125. Ludzkie anioły

Wierzycie w anioły? Ale nie w takie prosto z nieba, tylko w takie zwyczajne, ludzkie? Ubrane w spódniczkę i kolorową bluzeczkę, z uśmiechem na twarzy i dobrem w oczach? Takie anioły właśnie pojawiają się ostatnio w moim życiu i przysięgam Wam... to nie są moje halucynacje :)

Ale od początku, bo dziś nie będzie ogrodowo, tylko zwierzeniowo. Oprócz fotek oczywiście, bo te mam tylko ogrodowe :)

Najpierw jakiś czas temu zaczęłam pracę nad sobą. Nad swoim życiowym pesymizmem, który kiedyś tam towarzyszył mi przez długie lata. Musiałam nauczyć się siebie kochać. Może nie musiałam, ale zechciałam. I nie... nie jest to egoizm, to miłość do siebie i do takiej osoby, jaką się jest. Jeśli człowiek sam siebie nie zaakceptuje i nie będzie patrzeć na siebie w lustrze z sympatią i wewnętrzną miłością, nie ma nawet o czym mówić, żeby dobro zjawiało się koło niego tak po prostu...

Ja się nauczyłam. Zewnętrznie jestem, jaka jestem i inna już nie będę (wiem, że może być tylko gorzej 😀) I akceptuję to i lubię siebie taką. Ale to tylko połowa sukcesu... Drugą połowę opiszę po porcji ogrodowych nowości. Albo raczej nie nowości, bo teraz w czasie zaawansowanej jesiennej pogody, na rabatach raczej żadnych nowości już nie będzie. A więc raczej tylko po rzuceniu okiem, co tam się teraz na tych rabatach dzieje.

Niezmiennie kwitnie róża i szarłat :)

Z innych kwitnących piękności, w oczy rzucają się także marcinki i gailardia. 

Jesienne rabatki pięknie też zdobi złocień arktyczny i oczywiście niezmordowana werbena patagońska, która cudownie wygląda, kiedy kołysze się na wietrze na tych swoich długich, wciąż zielonych łodygach :)

Pięknie też dekorują ogród wciąż kwitnące begonie, a także rdest pokrewny, który będzie zdobił rabatę, dopóki nie zetnie go mróz...

Wracając do moich wynurzeń, to przede wszystkim musiałam pokochać swoje wewnętrzne "ja". Samoakceptacja. I to nie było takie proste, bo zawsze byłam raczej taką osobą, która niekoniecznie widziała w innych dobro i niekoniecznie nawet dobre gesty od innych ludzi odbierała, jako bezinteresowne... A już pokochanie siebie, to tym bardziej było wtedy dla mnie science fiction :)

Ale taka właśnie wtedy byłam. Cóż, dziś po latach wiem, że były to spore naleciałości po takich a nie innych latach dzieciństwa i młodości, a także po kontaktach z ludźmi, którzy wtedy byli mi bliscy i wśród których się w tamtym czasie obracałam. Oczywiście nie wszyscy, ale przecież nie będę nikogo wskazywać palcem :)

Tak naprawdę, to dopiero mój obecny mąż zaraził mnie swoim optymizmem i pokazał, że świat jest piękny, kolorowy oraz pełen dobrych i życzliwych ludzi. To mi bardzo pomogło w tym, żeby nie stać się zgorzkniałą, skrzywioną i wiecznie narzekającą osobą :) Przy nim pokochałam siebie, swoje otoczenie i tak naprawdę cały świat. Była też w moim życiu jedna osoba, która zdecydowanie otworzyła mi oczy na otaczającą mnie rzeczywistość i pokazała jak pozytywnie, a nawet szczęśliwie patrzeć na świat i ludzi wokół nas. Pokochałam ją jak siostrę, której nie mam. To było dla mnie takie wzniosłe i budujące, że aż zachłystywałam się tym swoim szczęściem i niespodziewanym spojrzeniem na rzeczywistość i ta rzeczywistość ogromnie mi się wtedy spodobała. I tak mi zostało :)

A wracając do kwitnących cudeniek... na tarasie wciąż kwitnie chińska róża. Mam wrażenie, że teraz nawet lepiej się miewa, niż w czasie upalnych dni, które zdarzały się latem :) Jeszcze ma kilka nierozwiniętych pąków.

A jeśli już mowa o tarasie, to w końcu zrobiłam na nim przedzimowy porządek :) Wszystkie domowe kwiaty powędrowały z tarasowej drabinki do domu. Tam będą znowu przez całą zimę. Drabinka została wysprzątana, wyczyszczona i przygotowana na kolejny, wiosenny sezon :)  

Na dziś, na tarasie zostały jeszcze trzy rośliny: przypołudnik, koleus i chińska róża. Są już przygotowane do wciągnięcia do chałupki, ale śledzę pogodę i zostaną zabrane do środka, jak tylko będzie zapowiedź jakichkolwiek przymrozków. Na razie grzecznie czekają...

A tego gigantycznego gagatka też chciałabym zabrać do domu. Jest taki piękny, że trochę szkoda mi go ciąć na szczepki... spróbuję go przezimować w domu, choć będzie to dla mnie wyzwanie, trochę też z uwagi na jego rozmiary. Mam już dla tego koleusa przygotowane miejsce w sypialni, zobaczymy jak będzie się tam czuł :)

Skończyłam więc na tym, że pokochałam i zaakceptowałam siebie :) I to był pierwszy i decydujący krok w kierunku lepszego życia. A jak już polubiłam samą siebie, to nagle okazało się, że wokół mnie są ludzie, którzy również mnie lubią. Uśmiechają się do mnie nie tylko wtedy, kiedy ja uśmiecham się do nich, ale tak po prostu... sami z siebie. I są dobrzy, bezinteresowni i sympatyczni. Patrzą mi prosto w oczy i tak zwyczajnie mówią mi same miłe rzeczy :) 

Dzisiaj już nie wyobrażam sobie innego myślenia. Tkwię tak już sporo czasu w tym swoim pozytywnym myśleniu, kreowaniu rzeczywistości i uśmiechaniu się do otaczającego mnie świata. I uwierzcie, od tamtego czasu wszystko układa się po mojej myśli. Nawet jeśli po drodze zdarzają się jakieś schody, utrudnienia czy ograniczenia, w finale i tak wszystko kończy się dobrze, czasem nawet zupełnie niespodziewanie, jakby jakieś dobre duszki czuwały nad moim szczęściem, pozytywnym nastawieniem, czy nawet tylko nad dobrym humorem :) I to jest tak, że ten mój pozytywny styl przyciąga do mnie takich samych ludzi... pozytywnych, szczęśliwych i zadowolonych ze swojego życia.

A dlaczego zaczęłam o aniołach i o nie Was pytałam ?

O tym po kolejnej porcji ogrodowych smaczków :)

Czy podoba Wam się hortensjowy bukiet? Taki sobie stworzyłam... właśnie z hortensji, werbeny patagońskiej i asparagusa ogrodowego :)

Zaglądam też z radością na rabaty i podziwiam nawet te roślinki, które nie kwitną, ale są niezmiernie dekoracyjne z samych liści. Przecież nie można ich nie zauważać, bo cudownie dekorują rabaty właśnie teraz, kiedy tych kwitnących, kolorowych jest coraz mniej... 

Na przykład wilczomlecz Tasmanian Tiger i starzec popielny... czyż nie cudne mają te liściory? :)

A krzewy? Tak samo przepięknie się przebarwiają... niektóre aż "płoną" czerwienią :)

Przykładowo - trzmielina oskrzydlona...

I oczywiście winobluszcz pięciolistkowy... Coś cudownego :) 

Jak już wyżej wspomniałam, rozmnożyli się wokół mnie pozytywni ludzie. A może to jest tak, że maruderzy, pesymiści i narzekacze sami zniknęli z mojego otoczenia? No bo jeśli znajduję tylko same radosne postaci, to może tylko takie wokół mnie są? Takie właśnie przyciągam? Tyle pytań... 

W każdym razie stało się jakoś tak, że otoczyłam się dobrymi aniołami. W ostatnim czasie poznałam sporo nowych ludzi... i gdy patrzę naokoło siebie, to są same dobre i pozytywne dusze. To ludzie z otwartymi sercami, umysłami i co najważniejsze... posiadający duszę. Ale, żeby być dobrze zrozumianą... mówiąc, a raczej pisząc o duszy mam na myśli dobrą, przyjazną i szlachetną energię :) Taką, która nie kieruje się zbędną krytyką, nieprzychylnością, malkontenctwem i złością. Taką, która powoduje, że kiedy poznaje się człowieka z taką duszą i podaje mu się rękę, od razu wiadomo, że jest to osoba, która nie zrobi nam krzywdy... przeciwnie, przychyli nieba, jeśli tylko jej się na to pozwoli... Tacy właśnie ludzie od dłuższego już czasu zjawiają się w moim życiu :)

A na fotce pączek jeżówki Cherry Fluff. Mam obawy, czy zdąży się rozwinąć zanim zetnie ją mróz...

Zobaczcie tylko na fotkę poniżej :) To fakt, że wygrałam konkurs na nagrodę-niespodziankę na blogu Zacisze Lenki, ale nie spodziewałam się zupełnie, otwierając paczkę z tą nagrodą, że znajdę tam takie rewelacje :) Nasza kochana Lenka perfekcyjnie dopasowała poszczególne cudeńka z paczki pod moje preferencje. Pamiętała, że uwielbiam wszystko z motywem liści monstery, więc zobaczcie sami... Oprócz słodyczy, kawy i pięknej karteczki, znalazłam w paczce cudowną poszewkę na jasiek ze złotymi liśćmi monstery, super torbę z tym samym motywem i ozdobną butelkę z namalowanymi na niej liśćmi, która świeci umieszczonymi w środku pięknymi światełkami... Zamurowało mnie, bo aż takiej wygranej się nie spodziewałam. 

Lenka, to skromna i szalenie kochana osoba... Powiedzcie sami, czy nie jest jednym z takich właśnie aniołów?

A kolejny taki ludzki anioł zjawił się u mnie w domu raptem trzy dni temu. I to w sposób całkiem niezamierzony. Przyjechała do mnie przypadkowo, załatwić drobną sprawę, kobietka z tak dobrą energią, z takim pozytywnym nastawieniem do świata, że od razu poczułam w niej bratnią duszę. To było niesamowite, bo ona odczuła to samo i po dosłownie kilkunastu minutach rozmowy uściskałyśmy się serdecznie. To było niesamowite, jak bardzo poczułyśmy, że łączy nas podobna moc i jak bardzo jesteśmy pokrewnym naturami :) Sprawę załatwiłyśmy szybko pozytywnie i wyobraźcie sobie, że ta wyjątkowa osoba przyjechała do mnie następnego dnia z całym naręczem prezentów w postaci soków, kompotów i różnych innych przetworów... Naprawdę, już dawno nie spotkałam się z tak bezinteresownie okazanym dobrym sercem. I niech mi ktoś powie, że ludzkie anioły nie istnieją :)

Na miłe zakończenie dzisiejszego wpisu, pokażę Wam cudowny jesienny obrazek (filmik), kiedy to w czasie pięknej, słonecznej pogody nadeszła nagle ciemna, deszczowa chmura i przy świecącym wciąż słońcu zaczął padać deszcz... Krople deszczu skrzyły się w słonecznych promieniach jak diamenty, a widok był niesamowity, choć i tak film nie do końca oddaje tę cudowną scenerię :) Popatrzcie zresztą sami...

W sprawie ludzkich aniołów dzisiaj to wszystko. Ale w sprawie ogrodowych roślinek wrócę tu z nowymi zdjęciami i opisami. I pewnie znowu, jak zwykle, pozwierzam Wam się trochę, bo taka już jestem, że papier, a właściwie klawiatura laptopa, wyciąga ze mnie sporo osobistych informacji :)

Tak już mam 😉