145. Marcowe opowiastki

No i jesteśmy w grudniu. Znaleźliśmy się w tym ostatnim miesiącu roku w zupełnie ekspresowym tempie, przynajmniej ja tak to odbieram. Pamiętam, jak dopiero co czekałam na wiosnę... potem - a przecież było to całkiem niedawno temu - ta wiosna, z mrozem minus 6 stopni, zniszczyła mi moje dopiero co zzieleniałe cuda i płakałam krokodylimi łzami (oczywiście w przenośni, bo łez nie było, tylko raczej złość na pogodowe wybryki). 

No właśnie... mam wrażenie, jakby to było dopiero wczoraj, a tu za chwilę nadejdzie styczeń i znowu będę liczyć dni do kolejnej wiosny. No cóż, nie ma co się martwić, że czas leci tak szybko. Już dawno postanowiłam nie zawracać sobie głowy rzeczami czy zdarzeniami, na które nie mam wpływu. Tak żyje mi się zdecydowanie spokojniej i radośniej.

Komu jeszcze podoba się jedna z moich urodzinowych róż? :)

Wracając do grudniowego tematu, chciałam uprzejmie poinformować, że bardzo mnie cieszy, że jest grudzień. Lubię ten miesiąc, jak zawsze czuję podekscytowanie zbliżającymi się świętami :) W grudniu lubię wszystko, nawet szara i bura pogoda za oknem specjalnie mi nie przeszkadza. Lubię to przedświąteczne zamieszanie, wszechobecne kolędy, sklepowe kolorowe dekoracje, nawet świąteczne reklamy w telewizji nie powodują u mnie wścieku, tak jak zwykle :)

A już chwile z ubieraniem choinki i strojeniem domostwa, to dla mnie magiczny czas. Znosimy ze strychu wszystkie świąteczne dekoracje i zaczyna się szaleństwo z dekorowaniem ogrodu i wnętrza domu. Na zewnątrz działa mój mąż, ja zajmuję się naszymi wewnętrznymi metrami kwadratowymi, choć i tak najpierw czekam, aż wszystkie świetlne iluminacje zostaną, przez moją połówkę, podłączone do jednego pilota. 

Dopiero wtedy następuje najmilsza dla mnie część tego zamieszania, czyli wieszanie, stawianie, poprawianie itd :) Jak ja to lubię! :)

 Tymczasem zaplątały mi się jeszcze jakieś zdjęcia z ogrodu, wprawdzie aktualne, tyle że wyłącznie liściaste...

Krzew, który okazał się osmantusem kolczastym Tricolor, choć przez wiele lat byłam przekonana, że mam ostrokrzew :) 

Pieris o dwubarwnych liściach

I ciemiernik cuchnący, który - jak to ciemiernik - właśnie zabiera się za kwitnienie... 

Tak, tak... ciemiernik cuchnący :) Tak się niestety nazywa, bo choć kwitnie ładnie, to niezbyt ładnie pachnie. Francuskie perfumy to nie są :)

Tymczasem w domu, na sypialnianym parapecie, do ponownego kwitnienia szykuje się mój fioletowy storczyk, który całkiem nie tak dawno, bo w marcu tego roku, obsypany był kwiatami w niesamowitej ilości. Tak wyglądał wtedy...

Teraz znowu ma kilka gałązek i już widać, że tych kwiatów będzie podobna ilość. 

I jak tu się nie cieszyć :)

A na innym parapecie aktualnie kwitnie sobie taka storczykowa pięknotka :)

Wracając do tematu przedświątecznego zamieszania, bo jakoś tak trudno mi się w tej chwili od tego tematu uwolnić, to zauważyłam, że im bliżej świąt, tym bardziej zanurzam się w świąteczne wspominanie. I to takie z bardzo odległych lat. Dopadają mnie wspomnienia świąt z moją babcią, kiedy jeszcze byłam małą dziewczynką. 

I co czasem mnie dziwi, wiele z tych chwil pamiętam. 

Pamiętam na przykład cały babciny, wigilijny jadłospis, dokładnie pamiętam, co najbardziej mi smakowało i jak wyglądał wigilijny stół. Miałam wtedy kilka lat, a późniejsze wigilie odbywały się już w moim rodzinnym domu. 

Moja ukochana babcia zmarła, gdy miałam 16 lat.

A jeśli jesteśmy już w świątecznym klimacie, to pochwalę się swoją poinsecją, czyli tzw. gwiazdą betlejemską, którą wypatrzyłam w jakimś markecie...

Oczywiście muszę mieć inną, niż wszystkie, więc ta bardzo mi się spodobała :)

A chyba dwa dni później wróciłam do domu z kolejną begonią :) Jedną taką samą już mam od długiego czasu i nawet ładnie rośnie, więc skusiłam się na drugą, bo przyznacie, że te kropki na liściach są urocze. Dlatego nie mogłam zostawić jej w sklepie, tym bardziej, że zerkała na mnie i wołała: - zabierz mnie do domu - :)

Pani begonia maculata 😃

Świąteczne wspominki wciąż błąkają mi się po głowie. Pamiętam choinki w moim rodzinnym domu... dopóki żył tato, zawsze były żywe. Tato ciosał nożem końcówkę choinkowego pnia, żeby zmieścił się do metalowego stojaka. Bałaganił i śmiecił przy tym strasznie, więc mama ze ścierką, burcząc coś pod nosem, sprzątała te ociosane resztki i choinkowe igły. Uwielbiałam ten czas... do dziś pamiętam zapach żywicy, jaki się wtedy rozchodził po całym mieszkaniu. I prezenty, które wymyślaliśmy razem z bratem dla rodziców. Jakieś drobiazgi, bo pieniądze na ten cel trzeba było sobie uzbierać, odkładając dużo wcześniej jakieś małe kwoty. 

A takie cudowne dekoracje znalazły się w szkółce roślin, niedaleko mojego domu. Olbrzymi Mikołaj, a obok niego jeszcze większa choinka. 

Świąteczny nastrój udziela się nie tylko mi :)

Kompletując prezenty chodziłam do pobliskiej pasmanterii... tam wybierałam na prezent dla rodziców chusteczki, był taki wybór kolorów, że głowa mała. Chusteczek higienicznych wtedy nie było, tylko używało się materiałowe i te wybieraliśmy w prezencie do paczki. Jakiś kalendarzyk, grzebyk, długopis czy lusterko... takie prezenty robiliśmy rodzicom, choć mama i tak zawsze mówiła, że niepotrzebnie wydajemy pieniądze, ale ja do dziś pamiętam tę radość... nie ich, tylko swoją. Swoją radość z obdarowania :) Ile było ekscytacji w momencie rozwijania przez rodziców tych małych zawiniątek, które tak skrupulatnie przygotowywaliśmy. 

Ech... jakaś sentymentalna dzisiaj jestem...

Tego kolegę z poniższych fotek też zgarnęłam ze sklepowej półki. Mam wrażenie, że w przedświątecznym czasie zamieniam się w małą dziewczynkę i w sklepie moje oczy zatrzymują się nie tylko na typowych świątecznych dekoracjach, ale także na świątecznych zabawkach. Taki duży dzieciak się we mnie wtedy budzi :)

Na razie świąteczny krasnal wylądował na kominku i chyba tam zostanie, bo widać, że czuje się tam zupełnie dobrze :)

Myślę, że w tym miejscu zakończę dzisiejszy post. 

W pierwotnym zamyśle nie miał być aż tak bardzo świąteczny, ale taki właśnie wyszedł, więc trudno :)

Jeszcze, żeby nie zapomnieć, na sam koniec końców, chciałam Was zaprosić na krótką wycieczkę do mojego ogrodu. Ten spacer zrobiłam sobie ostatniego dnia listopada, więc jest jeszcze w miarę aktualny... tak naprawdę niewiele się przez te dziesięć dni zmieniło. 

Tak że jeśli ktoś chce obejrzeć i jednocześnie posłuchać mojego pociągania nosem (niestety), to serdecznie zapraszam 😀

Pozdrawiam Was wszystkich i... do następnego napisania :)

💚💚💚