146. Wiosenne porządki

  Chyba potrzebowałam ogrodowej przerwy.

Dotychczas prawie codziennie czołgałam się na rabatach, a we wtorek rano obudził mnie deszcz. Nawet byłam trochę zła, że pada, ale potem pomyślałam sobie, że nic się nie dzieje bez przyczyny, widocznie tak ma być i wszechświat celowo szykuje dla mnie odpoczynek od sekatora i grabek.

W poniedziałek, na koniec tych prac, nagrałam nawet filmik. Śmignęłam telefonem po mojej niewyczesanej jeszcze trawie i przebiegłam obiektywem dookoła siebie. Potem, jak już to obejrzałam, to stwierdziłam, że przemknęłam za szybko, obraz przelatuje przed oczami w przyspieszonym tempie, ale trudno... nie jestem ani reżyserem, ani operatorem kamery, tylko zwykłą Panią Ogrodową, na dodatek z ziemią za pazurami :)

Ten filmik wrzucę na koniec tego wpisu, kto ma odwagę i nie boi się jego tempa, to może sobie obejrzeć. Poza tym sapię na nim jak stara lokomotywa, bo zamiast odpocząć chwilę po tym czołganiu, to ja na gorąco złapałam za telefon i takim zdyszanym głosem relacjonowałam co tam w trawie piszczy. Tak że ani ze mnie operator, ani dźwiękowiec... Tylko kiepski amator filmowy i to jeszcze taki z niższych półek :)

No dobra, najpierw coś na przywitanie moich kochanych "czytaczy". To może jeszcze krokusy? Ciągle mam ich pełno, jedne przekwitają, drugie rozpoczynają kwitnienie, ale to dobrze, że tak się dzieje, bo są tak krótko w tym przedwiosennym czasie, że nie sposób się nimi znudzić. To jedne z tych pierwszych kwiatów, cieszących nasze oczy po długiej zimie :)

Poza tym, jak już obejrzałam ten filmik, to stwierdziłam, że mój ogród wygląda na nim w tej chwili jeszcze trochę szaro. Niestety, zanim zakwitną kolejne wiosenne piękności, tak jeszcze przez chwilę będzie. Ale już za momencik zazielenią się też krzewy oraz drzewa i od razu zrobi się bardziej wiosennie. Trawa zyska swój jasnozielony kolor, swoje barwy pokażą narcyzy i hiacynty, a niedługo potem tulipany i będzie pięknie.

Tymczasem cieszą mnie pierwsze cebulice, barwinek i miodunka :)

Na razie mordka mi się cieszy, bo jest już prawie posprzątane i prawie skończone. Piwoniowa rabata, którą pokazuję na filmie też niebawem będzie skończona i będę mogła powiedzieć, że ogród ozdobny od strony tarasowej doczekał się finałowego, pozimowego porządku.

Zostaną mi jeszcze tylko rabaty po bokach domu i od jego frontu. Z tą od frontu będzie najwięcej pracy, bo tam jest cały długi szpaler hortensji, więc czeka mnie jeszcze ich przycięcie i posprzątanie wszystkich liści, które po wtorkowym deszczu leżą sobie spokojnie przyklejone do podłoża i widzę, jak śmieją mi się prosto w twarz. Te wredne małpiszony tylko czekają na to, żebym zaczęła chodzić koło nich na czworakach, jak zwykle :) Może odbierają to jako hołd z mojej strony albo oddawanie im niskich pokłonów? Kto je tam wie :)

Na szczęście mam tak, że jak już się ostro wkurzę i mocno obetrę kolana, to idę sobie na drugą stronę domu usiąść na tarasie i nacieszyć oko kolorami. To jest takie ukojenie akurat w sam raz dla mnie :)

Za chwilę swoje kolory w pełni pokażą hiacynty i narcyzy.

A zaraz po nich sasanki... już widać ich puchate, owłosione główki :)

Inne zieleninki też wychylają się coraz śmielej... patrzę na nie prawie z czułością w oczach :) 

Na przykład ten czosnek ozdobny...

Albo wielosił o pstrokatych liściach.

Wynurzają się już także jeżówki, choć moim zdaniem jest na nie jeszcze stanowczo za wcześnie...

Rabata pomału nabiera coraz więcej kolorów, najlepiej to widzę, kiedy staję sobie rano przy tarasowym oknie z kubkiem kawy w dłoniach i wyszukuję wzrokiem, co tam też się od poprzedniego dnia zmieniło :)

I codziennie widzę zachodzące zmiany. Nawet nie wiecie jak to cieszy... 

A może wiecie, a mnie się wydaje, że to tylko ja tak emocjonalnie przeżywam te wiosenne przeobrażenia? 

Powiem Wam, że cieszą kolory, cieszy zieleń i słońce, jeśli tylko się zdarzy, że niebo nie jest zachmurzone.

Ale nic nie cieszy mnie tak, jak ptasi śpiew. Odkąd zrobiło się cieplej, codziennie gdzieś pod niebem, skowronek wyśpiewuje swoje trele. Te jego gwizdy towarzyszą mi przy pracy i jest to najcudowniejsza muzyka ever. 

Warto jest uciec z miasta na wiochę, choćby tylko po to. Właśnie po to, by móc wiosną i latem słyszeć ten radosny ptasi śpiew, który wlewa do serca tyle ciepła, tyle radości... 

A jeszcze w kwestii roślin, aktualnie zakwitł też cudownie pieris japoński, choć ja uważam, że zdecydowanie za wcześnie wyrwał się z tym swoim kwieciem. Ale ponoć natura wie co robi :)

Kwitnie już też pięknie forsycja, choć zdjęcie lekko się zdezaktualizowało, bo robiłam je chyba w poniedziałek, więc w ciągu tych czterech dni rozwinęła się jeszcze bardziej.

A tę fotkę pstryknęłam już całkiem na końcu, schodząc z tarasu. Tak mnie jakoś rozczuliły szyszki tej jodły koreańskiej... Teraz oblepione żywicą, niedługo będą się rozsypywać, a pod jodłą będzie pełno szyszkowych łusek. Na gałęziach pozostanie po nich tylko sam trzpień, a potem pojawią się nowe, piękne, świeżutkie szyszunie :) 

I tak w kółko. Cud natury...

Bardzo zdziwił mnie także widok listków łubinu. Jeszcze nigdy w marcu nie widziałam, by łubin wynurzył się spod ziemi...

Dlatego każda kolejna rabata mnie dziwi, a właściwie to nie sama rabata, tylko to co się na niej dzieje. Już tyle roślin pożegnało się z zimą. Mam nadzieję, że wiedzą co robią :) I że nie będą tego żałować...

Poniżej listki łubinu.

A specjalnie dla Was mam w prezencie łubinowy diamencik :)

Tak właśnie - jak diament - wygląda kropla wody, która znalazła sobie miejscówkę pomiędzy tymi zielonymi liśćmi :)

I jeszcze jedna ciekawostka...

Może ktoś pamięta zdjęcie z lata ubiegłego roku, na którym stoję sobie w ogrodzie obok wielkiego, czerwonego koleusa? 

Właśnie to poniższe zdjęcie...

Koleus jest rośliną jednoroczną. Ponieważ zimy u nas na zewnątrz nie przetrzyma, można spróbować przechować go przez ten czas w domu. Natomiast takie przechowanie nie zawsze się udaje... wytrawni ogrodnicy radzą pobrać z rośliny szczepki, ukorzenić je i wyhodować sobie na kolejny rok nową roślinkę.

Ponieważ ten mój koleus był już taki bardzo spory, żal mi było zostawiać go na zmarnowanie i pomyślałam sobie jesienią, że spróbuję - mimo wszystko - przechować go w całości. 

Zatargałam tego wielkoluda do domu i całą zimę stał u mnie w sypialni. I udało się :) Wprawdzie stracił swój czerwony kolor, ponieważ on do tego pięknego wybarwienia potrzebuje słońca, a w mojej sypialni w ogóle stał daleko od okna, ale żyje, ma się dobrze i nawet trochę urósł. Miałam z nim trochę zachodu, bo tak szczerze, to trochę mi w tej sypialni zawadzał i sporo śmiecił, ponieważ wciąż gubił jakieś małe listki, ale jeszcze trochę. Już niedługo wyląduje z powrotem na powietrzu, odzyska swoją intensywną barwę i znowu będzie piękną, ogrodową dekoracją. Hurra!!! Jestem z niego dumna :)

Tak wygląda teraz...

Wciąż jeszcze jest w sypialni, bo na dworze będzie mógł wylądować dopiero jak minie ryzyko nawet najmniejszych przymrozków, czyli mniej więcej gdzieś w połowie maja... Mam taką nadzieję :) Wiem, że teraz nie wygląda jakoś specjalnie spektakularnie, ale jak tylko otulą go słoneczne promienie, to szybko wróci do swojej doskonałości :)

🍀

Z serii zdjęć specjalnych mam dzisiaj dla Was taką ciekawostkę, jeśli to można w ogóle ciekawostką nazwać. Ale moim zdaniem jest to dosyć fajny epizod :)

Onegdaj, na pewnym wyjeździe, robiłam zdjęcie kwiatka leżącego na mokrym kamieniu. Padał deszcz, więc schowana pod parasolką, z komórką w obu dłoniach, próbowałam zrobić fajną fotkę tej ciekawej roślince.

Fotka wyszła tak:

W tym samym czasie, czyli w momencie kiedy ja robiłam powyższe zdjęcie - ja także zostałam sfotografowana :) Widać na tej fotce to wszystko, o czym wyżej napisałam... łącznie z kwiatkiem leżącym na mokrym kamieniu :)

Podoba mi się cała ta sytuacja... to taki obraz ukazujący jak powstawało tamto zdjęcie :)

Zaznaczam tylko, choć to chyba jasne, że nie ja jestem autorem poniższej fotki :)

🍀

No dobrze, to teraz obiecany filmik...

Oczywiście, muszę dodać, że od poniedziałku, czyli od dnia, w którym go nakręciłam trochę się zmieniło, czyli moja narracja zrobiła się lekko nieaktualna.

Rabata piwoniowa, którą pokazuję - jest już finalnie uporządkowana :)

Trawnik jest już wygrabiony i wyczyszczony z liści :) 

Reszta pozostaje bez zmian. 

Przypominam tylko o tym, o czym napisałam na początku. Marny ze mnie operator i dźwiękowiec, więc dla odważnych - bardzo proszę :)

I na dziś to byłoby na tyle. 

W kolejnym "odcinku" nastąpi dalsze marcowe sprzątanie i jestem pewna, że zakwitną kolejne rabatkowe cuda, które z pewnością Wam pokażę. 

Tymczasem... baj, baj :) 

Buziaki dla wszystkich 💋