141. Najwcześniejsze wspomnienia

Dzisiaj witam się z Wami moją nową sklepową pocieszajką, a mianowicie Flebodium złocistym.

Tak już mam, że w jakim sklepie bym nie była, zawsze przeglądam półki z roślinami. I jeśli zgubię się w sklepie mężowi, to on doskonale wie, gdzie mnie szukać. 

Nie zawsze coś kupuję, a nawet powiem tak, żeby było ściślej, rzadko coś kupuję, ale zawsze oglądam. Jestem już na takim etapie, że nie łapię wszystkiego co jest, ani nie kupuję czegoś tylko po to, żeby nie wyjść z pustymi rękami... muszę zauważyć coś, co mnie zaintryguje i zachwyci.

Mam już wiele roślin, więc naprawdę trudno jest wypatrzyć na sklepowych półkach jakąś roślinę, która na dłużej zatrzyma mój wzrok. A nawet jeśli zatrzyma, to i tak jeszcze dodatkowo się zastanawiam, gdzie ją postawię i czy naprawdę potrzebuję ją mieć :) Czasy moich pustych parapetów minęły już bardzo dawno, więc jestem grzeczną dziewczynką i w tej chwili każdy mój kwiatowy zakup jest raczej przemyślany.

Piszę - raczej... bo zostawiam sobie jeszcze otwartą furtkę na sytuację, gdyby jednak kiedyś odbiło mi totalnie i zgarnęłabym ze sklepowej półki coś, czego ani nie potrzebuję, ani nie mam w domu gdzie tego postawić :) Taka wiecie, roślinkowa asekuracja 😏

Tak więc ostatnio przytargałam z jakiegoś sklepu to Flebodium złociste. To odmiana paproci i mam świadomość, że nie jest jakimś spektakularnym cudem, ale zachwycił mnie szaro-niebieskawy odcień jego liści. Na fotce tego tak nie widać, ale zdecydowanie tym kolorem odróżnia się od swoich zielonych, parapetowych sąsiadów. 

Tak wygląda...

Niech zdrowo rośnie :)

🌼

A dzisiaj będzie również wspomnieniowo, ale trochę inaczej. Zamiast na koniec, to przekornie, właśnie teraz na początek, uraczę Was ostatnią już porcją zdjęć z mojej serii "Kolorowy świat". Została mi końcówka przygotowanych fotek, więc zobaczcie jak wyglądają te, które jeszcze chciałam Wam pokazać.

Niedługo przyjdzie wiosna i zakwitną pierwiosnki :) Bywają w różnych, cudownych kolorach, więc nie byłoby chyba fajnie, gdyby wyglądały tak... Trochę, jak rysowane ołówkiem.

A jak wiosna, to zaraz następne w kolejce do rozkwitu będą tulipany i irysy. Akurat te mają także zdecydowanie intensywne barwy i trochę smutne byłyby czarno-białe, choć już wiem z komentarzy, że niektórym właśnie takie też się podobają :)

Zaraz po wiośnie nadejdzie lato... znowu na moich rabatach pojawi się szałwia muszkatołowa, a w donicach z pewnością zakwitnie fuksja. Czyż nie są piękne właśnie w takich swoich naturalnych barwach?

A jesienią?

Nie popatrzymy z przyjemnością na intensywnie różowo-fioletowe kwiaty odętki wirginijskiej i mocno błękitne niebo?

Lub na cudownie wybarwione liście winobluszczu? 

I już podsumowując uważam, że te zestawienia doskonale obrazują jak cudnymi barwami raczy nas nasze codzienne otoczenie. Często nie zwracamy na to uwagi, uważamy to za coś zwyczajnego i naturalnego. A jednak warto się nad tym darem pochylić i go docenić :)

🌼

Teraz będzie drastyczna zmiana tematu. 

Wracając do moich prywatnych wspomnień, cofniemy się... ho ho ho :)

Pisałam kiedyś, że chronologii w moich wspomnieniach nie będzie, no i niestety nie ma ich za grosz.

Opowiedziałam Wam już o moich ostatnich latach... o podróży przedślubnej, ślubie, budowie domu i mazurowych wakacjach.

Ale przecież jeszcze zanim to wszystko się wydarzyło, kiedyś tam, dawno temu, byłam małą dziewczynką i o tym będą te moje dzisiejsze wspomnienia :)

Żałuję tylko, że w czasach kiedy przyszłam na świat, nie robiło się takiej ilości zdjęć jak robiło się później i jak robi się dzisiaj.

Nie mam żadnych zdjęć jako noworodek, nie mam też zdjęć z bardzo wczesnego dzieciństwa. Pierwsze moje zdjęcia są z piaskownicy i nie umiem powiedzieć w jakim byłam wtedy wieku :) A nie chcę zgadywać...

Więc, proszę bardzo, mała Iwonka w całej okazałości, w piasku i z łopatką :)

A tu byłam chyba ciężko przestraszona, ale ten niedźwiedź rzeczywiście wygląda przerażająco :) Na drugim zdjęciu jestem razem z moją mamą i ukochaną babcią...

A tę fotkę uwielbiam. Jestem na niej razem z moimi rodzicami :) To zdjęcie jest ucięte, ponieważ na dole, tam gdzie spogląda mój tato, znajduje się becik z moim młodszym bratem. To były jego chrzciny, a becik znajduje się na rękach chrzestnej mojego brata, dlatego ucięłam fotkę tak, żeby nie pokazywać na niej innych osób.

Tu jestem już trochę większa... Uczesana w wytworny kok z kokardą :)

A to zdjęcie z mojej pierwszej szkolnej legitymacji ze szkoły muzycznej, do której zostałam zapisana. Właśnie wtedy, przed pójściem do pierwszej klasy, ścięto mi na krótko moje długie włosy. 

Dwa kolejne zdjęcia są ze szkolnej zabawy karnawałowej. Na drugim zdjęciu mam perukę, która pasowała do cygańskiego stroju, w który byłam przebrana :)

I ostatnia fotka z tej serii jest z pierwszej komunii. Kończy ona jakby pewien etap w pokazywaniu zdjęć, choć fotki z mojego dzieciństwa pojawią się jeszcze, ale będą związane z trochę innym tematem :) Chciałam tylko zwrócić Waszą uwagę na to, że kiedyś pisałam Wam o moim naturalnym kolorze włosów. Wyraźnie tu widać, że jako dziecko byłam czarna jak smoła, węgiel, czy co tam jeszcze jest czarnego :)

I to się zmieniło dopiero w moim dorosłym życiu :)

Mam nadzieję, że nie zanudziłam Was tymi swoimi wspomnieniami, bo wiem, że może być tak, że te fotki tak naprawdę, to interesują tylko mnie :) Najczęściej tak jest, że oglądają je z uwagą jedynie osoby zainteresowane. Ale jeśli nawet nie zatrzymacie się na nich na dłuższą chwilę, to trudno... będę je tutaj miała na wieczną pamiątkę :)

🌼

Na koniec mojego dzisiejszego postu, obwieszczam jeszcze ogłoszenie parafialne :)

Mianowicie, w czasie selekcjonowania zdjęć w moim laptopowym archiwum, wyłuskałam jeszcze trochę perełek, którymi chciałabym się z Wami podzielić. Podzieliłam je na dwa zbiory, z których jeden zatytułowałam "Zdjęcia szczególne", a drugi "Najpiękniejsze zdjęcia". Każdorazowo przy publikacji fotek z tych zbiorów, będę Wam o nich chciała coś ciekawego opowiedzieć :)

Zanim wiosna na dobre zagości na moich rabatach i będę mogła się z Wami dzielić tym, co aktualnie u mnie w ogrodowych sprawach się dzieje, będę Wam pokazywać te zdjęcia po trochu, tak żeby Was nie zasypać jednorazowo czymś bardzo odbiegającym od tematu głównego bloga.

A więc dzisiaj pierwsza fotka ze zbioru "Zdjęcia szczególne". Kiedyś opowiadałam, że nie mam szczególnych zdolności manualnych, to znaczy jeśli chodzi o robótki na drutach, szydełku itd., ale w swoim życiu zrobiłam kilka takich prac, głównie na szydełku. Dawno temu, gdy urodziłam swoją córeczkę i kiedy wychodziłam z nią ze szpitala, była ubrana w piękny biało-czerwony komplecik, to jest kaftanik, spodenki i czapeczkę. Zdjęć tego kompletu oczywiście nie mam. Ale pamiętam, że panie położne zachwycały się wtedy tym noworodkowym odzieniem.

Znalazłam jedynie fotkę zrobionego przez mnie dla córci ubranka, które również wykonałam na szydełku. Była już wtedy dużo większa, w każdym razie chyba w wieku przedszkolnym i tak się prezentowała w tym kolorowym czymś :)

To była taka pelerynka ze spódnicą. Jak Wam się podoba to frędzelkowe cudo? :)

Dzisiaj kochani to byłoby na tyle, jutro pobiegnę na Wasze blogi nadrobić zaległości w czytaniu... to właśnie lubię najbardziej.

I do zobaczenia następnym razem, już niedługo :)

🌼