117. Wirus, pan dziurawiec i lakierowanie ławeczki

Nosi mnie, żeby już coś napisać i swędzą mnie palce do laptopowej klawiatury, bo słów w głowie mam co niemiara i muszę je szybko przelać na "papier", zanim zapomnę. Powiem tak... najpierw dobre wieści :) Od dwóch dni non stop pada u mnie deszcz i to jest bardzo dobra wiadomość, bo przypominam tylko nieśmiało wszystkim z krótką pamięcią, że wtedy kiedy u innych padało i nawet co poniektórzy narzekali już na obfite opady, to u mnie ciągle było sucho, a ciemne chmury, nawet jeśli już takowe były, to jakimś dziwnym i niewytłumaczalnym trafem, przed samą moją wiochą rozchodziły się na boki i hmm... sama nie wiem, co o tym myśleć. Padało wtedy w położonych ode mnie ok. 4 kilometry ale w przeciwnych kierunkach, dwóch najbliższych miasteczkach, a u mnie spadało tyle co ksiądz kropidłem machnie i w mediach to się szumnie nazywało, że w okolicach Wrocławia właśnie nareszcie obficie pada. 

No dobra, przerwa na oddech, bo się zapowietrzyłam. W ogóle czasem mam wrażenie, że buduję za długie zdania i że jest to dla czytającego męczące, bo zanim dotrze do końca zdania, to już zapomni co było na początku... i hmm... no nie wiem. 

Na zdjęciu jeżówki :) Kto myślał, że już ich dzisiaj nie będzie, to sorry... ale będą 😀

No cóż... u nas niektórzy mówią, że to rzeka Odra zatrzymuje deszczowe chmury i zmienia ich bieg na niebie... ja tam nie wiem, bo na takich proroctwach, czy pogodowych horoskopach się nie znam, ale fakt pozostaje faktem, że tak to się właśnie odbywa. Siedzę sobie czasem w czasie takiej deszczowej pogody przed laptopem i gęba mi się cieszy, bo IDZIE... wreszcie idzie w moją stronę ostre zachmurzenie. BĘDZIE DESZCZ!!! Podnoszę głośne larum, porywam do tańca męża i z entuzjazmem odtańcowuję z nim indiański taniec radości na środku pokoju, po czym wracam do laptopa, przesuwam suwak pogody na bieżącą chwilę i widzę, jak te chmury w czasie mojego tańca zdążyły się rozleźć na boki i z ciemnogranatowych zrobiły się w międzyczasie jasnoniebieskie, tracąc gdzieś po drodze swoje deszczowe właściwości :)

Kontynuując moje wywody, u mnie w końcu pada... I tym razem to nie jest machanie kropidłem... Pada solidnie, rzęsiście i z głębokim stukotem w dach i wszystkie zewnętrzne parapety. Przez brak tego deszczu zrobiłam się jakaś sentymentalna i teraz stoję jak ta sroka przy tarasowym oknie i przez szybę ślipię oczami na ten cudowny widok. Patrzę, jak moja ogrodowa ziemia nabiera tej wilgoci i oczami wyobraźni już widzę, jak serca moich ogrodowych mieszkańców (czyt. roślinek), biją przyspieszonym rytmem, z radością, z euforią i ze szczęściem w swoich kwiatowych oczach... 

Ok, dałam upust swojej roślinkowej wyobraźni, ale nic na to nie poradzę, że siedzi we mnie ogrodowy chochlik i podpowiada mi te różne takie kwiatowe fanaberie... :) Zresztą zawsze można poprzestać tylko na pooglądaniu zdjęć i ani nikt tego nie sprawdzi, ani nikt do nikogo nie będzie miał pretensji :) 

Co poza tym nowego? Teraz gorsza nowina, ale gorsza dla mnie, moi czytelnicy na szczęście nadal są bezpieczni. Pamiętacie, kochani, te moje cudaczne jeżówki? Te z wyrastającymi prosto ze środka nowymi kwiatami na oddzielnych łodyżkach? Sama się nimi zachwycałam, głośno i entuzjastycznie :) Nawet ktoś mi powiedział, że chyba udało mi się wyhodować nową odmianę :) Haha, nic bardziej mylnego. W poprzednim poście pokazałam tylko zdjęcia... kto nie pamięta lub nie widział, zapraszam na krótki przypominający filmik, a po nim będzie wyjaśnienie tej zagadki, niestety dla mnie niezbyt radosne :(

Okazuje się, o czym dowiedziałam się zupełnie przypadkowo, że ta moja jeżówka jest zarażona wirusem żółci asterowej. Jest to choroba przenoszona przez małe owady, które potrafią zarazić w ten sposób wiele zdrowych roślin. Nosiciele wirusa żółci asterowej często pozostają niezauważeni. Wirus został najpierw odkryty na warzywach ogrodowych (stąd jego łacińska nazwa - Asteraceae), takich jak brokuły, marchewki i ziemniaki, po rośliny kwitnące, takie jak floksy, mieczyki i jeżówki. Obecnie nie jest znany żaden sposób na leczenie zarażonych roślin, dlatego jedynym skutecznym sposobem jest utylizacja chorej rośliny... niestety... (źródło informacji). To tyle złych wiadomości i myślę, że akurat tyle mi w zupełności wystarczy :)

Nowych, dobrych wiadomości jest zdecydowanie więcej, toteż spieszę się nimi z Wami podzielić. I chyba wszystkie będą kwiatowo-ogrodowe, no bo przecież jak mogłoby być inaczej :)

Najpierw moja kolejna piękność, czyli następna kwitnąca lilia... Moim zdaniem wyjątkowo urokliwa :)

Na tarasie zakwitła też róża chińska. Jej kwiat jest spektakularny i mam nadzieję, że będzie ich więcej, bo cała roślina obsypana jest pąkami :)

Doczekałam się także kwiatów mojej trzeciej ketmii syryjskiej, tym razem różowej. Akurat ta ma piękne biało-zielone liście, ponieważ to odmiana variegata :)

Ogrodową niespodzianką jest również ponowne kwitnienie glicynii. Kwitła już raz wiosną, ale nie mam nic przeciwko temu, żeby i teraz zdobiła sąsiedztwo tarasu :)

Kto już mnie zna, nawet jeśli jest to tylko "blogowa" znajomość, ten wie, że fotki jeżówek muszą być, nie ma innej opcji. Jak wybiegam z telefonem do ogrodu, to pierwszym moim odruchem jest pochylenie się właśnie nad nimi. Nie umiem nad tym zapanować i chyba nie mam takiego zamiaru, bo i po co? :)

Tak że bardzo proszę :)

Pokażę jeszcze mojego nowego ogrodowego mieszkańca, który przyjechał ze mną w piątek razem z cotygodniowymi zakupami :) Zatrzymałam na nim wzrok, zaglądając jak zwykle przy okazji do ogrodniczego sklepu i... już nie mogłam odwrócić oczu :) To była miłość od pierwszego spojrzenia. Chyba dziurawego spojrzenia, bo jest to pięknościowy Pan dziurawiec barwierski 😍

I jeszcze dla tych, którzy z chęcią obejrzą również ogólne widoki moich zielonych włości, wrzucam kilka fotek ogrodu, jeszcze sprzed tych obfitych opadów, czyli sprzed kilku dni. Sierpień też potrafi być barwny i kolorowy...

A kiedy pada deszcz... dorosłe dzieci też się nudzą :) I zabierają się za lakierowanie ławeczki, która czekała na tę czynność już trochę czasu... I uprzedzając ewentualne uszczypliwe, czy sarkastyczne komentarze... 

Nie, nie zakładam koronkowej tuniki specjalnie do malowania ławek. Tak byłam po prostu w tym dniu ubrana, a pomysł na polakierowanie ławeczki urodził się w mojej głowie spontanicznie, bo... padał deszcz :)

Nie, do malowania ścian w pokoju z pewnością założyłabym coś innego, ale to była jedna mała ławeczka :)

Nie, to nie jest mój odświętny czy okazjonalny strój. Na świąteczne chwile stroję się wyłącznie w diamenty :) A właśnie tak staram się ubierać na co dzień, nie trzymam w szafie jakichś specjalnych rzeczy na lepsze czy gorsze okazje, bo specjalną okazją jest dla mnie to, że żyję i że jestem szczęśliwa :)

Chyba wyczerpałam wszystkie ewentualne pytania dotyczące mojego ubioru, z którymi zetknęłam się już wcześniej w innym miejscu :) A jeśli nie wyczerpałam, to trudno, nie mam zamiaru już więcej rozkminiać tego tematu. 

Na koniec jeszcze krótka ekranizacja moich ławkowych poczynań :) I tym iście oskarowym dziełem, żegnam się z Wami, kochani, do następnego razu :) 

💛💛💛