167. Koniec wakacji i fragmenty Chorwacji

Nie wiem, czy napisać dzień dobry, czy dobry wieczór, w ogóle nie bardzo wiem od czego zacząć. Jestem totalnie wyalienowana z teraźniejszości i nie wiem, kiedy wrócę do swojego normalnego ogrodowego stanu :) Wyjeżdżając na wakacje nawet nie przypuszczałam, że tak bardzo oderwę się od rzeczywistości i tak trudno będzie mi wrócić do swojej normalnej codzienności. Snuję się wciąż po domu, jakby to powiedział mój św. pamięci tato, jak smród po gaciach, nie umiem sobie znaleźć miejsca i jedyne, co dotychczas zrobiłam, to rozpakowałam walizkę i zrobiłam pranie (chwała, że chociaż na to w finale się zdobyłam). Cała reszta, a zwłaszcza zawartość mojej głowy, tkwi jeszcze daleko, zupełnie daleko. Krążę gdzieś po bałkańskich górach, szwendam się wzrokiem pomiędzy czarnymi, skalistymi górami i jakoś nie umiem sobie uświadomić, że gdzieś w Polsce, w małej dolnośląskiej wsi, znajduje się ogród pełen jeżówek i hibiskusów, bo wciąż mam przed oczami te olbrzymie krzewy bugenwilli, kwitnące niezmiennie juki, a także drzewa figowe, których liście zachwyciły mnie totalnie...

Ale może jednak spróbuję po kolei???

Żeby z tej mojej bazgraniny wyszło coś logicznego i porządnego, postaram się napisać jakoś składniej, ok? Może zacznę od minionej soboty, a potem od tego co było zanim wyjechałam, a na końcu zajmę się samymi wakacjami, bo inaczej nie wyjdzie z tego nic dobrego. Mam w głowie taki natłok wrażeń i opowieści, że dla własnego komfortu psychicznego muszę to jakoś poukładać :)

A więc najpierw ten sobotni dzień, który w mojej wsi był dniem zupełnie wyjątkowym, ponieważ organizowano w niej gminne dożynki, a to jest zawsze wielkie święto dla wsi, która je organizuje. Tak więc zjechałam z wojaży na same dożynkowe uciechy i zanim poszliśmy z mężusiem świętować, to pstryknął mi fotkę z moimi hortensjami, które rosną przed wejściem do domu. Dlatego wrzucam ją tutaj tak na dzień dobry, żeby jakoś zacząć ten post i całą tę chaotyczną opowieść.

Ok, to jeśli ten zawiły wstęp mamy już za sobą, to pokażę Wam teraz coś, co czekało w mojej fotogalerii przez cały mój wyjazd, ponieważ zdjęcia te zrobiłam przed samym wyjazdem i zrobiłam je celowo. Wiedziałam, że moje hortensje, przez ponad trzy tygodnie mojej nieobecności, na bank zmienią swój wygląd i będą wyglądać inaczej, dlatego napstrykałam sporo fotek tych moich piękności, chociażby po to, żeby móc potem porównać zdjęcia z ich obecnym stanem. I nie myliłam się ani o ułamek... moje hortki są teraz w fazie zdecydowanej zmiany koloru, ale ich aktualne zdjęcia pokażę tu kiedy indziej, w miarę, jak będę stopniowo wstawiać aktualizacje z ogrodowych rabatek :) Właśnie teraz zmieniają kolor z biało-różowego na biało-różowo-zielony i z pewnością jest to faza jak najbardziej warta upamiętnienia. Ale to później, kiedyś tam...

Teraz proszę o cierpliwość, bo hortensjowych zdjęć będzie dosyć sporo, ale nie umiałam zrezygnować z żadnego. Brak zdecydowania w takich sytuacjach wciąż jest moją piętą Achillesową :)

 

To by było na tyle z hortensjowych obrazków, chciałam to tutaj mieć i jednocześnie Wam pokazać, bo to właśnie hortensje będą teraz zdecydowanie królowały w ogrodzie, a ich bajeczne kolory będą się zmieniać aż do całkiem późnej jesieni. 

I jeśli jesteśmy już przy kwiatowych tematach, to chcę Wam pokazać kilka (raptem chyba cztery) fotki z mojego ogrodu, które dostałam na komórkę w czasie mojej wakacyjnej eskapady. Cel był chyba taki, że miały być ukojeniem dla mojej duszy, tęskniącej za tym moim ogrodowym rajem :) No nie powiem... po takich widokach zdecydowanie zrobiło mi się wtedy lepiej :)

No i powiem Wam, że na dzisiaj to jest raczej koniec ogrodowych materiałów. Na swoich rabatach już byłam, nawet na kolanach się sporo nagimnastykowałam, bo niektóre miejsca tego wymagały. Pościnałam kwiaty, które przekwitły, pousuwałam trochę chwastów, pooglądałam, popodziwiałam i nacieszyłam oczy :) Więc chyba moje poprzyjazdowe snucie się, nie jest aż takie beznadziejne :)

🌄

Ok... teraz chyba czas przejść do moich wakacji. Obiecałam, że coś nasmaruję o tym moim wyjeździe, no to zrobię to, a przynajmniej wspomnę co nieco i pokażę kilkanaście zdjęć. Jak już pisałam przed wyjazdem, mój blog nie jest blogiem podróżniczym, więc nie będzie to charakterystyka podróży takiej rangi, jaką widuję na Waszych wspaniałych, podróżniczych blogach. Nie będzie to relacja, ani wskazówka dla podróżnych... będą to bardziej moje spostrzeżenia i emocje, bo czasem mam wrażenie, że ja cała jestem jedną, wielką, chodzącą emocją :)

I żeby był w tym wszystkim jakikolwiek ład i porządek, muszę tę relację podzielić na części. Nie wiem jeszcze ile tych części będzie, ale na pewno jest tych moich przeżyć za wiele, żeby móc je umieścić w jednym poście, a jeszcze tym bardziej razem z teraźniejszymi, ogrodowymi refleksjami. Dlatego, nie przedłużając, zacznijmy od Chorwacji. 

CHORWACJA, to był pierwszy kraj, którego krajobraz zatrzymał na dłużej mój wzrok i takie miejsce, w którym wreszcie sięgnęłam po aparat. Wprawdzie pierwszy nocleg, po wyjeździe z Wrocławia, zaplanowany mieliśmy na Węgrzech i tak też się stało, gdyż nocowaliśmy w węgierskim mieście Szombathely, ale nie mam z tą miejscówką jakichś wyjątkowych wspomnień, więc raczej pominę ten fakt. Może warto jedynie wspomnieć, że nocleg ten był dla nas lekko komicznym koszmarkiem, bo upał panował wtedy nieziemski, wynajęte przez nas na ten jeden nocleg mieszkanie nie miało klimy, a należało do starszej pani, z którą ciężko się było porozumieć w każdej kwestii, bo węgierskiego nie znał nikt z nas, ale jakoś daliśmy radę. Poza tym starsza Pani z uporem maniaka na przywitanie powtarzała kilkukrotnie "ide, ide", a więc szliśmy za nią jak baranki, nie bardzo wiedząc gdzie mamy iść i myśląc, że prowadzi nas do docelowego miejsca na nocleg, ale okazało się, że po węgiersku "ide" znaczy "tutaj" i Pani pokazywała nam, że mamy przestawić auto we wskazywane przez nią miejsce. To "ide, ide" towarzyszyło nam już do końca podróży i za każdym razem wywoływało salwę śmiechu :) 

Węgry to dla mnie głównie sklep Tesco, w którym zakupiłam ulubioną kawę rozpuszczalną, której nie mogłam dostać nigdzie, odkąd zlikwidowali te sklepy w Polsce. Węgry to również wspomnienie rozciętego czoła mojej córki, która uderzyła głową o rynnę wystającą ze ściany w najmniej spodziewanym miejscu. Było trochę strachu, parę soczystych przekleństw (ja klęłam) i stwierdzenie, że co się źle zaczyna, dobrze się kończy :) W finale Węgry opuściliśmy bez większego żalu. 

No i... Chorwacja!!! Już po przekroczeniu granicy Słowenii z Chorwacją, wszystko zaczęło wyglądać inaczej :) Albo to może ja tak to widziałam, bo zapachniało mi południem, wakacjami i czymś cudownym... nowym i nieznanym. Niestety, padało co jakiś czas, choć było bardzo ciepło, ale powietrze było mało przejrzyste, jakby lekko zamglone i to trochę ograniczało widoczność. Niemniej jednak zaczęłam robić pierwsze zdjęcia :)

Na powyższym zdjęciu wyraźnie widać ścianę deszczu, widok w realu był zachwycający. Im dalej jechaliśmy, tym pogoda była coraz lepsza, a obrazy za oknem samochodu coraz piękniejsze. Widok wysokich gór zawsze jest dla mnie czarujący, dlatego tamtejsze górskie krajobrazy zachwycały mnie także. 

Pierwszy widok z miejsca, w którym zatrzymaliśmy się, żeby popodziwiać krajobraz, zaparł mi dech w piersiach. I to właśnie chyba tam przekonałam się, że jednak mam lęk wysokości :) Platforma, na której się ustawiłam, kończyła się... niczym :)

Potem było już tylko coraz piękniej. Pogoda zdecydowanie się wyklarowała, pokazało się błękitne niebo i słońce, a my jechaliśmy górskimi, krętymi serpentynami podziwiając to, co natura oferuje nam najpiękniejszego...

Nie pytajcie mnie gdzie to było. Nie pytajcie, w którym miejscu Chorwacji zrobiłam te zdjęcia. Kompletnie tego nie zarejestrowałam w pamięci, mój mózg zresetował się dokładnie i jednoznacznie... chłonęłam tylko te widoki i cieszyłam się, że dane jest mi widzieć to wszystko na żywo. Wiem tylko, że jechaliśmy wzdłuż wybrzeża, chwilami widać było morze, z drugiej strony pasmo gór ciągnęło się jakby w nieskończoność, a ja nie wiedziałam, w którą stronę mam patrzeć, żeby zakodować sobie w pamięci najpiękniejsze i najbardziej zachwycające widoki :)

Myślę, że mogłabym dziś ustalić konkrety dotyczące miejsc tych chorwackich widoków, ale... hmm. Chcę Wam głównie oddać swój nastrój i swoje emocje, a one były w tamtym dniu identyczne we wszystkich tych odwiedzanych przez nas miejscach. Wtedy tak naprawdę zachłysnęłam się tymi zaczynającymi się wakacjami :)

Drugi nocleg mieliśmy zaplanowany właśnie w Chorwacji, więc po dojechaniu do naszego lokum i szybkim odświeżeniu się, od razu wyruszyliśmy na nocne łowienie wakacyjnej atmosfery, pięknych widoków i tego szczególnego zapachu południowych, nagrzanych słońcem miejsc. 

Ten widok z góry na Trogir, wow!!! Wiem, że zdjęcie jest kiepskiej jakości, z takiej odległości trudno zrobić dobre zdjęcie zwykłą komórką, ale przynajmniej widać na nim, jak pięknie wygląda oświetlone miasto widziane z takiej wysokości... Miałam wrażenie, że jestem w samolocie :)

Po samym mieście spacerowaliśmy już prawie o północy i o dziwo, w mieście o tej porze było gęsto od turystów, wszystkie stragany i turystyczne kramiki były cały czas otwarte, a na ulicach ludzie bawili się i tańczyli w rytm lecącej na żywo muzyki... istna radość z życia i szczęście z ziemskiej egzystencji. Na filmiku, który ulokowałam na końcu wpisu, zamieściłam fragment z takiej zabawy... 

Następny dzień, to już dalsza droga do pierwszego docelowego miejsca naszego wakacyjnego pobytu, czyli do Czarnogóry. Kolejne piękne widoki widziane z samochodu zapierały dech w piersiach. Często zatrzymywaliśmy się w różnych punktach, żeby podziwiać i robić fotki, które i tak przecież nie oddają w zupełności tego wszystkiego, co oczy widzą na żywo :)

Po drodze zahaczyliśmy jeszcze celowo o miejscowość Kupari i sławną Zatokę Umarłych Hoteli. Był to onegdaj wielki kompleks wypoczynkowy, wybudowany za miliardy dolarów dla jugosłowiańskich oficerów. Cały przepiękny kompleks uległ zniszczeniu w czasie wojny na Bałkanach w 1991 roku. Dodatkowo, już po rozpadzie Jugosławii, budynki zostały splądrowane oraz zdewastowane, a jego wyposażenie rozkradzione i taki obraz przedstawiają do dziś. Na ścianach tych olbrzymich budowli można jeszcze zauważyć ślady po kulach i wojennej strzelaninie. Były ponoć próby zagospodarowania tej przestrzeni przez różnych inwestorów, ale do tej pory nic się nie zmieniło. Dziś niestety resztki tych hoteli wyglądają koszmarnie, a ponoć okresowo melinują w nich miejscowi bezdomni... Żal było patrzeć na resztki przepięknych sal restauracyjnych i innych hotelowych pomieszczeń, a w jednym z hoteli znajdowały się nawet piętrowe apartamenty, w których na dole znajdował mały salon z balkonem, a do sypialni wchodziło się po schodach na pięterko, taki wymyślny myk :) W każdym razie, cała Zatoka robi niesamowite, ale raczej przygnębiające wrażenie...

Moim zdaniem to ogromna szkoda, że próby odrestaurowania tego kompleksu spełzły na niczym, ponieważ miejsce to jest zupełnie wyjątkowe, a wszystkie pozostałości tych hoteli położone są nad urokliwą zatoką z przepiękną plażą.

Stamtąd ruszyliśmy już prosto do Czarnogóry, która powitała nas ulewnym deszczem. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz jechałam samochodem w takiej ulewie :) No cóż, było dzięki temu ciekawie i zupełnie inaczej, niż zwykle :)

Ale o tym, już w następnym wpisie...

Na zakończenie, wspomniany już wcześniej filmik. Jest to taka moja amatorska kompilacja przebytej drogi, widoczków, ulicznych spacerów i innych takich urywków, które skleciłam w jedną chorwacką całość :) Jedynie muzykę graną na żywo w czasie ulicznej zabawy, musiałam podmienić, bo YouTube zakwestionował mi prawa autorskie do piosenki "Waka Waka" śpiewanej przez Shakirę, a właśnie ten utwór leciał na żywo z rozświetlonej i roztańczonej sceny :) Miłego oglądania...

A już na zupełny koniec wstawiam fotkę, na której może niezbyt wyraźnie można dostrzec mój zachwyt oglądanymi pejzażami i krajobrazami (bo siedzę prawie tyłem), ale sama moja zaduma nad tym co widzę, powinna dać do myślenia, że nie jest to widok, na który patrzy się z niechęcią :)

Jednocześnie chciałam Wam podziękować za wszystkie komentarze z wakacyjnymi życzeniami, które umieściliście pod moim poprzednim postem. Wszystkie na bieżąco czytałam, ale nie dysponowałam na tyle swobodnym dostępem do Internetu, aby móc na nie odpowiadać, poza tym, tak jak uprzedzałam i przewidywałam, ten prawie miesięczny oddech od sieci bardzo dobrze mi zrobił. 

Teraz jednak wracam już do swoich przedwyjazdowych przyzwyczajeń i w najbliższych dniach będę nadrabiać zaległości na Waszych blogach.

Serdecznie wszystkich pozdrawiam i do następnego napisania.

💜