143. Pamiętniki

Choć zacznę od przedwiośnia, to tematyka dzisiejszego wpisu będzie zupełnie inna. Sięgnę w głąb mojej szuflady z pamiątkami z dzieciństwa, tak jak ostatnio obiecałam, ale o tym za chwilę :)

Najpierw... wiosenka, która pomału i nieśmiało, ale konsekwentnie sygnalizuje nam, że już się zbliża i za chwilę weźmie nas w swoje objęcia :)

Na moich rabatach wciąż jeszcze gości pozimowy bałagan, ale w ogóle się tym nie przejmuję, bo tak naprawdę to przecież dopiero mamy luty, więc wcale się nie zdziwię, jak za chwilę zagości jeszcze śnieg i mróz. W poprzednich, choć odległych latach, które przecież doskonale pamiętam, luty był jeszcze zimowym miesiącem i nikt o wiośnie wtedy nawet jeszcze nie marzył. Doskonale pamiętam też lutowe przysłowie "kiedy luty, podkuj buty", co znaczyło, że należy przygotować się na ostrą zimę, mróz i lód. Wiem, wiem... zmieniło się sporo w przyrodzie od tamtego czasu, ale ja cierpliwie czekam na ciepłe marcowe i kwietniowe dni. Nie lubię zimna i nie będę się wystawiać na podmuchy zimnego wiatru w imię posprzątanych rabat. 

Koniec i kropka :)

No ok, to teraz trochę rabatowych kolorów, bo przecież moje rośliny nie znają mojego kalendarza, mają swój prywatny, według którego pokazują się po kolei :)

Na pierwszy rzut rannik... piękny, żółciutki i jakże radosny :)

No i koniecznie krokusy. Te najmniej boją się chłodów i porannych przymrozków.

Pierwszym krzewem wypuszczającym wiosenne listki, jest u mnie sorbaria, inaczej tawlina jarzębolistna. Na dodatek, te liście są dwukolorowe: zielone i czerwone, stąd ten cudowny dla oczu widok.

No i zimokwiat... W tym roku nie popisał się obfitością kwiecia, ale dobre i to. Każdy taki żółty, malutki dzwoneczek i tak cieszy :)

Mam nadzieję, że tych wiosennych zdjęć będzie już teraz przybywać, bo ewidentnie rośliny budzą się do życia i wykazują się jeszcze większą niecierpliwością, niż ja :)

✅

Teraz coś ze wspomnieniowych zdjęć specjalnych, o których coś tam dodatkowo opowiem. Na dziś wybrałam cztery zdjęcia z mojej niezbyt odległej przeszłości. Może dlatego wybrałam akurat te, ponieważ w jednym z komentarzy pod poprzednim wpisem była mowa o koniach. 

Generalnie boję się koni i nie mam zbyt wielu okazji, żeby ten swój lęk sprawdzać czy przełamywać, ale była taka jedna Wielkanoc, chyba w 2011 r., kiedy zagościła u nas tak piękna pogoda, że wraz z moimi najbliższymi, zaraz po wielkanocnym śniadaniu, wylegliśmy przed dom. Dodam tylko, że ogrodu takiego jak dziś, jeszcze w owym czasie nie było. 

Wieś wtedy ożyła, wszyscy czując ciepełko ewakuowali się ze swoich domów, a z pobliskiej stadniny koni, znajdującej się w mojej wsi, wyszło również na spokojny spacer kilka osiodłanych koni, niosąc na swoich grzbietach sympatycznych jeźdźców :) Konie spacerowały drogą przed naszym domem, a dziewczyny które na nich jechały, pozwoliły mnie i mojej córce zrobić sobie z nimi fotki. To był moment, w którym znalazłam się najbliżej koni w całym swoim życiu :) Tym sposobem, takie oto pamiątkowe zdjęcia mam z moją ukochaną córeczką :)

I jeszcze z tego samego dnia jest taka fotka sprzed domowego kominka :)

Przypominam tylko delikatnie, że to było w czasach, kiedy byłam jeszcze piękna i młoda :) Czyli dawno...

✅

Przejdźmy teraz zatem do właściwej części dzisiejszego wpisu, czyli do zawartości mojej przepastnej szuflady. Cóż tam znalazłam? - zapytacie mnie pewnie...

Otóż natknęłam się na swoje pamiętniki. Ale nie takie, w których relacjonuje się swoje przeżycia czy umieszcza różne inne refleksje, tylko takie, które funkcjonowały za moich młodych lat, a które chyba dzisiaj nie są w ogóle znane wśród dzieci i młodzieży, albo nic o tym nie wiem, że są znane. Mowa o takich pamiętnikach, do których koleżanki i koledzy ze szkoły, czy też z innych miejsc, wpisywali wierszyki "ku pamięci".

Mam trzy takie pamiętniki i chętnie do nich wracam, czyli ich przesłanie, służące "ku pamięci", jak najbardziej się sprawdziło. Przynajmniej w moim przypadku :) Dlatego pokażę Wam dzisiaj kilka, a raczej kilkanaście takich pamiętnikowych wpisów, ponieważ niektóre są nawet zabawne i można się z nich, jeśli nie uśmiać, to przynajmniej na ich widok uśmiechnąć :) W każdym z tych pamiętników tych wpisów jest całe mnóstwo, ale wybrałam tylko takie, moim zdaniem, najciekawsze.

Mój pierwszy pamiętnik był jednocześnie prezentem na I Komunię Świętą i z tej racji stanowi odrębną pamiątkę. Trochę się sfatygowała jego okładka, ale przypominam tylko, że od tamtych chwil minęło mnóstwo czasu...

Nawet swoje zdjęcie w środku znalazłam, trochę inne niż to, które wcześniej tutaj pokazywałam :)

I z tego pamiętnika wpis mojej chrzestnej...

Mojej ukochanej babuni... 💖

I księdza, który udzielał mi wszystkich sakramentów.

Drugim moim pamiętnikiem, jest pamiętnik, który zabrałam ze sobą na swój pierwszy kolonijny wyjazd i potem chyba jeszcze na jakieś wczasy z rodzicami. Te kolonijne wpisy są zabawne, przynajmniej niektóre, natomiast muszę przyznać z ręką na sercu, że żadnej z tych osób nie pamiętam.

Mój mąż nie jest "blądynem" 😂😂😂

I z jakichś wczasów z rodzicami...

O zgrozo, tej mojej kolonijnej miłości także nie pamiętam :)

I ostatni już pamiętnik, z czasów szkoły podstawowej i średniej. Tu mogę z ręką na sercu uczciwie powiedzieć, że pamiętam prawie wszystkie osoby :)

Irenka, która przepięknie rysowała konie.

Koleżanka Gosia... ze wspólnej ławki w pierwszych latach szkoły średniej.

I te "sekrety" pisane pod zawiniętym rogiem kartki :)

Przyjaciółka Ela ze szkoły podstawowej. Niestety, nie mam z nią żadnego kontaktu :(

Prawda, że niektóre z tych wpisów są zabawne? Jeśli chodzi o mnie, to bardzo mi się podobają niektóre wierszyki :)

I napiszcie, proszę, czy też mieliście takie pamiętniki? A może jeszcze macie? Czy jednak są to już tak zamierzchłe czasy, że tylko ja je znam? :)

Kochani, na dziś to tyle... następny wpis już niebawem i jeszcze trochę tych wspomnień i fotek mam, kolejne będą z początków mojego "poprzedniego życia" :)

A na koniec życzę Wam wszystkim i sobie samej, żeby ta wiosna szybko już nadeszła, bo chyba zimy mamy już dość, prawda? 🌺🌼🌸

      Żegnam Was, bo na mnie już czas, jeśli Wam się podobało, to przyjdźcie jeszcze raz. 😀