92. Ogrodowi goście

Od razu na wstępie napiszę o jakich gościach ogrodowych będzie tu mowa. To wszelkiego rodzaju latacze, bzyki i inne takie skrzydlate, z których część z nich jest piękna i wzbudza mój zachwyt oraz miłość, a część niestety budzi czasem we mnie lekką trwogę, a czasami nawet strach :)

No cóż, tak jestem skonstruowana, że mam uraz do wszelkich takich bzyczących towarzyszy i chciałam od razu nadmienić, że i tak jest już teraz u mnie prawie doskonale, bo przez lata ogrodowego obcowania z tymi istotami, nauczyłam się nie zwracać na nie większej uwagi i powiem Wam, że aktualnie wychodzi mi to całkiem dobrze. 

Oczywiście, nie dotyczy to wszelkiego rodzaju pająków, bo te moimi wrogami będą już chyba do samej śmierci, wszystko jedno czy ich czy mojej, więc raczej jest pewne, że nie polubię ich w żadnym wypadku, a nawet tolerancja moja w stosunku do tych - moim zdaniem - obrzydliwców, nie wzrośnie ani o milimetr.

Ale na szczęście nie będzie to opowieść o pająkach. Zresztą takich zdjęć nie mam prawie wcale, bo i po co, skoro patrzenie na nie przyprawia mnie o niekontrolowane dreszcze?

Na pierwszy ogień wrzucę te najpiękniejsze, a niektóre wprost zachwycające. To motyle. Żeby je dobrze uwiecznić, trzeba wiele cierpliwości i należy oswoić je ze swoim widokiem i swoją obecnością. Wtedy zrobienie takiej fotki jest zdecydowanie łatwiejsze. Zdarzają się te pospolite i całkiem zwyczajne, te z reguły przylatują codziennie, jak tylko jest ładna pogoda, ale bywają też prawdziwe piękności, które zjawiają się rzadko i na chwilę. Wtedy uwiecznienie ich to prawdziwy sukces. Pamiętam, jak kiedyś akurat rozmawiałam z bratem przez telefon i kątem oka dojrzałam, że zjawił się w ogrodzie paź królowej (to ten z pierwszych trzech fotek). Krzyknęłam tylko do telefonu: - oddzwonię - i... pobiegłam polować na dobre zdjęcie tej piękności. Wszystkie te kolorowe cuda ujęłam razem na poniższych zdjęciach.

I jeszcze zanim inne latające Wam pokażę, spójrzcie na to stworzenie, które może i jest ładne, ale za bardzo z ćmą mi się kojarzy, a za tymi osobnikami nie bardzo już przepadam. 

Nastrosz półpawik - owad z rzędu motyli. Przyznam się szczerze, że ledwo go zauważyłam na roślinkowej łodydze, bo z daleka wygląda zupełnie jak uschnięty liść :)

Teraz bzyki wszelakie, czyli trzmiele, pszczółki i inne bzyczące. Wyszukałam takie zdjęcia i okazało się, że te bzykacze oczywiście są na kwiatach, no bo na czym innym miałyby być w ogrodzie, jak nie na kwiatach? :)

Proszę bardzo...

I kolejne ciekawe stworzonko, w zielonym, fosforyzującym ubranku :) Chrząszcz kruszczyca złotawka, wyjątkowa piękność odziana w neonowy kubraczek. Uwielbia w lecie buszować na kwiatach mojej sorbarii. 

A tu jeszcze w doborowym towarzystwie :)

Kolejni zabawni goście kwiatowi, to kowale bezskrzydłe, popularnie nazywane tramwajarzami, a to z racji sposobu rozmnażania. Z tego co zaobserwowałam,  tworzą wtedy takie sczepione, tramwajowe wagoniki 😁 Nie są groźne, wprost przeciwnie, pomagają rozkładać szczątki organiczne.

Teraz coś mniej twarzowego, mianowicie zadomka polna. Nie wygląda zbyt zachęcająco, ale jest niegroźna i również pożyteczna.

Konik polny to kolejny bohater dzisiejszej opowieści. Często gości na moim tarasie, potrafi mnie nawet lekko przestraszyć, skacząc niespodziewanie wysoko i daleko :)

Ten kawaler też nie wygląda zachęcająco. A przynajmniej ja tak go odbieram, bo niezbyt przepadam za takimi twarzowcami :) Owad wtyk straszyk, wypatrzony przeze mnie na kwitnącej tawule, na zdjęciu wygląda dobrze, ale w rzeczywistości mógłby grać jakąś rolę w horrorze :)

A tę pannicę już z pewnością znacie, bo była bohaterką któregoś niedawnego postu, chyba jakoś z letniego okresu. Przysiadła na ścianie naszego domu i powoli się przemieszczała. Była naprawdę ogromna. Panna modliszka :)

Kolejny piękny i zjawiskowy młodzieniec, to nastrosz lipowiec w postaci larwalnej. I tak, jak jest piękny jako larwa, zwłaszcza z tym niebieskim "ogonem", usytuowanym na końcu swego pełzającego ciała, tak w postaci dorosłej, jako ćma, nie jest już ani trochę przyjemny z wyglądu :)

I oczywiście, na specjalną uwagę zasługuje nasza rodzima boża krówka, czyli biedronka siedmiokropka. Słodka, niegroźna, pożyteczna pięknotka, może budzić tylko ciepłe i pozytywne odczucia :)

A na koniec pokażę coś, co zachwyca mnie ogromnie, choć z domownikiem i twórcą tego dzieła jestem w ciągłym wewnętrznym konflikcie. Mówię o artystycznym dziele pająka, o tym co potrafi on utkać i co czasem urzeka nawet mnie.

Taka pajęczyna, szczególnie widoczna w porze porannych jesiennych mgieł, kiedy na jej misternych nitkach osadzają się krople rosy, jest zupełnie wyjątkowa. Nawet ja, zagorzały wróg pająków, chylę czoło przed takim dziełem natury...

Mam nadzieję, że mimo panującej zimowej aury, ociepliłam Wam trochę Wasze wnętrza, bo gdzieś tam w tych fotkach przemyciłam kawałek zieleni, kawałek kwiecia wiosennego i letniego oraz trochę słonecznych promieni :)

I z tym ciepełkiem pozostawiam Was do następnego razu...