161. Niech mnie ktoś uszczypnie

Proszę, niech mnie ktoś uszczypnie... naprawdę mamy już lipiec???

No to szybciutko, czas na kolejną porcję ogrodowych ślicznotek, bo tak szybko pokazują swoje urocze oblicza, że często muszę się spieszyć z aparatem, żeby je uwiecznić. A też nie zawsze jest ku temu dobry czas i okoliczności, bo tak naprawdę zdjęcia staram się robić w tzw. "złotej godzinie", czyli tuż po zachodzie słońca. Wtedy jest najlepsze światło, bo chowające się słońce kładzie się ostatnimi promieniami na rabaty i wszystko tonie w niesamowitej złotej poświacie. Właśnie wtedy wychodzą najładniejsze zdjęcia. A nieraz ten moment po prostu przegapię, albo nie mam ochoty, zwłaszcza po upalnym dniu, wychodzić na zewnątrz, nieraz z różnych niezależnych ode mnie przyczyn, a nieraz z czystego lenistwa :)

Rudbekia, którą pokazywałam Wam w poprzednim poście, rozkwitła w przepiękny sposób. Te jej żółte, kwiatowe słoneczka widać na rabacie już z daleka :)

Powiem tak, narzekanie na upał i na wysokie temperatury nie jest niczym oryginalnym, jest passe i przyrzekam, że nigdy w życiu nie miałam zamiaru narzekać na tę niedogodność. Ale kobieta niestałą jest, toteż dzisiaj ponarzekam sobie chwilę. Może dlatego, że przyzwyczaiłam swój organizm do takiej sytuacji, że w czasie ekstremalnych na nasze warunki upałów, zamykamy się z moim połówkiem w domu i rozkoszujemy się dobrodziejstwem klimy. Dlatego jakieś 35 stopni nie robi na mnie specjalnego wrażenia. Gorzej jest w takiej sytuacji jak dzisiaj, kiedy to musiałam, po prostu MUSIAŁAM ruszyć się z domu i utonąć w tych afrykańskich klimatach.

W międzyczasie uraczę Was kolejną porcją kwiatowych piękności, tym razem moich ukochanych jeżówek :)

Wracając do upału, to zmusiły mnie do tego okoliczności i nawet nie miałam możliwości wyboru. Musiałam znaleźć się wczoraj na cmentarzu, załatwialiśmy z bratem różne rzeczy związane z pomnikiem rodzinnym, a raczej z utwardzeniem terenu wokół tego pomnika. Musiałam tam pojechać, żeby rozliczyć się z panem, który to wykonywał. Upał, który wczoraj u nas panował, nie miał nade mną litości. Pomijam fakt, że żar lał się z nieba wszędzie, nawet w cieniu, jednak cmentarz, na którym byłam, jest wyjątkowym piekarnikiem. Otwarta przestrzeń, niewiele drzew, a słońce paliło, jakby ktoś dosypywał do niego co chwilę sporą garść rozżarzonych węgli. Masakra!!!

W międzyczasie pokażę Wam kilka pomarańczowo-różowych piękności. Kwiaty trojeści bulwiastej oraz puchate kwiatostany tawuły japońskiej Shirobana Genpei... 

Czy ktoś zwrócił uwagę na bzyczącego gościa urzędującego na tej drugiej? :)

Nawiązując jeszcze na chwilę do tematu wczorajszego upału, samo przemieszczanie się po cmentarzu to był pikuś w porównaniu z tym, że potem trzeba było wsiąść do nagrzanego samochodu, żeby móc wrócić do domu :) To jest chyba najgorszy moment z całej tej upalnej wycieczki, bo auto stojące na słońcu, to piekarnik włączony na ponad 200 stopni :( Na szczęście klima w samochodzie uaktywnia się w miarę szybko, ale zanim to nastąpi, to człowiek łapie w środku powietrze, jak ryba... W takich momentach uświadamiam sobie najbardziej obrazowo, jaką straszną katastrofą jest zostawienie w takim upale, w zamkniętym samochodzie, dziecka albo zwierzęcia. I jakim bezmyślnym kretynem trzeba być, żeby coś takiego zrobić...

Swoje popisy w ogrodzie uskuteczniają teraz także liliowce i lilie. 

I towarzyszy temu obłędny, słodki zapach :)

Na szczęście pogoda ostatnio zrobiła się taka, że panujące upały przeplatane są obfitymi deszczami. Roślinki to kochają, bo w ciągu dnia wygrzewają się na słonku, a następnego dnia albo w nocy dostają solidną porcję wody i od razu widać, że są wtedy w doskonałej kondycji. Te deszcze są ostatnio solidne, tzn. nie jest to jakiś kapiący lekko kapuśniaczek, tylko najczęściej solidne ulewy. Nawet moje iglaki kolumnowe opuściły swoje namoknięte gałęzie pod wpływem tego deszczu... Na filmiku wyraźnie widać, jak rosnący przed tarasem iglaczek mocno się przechylił i jak odstają na dole jego mokre gałązki. Aktualnie wygląda jeszcze gorzej, musiałam go obwiązać naokoło i przymocować do tarasowego stołu. Na razie suszy się w pozycji pionowej, obwiązany sznurkiem .

Ale generalnie wszyscy się z tej wody z nieba raczej cieszą :)

Tarasowa sówka, w nagrodę za to, że jest grzeczna i nie robi żadnych kawałów, dostała nową czapeczkę. Z białego piątaka lancetowatego. 

Prawda, że jest jej w niej do twarzy? :)

A znacie monardę, inaczej pysznogłówkę?

Nie dziwota, że w nazwie pyszni się tą swoją główką, bo ma ją rzeczywiście cudowną i zjawiskową, popatrzcie zresztą sami...

Kwitną też pięknie juki... czekam na tę swoją jedną jedyną, która rokrocznie rośnie wysoka prawie na dwa metry. W tym roku też wystrzeliła, tak że fotka z nią będzie jak zwykle, bo jest obowiązkowa. Ale w następnym poście :)

Tymczasem kremowe kwiaty tych piękności zachwycają swoją wyjątkowością...

W moim życiu dzieją się ostatnio dziwne, ale ogromnie miłe rzeczy. W krótkim czasie zdarzyło mi się poznać bliżej kilka osób, które do tej pory znałam tylko wirtualnie. Większość z nich poznałam osobiście i są to znajomości zarówno ze społeczności blogowej, jak i z całkiem innego kręgu. Właśnie wczoraj miałam również możliwość poznać kogoś przemiłego, kogo znałam tylko ze zdjęcia, z głosu i z wirtualnej wymiany myśli. Tak że moje życie obfituje ostatnio w taki niekończący się proces realnego poznawania osób, które w jakiś sposób są mi już bardziej lub mniej znane. 

Ale tak naprawdę chciałam tu wspomnieć o jednej osobie, której wprawdzie nie widziałam jeszcze na żywo, ale wiem, że to tylko kwestia czasu. Na razie znamy się z blogowego pisania, z mailowania i z głosu, ale już to wystarczyło, żebyśmy przegadały ostatnio sporą część wieczornego czasu i tak naprawdę tylko silnie wiejący wiatr i zbliżająca się burza były powodem do zakończenia tej rozmowy. Jest to osoba wyjątkowo i bardzo mi bliska, z różnych przyczyn... Dlatego wciąż nie mogę wyjść ze zdumienia, ile to dobrego w tym moim życiu ostatnio się dzieje :)

To pokażę Wam jeszcze kilka piękności :)

Heliotrop, aksamitka i moja biedronkowa róża na pniu... 

Hortensja krzewiasta Annabelle, akant i dzwonek kropkowany.

Lubię swoje życie. Lubię to, w jaki sposób spędzam wolny czas i nawet trochę lubię to, w jaki sposób chciałabym spędzać więcej czasu, ale tego nie robię :) 

Chodzi o aktywność fizyczną, bo zdecydowanie bardziej chciałabym więcej się ruszać, ale zupełnie mi to nie wychodzi. I to nie jest coś całkiem nowego... zawsze taka byłam w kwestii fizycznego wysiłku, choć jestem raczej ruchliwa, przecież mnóstwo czasu spędzam w ogrodzie, a praca i ruch na rabatach to nie jest jakieś tam byle co :) 

Ale chciałabym więcej czasu spędzać na przemyślanej aktywności fizycznej i to takiej, która przynosi organizmowi jakieś wymierne korzyści. No cóż, raczej leniuchem jestem w tym zakresie i pewnie tak już zostanie :) Ale i tak siebie lubię :)

I ostatni kwiatowy przerywnik mojego gadulstwa :)

 Stokezja, szałwia omączona i rdest pokrewny.

Został mi jeszcze do pokazania jeden filmik i to taki z końca czerwca, więc pokażę go już dzisiaj, zanim zrobi się sierpień i film w ogóle straci na swojej aktualności. Więc serdecznie zapraszam na moje kolorowe, czerwcowe rabaty i już dziś również zapraszam Was na kolejny post, który jest już w drodze, już do nas jedzie :)

Buziole dla wszystkich czytaczy...