174. Październikowe kwitnienia

Zacznę tym razem od złej wiadomości... mianowicie zawitał już do mnie jednego wczesnego poranka Pan Przymrozek. Bezczelny, bez pytania przypudrował i polukrował mi roślinki, ale nawet nie w tym rzecz, bo mam świadomość, że już nadszedł ten czas i tak może się zdarzyć. Ale to, że mnie nie uprzedził, nie zostanie mu wybaczone. Przez niego straciłam kwitnienie jednego cudu świata, ale o tym w następnym wpisie, bo muszę jakoś chronologicznie poukładać tę swoją opowieść. Przez to, że w październiku sporo podróżowałam i częściej nie było mnie w domu, niż byłam, to i zaległości w umieszczaniu ogrodowych zdjęć mi się zrobiły spore. Dlatego zanim pokażę, jak przymrozek potarmosił bezlitośnie moje roślinki, to muszę jeszcze wrócić do październikowych kadrów. Przecież nie mogę sobie darować wstawienia tu zdjęć z pięknej, złotej jesieni w moim ogrodzie :)

Wszystkie fotki, które dzisiaj wstawię były robione 23 października, więc nie aż tak znowu dawno temu. Tym bardziej, że widok róży, którą zamieściłam poniżej, nie zmienił się ani o jotę do dzisiaj i aktualnie róża wygląda całkiem identycznie, jak na tych fotkach :) Prawda, że jest doskonała? :)

Zawsze mi się wydawało, że najpiękniej mój ogród prezentuje się w miesiącach późnowiosennnych, kiedy kwitną tulipany, piwonie, orliki, szałwie, cudownie kwitną drzewa i inne ogrodowe piękności. Ale w tym roku chyba zakochałam się w jesiennym obliczu mojego zielonego raju. Piszę, że zakochałam się "chyba", bo jeszcze nie jestem tego pewna. 

Z pewnością jesień nie jest dla mnie tą porą roku, na którą czekam z niecierpliwością. Przyjmuję jej nadejście z pokorą, ale nie wypatruję jej z jakimś szczególnie wytęsknionym sercem. Tak naprawdę w tym roku wszystko długo i pięknie kwitło. Cudownie wybarwiały się i hortensje, i różne inne krzewy, czy to kaliny, czy klony palmowe. 

Może pokażę odrobinę takich jesiennych zdjęć :)

Owocki trzmieliny i cudna winorośl japońska z zaznaczonymi na liściach żyłkami...

I nieśmiertelne marcinki :)

A poniżej wspomniane wcześniej intensywne wybarwienia. 

Tu akurat klon palmowy. Zawsze mam wrażenie, że im bardziej ogród zanurza się w jesienne barwy, tym jego liście są coraz bardziej czerwone :) 

Opadną, kiedy pogłaszcze je solidniejszy mróz...

W zeszłym tygodniu zabawiłam się w ścinanie kwiatów hortensji. Zrobiłam to pierwszy raz, to znaczy pierwszy raz ścięłam kwiaty hortensji nie wiosną, ale właśnie teraz. Miałam tak zrobić już w zeszłym roku, ale wydarzenia z listopada ubiegłego roku, najpierw śmierć mojej mamy, a potem moja i męża długa i męcząca choroba, uniemożliwiły mi to. W tym roku jednak postanowiłam zrealizować ten plan. Może wyjaśnię, dlaczego? 

Kwiaty hortensji, które jesienią ulegają całkowitemu wysuszeniu, nie wyglądają w zimie zbyt atrakcyjnie. Ale to nie jest żaden problem. Gorszym problemem jest to, że w czasie zimowych wiatrów i zawieruch, urywają się i zaśmiecają cały ogród. Sprzątanie ich wiosną oznacza wczołgiwanie się pod różne, mniej lub bardziej rozrośnięte krzaczory, ponieważ te uschnięte hortensjowe kule są po prostu wszędzie :) Dlatego postanowiłam sobie, już jakiś czas temu, że pozbędę się ich, zanim zdążą zrobić mi taki śmietnik, który potem w połączeniu z wyczerpującymi, wiosennymi porządkami, jest mocno dołujący. 

Wiosną w ogrodzie jest najwięcej pracy. Sprzątanie rabatek po zimie, to naprawdę wyczerpujące zajęcie. Tym razem, mam nadzieję, będzie mi łatwiej, bo część zrobiłam już teraz. Wiem, że są przeciwnicy takiego postępowania, którzy twierdzą, że hortensje w zimie też dekorują ogród, ale ja mam tak dużo hortensji, że muszę już myśleć o sobie i swoich możliwościach, a nie o ogrodowych dekoracjach. Dlatego ścięłam je już teraz, kiedy tych prac ogrodowych nie mam. 

Następna porcja jesiennych wybarwień, to romantyczny tandem winobluszczu z milinem. Spleceni w miłosnym uścisku tworzą piękny czerwono-zielony duet, który umila mi widok przez okno sypialni :)

A na czerwono pięknie dekorują rabatę wybarwione liście kaliny...

... a także pęcherznica kalinolistna na pniu, o cudownych bordowych liściach :)

A skoro już jesteśmy przy tym intensywnym, bordowym kolorze, to niezmiennie dekorują ogród moje szarłaty zwisłe... nawet przymrozek ich nie ruszył...

Naprawdę ciężko mi oderwać od nich wzrok :)

Tak naprawdę, jeśli chodzi o jesień, to nie deszcze, mgły i nieprzyjemne wiatry są dla mnie utrapieniem. Najbardziej w tej porze roku przeszkadza mi chyba to, że tak szybko robi się ciemno. Teraz, kiedy nie muszę już wstawać na budzik, a więc śpię, dopóki mój organizm nie obudzi się sam, dzień jest dla mnie zdecydowanie za krótki. 

Jak już rano wstanę, to pokręcę się trochę po domu, pozaglądam co tam słychać w telefonie, potem zjem śniadanie, ogarniam się, czyli trochę kręcę bez celu i zastanawiam się, jakie plany miałam na dziś. Z reguły wielkich planów nie mam, bo nie lubię już planować i zdecydowanie bardziej stawiam teraz na spontaniczne działania. 

I jeśli mam być szczera, to zanim się dobrze rozkręcę, za oknem robi się już szarówka, za chwilę trzeba włączać światło i wtedy ogrania mnie uczucie kończącego się dnia. Masakra... nie zdążę się dobrze rozkręcić, a tu już następuje finał, zupełnie dla mnie niespodziewanie i prawie z zaskoczenia. 

Nie ma to jednak jak w lecie... o godzinie 22 można jeszcze spokojnie posiedzieć na tarasie, pod warunkiem, że nie gryzą komary :) 

To może teraz kilka ogrodowych zwiewności ? Gipsówka i wciąż finezyjne kosmosy :)

A tyle zostało na rabatce z kwiatów trojeści bulwiastej :)

I zakwitła ponownie biała szałwia muszkatołowa... zwariowała zupełnie :)

I już wiadomo, na które piękności mogę liczyć aż do samych mrozów... 

Kwitną cynie, szałwia omączona, odporne na niepogodę begonie i nawet jedna hortensja Annabelle wciąż jeszcze jest zupełnie biała, jakby nie tknięta zębem mijających pór roku :)

A z końcem października i w listopadzie swój pokaz zaczynają chryzantemy... tu jeszcze w pąkach :)

I chyba mam wrażenie, że w końcu przyszedł już do mnie czas mojego zimowania. 

To znaczy, zaszycia się w mojej domowej, niedźwiedziej gawrze i niewychylania z niej nosa bez chęci i potrzeby. 

Wbrew pozorom i wbrew wszystkim opiniom, o których czytam na innych blogach lub w social mediach, nie mam jesienią w ogrodzie wiele prac. No dobra, w tym roku ścięłam kwiaty hortensji, ale nic poza tym nadzwyczajnego nie robię. Warzyw nie mam, więc nie mam związanej z tym żadnej pracy. Przekwitłych kwiatów nie ścinam, zostawiam je do wiosny, bo okryte nimi rabaty dodatkowo je zabezpieczają przed mrozem, a poza tym dzięki ścinaniu ich wiosną, rozsiewają się przy okazji ich nasiona. Dlatego zostają na rabatach do wiosny. W związku z tym, oprócz grabienia liści z trawnika i jakiegoś ogólnego wybierania ogrodowych śmieci, nie narzekam :) 

Bieganie z worami pozimowych resztek zostawiam sobie na wiosnę...

Jeszcze rzut oka na parę jesiennych widoków... na kolejne takie obrazy poczekamy do następnej jesieni.

Nawiązując więc do powyższych moich wynurzeń, uroczyście oświadczam, że ogłaszam czas kocykowania, książkowania i filmowania. Wszystko, co miałam w tym sezonie zrobić, już zrobiłam. Tegoroczne podróże się pokończyły, wielkiego imprezowania też się już raczej nie spodziewam. 

W pierwszej kolejności czeka na mnie kilka książek, które kurzą się od wiosny i zaglądają w moją stronę z niecierpliwością. Poza tym jest parę filmów, które MUSZĘ zobaczyć, tak że tego... zaczynam jesieniowanie i przedzimowe lenistwo :)

I myślcie sobie o tym co chcecie 😀😀😀

Wszystkich odwiedzających serdecznie pozdrawiam, a tych pozostawiających komentarz ściskam miłośnie i mocno aż do bólu kości 😆😆😆

Do zobaczyska następnym razem :)