144. Wspominam poprzednie życie

Tytuł dzisiejszego wpisu sugerowałby moją reinkarnację, ale to nie tak :)

I chociaż nie wykluczam tego zjawiska, powiem więcej, nawet jestem głęboko skłonna w nie uwierzyć, to jednak nie o reinkarnację mi w tym wpisie chodzi. 

Ale jeszcze zanim Wam o tym opowiem i pokażę jakieś zdjęcia, wiosennym tematem chcę zacząć, bo przecież trudno nie zauważyć, że wiosna jest coraz bliżej i chyba nic już nie powstrzyma jej nadejścia.

Przynajmniej moje rośliny, kierowane własnym rytmem wzrostu i cyklem rozwoju, nie patrzą na fakt, że wciąż jeszcze mamy luty i z coraz większym zainteresowaniem zaglądają na świat, jakby nie mogły wytrzymać z ciekawości, co tam na zewnątrz się aktualnie dzieje :) 

O tych najbardziej powszechnych wiosną, będzie za chwilę, ale najpierw te przepiękne, czyli ciemierniki. Widzę je na wprost, z okna salonu i za każdym razem nie mogę się nadziwić, jak szybko zakwitają... czasem nawet śnieg nie jest dla nich przeszkodą. Na poniższych zdjęciach są jeszcze w pąkach... pokażę Wam za jakiś czas, jakie są piękne, kiedy rozwiną się te ich białe i bordowe pąki :)

Krokusy pokazały się u mnie już jakiś spory czas temu i... nie, to wcale nie znaczy, że nie jestem zaskoczona. Jestem. Ale oswoiłam się już z ich widokiem i tylko wyszukuję wciąż nowych kępek, bo nie wszystkie wynurzają się w tym samym czasie... To takie pierwsze zwiastuny wiosny, wdzięczne i miłe dla oka :)

Więc krokusy, to jeszcze nic... O wiele bardziej zaskoczyły mnie wybujałe już solidnie i wystające ponad ziemią serduszki, a w niebotyczne zdumienie wprowadziły kosmate główki sasanki. To dla mnie wprost niewiarygodne zjawisko.

No cóż... pogoda nastała nam taka, że wygnało mnie już na zewnątrz i nie mogłam się oprzeć, żeby swoimi ogrodowymi grabkami nie pogrzebać w tej świeżej, pachnącej ziemi :) Zawsze wiosną wchodzę na te rabaty, jak do perfumerii :) 

Wiecie, że wiosenna ziemia pięknie pachnie? Pytacie czym? Świeżością, oczekiwaniem, nadzieją...

Na razie tylko trochę posprzątałam... wzruszyłam ziemię, usunęłam stare zwiędłe liście i poucinałam łodygi zeszłorocznych kwiatów. Sama przyjemność :)

Tu rabata przed i po :)

Tylko z tego jednego skrawka ogrodowej ziemi, nazbierało się pół wora śmieci :)

A to kolejna rabata przed i po :) Tę ogarniałam w sobotę...

W poniedziałek za to przycinałam budleje i dalej uprzątałam śmieci z rabatek, jednak do domu wygnał mnie głód i jak już zadowoliłam brzuch czymś dobrym, to nie chciało mi się wracać do pracy. Siedziałam na tarasowym krzesełku i słuchałam śpiewu skowronka. Dawał, ile miał czadu w swoich małych, ptasich płucach :)

🔆

W drugiej części, jak zwykle - zdjęcia specjalne, te takie szczególne, które niosą ze sobą jakąś dodatkową opowiastkę.

Dziś z racji tego, że wiosna jest już za zakrętem, chciałam Wam przypomnieć zdjęcia mojego tulipana-potworka. To jest tulipan papuzi, ale rokrocznie, kiedy kwitnie to cudo natury, nie przestaje mnie zachwycać wygląd jego pąka, nie do końca jeszcze rozwiniętego. Czy nie uważacie, tak jak ja, że ten tulipan ma zęby???

Przyznam szczerze, że na żywo wygląda to lekko przerażająco i rzeczywiście można pomyśleć, że te jego zębiska za chwilę się rozchylą i złapią swoją ofiarę w sidła tulipanowej paszczy :) Taki trochę mięsożerny tulipek :)

🔆

Kolejna część, to - jak zwykle - fotki najpiękniejsze, czyli takie, które bardzo lubię i które podobają mi się najbardziej.

Dzisiaj, tak dla równowagi i jakby na przekór powyższym wiosennym fotkom, trochę zimowych ujęć, które kiedyś tam udało mi się złapać okiem telefonu.

Wprawdzie są to widoki, których nie chciałabym już oglądać na żywo, przynajmniej nie w obecnym sezonie, ale trzeba przyznać, że wyglądało to pięknie i zjawiskowo. Zobaczcie sami... najpierw te zamarznięte krople wody na liściach...

Oraz cudowne zjawisko osadzania się szadzi, tak rzadkie, ale jakże piękne :)

Prawda, że to zachwycający widok?

🔆

I ostatnia, zasadnicza część mojego dzisiejszego wpisu.

Żeby dla wszystkich było to jasne, moim poprzednim życiem nazywam czas, w którym po kolei byłam dzieckiem, nastolatką, młodą kobietą i matką, a potem trochę bardziej dojrzałą babeczką, w każdym razie działo się to wszystko, zanim wylądowałam w objęciach mojego obecnego męża, a razem z nim tu, gdzie teraz jestem. Czyli w moim ukochanym domu, otoczonym moim ukochanym ogrodem. Mam nadzieję, że wyjaśniłam to wystarczająco obrazowo :) Bo moje obecne życie zaczyna się właśnie od tamtego momentu, od kiedy jestem z nim. To jest właśnie to życie, które mnie uszczęśliwia. Drugie, znacznie lepsze, bardziej wartościowe i emocjonalnie barwniejsze od tamtego pierwszego.

Pokażę trochę moich zdjęć z tamtych lat, z tego poprzedniego wcielenia... tym razem będą one ułożone chronologicznie i o każdym postaram się napisać chociaż dwa słowa :) Jakość tych fotek musicie mi wybaczyć... spora część z nich jest robiona na zasadzie: zdjęcie zrobione zdjęciu :)

Tu miałam około 17-18 lat. Zdjęcie jest zrobione na wakacjach w moim ukochanym Przemyślu... Dlaczego akurat ta fotka? Niezmiennie lubię na niej oglądać moje włosy... miałam je wtedy długie, ciężkie i tak gęste, że aż żal, że nie zostały mi takie do dziś. Stare, dobre czasy :)

Tych moich przygód z włosami miałam w swoim życiu sporo. Raz miałam długie, za chwilę już krótkie, zmianą koloru też nie gardziłam :)

Na tej fotce, już po ścięciu włosów... myślę, że miałam wtedy około 19 lat. I gdzieś zgubiłam uśmiech.

No i zdecydowanie przełomowa chwila w moim życiu... 20 lat i Panna Młoda... w poprzednim życiu oczywiście :)

Na tych dwóch poniższych zdjęciach jestem jakoś między dwudziestką a trzydziestką, tak w połowie. Po wyglądzie swojego dziecka, które akurat wycięłam z fotek - myślę, że mam na nich mniej więcej 26 - 27 lat :)

Na poniższych zdjęciach, jestem bliżej trzydziestki, a może nawet już przekroczyłam ten magiczny próg :) Druga fotka zrobiona jest w pracy... jak widać biurwą wtedy byłam :)

Tu jakieś czasy bliżej mojej czterdziestki... relaks nad wodą i fotka z jakiejś wycieczki za miasto :) Znów ścięte włosy, tym razem pokolorowane na brązowo i jakaś dziwna mina... zupełnie nie pamiętam z jakiego powodu :) 

A tu miałam około 45-46 lat i byłam już babcią. Akurat te fotki pamiętam, bo byliśmy na wczasach z moją wnusią. Pierwsze zdjęcie jest z Muzeum Figur Woskowych w Międzyzdrojach, drugie też jakoś z tego samego czasu. 

A tu z wnusią :)

I właśnie mniej więcej w tym miejscu, następuje schyłek mojego poprzedniego życia...

Wszystko, co wydarzyło się później, było tym drugim, które trwa do teraz. O nim przecież też jeszcze coś tam napiszę. 

I żeby zachować chronologię, zrobię to z pewnością w kolejnym wpisie. Chociaż i tak już sporo tutaj opowiedziałam o różnych aktualnych epizodach i faktach z mojego uniwersum.

Tak że do zobaczenia za kilka następnych dni... Kolejny post już się podgrzewa, zupełnie jak dobry bigosik. Mieszam go w garze i pilnuję, żeby się nie przypalił :)

Paaa...

💞