112. Pokochać ogród...

Dzisiaj będzie trochę inaczej... refleksyjnie i filozoficznie, bo jakoś tak mnie wzięło na ogrodowe przemyślenia :) W międzyczasie moich wspomnień i wynurzeń, wrzucę trochę aktualnych zdjęć z ogrodu...

Ogród... Takie krótkie, zwykłe słowo, a jednak jakże niezwykłe. I dla każdego może znaczyć coś całkiem innego, choć tak naprawdę określa przecież jedno miejsce... miejsce z roślinami, krzewami, drzewami, ukwiecone mniej lub bardziej, zarośnięte lub nie i... można byłoby tak wymieniać bez końca. Są przecież ogrody naturalne, są całkiem dzikie, są także na przykład japońskie. Są takie, w których dominują zadbane trawniki, symetryczne klomby i równo przystrzyżone żywopłoty, są też takie, które swoim wyglądem bardziej kojarzą się z kwietną łąką, niż z ogrodem, ale ja nie o tym...

Wiem sama po sobie, że w moim długim życiu, słowo "ogród" miało dla mnie różne znaczenia, w zależności od życiowych okoliczności. Kiedy byłam dzieckiem, mama zabierała mnie i brata do ogrodu dziadka. Niespecjalnie lubiłam te niedziele, kiedy tam jechaliśmy, bardziej był to dla mnie niemiły obowiązek, no i nie umiałam sprzeciwić się mamie, za mała byłam i za mało asertywna. 

Wspomnienie ogrodu z tamtych lat kojarzy mi się z upałem, siedzeniem na słońcu, dokuczającymi osami i brakiem pozwolenia na skubnięcie czegokolwiek. Pamiętam jak przez mgłę, że skubałam po kryjomu szczypiorek... bardzo lubiłam takie skubanie prosto z grządki, ale dziadek nie pozwalał, a mama kazała mi siedzieć obok siebie i niczego nie ruszać :)

Potem, jak już byłam dorosła, ale było to jeszcze jakby w moim poprzednim życiu (tak to nazywam), była taka dłuższa chwila, w której stałam się współwłaścicielką działki ogrodowej na ROD (Rodzinne Ogrody Działkowe). Ten teren był zaniedbany, dziki i zarośnięty po poprzednich właścicielach. Z pewnością przez wiele lat nie był użytkowany. Doprowadzenie go do ludzkiego wyglądu, dokopanie się do zarośniętej altanki, dotarcie do krzewów i bylin na nim rosnących, zajęło trochę czasu i energii. Niespecjalnie była to moja energia, gdyż były to raczej prace czysto fizyczne i mówiąc szczerze nie bardzo się tam wtedy udzielałam. 

Działka zainteresowała mnie ponownie, kiedy przyszła któraś tam wiosna, zazieleniła się posiana rok wcześniej trawa, a ja odkryłam, że rozrzucone uprzednio na przekopanej świeżo ziemi nasiona bratków zamieniły się w zielone liście i mają nawet zawiązki kwiatów, co niechybnie ściągnęło moje spojrzenie i zatrzymało je na dłużej. A kiedy jeszcze przy którejś tam kolejnej wizycie okazało się, że cała ta zielenina zakwitła i ujrzałam przed sobą bratkowe poletko kolorowych kwiatów, oszalałam z zachwytu. Pamiętam... zdarzyło się, że kilka razy ryłam pazurami w tamtejszej, pulchnej ziemi i z tamtego właśnie czasu zapamiętałam, że zapach świeżej ziemi zaczął mnie upajać bardziej, niż jakieś tam chanele czy inne pachnidła :) 

Ogródek został doprowadzony do jako takiego stanu, spełniał nawet krótko swoją rekreacyjną rolę, ale posiadanie go zniechęcało bardzo z uwagi na jego dosyć odległe usytuowanie od mojego miejsca zamieszkania, jak i z uwagi na fakt, że właśnie to usytuowanie na obrzeżach miasta, w miejscu mało uczęszczanym, kusiło przygodnych "wędrowców" (tak empatycznie nazywam osoby bezdomne) do zagnieżdżania się tam na krócej lub na dłużej, używania naszych przedmiotów i korzystania z naszych skromnych, ale wciąż naszych, plonów. Potem ktoś ukradł świeżo wkopane tuje. Wisienką na torcie okazał się fakt, kiedy to po przyjeździe na naszą "działeczkę" okazało się, że zniknęła pompa do wody razem z całym oprzyrządowaniem, a drugą wisienką, która jakby przesądziła sprawę, było włamanie do naszej altanki. Do tych włamań byliśmy wprawdzie już przyzwyczajeni, ale właśnie to jedno i dla nas ostatnie było wyjątkowe, gdyż spora część altany została zdewastowana i bezmyślnie zniszczona, łącznie z kratami w oknach, drzwiami i już więcej szczegółów nie pamiętam. W każdym razie to był strzał prosto w serce. Dodatkowo, różne zawirowania w moim życiu spowodowały, że działka poszła "do ludzi", a właściwie przejęła ją ode mnie koleżanka z mojej ówczesnej pracy...

No i potem po wielu, wielu latach, wylądowałam na tym polu, na którym w tej chwili stoi mój dom, a przed domem znalazł swoje miejsce ogród. Czasem nie chce mi się wierzyć, że z taką wiedzą, jaką wtedy miałam, czyli praktycznie prawie żadną, udało się stworzyć na pustym polu takie miejsce, w którym moje serce się uspokaja, moje oczy się cieszą, cokolwiek to znaczy, a moja dusza każdorazowo utwierdza się w przekonaniu, że to jest właśnie to miejsce, o którym mogę powiedzieć: "jestem w domu"... Pewnie jestem dziwolągiem, ale spacerując tymi ścieżkami, które sama sobie wymyśliłam i sama wykonałam, mam poczucie spełnienia... Mam odczucie, że te wszystkie drzewa, krzaczki i nawet te malutkie kwiatki, które przecież rokrocznie przekwitają i znikają mi z oczu, że to wszystko to są takie moje dzieciaki, które wsadziłam, a potem często dmuchałam i chuchałam, a czasem przeklęłam i pogroziłam. Nawet jeśli były to gotowe sadzonki, to są to takie jakby adopciaki, które przygarnęłam, dałam im wspólny zielony dom, a potem patrzyłam jak rosną i jak stają się coraz większe i coraz piękniejsze.

Uff... prawie się rozczuliłam :)

Osoby, które są ze mną na blogu od początku i czytały posty od pierwszego wpisu wiedzą, że stworzyłam coś z niczego. Że nie znałam się na niczym, a ogród powstawał metodą prób i błędów, bez żadnego planu, bez doświadczenia i bez architektonicznej rozpiski czy rozrysowanki. Wiem, że gdybym dziś planowała ogród od początku, pewne rzeczy zrobiłabym inaczej. Nie będę pisać jakie to byłyby rzeczy, bo to nie ma teraz najmniejszego znaczenia... i tak tego nie zrobię, bo to niemożliwe. W każdym razie, na pewno rozplanowałabym to tak, żeby dzisiaj mieć mniej pracy, bo tak się przecież da. Ale z drugiej strony, gdybym zrobiła inaczej, dziś nie byłoby tego co jest, a to co jest, to odzwierciedlenie mojej duszy i spełnienie mojego zapotrzebowania na ogrodowe piękno.

Każdy ogród żyje, każdy ogród ewoluuje. Zmienia się codziennie i to właśnie jest w nim piękne. Codziennie chodzę na obchód i codziennie zauważam jakąś zmianę. To jest jak wieczne odkrywanie nowych lądów... idziesz po stare, znajdujesz nowe...

Nawet ogrodowe błędy, które popełniałam i wciąż popełniam, to też jest swojego rodzaju ewolucja. Przecież czasem coś musi odejść, aby zrobić miejsce dla nowego. Nie zliczę ile roślin uśmierciłam, zanim poznałam ich wszystkie wymogi, potrzeby i zachcianki. Ale myślę, że akurat w czasie ogrodowej edukacji, jest to zjawisko normalne... Raczej trudno jest "uczyć się" roślin tylko teoretycznie. Oczywiście, teorię można opanować, ale praktyka czasem pokazuje, że roślina to żywa istota, ma swoje humory i fochy, gorsze i lepsze dni, a może nawet ma duszę? :) Jeśli ktoś podchodzi do tego scepycznie, to zapytam wprost... Dlaczego tak się dzieje, że roślina postraszona wyrzuceniem na śmietnik, bierze się w garść, zwiera łydki i pośladki, a potem zaczyna dawać z siebie tyle, na ile tylko ma sił? Osoby, które mają do czynienia z roślinami, z pewnością potwierdzą te moje słowa... :)

A tak nawiasem mówiąc, jeśli już piszę o zrobieniu miejsca na nowe, to pokażę Wam, co czeka na swoje docelowe, rabatkowe miejsce. Te wszystkie roślinki stoją na tarasie i czekają... Czekają na uporządkowanie rabaty, która będzie ich nowym domem :) Ale o tym w następnym wpisie. W każdym razie, w poczekalni są same piękności :)

To jeszcze na koniec pokażę Wam tylko, jak dobrze czują się moje domowe roślinki wystawione na taras i zamieszkujące dekoracyjną drabinkę. Urosły, nabrały "ciała" i zielonej werwy, a już zielistki, to po prostu szaleją... Z całkiem malutkich szczepek stały się prawdziwymi, zielonymi pióropuszami :)

Na dzisiaj to tyle moich filozoficznych, ogrodowych wynurzeń. 

Jeśli nie zanudziłam Was na śmierć, to jestem bardzo szczęśliwa. 

Jeśli komuś wydałam się zbyt patetyczna, to sorry, ale właśnie dzisiaj mam taki patetyczny nastrój :) 

Ściskam wszystkich ogrodowo i już lipcowo. 

Do następnego razu... 💚💚💚