201. Słoneczna Tunezja

No i co ja mam tutaj napisać??? Co ma napisać Pani Ogrodowa w sytuacji, kiedy ciągle jeszcze czuje na sobie słoneczne promienie, głaszczące delikatnie skórę, a myślami wciąż zanurza się w ciepłej, lazurowej wodzie, wyczuwając jednocześnie pod stopami miękki i przyjemny w dotyku piasek?

Mój majowy powrót z Krety był o wiele przyjemniejszy. Wysiadając wtedy z samolotu, w tym majowym czasie, zanurzyłam się od razu w naszym późnomajowym słońcu, a później było już tylko lepiej. Z dnia na dzień robiło się coraz cieplej i nie przeżyłam czegoś takiego jak szok temperaturowy :) Teraz to była jakaś termiczna i psychiczna masakra. I horror na dodatek :) Wsiadając do powrotnego samolotu na lotnisku w tunezyjskim mieście Enfidha, mimo targania walizki i plecaczka, niosłam też w ręce cienką kurtkę... w niej przecież wyjechałam, więc musiałam ją mieć licząc się ze skrajną temperaturą w Polsce. I tak było mi za gorąco. Ostatnie dni spędzałam jedynie w lekkiej sukience i klapkach, teraz wbiłam się w trampki, długie spodnie i wprawdzie cienką bluzkę, ale i tak było mi niekomfortowo. Panująca na zewnątrz temperatura około 32 stopnie zdecydowanie nie pomagała w poprawie samopoczucia w tym pancernym stroju. W samolocie było już ok, ale to co przeżyłam wychodząc na zewnątrz na lotnisku we Wrocławiu, trudno nazwać przyjemnością. Zacinający nieprzyjemnie deszcz i temperatura około 14 stopni, to był jakiś termiczny koszmarek, który najspokojniejszego osobnika wpędziłby w zakłopotanie...

No cóż, pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że w następnym wcieleniu urodzę się w którymś z ciepłych miejsc naszej pięknej planety i naprawdę nie miałabym nic przeciwko temu, gdyby były tam 32 stopnie przez większą część roku :)

No bo jak można tego nie chcieć??? :)

No to ok, lecimy... :) Nawiasem mówiąc, uwielbiam latać samolotem :)

Gębusia mi się cieszyła na tę kolejną przygodę :) 

Przypominam tylko nieśmiało, że moja tunezyjska relacja nie będzie niestety przewodnikiem turystycznym takim, jakie spotyka się na innych, cudownych, podróżniczych blogach. Ja nie umiem dobrze opisywać zabytków, trafnie nawiązywać do wydarzeń historycznych, które się z nimi wiążą i choć zawsze, na każdej wycieczce słucham o tym z wielkim zainteresowaniem, każdorazowo ucieka to z mojej pamięci z prędkością światła. Natomiast zwykłe bajdurzenie dotyczące mojego samopoczucia, moich odczuć, wrażeń i refleksji, przychodzi mi raczej z łatwością :) Więc spodziewajcie się bardziej zwykłego lania wody, niż jakichś szczegółów dotyczących opisów miejsc, które odwiedziłam. Zresztą, jak to zwykle u mnie😃Dlatego zdjęcia, które zrobiłam w czasie tego wyjazdu będę wrzucać pomiędzy moją gawędziarską paplaninę.

Widok z naszego balkonu :) Nie będę ukrywać, że ten widok robił nam każdy dzień. Wczesne poranki z taką scenerią nie mogły oznaczać nic innego, jak to, że kolejny dzień znowu będzie piękny!

Wieczorny widok też był niczego sobie :)

Zastanawiałam się przez chwilę, czy zacząć od tych dobrych tunezyjskich rzeczy, czy od tych złych... Jednak doszłam do wniosku, że zacznę od tych złych, żeby na końcu pozostawić dobre wrażenie, dotyczące moich refleksji z tego wyjątkowego kraju. A więc co jest tam złego? Jeśli pamiętacie moje pianie z zachwytu nad urokami Albanii, która do tej pory najbardziej skradła moje serce i moje opisy panujących tam przedziwnych zwyczajów i królujących gdzieniegdzie śmieci, to dopiero Tunezja pozwoliła mi zapomnieć o tym, co widziałam w niektórych albańskich zakątkach. Tunezja, to jednak Afryka i nie da się ukryć, że mentalność tamtejszych ludzi różni się diametralnie od naszych europejskich przyzwyczajeń. Ten piękny kraj po prostu tonie w śmieciach i jest to zjawisko na taką skalę, że przeciętnemu Europejczykowi nie mieści się w głowie. Oczywiście nie mówię tu o hotelach. Nie wiem, jak jest w innych, ale ten, w którym byłam, był czysty. Codzienne sprzątanie pokoi, wymiana ręczników, czystość w recepcji, lobby i na stołówce, to była codzienność. Ale wystarczyło wyjść do miasta, aby to wrażenie znikało jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Śmieci są wszędzie. Mam wrażenie, że mieszkańcy tego pięknego kraju rzucają swoje resztki tam, gdzie akurat stoją. Papiery, opakowania po przeróżnych produktach, niedopałki papierosów i wszechobecny plastik są po prostu wszędzie. Nasza dbałość o ekologię wydaje się śmieszna przy tym, co tam się dzieje. Inna sprawa, że koszy na śmieci tam po prostu nie widać. Ale to również mały pikuś w porównaniu z tym, co dzieje się poza granicami miast. Przemierzając wioski i tunezyjskie bezdroża, chociażby w czasie transferu na lotnisko, miałam okazję oglądać iście księżycowy krajobraz. Wszystkie pola, nieużytki, przydrożne rowy i w ogóle tereny pozamiejskie usłane są rozrzuconymi śmieciami, w których głównie przeważają plastikowe butelki... i to przeważnie niebieskie. Dlatego wiejski krajobraz Tunezji, to zieleń pomieszana z butelkowym błękitem :( W naszym pięknym kraju spotyka się śmieci, a jakże... z reguły są to wywożone gdzieś do lasu i wysypane ukradkiem pozostałości po budowie, czy jakieś inne odpady. Tam natomiast są to całe połacie ziemi, w których niebieski kolor dominuje nawet tunezyjską zieleń. Jedynymi wyjątkami są gaje oliwne... to jest dla nich źródło dochodu, o które dbają szczególnie. Co więcej, dowiedziałam się, że to co jest tam teraz, to i tak nie jest najgorszy widok. Ponoć Tunezja jest już w trakcie sprzątania... aż strach pomyśleć, jak wyglądało to wcześniej. 

Uwierzcie, zbierałam szczękę ze zdumienia widząc co tam się dzieje... Dobrze, że przynajmniej w samych hotelach i w ich otoczeniu szczególnie dba się o czystość.

Tunezyjczycy uwielbiają turystów, to jest wciąż ich ważne źródło dochodu i jednocześnie reklama tego pięknego kraju. Szczególnie lubią Polaków (dokładniej mówiąc Polki) i wbrew pozorom, czy może raczej panującym przekonaniom, Tunezja to jest bezpieczny kraj, a jego mieszkańcy są bardzo sympatyczni i do turystów przyjaźnie nastawieni. Najczęściej spotykanym przestępstwem w tym kraju jest kradzież, a zwłaszcza... kieszonkowcy, dlatego na tunezyjskich bazarach, w ogromnym tłumie ludzi, należy bardzo pilnować kieszeni, torebek, plecaków itp. Tunezyjscy mężczyźni, choć zaczepiają słownie przechodzące ulicą turystki, nie przekraczają przyjętych granic i najlepiej na te zaczepki w ogóle nie reagować. Niemniej grzeczne przywitanie się i to najlepiej w naszym ojczystym języku, którym często posługują się dosyć sprawnie, jest dla nich bardzo miłe. Polska jest dla nich szczególnym krajem... to właśnie nasza historia i formalny koniec epoki PRL, zmobilizowały ich do walki przeciwko złej sytuacji materialnej społeczeństwa, korupcji, inflacji, brakowi swobód obywatelskich i bezrobociu. Rewolucja z 2011 roku zakończyła się sukcesem, przyniosła wolne wybory i upadek dyktatury. Poza tym, ponoć to właśnie głównie Polacy pomogli Tunezyjczykom rozpropagować ich kraj, jako wspaniałe miejsce na spędzenie urlopu. Stąd, między innymi, ich sentyment do polskiego narodu. 

Co Wam więcej będę pisać... trafiłyśmy na piękny hotel, wspaniałą i bardzo miłą obsługę, dobre jedzenie i oczywiście gwarantowaną piękną pogodę. 

Napisać, że było cudownie, to jakby nic nie napisać. Dostałam wszystko to, o czym tak bardzo marzyłam: słońce, ciepłą wodę i... wakacyjny luzik :)

Warto było wcześnie wstawać, żeby z balkonu oglądać takie wschody słońca 🌞

Zaliczyłyśmy wycieczkę do Kartaginy, która dawno, dawno temu była starożytnym państwem o bogatej kulturze... dzisiaj stanowi jedynie przedmieście Tunisu, stolicy Tunezji. Pozostałości tego imperium, to dzisiaj same ruiny, ale te fragmenty, które się uchowały, robią spore wrażenie.

Termy Antoniusza, a właściwie ich pozostałości, to olbrzymi kompleks, z którego z pewnością, nawet dziś, skorzystałby niejeden miłośnik sauny i pluskania się w ciepełku. Rozprowadzana na wielką skalę, na tym olbrzymim terenie, ciepła woda, służyła do zażywania przyjemności wodnych kąpieli.  Dziś to jedynie fragmenty pozostałe po saunach i miejscach do zażywania tych wodnych rozkoszy, jakie w tamtych odległych czasach były stałą przyjemnością dla ówczesnych mieszkańców Kartaginy.

Ze wzgórza, na którym usytuowane są te zabytki, rozciąga się bajkowy widok na Tunis.

W bliskim sąsiedztwie term znajduje się Pałac Prezydencki, ale nasza przewodniczka błagała nas, żeby nawet nie próbować robić zdjęć w tamtym kierunku. W Tunezji nie wolno fotografować wielu rzeczy. Za zrobienie zdjęcia policjantowi, czy jakiemuś obiektowi wojskowemu czy rządowemu, można trafić prosto do więzienia.

Obok tych antycznych zabytków znajduje się także katedra św. Ludwika pochodząca z końca XIX wieku. Wygląda jak skrzyżowanie meczetu z katolicką bazyliką. 

Jako ciekawostkę napiszę Wam (to informacja dla tych co nie wiedzą), że w Tunezji obowiązuje całkowity zakaz przywozu i wywozu ich waluty. Dlatego, jeśli przed samym wyjazdem zostaną nam jakieś drobne, należy je wydać do końca lub pozostawić obsłudze jako napiwek. Zdarza się nawet, że na odprawie lotniskowej wyrywkowo kontrolowana jest zawartość portfeli, żeby to sprawdzić. Taki mają przepis, chyba bardzo kochają te swoje dinary :) 

Jeszcze zdjęcia z wycieczki do Tunisu. 

W czasie przejazdu autokarem...

... i fotka jedynego w Tunisie kościoła katolickiego.

Powiem Wam, że ten wyjazd diametralnie zmienił moje zdanie o tym pięknym kraju. Fakt, że choć trochę na jego temat przed wyjazdem czytałam, nie miałam jednak o nim większego pojęcia i wiele szczegółów, o których tu piszę, poznałam już tam, na miejscu. Tunezja, to wspaniały kraj pełen wykształconych ludzi. Edukacja jest tam na dosyć wysokim poziomie i spora część społeczeństwa jest bardzo dobrze wykształcona. Mają bardzo dobrze funkcjonującą służbę zdrowia i wspaniałych lekarzy. W czasie szkolnej nauki bardzo dużą wagę przywiązuje się do znajomości języków. Językiem wykładowym w szkołach podstawowych jest język francuski, dlatego Tunezyjczycy bardzo dobrze posługują się tym językiem. Dodatkowo w szkole średniej dochodzi im obowiązkowy język angielski. Oprócz tego posługują się oczywiście językiem arabskim, który jest tam językiem urzędowym, a także swoim lokalnym dialektem. 

Podobnie jak w Albanii, byłam zaskoczona i lekko przerażona tym, jak Tunezyjczycy jeżdżą samochodami i skuterami. Nie obowiązują tam żadne rozsądne zasady poruszania się po drodze, trzeba bardzo uważać przy przechodzeniu przez jezdnię, bo oczywiście pieszy nie ma tam żadnego pierwszeństwa :) Skutery potrafią się poruszać równolegle ze sobą, a nawet wielokrotnie widziałam, jak kierujący tymi pojazdami rozmawiają ze sobą w czasie jazdy, jadąc koło siebie. Rozmowy przez telefon w czasie jazdy samochodem też nie są niczym wyjątkowym. Na skuterze potrafi jechać jednocześnie kilka osób (nie wiem jak oni tam się mieszczą), a o jakimkolwiek kasku ochronnym można zapomnieć. Kobiety, jadące ze swoim mężczyzną na skuterze, siedzą na nim bokiem, tak jak kiedyś panny z dobrych domów jeździły konno. Z pewnością ma to związek z ich długim odzieniem oraz z panującym tam jednak zwyczajem nieodsłaniania ciała. Co dziwniejsze, zdobycie prawa jazdy w tym kraju jest raczej skomplikowane, opłaty za jego uzyskanie są dosyć wysokie, a egzaminy trudne. Natomiast, kiedy już przejdzie się przez te wszystkie trudności i uzyska ten wymarzony dokument, wszelkie zasady wyuczone na kursach przestają obowiązywać i nikt nie respektuje tego, czego ich na nich nauczono. Inna sprawa, że policja jest tam raczej przekupna, więc nie ma problemu z wykręceniem się od ewentualnej kary...

Ale się rozpisałam :) Może jako przerywnik pokażę jeszcze jakieś fotki?

Oczywiście bardzo chętnie robiłyśmy sobie zdjęcia w różnych ciekawych sceneriach. 

Tunezyjczycy, to przemili ludzie... bardzo życzliwi, przyjaźni i uśmiechnięci. Choć nie żyje im się zbyt łatwo i kolorowo... za swoją pracę otrzymują stosunkowo niskie zarobki. I choć dla nas ich ceny są bardzo przystępne i wydaje się nam, że wszystko jest tam tanie, to biorąc pod uwagę ich zarobki, wcale tak różowo tam dla nich nie jest. Dlatego dla wielu osób, zwłaszcza tych pracujących w turystyce, tak ważne są napiwki. Dla wielu osób, a zwłaszcza kobiet pracujących w hotelach, napiwki są ważną częścią ich miesięcznych zarobków. A naprawdę starają się bardzo. 

Jeśli już nawiązałam do kobiet, to wspomnę tylko, że Tunezja jest najbardziej liberalnym, afrykańskim krajem, jeśli chodzi o wolność wyboru w kwestii ubioru kobiet. I choć wciąż najczęściej spotyka się na ulicach kobiety zakryte długimi sukniami z równie długim rękawem i bez żadnego dekoltu oraz z zasłoniętymi włosami, to wiele tych czynników zależy jednak od ich wieku... ewidentnie większy konserwatyzm panuje wśród kobiet starszych wiekiem, które jednak w sporej większości pozostają przy swoich muzułmańskich tradycjach... te młode są zdecydowanie bardziej zeuropeizowane.

Tunezyjczycy ogromną wagę przywiązują do rodziny i bardzo sobie cenią rodzinne wartości. Rodzina jest dla nich ważniejsza od kariery i innych dóbr naszych czasów. W Tunezji wielożeństwo jest zakazane, a za małżeńską zdradę można trafić do więzienia :) Za to dzieci wychowywane są zupełnie bezstresowo, co oznacza, że bywają niegrzeczne i rozpieszczone, ale oczywiście nie dotyczy to wszystkich, tak samo jak nie dotyczy to ogółu rodzin w naszym kraju. Generalnie jednak tunezyjskie dzieci brykają sobie jak chcą i nie zwróciłam uwagi, żeby ktoś uczył je zachowania przy stole, czy zwracał na cokolwiek uwagę :) Generalnie wychowywaniem dzieci zajmują się kobiety, mężczyźni natomiast zajmują się plotkowaniem :) Tak, tak... są ponoć większymi plotkarzami od swoich żon. Spotykają się wieczorami przed swoimi domami, siedzą na krzesełkach, palą sziszę, obserwują ulicę i... plotkują. Nie trzeba kupować lokalnej prasy, żeby dowiedzieć się co słychać za zakrętem... wystarczy porozmawiać z sąsiadem, z pewnością będzie miał najświeższe informacje o wszystkich pobliskich mieszkańcach :)

Za to tunezyjskie kobiety, może nie wszystkie, ale przynajmniej te, które miałyśmy okazję obserwować z balkonu, spotykały się codziennie o godzinie siódmej rano na plaży naprzeciwko naszego hotelu i w ilości kilkunastu osób, w tych swoich długich sukmanach i chustach na głowie, wchodziły do morza, zanurzały się mniej więcej do wysokości ramion, ustawiały się w coś, co przypominało okrąg i... stały tak w miejscu do około dziewiątej, czyli dwie godziny. Nie wyglądało to na kąpiel, one po prostu stały i... chyba rozmawiały. Nie dowiedziałyśmy się w finale, czy jest to jakiś taki rytuał, zwyczaj, tradycja, czy po prostu zwykłe plotki, tyle, że w wodzie :) No cóż - co kraj, to obyczaj. 

Poniżej fotka z takiego kobiecego pluskania, choć niezbyt wyraźna, bo jednak spora odległość dzieliła mnie od naszego balkonu do tego miejsca w wodzie, w którym stały :) Za to na filmiku, który umieszczę na końcu tego wpisu, widać to wyraźniej, taką mam nadzieję...

Co warto przywieźć z Tunezji? Z pewnością wyroby ze skóry, są tam niesamowicie tanie, to ich dobro narodowe. A na dodatek przy zamiłowaniu tunezyjskich sprzedawców do targowania się, zawsze można wynegocjować naprawdę dobrą cenę. Poza tym warto zaopatrzyć się w miejscową ceramikę oraz w kosmetyki, a zwłaszcza arabskie olejki, które - nie ukrywam - sprawiłam sobie z wielką przyjemnością :)

Nasz wyjazd był wspaniały... odpoczęłam, opaliłam się i wreszcie solidnie wymoczyłam w ciepłej, morskiej wodzie. Było mnóstwo śmiechu, zabawy i zwyczajnych wariackich wygłupów :)

Co zresztą widać chyba na poniższej fotce... moja potargana fryzura nie jest tu przypadkowa, jest raczej wynikiem mojej chwilowej, tunezyjskiej fantazji :)

Na koniec chciałam Was zaprosić do obejrzenia poniższego filmiku... takie moje wspomnienia w pigułce. Jest tam widok z samolotu, krajobrazy z hotelowego balkonu, basenowe klimaty, występy fakira, fragment dyskoteki z polskim przebojem, medina z kolorowymi straganami i w końcu wspomniany przeze mnie widok lokalnych, tunezyjskich kobiet zażywających morskiej, porannej kąpieli :)

A już na sam koniec chciałam Wam uprzejmie zameldować, że dopiero się rozkręcam i myślę, że najlepsze moje życiowe destynacje są jeszcze przede mną :) Już planuję kolejny wypad 😄