137. Mieczyki i przysięganie

Nowy Rok przywitałam głębokim oddechem, a on obdarzył mnie... spokojem. Wrócił ten spokój do mnie i bardzo mnie to cieszy, bo nie lubiłam tego swojego wewnętrznego rozdarcia. Było to dla mnie całkiem nowe uczucie, niekorzystne, niepokojące i nieprzyjazne. 

Po ostatnich traumatycznych przeżyciach miałam natłok myśli, niemożność wieczornego zaśnięcia albo odwrotnie... ranna pobudka gdzieś w granicach godziny czwartej i potem usilne, bezskuteczne działania, żeby zasnąć z powrotem... Nie, niech to do mnie już nie wraca. Uspokoiłam myśli. Jakoś to się zadziało, że udaje mi się znowu zasypiać z uśmiechem na ustach. 

Wiecie, że jak wieczorem zasypiam, to się uśmiecham? Naprawdę. I nie robię tego jakoś specjalnie, na siłę... Tak się przyzwyczaiłam, tak to u mnie było i... teraz znowu wróciło. Kiedy kładę głowę na poduszce, ogarnia mnie wtedy takie uczucie opanowania, duchowego ładu i wewnętrznej harmonii. Może stąd ten uśmiech, pewnie tak. 

Cisza, poczucie bezpieczeństwa i moja osobista sielanka powodują, że ponownie czuję się spełniona, a może nawet i znowu szczęśliwa?...

Ok, to tyle w temacie moich aktualnych emocji :)

A zgodnie z obietnicą, dzisiaj wjeżdżam na blog z dwoma tematami... 

Po pierwsze, drugie roślinki, o których pisałam w poprzednim poście, czyli takie, których już u siebie nie mam, bo zrezygnowałam onegdaj z wykopywania na zimę roślinkowych bulw. Mowa jest o mieczykach, czyli gladiolach. Miałam ich kiedyś całe mnóstwo, uparcie wykopywałam i wkopywałam te bulwy, bo to przecież piękne i widowiskowe kwiaty. Ale, jak już wiecie, zrezygnowałam z tej czynności, z wiadomych względów, tzn. wiek, siły i inne takie. Na szczęście zostały zdjęcia i tymi chcę się z Wami dzisiaj podzielić, a w dalszej części postu będzie coś innego :)

Na razie pooglądajmy te kolorowe cuda :)

Przyznacie chyba, że przekrój kolorystyczny tych kwiatów miałam spory. Jednokolorowe zwyklaczki sprawiały mi wiele radości. Ale najbardziej podobały mi się te dwukolorowe i takie perełki wyszukiwałam najchętniej. 

Naprawdę miałam ich sporo. Starałam się je sadzić w grupach, wtedy wyglądały najbardziej atrakcyjnie i widowiskowo. Posadzone koło siebie różne kolory tworzyły taką sporą mieczykową kępkę, która rzucała się w oczy z daleka i przyciągała wszystkie spojrzenia.

Przyznacie, że są widowiskowe i niesamowite? Bardzo je lubiłam, to znaczy lubię je do dzisiaj i miałam wielką radość z posiadania ich w ogrodzie. Przyjemnością było obserwowanie, jak rosną z tymi swoimi zwiniętymi pąkami, a potem była jedna wielka niespodzianka, jaki to też kolor kwiatów będzie po rozwinięciu? Na ile wielkie te kwiaty będą i na ile atrakcyjne? To był taki kwiat pod tytułem: jedna wielka niewiadoma :)...

🌸🌸🌸

No to teraz całkiem coś innego, z zupełnie innej beczki, czyli to co obiecałam poprzednio :)

Bo przecież była pokazana podróż przedślubna, to musi być i ślub...

Blondynką byłam wtedy 😀 

I od razu wyjaśnię, że z natury jestem brunetką i to taką najciemniejszą z ciemnych. Jako dziecko i jako nastolatka miałam tak bardzo czarne włosy, że znajome czy sąsiadki pytały mojej mamy, czy mi je farbuje. Pokażę Wam kiedyś takie moje fotki. Potem niestety... wiadomo, zaczęły pojawiać się pierwsze siwulce, więc moje wizyty u fryzjera nie polegały już tylko na wyczarowywaniu fryzury. Zaczęłam je rozjaśniać, jakieś pasemka, balejaże... co tam było wtedy modne. Miałam nawet taki moment, że byłam na głowie tak rozjaśniona, że wyglądałam prawie jak kogel-mogel... Mam takie zdjęcia, pokażę przy okazji innego wspomnieniowego postu. Po czasie tych wszystkich różnych eksperymentów, wróciłam do swojego koloru... natury nie oszukasz. Poza tym najlepiej czuję się właśnie w ciemnych :)

Ok, wracamy do meritum...

Ślub był... pewnego pięknego, sierpniowego dnia, zresztą bardzo dawno temu :) Pooglądacie tych kilka fotek? :)

Tu jeszcze przed... w drodze do docelowego miejsca, że się tak wyrażę :)

Tu już w trakcie... Pan urzędnik miał bardzo dobry humor i cały ślub poprowadził ze śmiechem oraz żartując z nami non stop, co miało tę dobrą stronę, że zdecydowanie zmniejszało stres. Przynajmniej mój stres :)

A tu już gratulacje od wesołego pana urzędnika...

I przed Urzędem Stanu Cywilnego. Na zdjęciu jesteśmy z moją wnuczką :) Miała wtedy niecałe 10 lat...

Napiszę jeszcze tylko jedno... może wyda się to niektórym infantylne albo nawet pretensjonalne czy patetyczne, ale trudno... Umieszczę to tutaj, ponieważ od czasu kiedy napisałam te słowa, nic nie straciły na swojej aktualności...

To jest tekst, który spontanicznie napisałam 19 lutego 2011 roku na blogu budowlanym, który prowadziłam swego czasu na forum Muratora, a do którego odnośnik z linkiem znajduje się wciąż na bocznym pasku strony głównej tego bloga.

Napisałam wtedy tak: 

Żyła dotąd w jakimś innym świecie..

Codziennie rano wstawała tylko po to, żeby jej świat się zmienił.

Żeby w końcu nie musiała marzyć.

Patrzyła co rano przez okno na swój szary, osiedlowy świat.

Ludzie przemieszczali się w nim jak w jakimś filmie.

Z okna piątego piętra obserwowała ich bezustannie marząc o lepszym jutrze.

Spoglądała na tę swoją szarą codzienność, czasem próbowała włożyć różowe okulary i marzeniami sięgnąć do nieba, wprost do gwiazd.

Szukała w chmurach swojej gwiazdy, swojego przeznaczenia.

Ale codzienny los nie przynosił odmiany.

Zamknięta w swoich czterech ścianach codzienności - unikała ludzi i uniesień z nimi związanych.

Czekała..

Aż przyszedł..

Zjawił się w pewien kwietniowy dzień.. nie obiecywał gwiazd..

Ale rozjaśnił swym uśmiechem jej szary dzień.

Patrzył jej prosto w oczy i swym spojrzeniem obiecywał zmiany.

Dotykał jej marzeń - nie dotykając jej ciała.

Zniewalał spojrzeniem - nie żądając niczego w zamian.

Obiecującymi oczami przywoływał najpiękniejsze wizje.

Aż zaświeciła gwiazda.

Zabłysła w jej życiu swym oślepiającym blaskiem.

I powiodła ją ku światłu przyszłości.

Nie obiecując - dała.

Nie przyrzekając - darowała.

Wszystko to, co w życiu cenne i najpiękniejsze.

Blask jedyny i niezastąpiony.

Uszczęśliwiła ją ogromnie.

Dała jej spełnienie i spokój.

Podarowała bezpieczeństwo i uśmiech codzienny.

Sens życia i radość codzienności.

Oczy jej rozbłysły światłem, a śmiech uczynił szczęśliwą.

I tak właśnie Los podarował jej cud.

Cud szczęścia niespotykanego - takiego codziennego i takiego od święta.

Znalazła razem z nim swoje miejsce.

Ukryte gdzieś na uboczu, schowane przed ludzkimi spojrzeniami - ale jedyne w swoim rodzaju, szczęśliwe i niepowtarzalne.

Takie z widokiem na Bukowy Las, na Bukowe Pole, Bukową Drogę.

Niech trwa niezmiennie.. niech się nie kończy.. niech pozwoli spełniać się marzeniom o jutrze.

I powtarzam: te moje słowa, choć może trochę patetyczne, górnolotne i egzaltowane, wypływały z głębi mojego serca i wciąż są dla mnie aktualne... do dziś, do jutra i tak dalej :)

Uff... emocje mi ponownie zagrały, więc na zakończenie tego wpisu, na chwilkę powróćmy do głównego, czyli ogrodowego tematu.

Zobaczcie proszę moją różę w ogrodzie :) Przypominam tylko, że mamy początek stycznia, a ona nie odpuszcza :) Uparta jest... niestrudzona i charakterna :)

I na dziś to tyle, kochani. Dziękuję, że jesteście i że komentujecie. I już dziś zapraszam na kolejne moje wynurzenia i wspomnieniową podróż.

Dobrego tygodnia Wam życzę, przyjemnego i miluśkiego :)