160. W letnich klimatach

Uwielbiam ten moment, kiedy odpalam laptopa, w bloggerze otwieram "nowy post" i wyświetla mi się biała, czysta plansza. Jak biała kartka papieru do zapisania albo jak tabula rasa... czysta tablica, nieskażona jeszcze niczym. Można na niej wszystko, można tu napisać i umieścić co tylko dusza zapragnie, bez żadnych konsekwencji. No może, prawie wszystko :)

I zawsze mam to samo... natłok myśli, przeżyć, wniosków... tak że naprawdę czasem nie wiem, od czego zacząć zapełnianie tej mojej czystej kartki. Muszę zawisnąć na chwilę dłońmi nad klawiaturą, uporządkować te galopujące wątki w mojej głowie i dopiero mogę zacząć... Toteż, czas start :)

Na dobry początek, jak zwykle, coś pięknego. Dziś niech będzie to cudowna kalathea Stromanthe Triostar o fantastycznym wybarwieniu liści. Moje malutkie marzenie o posiadaniu tej piękności na razie jest spełnione :)

W ogrodzie teraz dzieją się cuda. A właściwie może nie tyle, że się dzieją, tylko cudem jest fakt, że wszystko teraz tak szybko się zmienia, że nie nadążam. Coraz to kwitną nowe roślinki i właściwie zanim zdążę zrobić jakąś jedną serię fotek, już do zrobienia jest następna. I w finale doprowadziłam do sytuacji, w której mam tyle zdjęć, że każda selekcja jest trudnym do wykonania procesem :) A muszę je przecież ograniczyć do odpowiedniej ilości. Posty piszę średnio raz w tygodniu, a zdjęcia do postów mogłabym mieć codziennie inne i codziennie świeże :) Takie to jest teraz to ogrodowe wariactwo...

No dobrze, od czegoś trzeba zacząć. 

Może od moich wyczekiwanych jeżówek? Wprawdzie niektóre pokazują już swoje kwiatowe piękno, ale kiedy robiłam te fotki, wciąż jeszcze większość z nich była w pąkach. Dziś są już bardziej rozwinięte, ale przecież muszę to pokazać jakoś chronologicznie. 

Żółty wiesiołek missouryjski płoży się nisko na rabatach i rozświetla je swoim zdecydowanym, żarówiastym kolorem. Lubię te żółte lampioniki, ich przekwitłe kwiaty robią się pomarańczowe i dzięki temu rabata w tym miejscu najczęściej jest dwukolorowa :) Taki figlarz z niego...

Wiecie, że ogród oddycha? Kto z Was nie wiedział? Wprawdzie nie wiem, czy każdy ogród oddycha, ale mój oddycha na pewno. Widzę to zwłaszcza wieczorem, kiedy po całym upalnym dniu idę zaserwować mu życiodajnej wody. Kiedy ziemia już nasiąknie, kiedy z niektórych płatków skapują jeszcze ostatnie krople, wyraźnie widać, jak wszystko zaczyna oddychać. Jak nawet te najbardziej wydawałoby się zasuszone i zabiedzone w ciągu dnia rośliny biorą głęboki oddech, podnoszą wysoko swoje kolorowe głowy i mam wrażenie, że patrzą na mnie przychylnym okiem, a nawet uśmiechają się w moją stronę :) To jest taki krzepiący widok...

Jeszcze trochę szałwii muszkatołowej... nie mogę jej nie pokazać, bo za chwilę jej nie będzie, a jest taka piękna!!!

Ranki bywają piękne. Zwłaszcza wtedy, kiedy słońce z lewej strony mojego domu wynurza się zza horyzontu i zaczyna rozświetlać cały ogród. Nie wierzcie mi, jeśli teraz powiem, że właśnie wtedy o wschodzie słońca wstaję i wychodzę na taras :) O nie, tak to nie wygląda. Kiedy słońce wschodzi, ja jeszcze śpię... odsypiam ostatnie ponad 10 lat wstawania o 5 rano... wtedy, kiedy jeszcze pracowałam. Ale nie powiem, zdarza mi się budzić właśnie o tej godzinie z całkiem innej, prozaicznej przyczyny, a może też trochę z przyzwyczajenia. I właśnie wtedy te widoki obserwuję przez okno sypialni. Pięknie jest... pierwsze słoneczne promienie kładą się na ogrodowe rabaty i cudownym, żółto-złotym kolorem budzą z nocnego snu wszystkie drzewa, krzewy i kwiaty. I głównie ptaki, których szaleńcza radość nie pozwala czasem ponownie zasnąć. Za takie widoki warto było tu zamieszkać i stworzyć to swoje miejsce  na ziemi...

W słonecznych promieniach pięknie wybarwia się klonik. Cudowne są te jego kolorowe liście...

Rudbekia tu jeszcze jest w pąkach, dzisiaj kwiaty są rozwinięte trochę bardziej. 

Kilka kwiatowych portretów...

I jeszcze parę ogrodowych widoczków :)

Właśnie teraz, kiedy piszę ten post, grzmi i zbliża się burza. Deszcz w tej chwili jest potrzebny, jak nic innego, ale jak już wiecie, ja zawsze mam ogromny lęk przed takimi ekstremalnymi zjawiskami, dlatego najchętniej wlazłabym w mysią dziurę i tam przeczekała ewentualne nawałnice. Tyle, że nie zmieszczę się w żadną taką domową dziurę, więc siedzę na sofie, stukam w klawiaturę, a na drugiej karcie mam otwartą stronę pogodową z radarami i śledzę jakie to chmury jeszcze nade mną zawisną :) Nie jest łatwo, to znaczy emocjonalnie nie jest mi łatwo... Taki burzowy tchórz jest ze mnie :)

A teraz chyba czas na goździkowe doznania :) Czyż ten nie jest piękny?

A ten cudak??? Goździk Dancing Geisha... mam wrażenie, że dopiero go Wam pokazywałam, a to już od tamtego czasu minął cały rok, niestety :(

Na koniec zapraszam Was na mały spacer moimi ogrodowymi ścieżkami... mam nadzieję, że będzie on przyjemny :)

I już na zupełny koniec dzisiejszego paplania, szybki rzut oka na ogród w ostatnich dniach czerwca.

Tak to widzę z tarasu :)

Tymczasem, kochani, do następnego zobaczenia... 

Mogę Wam jedynie obiecać, że z pewnością będzie to już lipiec 😀😀😀