118. Hortensje, pan Raven i odrobina spowiedzi

Naprawdę mamy już sierpień??? I to już połowę??? Czuję się po prostu, jakbym całe lato spokojnie przespała, a teraz obudziła się i z przerażeniem w oczach stwierdziła, że to schyłek lata i takie naprawdę ciepłe dni za chwilę będą nieuchronną przeszłością... No cóż, czasem mam wrażenie, że życie mija w takim tempie jak to lato. Przecież dopiero co podciągałam za długie i spadające podkolanówki, które zsuwały się z moich chudych, dziecięcych łydek, tłukłam łopatką rówieśników w piaskownicy, a tu już przyszedł niestety czas, kiedy jestem nobliwą, starszą panią z okularami na nosie...

Lecz zanim znowu zaleję białą, blogową kartkę moim słowotokiem, pokażę pierwsze zdjęcie. Wybrałam dla Was takie hortensjowe, bo jak już skończę z tym niekończącym się opowiadaniem o sobie samej, to chyba kilka hortensjowych fotek Wam zaprezentuję. 

Tym razem jestem pełna dumy, bo ta hortensja chyba naprawdę mnie kocha. Fakt, że ma już trochę lat, bo jest w moim ogrodzie najstarszą hortensją, ale w tym roku dała czadu :) Jej wielkość i ilość kwiatostanów jest imponująca... Uwierzcie, że chodzę sobie do niej codziennie pod wieczór i dotykam tych jej puchatych kwiatów, które są miękkie jak aksamit i takie cudowne w dotyku, że czasem nie mogę przestać ich miziać :)

No nieeee 😁😁😁 Z tym, o czym pisałam na samym początku, to żartuję sobie okrutnie, bo ani nobliwą, ani tym bardziej żadną starszą panią nie jestem, przynajmniej dopóki nie spojrzę w lustro. Tak długo, jak nie zbliżam się do lustrzanej tafli, to wciąż mam co najwyżej trzydziestkę... no dobra, wczesną czterdziestkę. Na tyle się czuję i przy tej wersji pozostańmy :) A jeszcze wracając do piaskownicy, to też nieprawda co napisałam. Nikogo nie tłukłam, czasem myślę sobie, że niestety, bo to ponoć mnie tłuczono i sypano mnie - dziecięcemu cielakowi - piaskiem prosto w oczy :) Z opowieści moich najbliższych wynika, że byłam bardzo grzecznym, spokojnym i poukładanym dzieckiem, jakich dzisiaj ze świecą szukać, przynajmniej w moim pobliżu :) 

Siedziałam sobie grzecznie na ławce obok mamy, do korzystania z piaskownicy raczej trzeba było mnie zachęcać, bo przerażały mnie inne wrzeszczące dzieci, ich plastikowe akcesoria, którymi dostawałam po różnych częściach ciała i sypiący się piach, który potem przy kolacji zgrzytał mi między zębami :) Poza tym, bałam się ubrudzić swoje nieskazitelnie czyste ubranko, w które zostałam wystrojona. Nawet kokarda na mojej głowie musiała pozostać nienaruszona :) Zdecydowanie nie byłam typem łobuziary, włażącej na pobliskie drzewa z koleżkami z podwórka. A więc sami widzicie, że martwienie się mną zaczęło się już prawie od samego początku. I to wszystko przez to, że byłam inna, niż cała reszta moich rówieśników 😆😆😆 Ale nie myślcie sobie, że tak już było zawsze :)

No to teraz druga porcja hortensjowych widoków... Szpaler hortensji Polar Bear rośnie sobie z drugiej strony domu, czyli nie tej ogrodowej, a od strony wejścia. Te hortensje są u mnie chyba od około 5 lat... Też wyglądają jak po dopalaczach :) Ich sztywne pędy są odporne nawet na obfite opady deszczu, a wielkie kwiatostany wciąż się powiększają. Ta odmiana generalnie rośnie nawet do ponad 2 metrów... tym moim niewiele już brakuje, w tej chwili sięgają już ponad połowę okien. Są niesamowicie dekoracyjne.

A skoro już jesteśmy przy hortensjach, to jeszcze rzut oka na drzewiaste Annabelle, które w połączeniu z niebiesko-fioletową perowskią tworzą duet doskonały. Perowskia urosła już bardzo i ten kontrast jest coraz bardziej widoczny. Też chodzę i oglądam co wieczór ten niesamowity duet.

Już dwukrotnie wcześniej napisałam, że oglądam rośliny wieczorem. Nie dziwcie się... niestety, przy takich upałach, jakie są u mnie obecnie, najbardziej komfortowo czuję się właśnie o tej porze dnia. W ogóle, przy tak ekstremalnych temperaturach, staram się bez wyraźnej potrzeby nie wychodzić z domu. Wieczorem jest ten czas, kiedy podlewam tarasowe kwiaty, te w donicach. Podlewam też ogród, ale nie codziennie. Staram się podlewać dopiero wtedy, kiedy już naprawdę tego wymaga... robię to rzadziej, ale podlewam wtedy obficiej.

Tymczasem kwitnienie kończą moje lilie... Wiem, że nie mam ich za wiele i myślę, że naprawię ten błąd na przyszły rok, bo zdecydowanie te kwiaty są tego warte. To moje ostatnie cudne egzemplarze :)

Wracając do moich wspomnień z piaskownicy, tak jak nadmieniłam wcześniej, nie zawsze byłam takim cielątkiem :) Przyszedł w moim życiu czas, że to się ewidentnie zmieniło. Diabelskie różki wyrosły mi jakoś tak, kiedy miałam chyba około 17 lat. Poczułam zew wolności, dorosłości i że mogę mieć przecież własne zdanie. Słowo "asertywność" zaczęło mieć dla mnie wymierne znaczenie, choć wtedy jeszcze nie tak całkowicie, jak powinno. Ale zdecydowanie zrobiłam wielki krok naprzód w swoim osobistym, indywidualnym kształtowaniu charakteru. Dotarło do mnie wtedy, że przecież ja nie muszę wcale być taka, jak się tego ode mnie oczekuje... Co więcej, ta nowa "ja" bardzo mi się podobała :)

Ok, wracamy do ogrodu, bo trochę przynudzam :)

Mam swoją kolejną, nową, ogrodową miłość. To kosmosy...

Jestem już nimi zauroczona czas jakiś, jednak od kiedy zjawiły się u mnie na rabatach małe sadzonki tych roślinek, to przepadłam :) Są tak eteryczne, delikatne i subtelne, że moja fascynacja nimi nie ma końca :)

Na razie są jeszcze malutkie i bardzo nieśmiało rozglądają się po moim ogrodzie, ale ja już jestem oczarowana :) I te kolory...

Czekam też na pierwsze kwitnienie milina. Będzie to jego premiera, więc jestem bardzo ciekawa koloru, bo naprawdę nie pamiętam, jaką odmianę sobie sprawiłam :)

Tutaj sobie rośnie...

Koloru kwiatów jeszcze nie widać :)

Czekam także na bliską już eksplozję hibiskusa bagiennego... Oj, będzie się działo :)

A więc dalszy ciąg mojego dorastania nie był już taki słodki i spokojny. Intensywnie nadrabiałam te czasy, kiedy nie było ze mną najmniejszego kłopotu. Choć, bez przesady, nie robiłam jakichś złych rzeczy, ale różnica w charakterku była, oj była :) Całe szczęście, że chociaż z nauką nigdy nie miałam żadnych perturbacji, wiedzę przyswajałam bez większego trudu, a był nawet czas w szkole średniej, kiedy moi rodzice byli zwolnieni z przychodzenia na wywiadówki, gdyż moja wychowawczyni stwierdziła, że nie ma takiej potrzeby. Na wagary nie chodziłam, złych stopni nie przynosiłam, tyle że przez to wszystko przyzwyczaiłam swoich bliskich do myśli, że nie wymagam już właściwie jakiejś nadzwyczajnej troski i zainteresowania... że radzę sobie doskonale ze wszystkim i właściwie to jestem już jakby prawie dorosła... Nic bardziej mylnego... Ech... może wystarczy tej spowiedzi? Nie żebym nie chciała, ale... :) 

Tymczasem, wracając do właściwego tematu, któregoś pięknego dnia, przytargałam do domu kolejnego lokatora. I niech ktoś tylko powie, że to nie był dobry pomysł :) Przecież jest piękny... Pan Zamiokulkas Raven kłania się nisko :)

A z innych nowinek, to... ponownie zakwitła krzewuszka :) Ale to akurat nie jest jakimś nadzwyczajnym zjawiskiem. Krzewuszkom zdarza się ponowne kwitnienie i to właśnie w sierpniu :)

Obok krzewuszki kwitnie sobie wiciokrzew japoński Purpurea. I to nie jest jeszcze jego ostatnie słowo. Przyjdzie czas, że prawie cały pokryje się tymi cudownymi, kolorowymi kwiatami :)

W tym samym czasie wzrok przyciągają również niebiesko-fioletowe kwiaty ketmii syryjskiej. Ten krzew, to również moja ulubiona roślina. Zresztą, która nią nie jest :)

A tuż za ketmią, po pergoli, pnie się winnik zmienny Elegans. Jego biało-różowo-zielone liście i dość mocno zabarwione na czerwono łodygi, wyglądają niesamowicie oryginalnie...

Jeszcze rzut oka na kilka moich ogrodowych panienek :)

Żeby nie zostawić Was w niedosycie mojego raczej niezbyt zajmującego życiorysu, dopowiem tylko, że oprócz tego, iż w moim dorosłym już życiu bardzo spodobała mi się asertywność, to jeszcze zrobiłam się pyskata i mam wrażenie, że ta cecha charakteru została mi do dziś :) 

A właściwie, to zastanowiłam się przez moment, dlaczego ja właśnie dziś, akurat tak bez okazji, opowiadam i wspominam te chwile? Chyba stało się tak na skutek komentarza Maksa pod poprzednim postem. Napisał, cytuję: "Pięknie napisałaś o tym, że specjalną okazją dla Ciebie jest to, że po prostu żyjesz, jesteś... więcej nam trzeba takich ludzi jak Ty, taka energia i postrzeganie codzienności to wielki skarb, który warto w sobie pielęgnować"... Chyba to jedno zdanie zmusiło mnie do tej krótkiej refleksji i zastanowienia się nad moim swoistym podejściem do własnego życia. I doszłam do wniosku, że ja to swoje życie ogromnie lubię i nawet, jeśli kiedyś byłam całkiem inna, niż jestem dzisiaj, to w finale dzięki temu wszystkiemu co opisałam, dziś jestem właśnie taka, a nie inna. Więc nie mam co żałować tego, czego kiedyś nie zrobiłam, bo za to późniejsze moje życie spokojnie zrekompensowało mi wcześniejsze braki. Jeśli nawet w swoich późniejszych latach nie tłukłam nikogo łopatką po głowie :) Tak że tego 😂😂😂

No to jeszcze trochę rabatek...

A na koniec moja przepiękna stokrotka afrykańska, która nie przestaje mnie zachwycać swoimi niesamowitymi płatkami. Wygląda, jak zabawny i figlarny kosmita :)

Na dziś to tyle... Pozdrawiam wszystkich słonecznie oraz sierpniowo i już dziś zapraszam na kolejny wpis... kiedyś tam niebawem... :)

💖💖💖