142. Miałam być artystką

Tytuł dzisiejszego posta jest trochę dyskusyjny nawet dla mnie, ale tak właśnie myślę i myślę również, że takie były intencje moich rodziców, więc chyba nie przesadzam. Chyba, że chodziło o to, abym zdobyła różnorakie umiejętności, co nie do końca się udało i było mi potrzebne, bo z tych moich dodatkowych zajęć, to niewiele czynników przydało mi się w moim dorosłym życiu. 

Ale ja na razie nie o tym :)

W ogóle dzisiejszy post będzie podzielony na cztery części, bo cztery różne tematy chcę w nim poruszyć, a więc...

Po pierwsze, muszę Wam to pokazać :) W moim ogrodzie zawitało już przedwiośnie :) Sama jestem w głębokim szoku, bo przecież wciąż jeszcze mamy pierwszą połowę lutego, więc nawet jak na przedwiośnie, to jednak jest na to trochę za wcześnie.

Ale fakt pozostaje faktem, że pierwsze rośliny już się pobudziły i wychylają się z ziemi całkiem śmiało.

Pojawiły się pierwsze krokusy :)

Kolejne krokusy też już pchają się na świat...

Hiacynt też otworzył się już tak bardzo, że widać prawie całe jego piękne wnętrze, czyli "pokaż kotku co masz w środku" :)

Wynurzyły się też liście akantu i całkiem spore główki tulipanów.

Na świat wyjrzały również malutkie jeszcze serduszka, liliowce, a nawet piwonie :)

I inne młodziutkie zieleninki...

To by było na tyle wieści z ogrodu. Jak widać, moje rabatki nie są jeszcze uporządkowane po zimie, wciąż leżą na nich jesienne liście i inne pozimowe resztki, ale ciągle jeszcze jest za zimno na konkretne prace w ogrodzie, cierpliwie więc czekam na cieplejsze dni :) Jak to mówią, co ma wisieć, nie utonie :)

👇

Druga część mojego dzisiejszego wpisu, dotyczy cyklu "Najpiękniejsze zdjęcia". Taki cykl przygotowałam już jakiś czas temu i chcę się z Wami podzielić takimi swoimi fotkami, które uważam za najładniejsze, dobre jakościowo i najbardziej godne uwagi. Czyli takie, które w mojej ocenie dobrze mi wyszły, albo ogromnie mi się podobają.

Są to zdjęcia różne i przeróżne :) a na dzisiaj przygotowałam takie, które najbardziej kojarzą mi się ze zbliżającym się wiosennym czasem, czyli z kwiatami, które już niedługo zagoszczą na moich rabatach. 

Na pierwszy rzut moje tulipany... sami oceńcie, czy te fotki są interesujące :)

A tym zdjęciem poniżej udało mi się nawet wygrać jakiś konkurs fotograficzny. Wprawdzie nie jakiś prestiżowy, ale zawsze :)

Kolejne wiosenne piękności, to fioletowe hiacynty i biały szafirek. 

Ten szafirek wygląda, jak samotny, biały żagiel :) 

I ostatnie dwie fotki z tego cyklu na dzisiaj, to piegowaty fiołek i cebulica... 

Moim zdaniem cudowne :)

W kolejnych postach pokażę jeszcze inne zdjęcia, które moim zdaniem na pokazanie zasługują :)

👇

Trzecia część dzisiejszego posta, to "Zdjęcia szczególne". Przygotowałam na dziś sześć takich zdjęć. Pisałam Wam już we wcześniejszym wpisie, że zdjęcia tego cyklu dotyczyć będą przeróżnych zdarzeń, okoliczności lub moich przeżyć. 

Zawsze kilka słów o tych wydarzeniach Wam opowiem :)

Dzisiaj na tapecie są koty :) Te koty są z czasów budowy naszego domu, ale też z czasów naszego wczesnego zamieszkiwania. Dlaczego je pokazuję? Bo nigdy nie "mieliśmy" tylu kotów naraz. Słowo "mieliśmy" wzięłam w cudzysłów, bo tak naprawdę te koty nie były naszą własnością... były to koty wioskowe, chyba niczyje, ale do nas przychodziły na posiłki i na mizianie :) 

Pisałam już o nich w dużo wcześniejszych postach, ale wiem, że niektóre osoby, które mnie teraz czytają, nie znały jeszcze wtedy mojego bloga, więc dla nich chcę przybliżyć ten temat, a pozostałym przypomnieć. 

Nasza przygoda z kotami zaczęła się od jednej czarnej kotki, która zaczęła do nas przychodzić pod koniec budowy. Była ufna, pozwalała się głaskać i bardzo chętnie wyjadała wszystko z kociej miseczki. 

Aż pewnego pięknego dnia przyprowadziła do nas czwórkę swojego ślicznego, kociego potomstwa. Maleństwa były urocze, każde z nich było inne i każde cudowne :)

Tu, na zdjęciu, grzecznie konsumują razem z mamusią :)

A tu głodomory czekają na jedzenie zaglądając do środka przez tarasową szybę :)

Maleństwa były słodkie i bardzo grzeczne. Ogromnie się do nich przyzwyczailiśmy, bo przesiadywały u nas na tarasie całymi dniami :)

Rok później nasza czarna kocica postarała się o młodsze rodzeństwo dla swoich dzieci i przyprowadziła do nas trójkę przedstawicieli następnego pokolenia :) 

Te trzy urwisy były całkowitym przeciwieństwem pierwszych, grzecznych kociaków.

Wszystkie wyglądały identycznie i były nie do odróżnienia. 

Poza tym były bardzo nieufne i nie dawały się pogłaskać. 

Za to szalały niesamowicie, wszędzie było ich pełno i trzeba było ogromnie uważać, żeby nie zrobić im krzywdy. 

Zanim odjeżdżałam swoim autem, musiałam zawsze postukać ostro we wszystkie jego części, bo uwielbiały baraszkować i wylegiwać się na samochodowych kołach :)

Był taki dosyć długi czas, że na naszym tarasie urzędowało jednocześnie osiem kotów. Mama i siedmioro kociąt z dwóch miotów. Było wesoło i zabawy z nimi było co niemiara, ale nie trwało to bardzo długo, bo kociaki stopniowo, pojedynczo się wykruszały. To znaczy przestawały do nas przychodzić, aż na samym końcu została już tylko sama mama-kocica, która też w którymś momencie zniknęła i tak nasz kocia przygoda się skończyła :)

Już nigdy potem nie mieliśmy tak zmasowanego, kociego ataku na naszą spokojną egzystencję. Do tej pory zdarzają się czasami jakieś pojedyncze egzemplarze zaglądające na nasze podwórko, ale żaden z nich nie zatrzymuje się na dłużej. 

👇

Ostatnią już, czwartą część mojego dzisiejszego wpisu poświęcę tematowi, który tak naprawdę jest częścią zasadniczą i związaną z tytułem tego posta.

"Miałam być artystką"... miałam, chyba rodzice tego chcieli. Nie tylko dla mnie tego chcieli, ale też chyba dla mojego młodszego brata, bo do szkoły muzycznej posłali zarówno mnie, jak i jego. Ale od początku.

Mój tato był muzykiem... Wprawdzie był samoukiem i nie chodził do żadnej szkoły muzycznej, ale miał talent i grał na saksofonie w zespole muzycznym. Odkąd pamiętam, z tym saksofonem często go widywałam... albo na nim grał, albo go czyścił i hołubił. Widać było, że ten instrument jest dla niego ogromnie ważny :)

Za to moja mama, w latach swojej młodości, tańczyła w ludowym zespole tanecznym. Więc można powiedzieć, że artystyczna ta moja rodzinka była :)

Sorry za te "zakółkowane" twarze, ale gdyby ktoś przypadkiem tu siebie rozpoznał, mógłby nie życzyć sobie wisieć na moim blogu :)

Już we wczesnym dzieciństwie zaczęłam wykazywać skłonności nacechowane głębokim artyzmem, co widać na poniższym zdjęciu (mam nadzieję, że moja ironia jest tu wystarczająco czytelna) 😀 Uwielbiałam się przebierać i stroić :)  Zdecydowanie nęcił mnie kolorowy, artystyczny świat :) 

Nie dziwota więc, że jak tylko zaczęłam samodzielnie chodzić, a właściwie to zaraz niedługo potem, zapisano mnie na balet. Myślę, że miała to być taka trochę ucieczka przed tym, żebym nie została "artystką ze spalonego teatru" :) 

W balecie ćwiczyłam różne figury i wygibasy... również w towarzystwie mojej najlepszej przyjaciółki z lat dziecięcych - Ewy, która na ten balet chodziła razem ze mną :) Mam z tamtych lat wspaniałe wspomnienia, bo bardzo lubiłam te zajęcia, pan od baletu zawsze mnie chwalił, no i miałam całe mnóstwo nowych, sympatycznych koleżanek :) 

Ćwiczyłam wytrwale, gorliwie i z wielką przyjemnością :) Te zaciśnięte usta zdecydowanie świadczą o mojej baletowej determinacji 😀

Podobno byłam zdolną baletnicą :)

Ten mój baletowy high life skończył się, gdy miałam siedem lat i trzeba było iść do szkoły. Rodzice zapisali mnie do szkoły muzycznej, z myślą, że może zostanę jakimś muzycznym wirtuozem. Ponieważ zdobywanie umiejętności w takiej szkole wiązało się z poświęcaniem mnóstwa czasu na grze na instrumencie, z baletu trzeba było zrezygnować, bo czasu na tę przyjemność już nie starczało, przynajmniej ja zapamiętałam taką wersję.

Więc nastąpił koniec mojej baletowej kariery, a nadszedł początek mojej muzycznej edukacji...

W domu stanęło pianino i zaczęło się moje codzienne rzępolenie :)

Ale jeszcze zanim o tym, to opowiem coś zabawnego. 

W tamtych, bardzo odległych czasach, do szkoły muzycznej obowiązywał egzamin. Przynajmniej tak było w tej mojej szkole. Biedne, przestraszone, siedmioletnie dzieci stawały przed komisją egzaminacyjną, która zadawała (co tu dużo mówić) dziwne pytania. Ponieważ historia mojego egzaminu ciągnęła się za mną aż do końca tej mojej szkoły, czyli do ósmej klasy, chcę ją Wam opowiedzieć :)

Zapytano mnie mianowicie, co lubię najbardziej. Dzieci na takie pytania z reguły odpowiadają zupełnie zwyczajnie, czyli na przykład, że lubią się bawić, śpiewać, rysować, nie wiem co jeszcze.

Ja - egzemplarz wyjątkowy i doskonały, odpowiedziałam: 

- Kartofle :)

Żebym jeszcze chociaż powiedziała "ziemniaki" hmm... przynajmniej jakoś lepiej by to brzmiało...

Ale kartofle??? Tylko ja mogłam tak wypalić 😀😀😀

Dlatego do końca mojej edukacji, w tym sławnym przybytku wiedzy i talentów, ciągnęła się za mną niewybredna uwaga: aaaaaa, to jest ta, która lubi kartofle 😂

Ale wracając do mojej muzycznej edukacji, zaczęło się rzępolenie na pianinie... codzienne, długotrwałe i - jak dla mnie - dosyć nudne. Pianino nie zostało ani moim przyjacielem, ani wiernym druhem.

Kiedy moje koleżanki z podwórka skakały w gumę, czy w skakankę, ja zasuwałam gamy i etiudy, a mama ze ścierką w ręce pilnowała, żebym przypadkiem nie oszukiwała. 

Czasami udało mi się wychylić przez okno i popatrzeć tęsknym wzrokiem na zabawy moich podwórkowych rówieśników, ale z reguły kończyło się tylko na podglądaniu.

W każdym razie finał tej opowieści jest taki, że skończyłam tę szkołę, wirtuozem jednak nie zostałam. Z tego co pamiętam, moja pani nauczycielka od fortepianu powiedziała mojej mamie, że mam za drobne dłonie i za krótkie palce, żeby zostać muzycznym geniuszem :)

Ale w sumie jestem losowi wdzięczna, że jednak odebrałam tę muzyczną edukację, bo wyniosłam z niej kilka korzyści. Trzy z nich, które tak na gorąco przychodzą mi na myśl, to przede wszystkim:

- po pierwsze - moje umiłowanie do muzyki poważnej, gdyż odwiedzanie filharmonii było w mojej szkole prawie obowiązkowe, ale akurat wycieczki do tego przybytku uważam za bardzo udane i o ile tylko mam okazję i możliwości, kontynuuję je do dziś. Kocham muzykę poważną prawie w każdej postaci, tak że w tym zakresie korzyść z tej mojej szkoły jest olbrzymia :)

- po drugie - mam wyrobione doskonałe poczucie rytmu i dobry głos. To akurat jest coś, co w takiej szkole jest niezbędne, więc wszelkie ćwiczenia w tym zakresie tylko mi w tym pomogły. I uwierzcie, taka umiejętność przydaje się nawet w zwykłym, codziennym życiu. Zdecydowanie z faktem, że słoń mi na ucho nie nadepnął, jest na moich ścieżkach egzystencji o wiele łatwiej :)

- i po trzecie - w szkole średniej, do której poszłam po podstawówce, jednym z obowiązkowych przedmiotów była muzyka z jednoczesną nauką gry na pianinie od podstaw. Z tego przedmiotu przez całą szkołę byłam zwolniona, właśnie z racji ukończenia podstawowej szkoły muzycznej.

To na koniec zobaczcie tę światowej sławy pianistkę Iwonkę 😄 

To jest chyba jedyne zdjęcie przy moim domowym instrumencie, jakie posiadam :)

Tę swoją muzyczną karierę kontynuowałam jeszcze przez chwilę. Kiedy zaczęłam naukę w liceum, zapisałam się - już sama i dobrowolnie - do szkoły muzycznej II stopnia, która mieściła się w dosyć odległej ode mnie części miasta i w której zajęcia odbywały się popołudniami. Jednak chyba nie byłam zbyt zorganizowana albo byłam zbyt leniwa, gdyż do tej szkoły uczęszczałam tylko kilka miesięcy. 

Całkowity brak czasu popołudniami zaczął mi bardzo doskwierać i odbijać się na mojej nauce w liceum. Brakowało mi czasu na naukę i odrabianie lekcji z tej normalnej szkoły, brakowało też czasu na ćwiczenie na instrumencie... dzień był dla mnie za krótki, do tego dojazdy... Opuściłam popołudniowe zajęcia raz, potem drugi raz, zrobiły się zaległości i... zrezygnowałam. 

Do dziś nie wiem, dlaczego wtedy uparłam się na kontynuowanie nauki w tej popołudniowej szkole, chyba jakaś ambicja albo nie wiem co, bo rodzina absolutnie nie naciskała na mnie, żebym się tam spełniała. W każdym razie, to był definitywny koniec mojego muzycznego wykształcenia :)

Dlatego na tych wynurzeniach kończę, kochani, ten dzisiejszy wpis. 

Następnym razem pozostaniemy jeszcze w moim dzieciństwie, uraczę Was za to opowieścią z mojej przepastnej szuflady :)

Tak że dzisiaj żegnam się z Wami na niedługo, życząc jednocześnie wszystkim moim "czytaczom" słonecznych i ciepłych dni oraz wielu uśmiechniętych chwil...

Baj... baj... 

🙋🙋🙋