127. Mój dom i słodka Lilo

Pewnie zdziwilibyście się, gdybym Was zapytała, czy kochacie swój dom? Bo chyba dla większości z nas, dom jest oazą spokoju, wyciszenia, bezpieczeństwa i komfortu psychicznego... Więc odpowiedź powinna wydawać się oczywista.

Naszła mnie tak ta refleksja, bo niedawno, po zaledwie dwudniowej nieobecności w swoim domu, wracałam do niego z taką właśnie wielką radością. Jakoś tak wyjątkowo, bo przecież zdarzały się dłuższe chwile, kiedy nie było mnie w domu :) Na przykład mój styczniowy wyjazd do sanatorium pozbawił mnie widoku mojej chałupki na całe 21 dni i... dałam radę :)

Ale pomyślałam sobie, że właśnie ten mój powrót do domu jest niebywale emocjonalny... może dlatego, że choć nie była to jakaś daleka podróż, bo jedynie około 40 kilometrów, to w czasie mojego powrotu była tak paskudna pogoda... Jechałam w lejącym strumieniami deszczu. Tak obfitym, że samochodowe wycieraczki ledwo nadążały zbierać wodę. Na drodze pełno było leżących, wilgotnych liści, które dla kierującego mogą być zdradliwe, bo potrafi być na nich diabelnie ślisko. Sporo kierowców zachowywało się tak, jakby nie widzieli jaka pogoda panuje na zewnątrz... Wyprzedzanie, nawet na zakazie, w strugach rozbryzgującej się na boki wody, przekraczanie prędkości i to nie o 10 czy nawet 20 kilometrów, tylko zdecydowanie więcej. Niektórzy poczynali sobie tak, jakby do tego domu dotrzeć jednak nie chcieli :( Może dlatego ja tak bardzo chciałam w tym domu już być...

Swoim zwyczajem, w międzyczasie będę wrzucać fotki z ogrodu... Na pierwszej z nich - jesienna perspektywa :)

Tak mi się ten widoczek spodobał, że zrobiłam go jeszcze w poziomie :)

I oczywiście krzew trzmieliny oskrzydlonej w całej okazałości. Jest cudowny, jak tak "płonie" czerwienią :)

Dom, to jest dom, zgodzicie się? Jakkolwiek by to trywialnie nie brzmiało, nie na darmo mówi się, że: "nie ma to jak w domu", "wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej" i tym podobne :) Pomyślałam sobie, że miałam w swoim życiu tych "domów" już kilka. I wcale nie mam tu na myśli wybudowanych chałupek, tylko raczej miejsca, dokąd wracamy, właśnie "domem" zwane :)

W moim poprzednim życiu, jak często je nazywam, czyli wtedy, kiedy jeszcze nie byłam tak szczęśliwa, jak jestem aktualnie, miałam tych "domów" pięć :) Ojej, sama się zdziwiłam, że aż tyle. Policzyłam tutaj dom rodzinny, czyli mieszkanie, w którym się wychowałam i mieszkałam razem z rodzicami, potem po wyjściu za mąż trzy mieszkania z rzędu, które wtedy wynajmowaliśmy razem z moim wcześniejszym, dawnym, byłym towarzyszem życia :) To przecież też były jakieś tam nasze domy. A następnie już własne mieszkanie, które miało być tym docelowym. I choć mieszkałam w nim najdłużej, życie ułożyło się tak, że jednak moim docelowym nie było. 

Prosto z niego, już sama, wylądowałam w maleńkim, bo 32-metrowym mieszkaniu, czyli kolejnym "domu". Ten akurat pokochałam całym sercem. To było moje ulubione miejsce, czyli ulubiony "dom". I choć mieszkałam tam sama, czułam się dobrze, bezpiecznie, spokojnie - tylko... samotnie :( Ale to było moje ukochane lokum...

Wróćmy na chwilę do ogrodu i rzućmy okiem na jesienne akcenty. Mimo, że kwitną już chryzantemy, które przecież są typowo jesiennymi kwiatami, to wciąż jeszcze kwitną także jeżówki...

A nawet niektóre z nich są jeszcze ciągle w pąkach :( I serce mi się kraje, jak sobie pomyślę, że dla ich dobra powinnam je teraz ciachnąć, nie czekając na dalszy ciąg kwiatowego pokazu...

Wracając do kwestii "domowych"... w tym moim 32-metrowym mieszkanku zaczęło się właśnie moje aktualne, piękne życie...

Tylko, że tego szczęścia zrobiło się tak wiele i tak olbrzymie przybrało rozmiary, że zdecydowanie nie mieściło się na tej skromnej powierzchni :) Dlatego trzeba było wymyślić coś większego... coś, co miało pozwolić mojemu nowemu życiu rozwinąć skrzydła. Bo to przecież już właśnie wtedy zaczęły mnie otaczać ludzkie anioły, które moje życie uczyniły pozytywnym i zdecydowanie bardziej pięknym.

Tymczasem teraz, w moim jesiennym już przecież ogrodzie, wciąż jeszcze królują jakieś barwy. Może już bardziej wypłowiałe, bardziej zabarwione brązami, czerwienią i żółcią, ale wciąż jeszcze chce się wychodzić na zewnątrz i oglądać te ogrodowe cudeńka :)

No bo przecież róże wciąż zachwycają...

A kwiaty wiesiołka żółcą się cudownie i kontrastowo na tle bordowych liści winobluszczu... 

I kosmosy także mają się jeszcze całkiem dobrze :)

W kwestii mojego "domu", zapadły w tamtym czasie poważne decyzje. Najpierw były propozycjami, ale po głębszej analizie stały się naszymi planami. Te plany to: "wybudujmy dom" :)

Dlatego uciekliśmy wtedy z miasta na wieś... dlatego zdecydowałam się na ten życiowy przełom, choć wtedy wiązało się to z moimi codziennymi, czasem uciążliwymi dojazdami do pracy, ale czegóż się nie robi dla lepszych zmian?

To było 14 lat temu...

Właśnie wtedy powstał nasz dom, który do dziś jest tym miejscem, do którego wracam z przeróżnych zakątków mojego pozadomowego wędrowania :)

Wracamy do ogrodu...

Jeszcze wciąż gdzieniegdzie w tarasowych bukietach wyskakuje jakaś kwitnąca stokrotka afrykańska. One lubią słonko, więc wtedy kiedy go nie brakuje, wychylają te swoje łebki do żółtych, ciepłych promieni...

Na wiciokrzewie japońskim wciąż jeszcze kwitną jego różnokolorowe, bardzo dekoracyjne kwiaty.

Za to po kwiatach clematisa pozostały już tylko jesienne, rozwichrzone czuprynki. Wyglądają, jakby zapodziały gdzieś grzebień i zapomniały się uczesać :)

No i nie sposób nie pokazać po raz kolejny goździka Dancing  Geisha, który kwitnie niezmordowanie i wygląda jakby jesieni i zimy miało nie być :) Wiem, że wiele osób zachwyca się tym cudakiem, ja zresztą też, bo rzeczywiście jest wyjątkowy. 

Powiem Wam, że nawet powstał wiersz na jego cześć... na blogu Polonki :) Tańczący goździk... Polecam kliknąć na link i przeczytać :)

Wracamy do wątku domowego? 

Wszystko w tym nowym domu wymyśliliśmy sami, a wiele rzeczy mój mąż zrobił samodzielnie. Tworzyliśmy to swoje miejsce z zacięciem, z nadzieją i wielkim entuzjazmem... Do dziś pamiętam, ile radości sprawiał nam każdy kolejny etap, każdy kolejny bloczek, potem drzwi, okno, podłoga i kolor farby na ścianie...

Może nazwiecie mnie egzaltowaną, albo przynajmniej tak o mnie pomyślicie. Ale ja kocham ten dom i kocham to miejsce, w którym w tej chwili toczy się moje życie. I mam nadzieję, że to jest ostatnie miejsce, w którym przyszło mi istnieć. 

Z pewnością wiele osób czytających ten blog nie wie, że ten nasz dom i mój ogród powstały na pustym polu. Nie było tu nic, tylko zarośnięta zielskiem łąka... Pisałam o tym na początku bloga, pokazywałam również zdjęcia, ale wiem, że przecież wiele osób dołączyło do mnie już w trakcie mojego pisania, więc nie mogą o tym wiedzieć. Nikt nie czyta bloga od początku. 

Może właśnie dlatego, a może dzięki temu, że tak właśnie powstało "coś" z "niczego", to miejsce jest nam tak drogie. Kiedy piszę "nam", mam na myśli mnie i mojego męża, bo on tak samo odczuwa kwestię posiadania tego swojego miejsca na ziemi i podobnie do mnie, tak samo doskonale się tu czuje :)

Dlatego przespacerujmy się jeszcze raz po październikowym, jesiennym ogrodzie.

Pooglądajmy...

W czasie, kiedy powstawał dom, również prowadziłam blog. To był blog budowlany, czyli głównie opisywałam w nim kwestie budowy naszego domu, ale znając moje gadulstwo, nie sposób było nie wrzucać tam również, tak jak tutaj, opisów swoich przeżyć, przemyśleń i refleksji... tego też jest tam pełno :) Jeśli kogoś to ogromnie interesuje, to na bocznym pasku jest odnośnik do tego bloga, nazywa się Nasza BUKOWA CHATKA, albo dla bardziej leniwych wrzucam tu link DOM... Desperatów, czy też raczej miłośników mojego gawędziarstwa, serdecznie zapraszam :)

Tylko ostrzegam, to jest raczej długa lektura, bo zawiera aż 52 strony... niestety niektóre zdjęcia poznikały z tamtego forum, nie wiem, czy spowodował to upływ czasu, czy jakieś serwery zdematerializowały się... w każdym razie tekst został w całości :)

Uff... na temat domu, to chyba tyle, choć powiem Wam, że mogłabym tak długo przynudzać :) Ale zdecydowałam, że wystarczy...

To teraz odpowiedź na drugą część tytułu mojego dzisiejszego wpisu... 

Lilo? Słodka Lilo? Kim jest??? A może co to jest???

Lilo to Cairn Terrier, psinka mojej wnusi. Jest słodka, tego nie da się ukryć. Postanowiłam pokazać ją Wam, bo miałam przyjemność spać z nią w jednym łóżku, co nie jest dla mnie chlebem powszednim i dlatego ten fakt zrobił na mnie takie wrażenie :) Tym bardziej, że nie spałam zbyt spokojnie, ponieważ musiałam w nocy bawić się z nią jej piłką :) Taka z niej słodka rozrabiaka :)

Lilo ma 8 miesięcy i nieustannie szaleje, ale trudno się dziwić, jest jeszcze szczeniaczkiem. Przy tym jest tak słodka, że za każdym razem, gdy patrzę na tę fotkę, nie umiem się nie uśmiechać :)

Zobaczcie sami...

Na dziś, kochani, to tyle.

Żegnam się z Wami chyba na krótko, bo już kolejne "gadulstwo" siedzi mi w głowie :)

Tymczasem życzę wszystkim spokojnych i w miarę słonecznych dni...

💜💜💜