będzie monofotograficzny, czyli wszystkie zamieszczone w dzisiejszym wpisie zdjęcia, będą przedstawiały jeden gatunek roślin.

Bohaterem dzisiejszego postu są... aksamitki... (inaczej też zwane byczkami, turkami, studentkami, kopciuszkami, a nawet śmierdziuszkami).

Według Wikipedii, aksamitka to rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Ale jeśli myślicie, że ja Wam tu zrobię wykład o aksamitkach, to się grubo mylicie. Nie czuję się ani ekspertem w tej dziedzinie, ani nikogo nie będę w ogóle instruować, bo tego się wystrzegam... Nie czuję się specjalistą, ani żadnym autorytetem w tej dziedzinie i choć z pewnością jestem jakimś tam praktykiem, to stop... Ja tu będę sobie ględzić, tak jak zwykle, a tylko przerywnikami mojego gadulstwa będą moje własne zdjęcia moich własnych aksamitek. Przez lata całe nazbierałam tych zdjęć trochę, ponieważ wiele odmian aksamitek w moim ogrodzie się pojawiało i niektóre były naprawdę zupełnie wyjątkowe, więc musiałam je uwieczniać. A teraz chcę je Wam pokazać, tym bardziej, że są to jak najbardziej jesienne kwiaty i na niektórych rabatach, zwłaszcza tam, gdzie nie było jeszcze przymrozku, wciąż można je zobaczyć :) 

A więc przypominam, że fotki będę tylko wtrącać pomiędzy mój swawolny słowotok, któremu notabene uwielbiam dawać upust :)

START 😀

Najpierw "zwyklaczki" :) Zobaczcie tylko, ile jest odmian i kolorów... I jak różne potrafią być kształty ich płatków :)

A tak odbiegając na chwilę od aksamitkowego tematu, zauważyłam, że tematyka mojego bloga coraz bardziej odbiega od ogrodowych kwestii. To znaczy, generalnie wciąż gdzieś tam po tych rabatkach słowami się szwendam i zdjęcia również wrzucam, ale zdjęcia to chyba dlatego, że je robię i mam, więc wrzucam. Ale mój wrodzony słowotok nie pozwala mi na ograniczanie się tylko do ogrodowych dylematów i chyba tak już zostanie, bo jest mi z tym bardzo dobrze. Może powinnam zmienić swoją nazwę na Pani Gadatliwa? Albo Pani Gawędziara? Trudno, pewnie już ten mój blog taki zostanie... trochę ogrodowy, a trochę pamiętnikowy, bo jakoś nie umiem powstrzymać w sobie takich słów, które nie zawsze są kwiatowo-rabatowe, a bardzo często są nawet takie moje osobiste :)

💙💙💙

To spójrzmy na kolejne aksamitkowe piękności. 

Naprawdę są zupełnie różne, dopiero na fotkach widać to bardzo wyraźnie, bo jak patrzy się na nie kwitnące na rabatach, to - zwłaszcza z daleka - wydają się wszystkie jeśli nie takie same, to przynajmniej bardzo podobne :) 

Mamy listopad, jakby nie było... Dosyć już narzekań na ten smętny miesiąc naczytałam się w całym Internecie, na różnych portalach... Moje zdanie już znacie :) Z uwagi na kocykowanie, nawet lubię ten miesiąc. Tak najbardziej przeszkadza mi w nim jedynie to, że ewidentnie w tym czasie kończy się moje "pomieszkiwanie" na zewnątrz, czyli na tarasie i w ogrodzie. Bo tak naprawdę, całą wiosnę, lato i sporą część jesieni, moje życie nie toczy się na 80 metrach kwadratowych domu, tylko na 11 arach naszej działki. Drzwi tarasowe najczęściej są cały czas otwarte. Po pierwsze primo, muszę mieć niczym nie osłonięty widok na ogród, a po drugie primo, muszę mieć wgląd na to, co tam na zewnątrz w trawie piszczy :) No chyba, że są ponad 30 stopniowe upały... wtedy zamykamy się na amen i rusza klima, żeby jakoś przeżyć :) Ale najczęściej żyjemy "wszędzie". Przez chwilę jestem na przykład w kuchni, a za chwilę można mnie znaleźć klęczącą na rabacie... Po czym po chwili urzęduję już w łazience. I tego właśnie najbardziej mi brakuje. Pozostaje mi na razie spoglądanie na zewnątrz jedynie przez szybę... a i tak ten widok nie jest już tak ciekawy jak latem, bo i kolorów już tam prawie nie ma i zieloności też jest już całkiem niewiele. 

No cóż... prawdziwą jesień mamy, jakby nie było :)

💙💙💙

Kolejne aksamitki też są urocze. Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jaką przyjemnością jest oglądanie fotek z kwiatami, kiedy za oknem jest plucha, a w telewizji zapowiadają nawet opady śniegu...

I myślę, że będziemy takie różne fotki oglądać całą zimę, bo... No właśnie, chyba, że zima będzie śnieżna, widowiskowa i wyjątkowo efektowna, to oczywiście pokuszę się również o fotki zimowego ogrodu, choć wiadomo, że nie da się tego samego oglądać przez trzy miesiące z rzędu.

Na szczęście moje zdjęciowe archiwum jest bogate w różne kolorowe piękności, więc pewnie jeszcze nie raz wrócimy do tych barwnych widoków.

Tym bardziej, że właśnie pokusiłam się o małe porządkowanie swoich fotograficznych zasobów... robię tam porządek, wyrzucam to, co niepotrzebne, segreguję, oglądam, a przy okazji wspominam i już wiem, czym jeszcze będę się chciała z Wami podzielić oprócz ogrodowych widoków. Muszę czymś zapełnić zimowe posty... wtedy, kiedy ogród śpi i czeka na wiosnę. A nie chcę wałkować w kółko tych samych kwiatowych tematów i wrzucać po iks razy te same zdjęcia, więc coś tam wyłuskam z tego ogromnego zbioru :) O ile nie zabraknie mi zapału i chęci, ale mam nadzieję, że tak się nie stanie.

💙💙💙

I na koniec, ostatnia aksamitkowa porcja... tym razem przedstawiam Wam aksamitkę truskawkową, którą specjalnie zostawiłam na koniec, bo uważam, że jest niesamowita i wyjątkowo efektowna. Jej niezwykłość polega chyba głównie na jej szczególnym i niebywałym kolorze... określenie "truskawkowa", nie wzięło się znikąd :) A już nadzwyczajnie wygląda, kiedy zroszona jest kroplami deszczu... trudno wtedy od niej oderwać wzrok :) 

Zobaczcie zresztą sami...

Mam nadzieję, że lubicie te roślinki, a jeśli nawet do tej pory nie darzyliście ich jakąś specjalną sympatią, to może po obejrzeniu dzisiejszych fotek, przynajmniej spojrzycie na nie przychylniejszym okiem :) Tyle mogę dla nich od siebie zrobić...

To na dziś wszystko, do następnego razu kochani... już pomału szykuję dla Was kolejne fotki i kolejne moje gawędziarskie wywody 💗

💋