138. Mój dom

Zgodnie z obietnicą przenieśmy się z moimi wspomnieniami w następny czas. Mieliśmy już podróż przedślubną, był też ślub, tak że czas pokazać, co było dalej.

Tak jak już wcześniej pisałam, w podróż pojechaliśmy przed ślubem, ponieważ zaraz po ślubie zabraliśmy się ostro za wszystkie sprawy związane z budową domu. W Egipcie byliśmy w maju, ślub był w sierpniu, więc zaraz od początku września zabraliśmy się energicznie za papierologię związaną z budową, za gromadzenie materiałów, szukanie ekipy i tak dalej...

A było tego całe mnóstwo, ogarnąć te wszystkie sprawy wcale nie było łatwo, ale tu mój mąż wykazał się sporym talentem organizacyjnym i okazało się, że oprócz innych zalet ma również i tę, że potrafi zaczarować wszystkie panie urzędniczki, od których zależy wydanie wszelakich pozwoleń.

Zanim przejdę do dalszej opowieści, przywitam Was moim kwitnącym aktualnie fiołkiem afrykańskim. Prawda, że uroczy?

W międzyczasie pokażę Wam jeszcze, co się aktualnie zadziało na mojej rabatce. Mamy styczeń i siarczyste mrozy, a ten hiacynt okazuje się wybitnie niecierpliwy.

Z pewnością już nie może doczekać się wiosny :) Tylko, że może być tak, że zmarznie mu czubek głowy... oby tylko zakwitł wiosną przyzwoicie :)

☺👷☺

To wróćmy do kwestii budowy domu. Nie będę Wam opisywać całego procesu budowy i wszystkiego, co jest z tym związane, bo zajęłoby mi to z pewnością kilka lat, a poza tym w tym temacie jest cały mój budowlany blog, który wtedy prowadziłam na Muratorze (przypominam tylko, że odnośnik do bloga jest na pasku bocznym).

Bardziej chciałabym tutaj pokazać Wam wybrane fotki, które wiążą się u mnie z jakimiś konkretnymi wspomnieniami lub wywołują emocje intensywniejsze od wszystkich pozostałych. Dodam tylko, że nigdy wcześniej domu nie budowaliśmy, to było nasze pierwsze wyzwanie, dlatego nie na darmo mówi się, że pierwszy dom buduje się dla wroga, drugi dla przyjaciela, a dopiero trzeci dla siebie. I coś w tym  jest, bo już po kilku latach od zamieszkania wiedzieliśmy, że gdybyśmy budowali jeszcze raz, kilka rzeczy zrobilibyśmy inaczej. Ale cóż... może w następnym wcieleniu :)

A więc po kolei... ten dom miał być moją ostoją i przystanią do końca mych dni. I tylko dlatego piszę "moich" a nie "naszych", gdyż opisuję w tym poście jedynie moje emocje, choć mój mąż podchodził do tematu podobnie, jeśli nie tak samo jak ja i tak, między prawdą a bogiem, kwestia posiadania domu na wsi była nawet większym jego marzeniem, niż moim, ale ja poszłabym za nim, jak to mówią, na koniec świata :)

Dlatego wylądowaliśmy na tym pustym polu pod lasem sami jak pionierzy, za to pełni zapału i radości :) W międzyczasie, zanim urzędy wydały nam wszystkie stosowne zezwolenia, mój mąż samodzielnie postawił drewutnię, czyli taką drewnianą przechowalnię narzędzi i dobra wszelakiego. Żeby nie było, że ja nic... :) do mnie należało pomalowanie jej od zewnątrz i dom już stał, a ja jeszcze konsekwentnie kończyłam swoje dzieło :)

W wolnych chwilach powstawało także ogrodzenie, również traktowane przeze mnie pędzlem i farbą :)

I stało się... pierwszego grudnia została po raz pierwszy wbita w ziemię łopata pod budowę domu... Została wbita tylko symbolicznie, bo za chwilę przyjechała koparka pod wykop fundamentów i 5 grudnia 2009 r. nasz dom wyglądał już tak :)

26 lutego 2010 r. stanął "prawiedom"... Wcześniej była bardzo śnieżna zima, więc roboty ruszyły tak naprawdę dopiero, jak stopniał śnieg. To jest "prawiedom", bo nie ma jeszcze okien, drzwi i nieskończony jest dach. Ale jakiś zarys domostwa już tam jest :) A także ogromny bajzel naokoło i mnóstwo pośniegowych roztopów...

Tak wyglądało nasze pierwsze łóżko w nowym domu :) Styropian przytulony do ściany i rozłożony na betonie, na tym materac i jakaś tam pościel, bo jeszcze wtedy bardzo się wszędzie kurzyło. 

Ale już we własnym domu, choć zimno jeszcze było, zwłaszcza nocami :)

Więc ogrzewaliśmy "kozą". Uwielbiałam tę czynność... za to koza nie lubiła mnie aż tak bardzo, bo często napychałam ją tymi drewienkami, aż pękała w szwach :) 

Zwłaszcza, jak mężulek naszykował mi takie sterty drewienek, to już szalałam jak dziki osioł :) Trzaskało ogniem i iskrzyło w całej chałupie, a koza aż piszczała z rozgrzania i przepracowania :)

A to był nasz pierwszy stół. Przy nim jedliśmy, przy nim też powstawały różne elektroniczne urządzenia i piloty do sterowania domu i jego otoczenia, które jak grzyby po deszczu pojawiały się stworzone rękami mojego mężusia - elektronika z zawodu :)

Kiedy już tylko zrobiło się trochę cieplej, jedzonko powstawało na tarasie, na skonstruowanej na szybko ławeczce. Byłam spragniona nieustannego kontaktu z naturą i pobytu na świeżym powietrzu. We wcześniejszym 32 metrowym mieszkanku na piątym piętrze w bloku, nie mogłam sobie pozwolić na przygotowywanie surówki w towarzystwie słonecznych promieni :) 

I w końcu nadchodzi wiosna, to znaczy robi się trochę cieplej, zieleni się trawa itp. 

Wieczorami, w ramach relaksu, gapiliśmy się na nasz tymczasowy telewizor :)

W domu nie było jeszcze podłóg i tak naprawdę nie było prawie nic, ale kwiatki w parapetowej donicy musiały się pojawić :) Zbierałam już także pierwsze zieleniny do nieistniejącego jeszcze ogrodu :)

Czerwiec 2010 r. Proszę bardzo, na parapetach było już kolorowo, choć reszta to jeszcze istne pobojowisko :) Zdjęcie jest robione z wysokości, to znaczy z samego czubka usypanej góry ziemi, którą widać na jednej z poprzednich fotek...

Za to grudzień 2010 r. odciął nas od świata. Byliśmy sami na tym wygwizdowie, zasypały nas tony śniegu, ale przyznacie, że wyglądało to bajkowo :) W takich właśnie warunkach wyjeżdżałam o 6 rano do pracy... Po ciemku :)

To były dla mnie takie najbardziej przełomowe i znaczące momenty, najbardziej emocjonalne...

Potem to już było urządzanie... domu, ogrodu i całego otoczenia. Trwało to trochę, ale wiadomo, że to musi tak trwać.

Jeszcze tylko pokażę Wam jedno zdjęcie, takie dla mnie ogromnie sympatyczne. Mamy czerwiec 2011 r. Łąka przed naszym domem zakwitła samymi rumiankami :) I rumianek zakwitł głównie przed naszym domem, bo na sąsiednich polach były tylko pojedyncze kępki tego kwiecia. Widok był niesamowity... do dzisiaj jak patrzę na tę fotkę, to uśmiecham się sama do siebie. 

Powinnam była nazwać dom Rumiankowa Chatka, a nie Bukowa Chatka :)

Uwierzycie, że tam gdzie widać ten kwitnący rumianek, w tej chwili jest mój ogród? Samej trudno mi w to uwierzyć... 

Uff... rozczuliłam się trochę, bo kocham to miejsce i kocham ten dom. Dlatego już bez żadnych zahamowań wrzucę tu także wynurzenia dotyczące mojego domu. Również są z bloga budowlanego, o którym pisałam w poprzednim poście...

Kocham ten Dom..

Wiem.. Wiem, że brzmi to patetycznie.

A poza tym sama nie lubię, gdy nadużywa się tego słowa.

Jest takie specjalne, jedyne.

Używane niezmiennie i przy każdej okazji - traci swoje magiczne znaczenie.

Ale ja naprawdę kocham ten Dom.

Każdy w nim kąt i każde skrzypnięcie drzwi.

Aksamitną powierzchnię ściany i frędzelki na zasłonce w małej sypialni.

Kocham gwizd czajnika na kuchence i kubki z naszymi imionami.

Tkliwą czułość budzi we mnie nawet małe, dekoracyjne mydełko w łazience i niewielki kaktusik stojący na dekoderze.

Nawet pająk, który zawisł sobie w rogu sufitu, budzi mój nieśmiały uśmiech.

Widok z okien tarasu zalewa moje serce wartkim strumieniem ciepła.

Zielony cyprysik, sterczący dumnie na nieobecnym jeszcze trawniku, wywołuje w moich myślach prawie matczyne odczucia.

Każde szarobure źdźbło, które wychyla się nieśmiało spod topniejącego śniegu, uwalnia we mnie nieznane mi pokłady czułości.

Zwariowałam pewnie?

Może..

Kiedyś patrzyłam jak to nasze gniazdo powstaje od początku, z niczego.

Stałam na pustej, zielonej, ukwieconej łące, puszczałam wodze fantazji i próbowałam sobie wyobrazić, jak to kiedyś będzie.

Czasem jest tak, że puszczona luzem fantazja, potrafi rozbujać wyobraźnię do niewyobrażalnych wprost, nierealnych rozmiarów.

A czasem ta wyobraźnia zaczyna przemieniać się w rzeczywistość.

Każde wbicie łopaty w twardą ziemię, każda postawiona kolejna ścianka – przybliżała mnie do jednego momentu. Do chwili, w której zrozumiałam, w której wiedziałam już, że marzenia się ziszczają, że spełniają się naprawdę, jeśli tylko mocno się w to uwierzy.

I nieważna jest każda chwila zwątpienia, każde czekanie na kolejny etap, bezsensowna czasem szarpanina z urzędami, czy ich pracownikami.

Nieistotne jest każde potknięcie, czy popełniony błąd, bo i takie są nieuniknione.

Najważniejszy jest efekt końcowy.

Dzień, w którym mogłam sobie powiedzieć: jestem szczęśliwa.

I pomyśleć: kocham ten Dom.

Zamknięta w naszych 83 metrach szczęścia – jestem Kobietą Spełnioną.

Tak tkliwie się zrobiło, że muszę już zmienić temat :)

☺👷☺

I mam nowy pomysł... Na krótko uruchamiam dziś cykl tematyczny "Kolorowy świat".

Chciałam Wam pokazać, jak często nie doceniamy piękna, które nas otacza... kolorów, z którymi przecież mamy wciąż do czynienia, a nie zauważamy ich w naszym codziennym biegu. Świat wokół nas jest piękny i kolorowy, a nam zazwyczaj nie udaje się tego dostrzec...

Dlatego, na przykładzie moich kwiatów, bo te z reguły słyną z pięknych kolorów, utworzyłam kilka kolaży, na których wyraźnie widać, jak smutne byłyby nasze ogrody i jak beznadziejnie wyglądałaby nasza rzeczywistość, gdyby te różnorakie barwy nie istniały i gdybyśmy dysponowali jedynie czernią i bielą... 

Zobaczcie sami...

Piękne, kolorowe kwiaty dziwaczka wyglądałyby tak:

Prawda, że to smutny widok?

A piękny wilec w intensywnym, niebieskim kolorze? Nie uważacie, że wyglądałby ponuro?

I tulipany, jedne z najpiękniejszych kwiatów wiosny? Właśnie wtedy, kiedy z reguły po ponurej i szarej zimie czekamy na wiosenne pokolorowanie świata, miałyby wyglądać tak żałobnie? Przerażająca jest taka możliwość...

Na szczęście, to tylko taka zabawa w czerń i biel. Otaczająca nas natura jest barwna, nasycona kolorami i piękna dla oka, duszy i serca.

I tym należy się cieszyć, doceniać to i odczuwać wdzięczność, że znaleźliśmy się na trzeciej planecie od słońca, na tej najpiękniejszej ze znanych nam planet :)

Tymczasem, kochani... do następnego napisania.

Wdzięczna jestem za Wasze wizyty, komentarze i wszystkie miłe słowa. To dla mnie wielka radość, satysfakcja i pokarm dla mojego blogowego wędrowania... 

💓💓💓