145. Marcowe opowiastki

Czy to będzie banał, jeśli napiszę, że czas leci jak zwariowany? Będzie, wiem...

Ale nie zmienia to faktu, że pędzi jak szalony. Przeraża mnie to, bo przecież dopiero cieszyłam się na nadchodzącą jesień, a tu na moich rabatach wiosna zagościła już prawie pełną gębą. Uciekła mi gdzieś zima :) Najpierw ciągnęła się, jak guma do żucia, a potem nagle mi uciekła! 

Nie, żebym narzekała, ale...

Naprawdę, dopiero niedawno miałam 40 lat albo tak coś koło tego. Czas emerytury i związanej z tym kobiecej dojrzałości był dla mnie tak daleki, jak odległość do ziemskiego księżyca :) To wszystko jednak dawno już minęło, a ja aktualnie budzę się z młodą duszą i zupełnie sprawnym mózgiem, za to w nieustannie starzejącym się ciele emerytowanej babci Iwonki. Wiem, wiem... Ameryki tym nie odkryłam, poza tym starzejemy się niestety wszyscy, ale mój zgniły ostatnio nastrój wciąż podsuwa mi wizje pełne goryczy i jakichś zagmatwanych i nie do końca zrozumiałych obrazków...

Na czerwono i miłośnie zjawiły się u mnie róże w odcieniu kardynalskiej czerwieni. Jakoś tak chodzą róże za mną ostatnio, czuję na plecach ich oddech... i choć nie są dla mnie numerem jeden w moim kwiatowym rankingu, w wazonie prezentują się całkiem, całkiem.

A skoro już temat róż poruszony przeze mnie został, to takie panienki przywędrowały ze mną onegdaj z popularnego dyskontu z owadem w nazwie :) 

Jak zwykle, kiedy jest większy wybór i gdy nie mogę się zdecydować, którą wziąć - to biorę obydwie... po co sobie zaprzątać głowę koniecznością wyboru, jeśli można zabrać ze sobą obie panienki :)

Na razie trzymam je jeszcze w domu, ale docelowo wylądują na rabacie. Mam nadzieję, że będą pięknie kwitły i cieszyły moje oczy.

A co w ogrodzie? Przedwiośnie jest już na sto procent, a nawet odważyłabym się powiedzieć, że i wiosna rozgościła się w ostatnim czasie całkiem zdecydowanie. Po kwitnących przebiśniegach, przyszedł czas na krokusy, a te nie zawodzą jak co roku. Są takim prawdziwym wiośnianym akcentem, a jak już zaczną, to nie da się nie zauważać ich kolorowego kwitnienia.

Trudno się nie cieszyć, prawda? Mam wrażenie, że nawet letnie, pełne kwitnących kwiatów rabaty, nie wywołują takiego zachwytu, jak te pierwsze oznaki jednej z najpiękniejszych pór roku. Do wspólnego podziwiania tych widoków i dzielenia swojej radości, wciągnęłam nawet mojego męża. Musiałam z kimś bliskim podzielić się zachwytem nad tymi cudeńkami. I choć przecież taka sama sytuacja powtarza się rokrocznie, bo przecież co roku na rabatach kwitną te same roślinki i te same radosne widoki towarzyszą mi w marcu, to jednak te pierwsze oznaki, że zima pomału już odchodzi, budzą takie skrajne emocje... przynajmniej moje :) 

Następne w kolejce do pokazania swoich powabów były hiacynty... nie wszystkie wprawdzie już rozkwitły, ale sporo z nich już pokazuje swoje barwy. Dla mnie ich kolory, to jest co roku spora niespodzianka, ponieważ nigdy nie pamiętam, jakie barwy miały rok wcześniej :)

Zaraz po nich swoje cudowne niebiesko-fioletowe oblicze pokazały kosaćce żyłkowane. Te drobne i niewysokie, bo dorastające jedynie do ok. 20 cm wysokości roślinki, są cudownym urozmaiceniem wczesnowiosennych rabat. Występują w różnych kolorach i naprawdę są wspaniałą dekoracją wciąż jeszcze szarych, ogrodowych zakątków. 

Już wiem, że jesienią dokupię trochę nowych cebulek tych kwiatów... kolejnej wiosny chcę ich mieć jeszcze więcej :)

Ostatnie marcowe dni były wspaniałe. Temperatura dochodziła do około 20 stopni i było tak ciepło, że nie chciało się wracać do domu. Trochę pracowałam w ogrodzie, ale tylko trochę, bo jednocześnie nałożyło mi się w tym samym czasie kilka spraw urzędowych, które musiałam pilnie załatwić, toteż sporo tych ciepłych dni zdecydowanie mi uciekło :)

Ale trochę porządkowałam pozimowe, ogrodowe śmieci, zgarniałam liście i igliwie z kwiatowych rabatek i tym sposobem udało mi się wypatrzyć pomiędzy tym resztkami kolejne, kwitnące cuda. Wychylają się już cebulice oraz przepiękne puszkinie...

...i na zewnątrz zaglądają już nawet piwonie :)

Aktualny czas, to również pora na ciemierniki. Te wspaniale kwitnące rośliny mają teraz swoje pięć minut, dlatego wyglądają okazale i widowiskowo. Mam jedynie dwie odmiany tych wiosennych cudów, ale zdecydowanie mi wystarczają, bo są przepiękne. Kiedy kwitną, nie mogę się powstrzymać, żeby nie zerkać na nie co chwilę, a mam je akurat na wprost oczu, kiedy stoję sobie przy tarasowym oknie. 

W dobrym miejscu je posadziłam, bo to takie pozimowe pocieszajki dla zmysłu wzroku, tak bardzo spragnionego wiosny :)

Co poza tym? Tak, wciąż czekam z niecierpliwością, aż nadejdzie ten dzień, w którym moje strachy, obawy i niepokoje odejdą, jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki. Nie będę oszukiwać, że niczego się nie boję i myślę pozytywnie, nie będę... Staram się, ale nie jest to dla mnie w obecnej sytuacji takie jednoznaczne. Starać się, a tak czynić, to dwie różne sprawy... to dwa różne stany emocji. Gdzieś tam z tyłu głowy tkwi ta myśl: a co, jeśli jednak?...

Choć umiem myśleć pozytywnie i nie jest to dla mnie jakieś science fiction, a ponadto sporo mojego dotychczasowego życia opierało się na wypieraniu złych myśli i czerpaniu siły wyłącznie z pozytywnej energii, to jednak kiedy dotyczy to diagnozy odnośnie stanu zdrowia, nie jest to już takie zerojedynkowe, jak by się wydawało. 

Zauważyłam jeszcze jedną rzecz... kiedy jestem w takim właśnie stanie jak teraz, z trudem przychodzi mi klecenie jakichkolwiek zdań. Normalnie, sami wiecie, nie mam z tym problemu, słowotok na piśmie to coś, co towarzyszy mi od zarania dziejów. Teraz za to jestem jakaś przytkana, w głowie pustka, palce stukają w przypadkowe przyciski na klawiaturze i tak to niestety wygląda. Za napisanie tego wpisu też zabierałam się, jak sójka za morze. Zresztą tak mam od jakiegoś czasu.

Mam nadzieję, że to minie.. mam nadzieję, że to wszystko wróci do normy, jak tylko okaże się, że wszystko jest ok.

Tymczasem odrobinę wiosny przyniosłam sobie do domu :)

A widok kwitnącego skrzydłokwiatu variegata też wywołuje uśmiech na twarzy. Uwielbiam, jak moje ukochane rośliny robią mi niespodzianki i kwitną z zaskoczenia. 

Piękna pogoda, o której pisałam wyżej, też już minęła i na razie wygląda na to, że na dłuższy czas. Wróciła zima, nawet z padającym znowu śniegiem, ale nie smuci mnie to jakoś specjalnie, bo wiem, że to ostatnie jej zrywy, a wiosna jest już bardzo blisko i jej oznaki nie dadzą się już ukryć. 

Choć takie zimowe widoki wyglądają średnio zabawnie :)

Wybaczcie mi, że nie wszędzie jestem... wybaczcie, że często nie mam chęci i motywacji. Moje zaangażowanie aktualnie spadło do minimum... wciąż wprawdzie dopuszczalnego, ale jednak nietypowego dla mnie. Muszę przez to przejść, muszę to przetrzymać i musi się to wyjaśnić... i wtedy mam nadzieję, że wszystko wróci do normy. Naprawdę mam taką nadzieję.

Trzymajcie się, moi "czytacze" i nie myślcie o mnie źle :(

💔