133. Ogrodowy kaczorek oraz książka skarg i zażaleń

Winna Wam jestem jeszcze jedno małe wyjaśnienie. Pisałam już o tym, co zdarzyło się ostatnio w moim życiu i... nie chcę już w sumie na blogu w kółko do tego wracać. Wystarczy, że myślę o tym bardzo często, dużo o tym rozmawiam i "porządkuję" sobie w głowie pewne sprawy. Dlatego uważam, że moje biadolenie w tym temacie na dłuższą metę nie pomoże ani mnie, ani nikomu nic nie da... A jeśli uznam, że jest mi to jednak niezbędne, to chwilę sobie "pojęczę"... w końcu to jest moje miejsce w sieci i to głównie mnie ma ono przynosić ulgę, odprężenie i... radość.

Ale nie do końca jest już jednak ze mną ok. Nie pisałam Wam wcześniej o tym, że dopiero zbieram się w garść po "ciężkiej" chorobie. Jakiś wirus dopadł mnie i mojego męża i to najprawdopodobniej na pogrzebie mojej mamy. Dwa dni po tym wydarzeniu zaniemogliśmy okrutnie. Nie pamiętam, żebyśmy kiedykolwiek byli tak bardzo chorzy. Wszystkie objawy infekcyjne, które nas dopadły, w postaci podwyższonej temperatury, bólu głowy czy mięśni, kataru i kaszlu to był pikuś, najgorsza była niemoc, która nas ogarnęła... totalny brak siły i jakiejkolwiek energii był przerażający. Najpierw było lepiej ze mną, a gorzej z moim mężem. Całkowicie stracił apetyt, prawie nic nie jadł i widziałam jak z dnia na dzień "znika" w oczach... Spał całymi dniami i nocami i powiem Wam, że ciągle z przerażeniem nasłuchiwałam jego oddechu. Na dziś jest tak, że apetyt odzyskał, pomału dochodzi jakoś do siebie, choć z tymi naszymi siłami wciąż jest niedobrze, natomiast ja nie mogę się jakoś z tej choroby wykaraskać. Okrutny kaszel wyrywa mi płuca, w finale dostałam antybiotyk, bo widoczny jest tam jakiś stan zapalny i tak męczę się z tym choróbskiem, co nie jest dla mnie łatwe, bo moja życiowa energia i siła podziała się nie wiadomo gdzie, a męczy mnie nawet zwykłe założenie spodni, po którym muszę odpocząć, więc czuję się czasami jak 90-letnia staruszeczka, zupełnie bez sił...

Ok, swoim zwyczajem, jako przerywnik mojego słowotoku, pokażę Wam aktualne zdjęcie mojej ogrodowej róży. Prawda, że mróz w ogóle jej nie wystraszył??? :)

Aż trudno uwierzyć... zdjęcie jest robione 15 grudnia, a przecież wcześniej były siarczyste mrozy. Może leżący śnieg pomógł jej trochę przez tym mrozem, ale i tak uważam, że takie kwiaty na krzewie róży w grudniu, to mistrzostwo świata :)

Kontynuując mój wcześniejszy wywód, faktem mojego kiepskiego stanu zdrowia chciałam trochę usprawiedliwić moją dotychczasową nieobecność na Waszych blogach. To znaczy, gdzieniegdzie byłam, zaglądałam, nawet czytałam, ale nie zostawiłam komentarza. Mam takie ulubione blogi, na które zaglądam mimo wszystko. Jednak na moją systematyczną obecność, tak jak to było ze mną wcześniej, potrzebuję jeszcze chyba chwili czasu. Naprawdę, jeszcze nigdy tak szybko się nie męczyłam... nigdy tak szybko nie odczuwałam senności, znużenia i braku energii. Może ten antybiotyk, który tak naprawdę dopiero zaczęłam brać, postawi mnie trochę szybciej na nogi?

Dlatego proszę Was o wyrozumiałość... dotychczas zaglądałam do Was systematycznie i... z pewnością do tego pomału wrócę. Ale też dzięki temu wiem, kto do mnie zagląda mimo wszystko, bo lubi, a kto zapomniał już o mnie całkiem i to od dawna, nawet mimo "obserwowania" mojego bloga. Trochę mi to przypomina taką sztukę dla sztuki... komentarz za komentarz, czyli handel wymienny :) Ja nie napisałam komentarza u kogoś, to u mnie też cisza aż dzwoni... Wiem, trochę żal przeze mnie przemawia, ale myślałam, że blogowa brać jakoś bardziej jest uczuciowo i emocjonalnie ze sobą związana, a wygląda na to, że to chyba ja jestem zbyt sentymentalna i nie traktuję blogowania jedynie jako okazji do pozyskiwania komentarzy :) Na szczęście takich osób, które do mnie zajrzały i zostawiły miłe słowo jest całe mnóstwo, więc to jest właśnie miód na moje serce. Przecież z tak wieloma osobami z mojego gadżetu "obserwatorzy" zżyłam się niesamowicie. Niech to będzie tylko taka moja refleksja, która narodziła się przy okazji całej tej mojej sytuacji i zupełnie nie była zaplanowana.

Ok, wystarczy moich żali :( To nie jest przecież książka skarg i zażaleń...

Obiecałam Wam kiedyś dawno temu, w czasie jakiegoś mojego, letniego jeszcze wpisu, że opowiem Wam historię mojego ogrodowego kaczorka i pokażę Wam jego przygody w moim ogrodzie. Może właśnie teraz jest do tego dobra okazja? Ponieważ mój blog z pewnością nie jest blogiem instruktażowym, bardziej jako taki swoisty pamiętnik go traktuję, toteż u mnie przez czas zimy nie znajdziecie żadnych podsumowań, ani tematycznych postów. Będę do Was pisać to, co mi aktualnie ślina na język przyniesie. A kiedyś obiecałam Wam kaczorkową historię, więc teraz jest do tego chyba dobry moment.

Kaczorek przywędrował ze mną onegdaj z targowiska w pobliskim miasteczku... zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia. Stał sobie wśród innych gadżetów i od razu zwróciłam na niego uwagę, ale zanim obeszłam naokoło, żeby wziąć go do ręki, chwyciła go jakaś pani, obracała, oglądała, zastanawiała się... a ja z drżeniem serca zaklinałam wszystkie świętości, żeby go odłożyła z powrotem. W końcu pani zapytała o jego cenę (10 zł), jeszcze chwilę myślała, po czym odstawiła go na miejsce i niespiesznie odeszła. Wyobraźcie sobie teraz mój sprint w stronę kaczorkowego miejsca. Migiem byłam przy nim, za chwilę trzymałam go już w rękach i szybko wyjęłam 10 zł, zapłaciłam i odeszłam raźnym krokiem w przeciwną stronę, żeby nikt już nie mógł zmienić tego faktu, że właśnie kaczorek stał się moim nowym, ogrodowym nabytkiem.

Tak wyglądał wtedy :)

Był piękny... Naprawdę był uroczy, podobał się wielu osobom odwiedzającym mój ogród. W takiej postaci, jak widać go na powyższych fotkach, przetrwał w moim ogrodzie kilka lat, a w tym kilka zim. Nie zmieniały go ani śniegi ani mróz, choć teraz już nie wiem i nie pamiętam, czy zastanawiałam się wtedy, czy on da sobie radę zimą. Po prostu tam stał, był i wciąż wyglądał tak samo.

Aż przyszła ta jedna zima... Nie pamiętam już dokładnie która, ani nie pamiętam jaka wtedy była pogoda. Fakt pozostaje faktem, że tej zimy kaczorek nie przetrzymał :( 

Po jakichś tam kolejnych roztopach, porządkując ogród wiosną, znalazłam go w przerażającej postaci... Po prostu rozsypał się na mniejsze części, popękał, a części jego fragmentów nie mogłam znaleźć nawet w pozimowych resztkach na rabacie. Serce mi krwawiło, bo to co znalazłam wyglądało przerażająco i wydawało mi się wtedy, że zrekonstruowanie mojego kaczorka jest raczej niemożliwe. Ale zebrałam te pokiereszowane resztki, pozbierałam to co znalazłam na rabacie i zabrałam do domu... Tak to wtedy wyglądało...

Prawda, że smutny widok?

Za jego renowację zabierałam się cały rok. Mówiąc szczerze, nie miałam pomysłu, jak się za to wziąć, od czego zacząć i na czym skończyć. Czym skleić i jak pomalować, żeby upodobnić go jak najbardziej do oryginalnego wyglądu? I czym pomalować, żeby finał był zadowalający? Wbrew pozorom, nie było to wcale takie proste.

W końcu zabrałam go kiedyś ze sobą do sklepu z farbami w pobliskim miasteczku. Tam przemiła pani podpowiedziała, czym spróbować go skleić i czym malować. Kupiłam klej, szarą i złotą farbkę, permanentne mazaki i przystąpiłam do dzieła. Kaczorek został posklejany na tyle, na ile było to możliwe z tych odzyskanych fragmentów.

Niestety, szara w opisie i na opakowaniu farba, którą wybrałyśmy razem z przemiłą panią, po pomalowaniu okazała się prawie biała. Moim zdaniem nie wyglądało to dobrze. Do tego pomalowany na złoto dziób (odpowiedniego odcienia żółtej farby nie było) niezbyt przypadł mi do gustu. Kaczorek wyglądał czysto i schludnie, ale jakoś nienaturalnie.

Bardziej przypominał mi łabędzia, albo raczej pseudo-łabędzia, więc musiałam go trochę postarzyć i sponiewierać :) Wprawdzie stał w takiej postaci na rabacie przez kilka dni i próbowałam się do niego przekonać, ale to zdecydowanie nie było to...

Toteż wymyśliłam, że najlepszą metodą przywrócenia mu namiastki oryginalności będzie potraktowanie go byle jak pędzlem ze zdecydowanie ciemniejszym odcieniem farby. Dlatego do resztki biało-szarej farby, która została z malowania, dolałam odrobinkę czarnego barwnika i zrobiłam z tego taką szarość, o jaką prawie mi chodziło. Prawie, bo tamta oryginalna szarość była jednak inna, ale już nic innego nie dałam rady wymyśleć. Podziabałam go pędzlem po tym białym tułowiu i po skrzydełkach i moim zdaniem wyszło całkiem ok :)

Od tamtego czasu kaczorek wszystkie zimy spędza już w domu. Znalazłam mu ciepłe i przytulne miejsce na meblowej półce i nie grozi mu już ani przemarznięcie, ani popękanie. 

Dzisiaj byłabym już mądrzejsza i zabierałabym go z pewnością na zimę do domu od samego początku, ale jak to mówią: "Gdyby człowiek wiedział, że się przewróci, to by sobie usiadł"... Gdybym ja wtedy wiedziała, że tak się stanie, też nie dopuściłabym do takiej sytuacji, ale po szkodzie to każdy jest mądry :)

Taką to kaczorkową historię miałam Wam do opowiedzenia...

I tym pozytywnym akcentem żegnam się z Wami do następnego razu. 

Dziękuję, że jesteście 💖💖💖