164. Bla bla bla

Nie wiem, jak będzie tym razem z tytułem tego dzisiejszego wpisu, bo na razie nic innego nie przychodzi mi do głowy, a moja pusta głowa to nie jest dobry znak.

Właściwie to już od jakiegoś czasu głowę mam zajętą wyłącznie jedną myślą, więc każda inna myśl jest w mojej głowie jak obce ciało. Nawet ogrodowo dzisiaj niewiele mam do powiedzenia, bo właściwie w moim ogrodzie jest teraz letni zastój i oprócz przeciwchwastowego przeglądu od czasu do czasu, tak naprawdę niewiele mam w nim do roboty.

Obcinam przekwitłe kwiaty, wyrwę coś od czasu do czasu, przytnę co nieco i to właściwie wszystko. W najbliższych dniach chcę jeszcze tylko posadzić w docelowe miejsce dwie trawy, które do tej pory rosły w doniczkach. Ich wzrost mnie zupełnie nie satysfakcjonuje, ale zaznaczam... to jest bardzo ładne i grzeczne określenie, bo tak naprawdę mówiąc całkiem szczerze, to szlag mnie trafia jak patrzę na tempo ich wzrostu. Rosły sobie w donicach, bo ponoć te trawy są inwazyjne, ale jak na nie patrzę, to bardziej są rachityczne, niż inwazyjne, dlatego pójdą do ziemi i koniec, niech się dzieje wola nieba...

Tradycyjnie ma być ładnie na początku wpisu, więc dzisiaj witam Was na żółto, ponieważ podoba mi się ten nagietkowy kolor :)

I ten też mi się podoba :)

A skoro jesteśmy już przy kwiatowych portretach, to jeszcze kilka z nich Wam pokażę, bo uważam, że w zupełności zasługują sobie na blogowe uwiecznienie :)

Pąk chińskiej róży, kwiat ketmii syryjskiej oraz kwiecie żurawki.

A także kwiat czosnku ozdobnego, stokezji i ślazu maurytańskiego.

No i muszę Wam się przyznać... za chwilę mamy już sierpień, a sierpień w tym roku jest moim miesiącem urlopowym i wyjazdowym. Dlatego blogowanie zeszło już w mojej głowie na dalszy plan, a na pierwszym miejscu jest WYJAZD :)

Żyję już tym wyjazdem, myślę o nim bez przerwy i to z paru względów...

Będę się tułać po ciepłych krajach, tak jak ten tułacz pstry tuła się po moich rabatach :) 

Taki żarcik mały :)

Szykuję się do tego wyjazdu jakbym wyjeżdża po raz pierwszy, ale chyba nie dlatego, że nie mam praktyki, tylko raczej dlatego, że wypadłam trochę z wprawy pakowania się na dłużej i dalej, niż na Mazury :) Ciągle coś mi się przypomina, ciągle coś muszę jeszcze dokupić, załatwić, zamówić i to pochłania mnóstwo mojej energii, czasu i uwagi.

Zorganizować buty do wody, kapelusz ochronny, zamówić kartę w revolutnym banku, najkorzystniejszym do wymiany waluty i tysiąc innych drobiazgów, które ciągle jeszcze mi się przypominają. O, jeszcze nowy plażowy ręcznik mi się przyda, bo mój ostatni, którego używałam namiętnie na wszystkie takie słoneczne wyjazdy, stracił już na swojej kolorystyce i w ogóle na swoim ogólnym wyglądzie :) Tak że jest o czym myśleć...

Tymczasem zobaczcie, jak wciąż coraz piękniej wybarwia się mój klonik. Te jego kolorowe listki są prawie identyczne w odcieniach, jak tego tułacza, którego pokazałam wyżej :)

Tak naprawdę, to nie chodzi w tym wszystkim o sam wyjazd, choć skłamałabym, gdybym powiedziała, że takie podróżowanie mnie nie cieszy. Owszem, chętnie zobaczę wszystkie te nowe miejsca, zachwycę się z pewnością widokami i wieloma innymi rzeczami, których nie widuję na co dzień. Ale nie to jest dla mnie głównym gwoździem i atrakcją programu :)

Najbardziej z tego wszystkiego cieszy mnie to, że będę w końcu mogła poprzebywać z tymi swoimi najbliższymi osobami, których nie mam codziennie, tak naprawdę, tak na dłużej i non stop. Będziemy razem mieszkać, razem spędzać czas, plażować, zwiedzać i gadać. I to jest dla mnie ta największa atrakcja zbliżającego się wyjazdu. Ci moi najbliżsi, do których normalnie muszę jechać ponad 60 km, żeby ich zobaczyć, będą ze mną, na wyciągnięcie mojej ręki, przez prawie 3 tygodnie :)

Rzućcie tylko okiem na ten duet, moim zdaniem, doskonały. Perowskia razem z hortensją Annabelle tworzy wyjątkowy team. Połączenie tych kolorów jest, jak dla mnie, zjawiskowe i wierzcie mi, że ten zestaw, to całkowity przypadek, jak większość kompozycji w moim ogrodzie :)

A na poniższej fotce, spomiędzy białych kul hortensji Annabelle, ukazał mi się kwitnący kwiat hortensji ogrodowej, którą w tym roku, po kwietniowym mrozie, spisałam już na straty. Jak widać, bezpodstawnie... jeden kwiat dał sobie radę :)

Nie da się ukryć, że pogoda robi się coraz bardziej jesienna, natura pokazuje nam to także. I niech Was nie zwiedzie grzejące mocno słońce... po roślinach widać wyraźnie, że w tej chwili kwitnie to, co normalnie rokrocznie zakwita w sierpniu. 

W moim ogrodzie kwitnie ponownie magnolia. Wiem, że lubi kwitnąć drugi raz, zdarzało jej się to już w ubiegłych latach, ale zawsze był to sierpień... nigdy lipiec.

Jeśli rozejrzycie się naokoło, to zobaczycie, że na łąkach, polach i w leśnych zagajnikach kwitnie najpewniejszy zwiastun jesieni, czyli nawłoć kanadyjska, błędnie mimozą nazywana. Czesław Niemen śpiewał, że mimozami jesień się zaczyna, ale to Julian Tuwim namącił w swoim wierszu, błędnie nazywając nawłoć mimozą. 

W każdym razie nawłoć już kwitnie. Wszędzie wokół widoczne są jej żółte kwiaty, niestety z roku na rok w coraz większej ilości, bo jest to bardzo inwazyjna roślina :(

I co by o niej nie mówić, to rzeczywiście zwiastuje nadejście jesieni lecz uwierzcie, że nie pamiętam, by kiedykolwiek kwitła już w lipcu... Tak samo, jak hibiskusy bagienne, które w tym roku dosyć wcześnie zaczynają swój pokaz. 

Na fotce mój Old Yella, piękność z żółtymi pąkami, które po rozwinięciu są kremowe z bordowym środkiem :) Jest zupełnie zjawiskowy, jego pąki rozwijają się po kolei... zobaczcie tylko, ile ich czeka w kolejce na swoją kolej :)

Moje hortensje bukietowe, które kwietniowy mróz potraktował tak bezlitośnie, radzą sobie doskonale... mam nawet wrażenie, że jakby lepiej, niż w poprzednich latach. Czyżby to było tak, że kiedy w kwietniu dupka im zmarzła, to wystraszyły się bidulki bardzo i teraz pokazują wszem i wobec, że żyją i mają się całkiem dobrze, żeby ktoś tylko przypadkiem nie pomyślał, że jest z nimi źle i ich nie unicestwił? :) 

Tak to przynajmniej wygląda :)

A jako ciekawostkę pokażę Wam tylko mój siew szarłatu :) 

Mam teraz po prostu szarłatowe poletko, a za jakiś czas będzie szarłatowy las :) 

Nie wiem, jak to wszystko się tu zmieści, jak już urośnie i zakwitnie :)

Wracając jeszcze do mojego wyjazdu, bo jakoś nie potrafię przestać o nim myśleć, to niewtajemniczonych informuję, że jadę razem z dziećmi i wnukami, hip hip hurra :)

Razem będzie nas 6 osób, więc wyprawa zapowiada się wspaniale, cudownie i nie wiem jeszcze jak, bo już brakuje mi przymiotników, żeby to określić :)

Ogród w jakimś stopniu musi sobie poradzić beze mnie, z pewnością będzie za mną tęsknił, już to wiem. Właściwie to jestem tego pewna, bo jak teraz spaceruję i patrzę na te swoje zielone dzieci, to już widzę smutek w ich płatkach i pospuszczane główki na mój widok. Mam nadzieję, że to tylko roślinny smutek, a nie obrażenie się, bo tego bym nie zniosła. 

Oczywiście od razu dodam, że żartuję, bo jeszcze ktoś sobie pomyśli, że ja tak na serio i że całkiem mi już odbiło :) I jeszcze zamiast Panią Ogrodową zostanę okrzyknięta Szaloną Ogrodową :) A tego bym nie chciała...

Dobra, wracamy do ogrodu. I do kilku ogrodowych migawek. Na poniższych fotkach żurawka, kwitnąca funkia, czy jak kto woli hosta, dalej kwitnący koleus i obrośnięta pnączami huśtawka (z lewej strony jaśmin Stefana, z prawej wiciokrzew japoński Aureoreticulata).

Co do kwiatów koleusa, to zawsze je uszczykuję, bo ponoć kwitnące kwiaty osłabiają rosnące liście, a tak naprawdę to liście są w tej roślinie prawdziwą ozdobą.

W tym jednym koleusie zrobiłam wyjątek i zostawiłam kwiaty, chcąc zobaczyć jak roślina z nimi się zachowa. Tak że to taka koleusowa ciekawostka :)

Trwające od kilku dni normalne lato ogromnie mi się podoba. A co właściwie oznacza dla mnie normalne lato? Kiedy temperatura w ciągu dnia oscyluje w granicach 26-28 stopni, do tego wieje lekki wiatr, a w nocy można znaleźć wytchnienie przy temperaturze około 11-12 stopni. Mam świadomość, że tak nie jest wszędzie, ale akurat u mnie na Dolnym Śląsku takie właśnie są ostatnie dni i to jest dla mnie komfort... i termiczny i każdy inny. Lubię słońce, lubię lato, bo to wspaniały czas, ale kiedy temperatury rosną grubo powyżej 30 stopni, to niestety zmuszają mnie do siedzenia w domu i korzystania z dobrodziejstwa klimy, a przecież człowiek nie tak wyobraża sobie ten letni czas...

Dlatego aktualna aura bardzo mi odpowiada, zwłaszcza taka bez burz i wszystkich towarzyszących jej ekstremalnych zjawisk :) Czyste błękitne niebo, od czasu do czasu przyozdobione białymi cirrocumulusami, czyli białymi barankami przesuwającymi się wolno na niebie, to coś co tygryski lubią najbardziej :)

Ok, no to jeszcze kilka obrazków z kwiatowych rabat:) Na pierwszej fotce oczywiście jeżówki (bo cóż by innego), na drugiej widać kwitnący jeszcze pojedynczy kwiat jaśminowca, a dalej to już dwa ogrodowe widoczki :)

A teraz taka mała niespodzianka przygotowana przez mojego ślubnego, który nagrał ten krótki filmik na moją prośbę. Powiem szczerze, że całe nasze gospodarstwo fajnie wygląda z góry, ale widok mojego ogrodu z lotu ptaka jakoś nie zwala z nóg i - jak to mówią - czterech liter nie urywa, jakoś tak łyso to wygląda, bo głównie widać tylko czubki drzew... kwiaty są za małe, żeby można je było na tym filmiku dojrzeć :)  Na szczęście z poziomu moich oczu ogród wygląda już całkiem inaczej i to mnie satysfakcjonuje i uspokaja :)

Więc proszę bardzo, tak mój ogród widzi skowronek, który codziennie wyśpiewuje trele na moim niebie :)

I wiecie co? Tytuł tego posta był właściwie tylko roboczy, ale niech już taki zostanie, bo chyba nic innego, lepszego nie wymyślę. 

Ten post jest pełen takiego mojego bla, bla, bla :)

Na koniec żegna Was sympatyczny Pan w okularach z fryzurą z zielonej smużyny płożącej :) Pokiwałby Wam łapką na pożegnanie, ale nie ma łapek :)

Dlatego w jego imieniu mówię Wam... na razie i do następnego razu :) 

Trzymajcie się cieplutko... 💙