147. Hiacynty, narcyzy i... żądło

Muszę się pożalić i poskarżyć :( Zrobię to od razu, bo potem już będą tylko same dobre i pozytywne wiadomości.

Użądliła mnie osa albo pszczoła... nie wiem, która z nich. Dostałam żądło prosto w czubek palca. Ta bestia okazała się bezczelna i zupełnie nieprzewidywalna, choć wiem, że nie powinnam mieć do niej pretensji, ale bolało mnie dosyć mocno, więc cała moja złość została skierowana na tę paskowaną paskudę :)

Sprzątałam z rabaty opadłe kwiaty hortensji... gdzieś tam pod kwiatem albo w środku niego musiała mieć swój zimowy domek, a ja ją pewnie obudziłam i wyrwałam ze snu :) Z drugiej strony pewnie zrobiłabym tak samo, gdyby ktoś mnie tak wyrwał ze słodkiego spania. W każdym razie ja jej nie widziałam, poczułam już tylko mocne ukłucie i to przez ogrodową rękawicę... Aż krzyknęłam, tak zabolało :( 

Na szczęście nie jestem uczulona na jad pszczeli, więc nic się nie stało. Ból szybko minął i pracowałam dalej, ale przecież pożalić się gdzieś muszę... A gdzie, jak nie na blogu? :)

No to tyle biadolenia na dziś :) Teraz powitajka w postaci ogrodowego widoku... Tak już pięknie kwitną hiacynty :)

Powiem Wam, że ogród pięknieje dosłownie z dnia na dzień. Jednego dnia robię fotkę z myślą o umieszczeniu jej w najbliższym blogowym wpisie, a już następnego dnia ta fotka robi się nieaktualna, bo wszystko rozkwita błyskawicznie. 

Tak też było z hiacyntami z powyższego zdjęcia. Dosłownie dwa dni wcześniej, wyglądało to jeszcze tak:

Rośliny dzielnie sobie radzą, mimo niesprzyjającej pogody. Słońca ostatnio jest raczej niewiele, a nawet jak już świeci, to temperatura powietrza pozostawia wiele do życzenia, a roślinki raczej tego nie lubią. Poza tym przez ostatnie chyba trzy noce były przymrozki nawet do minus czterech stopni, więc to był już w ogóle horror. Biegałam i okrywałam co się dało, choć nie jest to proste, bo o ile mogę owinąć włókniną krzew hortensji ogrodowej, to przykrycie całej rabaty z dopiero co rozkwitłymi roślinkami, nie jest już takie proste, a momentami wręcz niemożliwe. Niektóre z tych roślin są już przecież całkiem spore, na przykład te narcyzy :)

Obawiałam się też o pąki magnolii. Bałam się, że jak przemarzną, to nie zakwitną tak pięknie jak co roku i będę pozbawiona tych cudnych, magnoliowych widoków. 

Ale dały radę... dzisiaj magnolia wygląda bardzo dobrze i lada dzień zademonstruje swoje piękne kwiaty w całej okazałości.

Ogrodowe sprzątanie mam już wykonane w około 90 procentach :) 

I jestem z tego powodu niezmiernie szczęśliwa. Rabaty z przodu domu zostały wysprzątane i uporządkowane. Jeszcze dzisiaj kończyłam czołganie się pod krzewami hortensji :) Tak że zostały mi tylko dwie rabaty po bokach domu, ale to już pikuś. 

Na tych rabatach rosną tuje, trzmielina i tawuły, więc nie ma na nich za dużo roboty, tylko pozbieranie fruwających tam wciąż jeszcze ogrodowych, pozimowych śmieci i obcięcie lawendy, która też rośnie sobie z jednego boku. 

Kolory w ogrodzie stają się coraz bardziej intensywne... czerwień staje się czerwieńsza, a zieleń bardziej zielona :)

Uwielbiam też te wszystkie wiosenne fiolety i niebieskości. 

Po długiej i szarej zimie nie mogę się na nie napatrzeć :)

Sasanka, moje ukochane kwiecie, już powoli zaczyna swój festiwal. 

Czekam na to sasankowe kwitnienie jak na zmiłowanie, bo dla mnie sasanki to po piwoniach najukochańsze i najmilsze sercu kwiaty :)

Pokazał się już także biały barwinek. Jak na mój gust, to trochę wcześnie, bo z reguły biały kwitł sporo później, niż ten tradycyjny, fioletowy. 

Ale już jest, więc widocznie tak ma być :)

Swoimi białymi kwiatami chwali się także bergenia. 

I świetnie kontrastują z nimi ciemnobordowe liście penstemona.

Nawet piwonia koperkowa wystawiła już nad ziemię swój zaciekawiony pyszczek :)

A koło tarasu intensywnych barw nabiera wilczomlecz. 

Cudownie dekoruje to miejsce i zawsze, kiedy przechodzę obok, zatrzymuję na nim wzrok... to taka terapia dla mojej ogrodowej duszy :)

Nie da się ukryć, że w międzyczasie, w mijającym właśnie tygodniu, nadeszła upragniona wiosna. Zarówno ta kalendarzowa, jak i astronomiczna. 

Wyczekana, wytęskniona, wymodlona prawie. 

Więc niby jest już nasza jaśnie pani, ale nadal grymasi, dmucha zimnem w naszą stronę, nie pozwala słońcu mocno ogrzać powietrza i stroi jakieś pogodowe fochy :)

Ale my wiemy, że to długo nie potrwa... za chwilę nadejdzie kwiecień i nawet, jeśli zima będzie jeszcze próbowała mieć coś do powiedzenia, to wiosna coraz bardziej rozgości się między nami i nie da już sobą dyrygować.

Wystarczy spojrzeć na takie wiosenne oznaki :)

Do pięknych, ogrodowych widoków dochodzą jeszcze wiosenne odgłosy. Najpiękniejszy w tym wszystkim jest śpiew skowronka. Mój prywatny skowronek wyśpiewuje codziennie swoje trele gdzieś wysoko pod niebem. Stoję z kawą na tarasie i wsłuchuję się w te melodyjne brzmienia... najpiękniejsze, jakie tylko stworzyła natura.

Kolejne, wyjątkowe dźwięki dochodzą spomiędzy płatków pierwszych, wiosennych kwiatów. To wybudzone już pszczoły i trzmiele pracowicie zbierają pierwsze kwiatowe pyłki. Te odgłosy udało mi się nawet nagrać :)

W nadchodzącym tygodniu nie będę już raczej pracować w ogrodzie, bez względu na pogodę. Myślę, że czas zająć się trochę domem... 

Czekają na mnie jeszcze nieumyte okna, chcę podjechać też na cmentarz do mamy, a to wyprawa do Wrocławia, więc dzień już mi wtedy całkiem ucieka. 

Poza tym uważam, że i tak w tym roku z porządkami ogrodowymi jestem bardzo do przodu. Porównując poprzednie lata - choćby po zdjęciach - widzę, że niekiedy o tej porze byłam dopiero na początku prac. 

A były też takie wiosny, w których te porządki zaczynałam dopiero na przełomie marca i kwietnia, a nawet w samym kwietniu.

Tak że nie jest źle...

Pani Ogrodowej też należy się trochę luzu i nicnierobienia :)

Tymczasem kończę, odezwę się niebawem, bo chyba się lekko uzależniłam i bez blogowania oraz Waszej obecności zaczyna mi czegoś brakować 😁

Pa pa pa... 💋💋💋 Pa pa pa...