98. Wiosenne porządkowanie

Na dobry początek, coś pięknego :) Zaczyna kwitnąć cebulica syberyjska, zachwycająca, wiosenna roślinka, pyszniąca się niebieskimi kwiatami...

Wiosna wybuchła, jak dla mnie, nagle i niespodziewanie, toteż w te pędy pogalopowałam na rabatki, bo już patrzeć na ten zimowy bałagan nie mogłam. 

Te wiosenne przymiarki do ogrodowej roboty trwały u mnie chwil parę, bo były już dni, że było prawie ciepło i nawet nie padało - tylko, że wtedy najczęściej wiało niemiłosiernie, a ja wiatru po prostu nie trawię. Odkąd pamiętam mam takie oczy, które na wiatr reagują histerycznie, to znaczy od razu zaczynają samoistnie płakać :) Może też dlatego nie cierpię najmniejszych nawet podmuchów, choć ostatnio wpadłam na nowatorski pomysł i pracuję na rabatach w okularach przeciwsłonecznych. Co niektórym przechodzącym koło mojego domu może to wydawać się dziwne, ale mówiąc szczerze, mam to gdzieś. Komfortowo i wygodnie ma być mnie i tylko mnie. 

W ostatnich dniach wiatr lekko się uspokoił, toteż od razu naszykowałam sekator i swoje ulubione grabki, tudzież odziałam swoje dłonie w ogrodowe rękawice, chwyciłam uwielbiane wiaderko w monsterowy wzór i lekkim krokiem udałam się na ten zarośnięty i pozimowo zaśmiecony ogród. 

Rokrocznie zmierzam tam takim samym lekkim krokiem, zapominając ile sił i samozaparcia potrzeba na wysprzątanie po zimie tego całego bałaganu. Ale ten fakt szybko mi się przypomina, wystarczy jeden dzień pracy na kolanach i w tej dziwnej, poskręcanej pozycji (nie wymienię tu jak mi się kojarzy, bo musiałabym użyć brzydkich słów) i już wiem, że tak łatwo nie będzie. Samo przycięcie wszystkich ogrodowych traw i wysprzątanie bałaganu po fruwających po nich źdźbłach, zajmuje mi cały dzień. Pełno jest wszędzie tych pokruszonych resztek i oddzielenie ich od kamieni na moich międzyrabatowych dróżkach, a także wygrzebanie spomiędzy rosnącego już pierwszego, wiosennego kwiecia, byłoby doskonałą pracą dla Kopciuszka, ale niekoniecznie dla takiej starszej pani, jak ja :) Ok, jak to mówią niektórzy moi mądrzy domownicy w postaci mojego męża, sami sobie zgotowaliśmy ten los :) Więc pomarudzić to sobie możemy, ale do lustra :)

Oczywiście i tak zrobiłam błąd, bo chcąc iść na łatwiznę namówiłam męża, żeby ściął mi tę suchą trawę piłą... Dotychczas ścinałam ją sama sekatorem, ale to trwało i trwało, więc chciałam sobie przyspieszyć i polepszyć. A wiecie, jak to jest? Jak się polepszy, to się popieprzy. Mąż trawę oczywiście ściął, ale ścinanie piłą zrobiło taki bałagan i taki trawiasty bajzel, że szybko pożałowałam swojego pomysłu. Trzeba było jednak ścinać ręcznie, wolniej by to szło, ale bez takiego bałaganu...

No dobra, ponarzekałam wiosennie, więc przejdźmy do rzeczy.

Na poniższej fotce widać właśnie, jak przymierzam się do roboty, choć na razie z uśmiechem. Jeszcze nikt mi go nie starł z twarzy :) Poza tym, dobrze tu widać wysokość i rozmiar jednej z wielu traw. Podkreślam - jednej z wielu :)

Tu już napakowałam cały wór śmieci, choć trawa nie jest jeszcze nawet ruszona :)

A tu już trawa jest ścięta i dopiero teraz zaczyna się jazda bez trzymanki :)

Ja tak tutaj ględzę i narzekam, ale tak naprawdę to przecież lubię te ogrodowe, wiosenne przepychanki i zawsze jest tak, że nie mogę się już doczekać tego porządkowania, świeżego zapachu ziemi i widoku pierwszych, wychylających się z ziemi, kwiatowych peryskopów :)

No bo jak można narzekać, kiedy w piękny słoneczny dzień na moich rabatkach odbywa się taka zbiorowa stołówka? :)

No to teraz jeszcze trochę krokusów, zanim całkiem przekwitną... bo sporo z nich już się wystarczająco "nakwitło" :)

I wciąż zachwycają mnie ciemierniki :)

Wynurzają się już także hiacynty i za chwilę będą kwitnąć narcyzy...

Kwitną jeszcze resztki przebiśniegów, a listki róż widoczne są coraz bardziej :)

Rojniki nabrały już kolorów od świecącego dość mocno słońca...

Imponująco wyglądają już także liście zimowitów :) To roślinki, które teraz czarują samymi liśćmi. Liście następnie więdną, a na jesieni pojawiają się zachwycające kwiaty, wyglądające jak gigantyczne krokusy :)

Pisałam już kiedyś o tawlinie jarzębolistnej, czyli sorbarii, która jest jednym z pierwszych krzewów, na których widoczne są wyraźnie wiosenne listki. Pisałam też o tym, że bywa ekspansywna i malutkich siewek należy wypatrywać, bo łatwo pojawiają się w najmniej spodziewanych miejscach. Tu udało mi się wyczaić takie maleństwo na rozsypanej korze... Przyznacie, że wygląda uroczo, ale nie chcę jej akurat w tym miejscu :)

To cudo wygląda przepięknie, a swoimi kolorami bije na głowę inne wykluwające się z ziemi, pierwsze łodyżki. Ale nie mam pewności, co tam wsadziłam :) Obstawiam czosnek, ale głowy nie dam sobie uciąć :)

I oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie zajrzała pod okrycia moich wilczomleczów. Mój maluszek wygląda tak sobie :( Szczerze mówiąc, liczyłam na to, że przetrwa zimę w lepszym stanie...

Za to mój drugi wilczomlecz wygląda, jakby kochał zimę :) Aż byłam zaskoczona, jak zdjęłam z niego biały, ocieplający płaszczyk, bo mam wrażenie, że przez zimę jeszcze go przybyło i dosłownie rozwinął skrzydła :)

I na koniec jeszcze jeden rzut oka na moje "ogrodowanie". 

Na poniższej fotce, w pozycji "nie rób mi zdjęć, zobacz przecież jak ja wyglądam" :)

A na filmiku: "no dobra, to może chociaż włosy sobie poprawię" :)

Na dziś to tyle, teraz jeszcze nie wiem kiedy znowu tu wrócę, bo robota ogrodowa goni mnie niemiłosiernie... 

Chyba, że przyjdą deszcze i znowu ugrzęznę uwięziona w domu, z nosem przytkniętym do szyby, ponurą miną i błaganiem o wiosenne słońce :)