128. Nareszcie listopad

No i nastał miłościwie nam panujący, szary i ponury listopad. To jedyny miesiąc w roku... no może jeszcze oprócz lutego, w którym bez skrupułów zaszywam się w domowych pieleszach i oprócz wyglądania przez okno, wynurzam się na zewnątrz tylko wtedy, kiedy muszę :)

A na początek pokażę Wam mojego domowego hibiskusa, inaczej chińską różę, który wniesiony na zimę z tarasu do domu oszalał i zakwitł wieloma kwiatami naraz :) Dopóki wszystkie kwiaty nie przekwitną, roślina jest spektakularną dekoracją gościnnej sypialni.  

Każdy inny miesiąc, niż właśnie listopad, wymusza na mnie jakieś konkretne działania. I nie ukrywam, że są to działania głównie w ogrodzie. Poczynając od marca, w miarę upływu miesięcy, tych prac jest w zasadzie coraz mniej, ale tak naprawdę najwięcej czasu na ogród poświęcam zawsze wiosną. Posprzątanie pozimowych śmieci i wszystkich fruwających, ogrodowych resztek, zawsze absorbuje mnie najbardziej. Odchwaszczanie, układanie, czyszczenie rabat to jest głównie moja zajęcie wiosną. I niestety z roku na rok, trwa to u mnie coraz dłużej.

Tymczasem, a raczej w międzyczasie, była okazja do stworzenia kolejnego bukietu z ogrodowych kwiatów, tym razem na urodziny mojej wnusi. Do bukietu powędrowały oczywiście hortensje bukietowe, a także werbena patagońska, trzy rodzaje traw, gałązki trzmieliny i krzewuszki oraz asparagus ogrodowy. Myślę, że wszystko to razem wyszło ok :) Przynajmniej wnusi się podobał :)

Przy tej okazji miałam możliwość ponownego spotkania z Lilo :) Wyściskałyśmy się nawzajem... to znaczy ja ją wymiziałam za uchem, ona mnie potraktowała jęzorkiem :)

Hortensje jeszcze nadawały się na bukiet, bo chociaż i tak szybciej przekwitają, niż w zeszłym roku, to na szczęście udało mi się jeszcze wynaleźć takie, które wyglądały całkiem rześko. 

Tak te moje cudowne krzewy prezentują się teraz...

Widać, że niektóre kwiaty nadają się już tylko na suszki :) 

W przeciwieństwie do hortensji ogrodowych, których liście teraz prezentują się lepiej, niż w upalne, letnie dni...

Prawda, że są cudownie wybarwione?

A jeśli chodzi o jesienne wybarwienie, to nic w tej chwili nie pobije klonu palmowego i jego ognistobordowej barwy. To aktualnie chyba najbardziej widoczny, jesienny akcent w ogrodzie :) 

Aaaaa... i zapomniałabym o jeszcze jednym jesiennym, kontrastowym elemencie. Opadłe liście wiśni piłkowanej układają się w bordowy, lekko już podeschły dywan, na wciąż jeszcze zielonym trawniku :)

I przecież jeszcze dereń kousa... też pięknie wybarwił swoje liście... Tym razem na przypalony brąz :)

A wracając do mojego monologu...

To fakt, że ogród rokrocznie się rozrasta, a poza tym, nie czarujmy się, powiększam go sama, więc tak naprawdę trochę sama sobie dodaję tej pracy. Ale cóż poradzić na to, że chcę ten ogród mieć coraz piękniejszy, a poza tym ciągle jakaś nowa roślinka mnie zachwyci, zauroczy i muszę ją mieć? :) 

Więc powiększam, powiększam... to i potem muszę na tych kolanach to ogarnąć :) Czasem tylko się zastanawiam, jak ja to wszystko robiłam jeszcze kilka lat wstecz? Pracowałam przecież zawodowo i do pracy dojeżdżałam prawie 30 kilometrów, więc w tygodniu nie bardzo był czas na ogrodowe prace, no chyba, że dzień był już dłuższy i miałam jeszcze chęć oraz siły. Pozostawały weekendy, ale z tym też nieraz było różnie... czasami po prostu nie było odpowiedniej pogody. Trudno jest ogarniać rabaty, kiedy leje siarczysty deszcz. Tak że nie wiem, jak to robiłam. Niby miałam więcej siły... to fakt, byłam młodsza i z większą energią. Ale nie wydaje mi się, żeby aż tak bardzo to się zmieniło. 

Dlatego nie wiem, czemu teraz, z roku na rok, jest z tym coraz gorzej. Moje wiosenne prace porządkowe rozciągają się do granic możliwości, a tak naprawdę trwają prawie do lata :) A przecież siedzę już w domu, nie mam ograniczeń czasowych, ani żadnych takich obowiązków, więc wydawałoby się, że powinnam to ogarnąć dwa razy szybciej. Niestety... tak to nie wygląda.

Przy okazji pochwalę Wam się jedną, ogromną, październikową kolacją. Znaleźliśmy ją sobie razem z moim mężem, w czasie krótkiego spaceru, dosłownie dwie działki dalej od naszego domu :) Kotleciki z kani były pyszne...

Bo te rosnące na moim ogrodowym trawniku, nie bardzo nadają się nawet na grzybową zupę :)

Dlatego z powodów, które gdzieś tam wyżej opisałam, zawsze czekam na ten listopad :) I to nie tylko dlatego, że wtedy mam urodziny i dostaję prezenty :) Ale dlatego, że zaszywam się w domowych pieleszach. I też dlatego, że z natury jestem trochę przekorna i nie chcę, tak jak większość, narzekać na ten smutny, deszczowy miesiąc i owijać się sentymentalną, łzawą nutą. Toteż, właśnie teraz tak prawdziwie sobie jesieniuję i kocykuję :) Bez żadnych wyrzutów sumienia.

Rzućmy jeszcze okiem, co tam teraz się dzieje na listopadowych rabatach :) Wbrew pozorom, to znaczy wbrew porze roku, nie wygląda to beznadziejnie. Wciąż jeszcze coś kwitnie i to nawet całkiem energetycznymi kolorami :)

Gailardia i sadziec...

Gaura i szałwia biała...

Oraz oczywiście moja niezmordowana róża, która wciąż się wyróżnia intensywną czerwienią :)

A czy pamiętacie tę jeżówkę, która wciąż była w pąku i zastanawiałam się, czy zdąży zakwitnąć do pierwszych przymrozków? Zdążyła :)

Wracając do moich wcześniejszych rozważań, to dla mnie grudzień jest już zupełnie inny. Najpierw Mikołaj, potem jakieś pierwsze zakupy z myślą o świątecznych przysmakach, sprzątanie, typowy grudniowy rozgardiasz, świąteczne przygotowania, ... W międzyczasie dokupowanie prezentów. Nie ma czasu na nicnierobienie :) Dlatego właśnie w czasie listopadowego czasu czuję się taka rozgrzeszona, nie inaczej :)

Tymczasem w domu, też roślinkowa niespodzianka... i to z takich, które lubię najbardziej :) Monstera postarała się o nowego liściowego bejbika... Piękny jest taki młodziutki, zieloniutki, jeszcze niczym nie skażony, jak noworodek :) Mam nadzieję, że wyrośnie na cudownego, dziurawego liściora :)

Na koniec rzućmy jeszcze okiem na parę aktualnych, ogrodowych widoczków. Już niedługo i tak wszystko to się zmieni, opadną ostatnie liście i zrobi się prawdziwie szaro i buro. Toteż, póki jeszcze coś tam wciąż kwitnie, zerknijmy...

Mam nadzieję, że zauważyliście, że blog dostał całkiem świeże ubranko w postaci nowego szablonu? Jestem ciekawa, czy Wam się podoba, bo ja nie ukrywam, że jestem zachwycona tym jego zupełnie innym wizerunkiem :)

Od razu mam ochotę częściej tu zaglądać :)

Co też z pewnością niebawem uczynię, serwując dla Was jakiś kolejny - i mam nadzieję, że interesujący Was - wpis 😉💚