184. Czas ciemnych myśli

Samo słowo "luty" ma dla mnie smutny wydźwięk. Wciąż kojarzy się z zimą i to nawet jeszcze taką solidną. Przysłowie zapamiętane ze szkoły podstawowej i z moich dziecięcych lat, to "idzie luty, podkuj buty", co tłumaczę sobie, jako potrzebę wciąż zimowego zadbania o ciepłe odzienie i obuwie, bo ostra zima jest jeszcze przed nami.

Ale to nie to... nawet nie to przytłacza moje myśli. Do zimy czas było przecież przywyknąć, tak naprawdę ten trudny czas doskwiera nam już od listopada, a ja przecież jakoś daję sobie radę z krótszym dniem i ciemnościami za oknem. "Jakoś" to dobre określenie... bo przecież jakoś dawać radę sobie trzeba.

Tym bardziej, że patrząc na to z drugiej strony, luty to ostatni w pełni zimowy miesiąc, przynajmniej jeśli chodzi o kalendarzowe pory roku. W marcu nadchodzi już Pani Wiosna i ta świadomość jest budująca i pocieszająca, nawet jeśli będą temu towarzyszyły opady śniegu. Ale to czysto teoretyczne rozważania, może nie będzie tak źle?

Ogrodowy jeżyk też jest chyba podobnego zdania, choć jego mina wiele nie mówi...

Patrząc na to z drugiej strony, wiosna pchała się już drzwiami i oknami, wbrew temu co było widać w kalendarzu, czyli w momencie kiedy zrywałam z kalendarza wciąż jeszcze styczniowe kartki. Bo nie wiem, jak Wy, ale ja wciąż hołduję zasadzie obowiązkowego posiadania takiego kalendarza, z którego codziennie zrywam jedną kartkę i zaglądam co też będzie się działo następnego, kalendarzowego dnia.

Styczeń w tym roku okazał się wyjątkowo przychylny dla pierwszych wiosennych cebulaków. Wszystkie te zieleninki zaczęły się wynurzać z ziemi i zaglądać, co też tam słychać na zewnątrz. Wbrew roślinkowemu rozsądkowi, bo jeszcze nigdy w swojej kilkunastoletniej karierze ogrodowej, nie widziałam w styczniu wychylających się śmiało z ziemi krokusów, hiacyntów, narcyzów, a nawet liści zimowitów. 

Można oszaleć patrząc na to wszystko...

Róże, które zastygły jesienną porą, wciąż wyglądają tak samo i trwają niezmiennie w takiej samej postaci... 

... a ciemierniki jakoś nie spieszą się do rozwinięcia swoich kwiatów, choć - nie powiem - chętnie bym je ujrzała w całej ich okazałości. Czyżby czuły, że to jeszcze nie ten moment? Że jeszcze nadejdzie niezbyt lubiana przez cały ogród aura? I choć nie są specjalnie wrażliwe na niskie temperatury, także zastygły w jakimś oczekiwaniu na coś lepszego...

Za to krzewy zdecydowanie budzą się do życia... na pierwszej fotce rozwija się już sorbaria, a na drugiej - nie wiem... nie pamiętam, który z tych krzewów wtedy sfotografowałam, ale nabrzmiałe pąki są na nim zupełnie wyraźne :)

Nie lubię teraz samej siebie. Moje pozytywne myślenie wyparowało bez ostrzeżenia, moja radość z codzienności zasnuła się ciemnymi chmurami i nawet nie wiem, co mam pisać, tak szczerze, bo trudno jest wylewać z siebie słowa, kiedy nie lubię siebie samej. I nie będę udawać, że wszystko jest ok. 

Wiem, że to się zmieni... wiem, że potrzebuję trochę czasu, żeby oswoić czarne myśli, ale w tym momencie jest, jak jest. Myślę, że jest mi podwójnie ciężko. Kiedy na co dzień myśli się pozytywnie, a wdzięczność jest tym uczuciem, które towarzyszy mi w mojej codzienności niezmiennie, to ten aktualny stan odbieram dubeltowo... Ogromnie źle się z tym czuję, mam wrażenie, że przechodzę teraz jakiś sprawdzian z mojej umiejętności pozytywnego myślenia. Uruchomiłam już swoją wyobraźnię i swoje pozytywne kreowanie rzeczywistości, ale w obecnej sytuacji jest to niezmiernie ciężka praca nad sobą i swoim samopoczuciem... Nawet nie wiem, czy nie ponad moje siły.

Piszę ten post oczywiście etapami, pierwszą jego część napisałam już jakiś czas temu, wiosna wtedy była mi w głowie i wypatrywałam wiosennych znaków na ogrodowych rabatach. Ale niestety, Pan Mróz zagościł znowu między zieleninkami i przyozdobił je na biało. I choć ładnie to wygląda, to trochę serce się ściska, bo wiem, że roślinki tego nie lubią. Kurczą się z zimna, zwijają swoje zielone listki w precelki i nie wyglądają na szczęśliwe.

Ciemierniki nadal nie kwapią się do rozkwitu, a poza tym mam wrażenie, że ściśnięte mrozem skurczyły się jeszcze bardziej....

Igiełki białego szronu wyglądają chyba najlepiej na zeszłorocznych suchelcach i zastygłych jesienią różach :)

A najbardziej mi żal tych tegorocznych świeżych przyrostów, które wyjrzały na powierzchnię z wielką nadzieją na ciepełko ...

... a także pąków magnolii, choć myślę, że te jednak sobie poradzą :)

Mam teraz gorsze dni, nie ukrywam. Mam i będę miała. Ma tu być szczerość, więc będzie. Gdzieś uleciał mój optymizm, a moje kreowanie rzeczywistości schowało twarz w dłonie i spomiędzy jego palców widzę tylko szyderczy uśmiech. Boli mnie on i uwiera.

Ale nic nie poradzę, że jest, bo jest i już. Musi minąć ten czas, muszę uzbroić się w cierpliwość i poczekać, czy te wiadomości będą dobre, czy złe. Głęboko wierzę, że będą dobre, ale z tyłu głowy siedzi gdzieś ta myśl, że może akurat nie? Staram się trzymać tego optymizmu jak mocnego sznura nad przepaścią, ale nie jest to łatwe.

Wyszukuję sobie pocieszajki. Wypatruję też choć krótkiego pobytu gdzieś w słońcu i idealnie byłoby, także w ciepłej morskiej wodzie... muszę, bo zimowe klimaty za oknem deprymują mnie dodatkowo. Potrzebuję teraz tego wyjątkowo, jak nigdy wcześniej. Muszę sprawić sobie jakąś solidną przyjemność... zresztą kiedy, jak nie teraz? Chyba nie ma na co czekać, prawda? Odkładanie radości na później, to nie jest dobre rozwiązanie. Trzeba byłoby mieć tę gwarancję, że to "później" nadejdzie... A takiej gwarancji nikt nam nie da :(

Zakończę to jednak pozytywnym akcentem... a co może być w tej chwili najlepszym pozytywnym akcentem, jak nie pierwsze zapowiedzi nadchodzącego przedwiośnia? W tej chwili nic innego nie przychodzi mi do głowy :)

Dlatego, proszę bardzo... pierwsze ranniki, jak słoneczka, zażółciły się na rabatce. Piękny widok :)

Na dziś to tyle, nie będę więcej smęcić... 

Do następnego napisania, kiedyś tam... i wszystkiego dobrego dla Was 💔