198. Róże i... inne ploteczki

Pomyślałam sobie ostatnio, że mam spory, wewnętrzny dylemat z różami. I nie chodzi tu o to, że te róże mam i że problemy wynikają z ich pielęgnacji. Bardziej chodzi o to, że właśnie ich nie mam, a coraz bardziej mi się podobają, zwłaszcza jak oglądam je u innych. To znaczy jakieś tam róże mam, ale są to jedne z niewielu roślin, o których mam byle jakie pojęcie. Nigdy nie mogłam sobie poukładać w głowie, że bywają róże wielkokwiatowe, okrywowe, rabatowe, pnące i pewnie jeszcze jakieś inne. Mój zachwyt nad tymi roślinami kończył się na podziwianiu ich kwiatów, a bardziej dosadnie kolorów, kształtów i zapachów. 

Miałam kiedyś, na początku zakładania ogrodu, dwie róże pnące. Ale całoroczna walka z mszycami, które wprost je kochały, zabiła moją miłość do tych roślin. Jakichś tam róż się potem wprawdzie znowu dorobiłam, ale tak, żeby nie skłamać, nie mam zbyt wielkiego doświadczenia w ich pielęgnacji. Często przypałęta się jakaś plamistość liści, choroba grzybowa czy inna cholera, która psuje cały efekt tej pięknej rośliny. Wiem, że są róże łatwiejsze w hodowaniu oraz takie bardziej skomplikowane i podatne na choroby, ale nie wiem, które są które. Nabywając swoje różane królewny zawsze kierowałam się kolorem i kształtem kwiatów i... różnie to się kończyło. 

Dlaczego o tym piszę? Bo mam jeden taki egzemplarz, który nie przysparza mi żadnych zmartwień i kwitnie czystą bielą od czerwca do późnej jesieni. W dodatku mam ją na pniu, więc wznosi się wyniośle ponad innymi roślinami na rabacie i... zachwyca. To Jan Paweł II... jej wytworne, pełne kwiaty są zachwycające w każdym stadium rozwoju, czy to w pąku, czy w pełni kwitnienia. Ale to naprawdę zupełny przypadek, że wybrałam właśnie tę. Chciałam mieć naprzeciwko oczu piękną, białą różę na pniu, no i mam. Myślę, że ona lubi mnie tak samo, jak ja ją :)

Gości u mnie jeszcze takie biedronkowe maleństwo, które też kwitnie jak tam sobie chce, ale widzę, że jego liście nie są już tak piękne jak u mojego Jana... mają różne, nieładne plamy i usuwanie ich niewiele daje, ale cóż... kwiat jest za to zachwycający, bo dwukolorowy. Dlatego schylając się nad tą drobinką nie patrzę na liście, podziwiam wyłącznie te wyjątkowe w kolorze kwiatuszki i to musi mi wystarczyć. Może powinnam zgłębić swoją wiedzę w zakresie róż, ale czy naprawdę potrzebuję znać się na wszystkim??? Chyba nie :)

Mam świadomość, że robione przeze mnie zdjęcia są chyba trochę inne, niż te na podobnych tematycznie blogach. Ja sama bardzo lubię oglądać zdjęcia z innych ogrodów, a najbardziej lubię takie, które pokazują nieco większą perspektywę... tak, żeby można było zobaczyć coś więcej, niż parę płatków jakiegoś kwiatu. Natomiast niestety... ja sama najczęściej właśnie takie robię. Zdecydowanie mniej można u mnie znaleźć fotek, na których widać cały mój ogród. Nic na to nie poradzę, że uwielbiam robić zdjęcia makro. I tak było od zawsze. To głównie dlatego wylądowałam tutaj, na tych blogowych kartach, bo robiłam takich zdjęć mnóstwo od dawna, a chciałam gdzieś je mieć i... pokazywać. Wiem, trochę się usprawiedliwiam, ale taka jest rzeczywistość. Jak tylko zbliżam się z aparatem telefonu do jakiejś rośliny, to prawie przytulam się do jej płatków... uwielbiam wychwytywać takie ich szczegóły, które często nie są widoczne na pierwszy rzut oka. Dlatego kto szuka u mnie ogrodowej perspektywy, powinien się uzbroić w cierpliwość, bo choć takie zdjęcia oczywiście się zdarzają, to jednak zdecydowanie rzadziej, niż te zawierające szczególiki takiej kwiatowej piękności. 

A więc może na poparcie moich słów, kilka takich fotek... biała ketmia syryjska, żółty wiesiołek missouryjski i czerwona gailardia :)

Kwiat tojeści orszelinowej, żurawki i perowskii...

A także cudowne kwiecie czosnku ozdobnego... a na kolejnym zdjęciu małe poletko takiego czosnku :)

Mimo, że wrzesień jest już tuż za zakrętem, a jesień coraz śmielej zagląda na rabaty, wciąż są jeszcze takie rośliny, które czekają na swój czas. Wyjątkowo późno w tym roku będą kwitnąć moje hibiskusy bagienne. Zazwyczaj ich kwiatami mogłam się cieszyć już w połowie sierpnia, a w tym roku wszystkie ich kwiaty są jeszcze w pąkach... jakoś trudno mi zrozumieć, dlaczego tak się dzieje. Za to jest tych pąków całkiem sporo :)

To jest jak na razie najbardziej rozwinięty pąk żółtego hibiskusa :)

Tak samo wciąż czekam na kwitnienie fuksji magellańskiej... a ona wciąż w pąkach, uparciuch jeden :)

I jeszcze kilka ciekawych widoczków... wiciokrzew, czerwony rdest pokrewny i biała gaura.

I roślinki, których w tym roku jeszcze nie pokazywałam... przepięknie wybarwiony tułacz pstry, czerwone koraliki asparagusa, który sam się u mnie zasiał nawet nie wiem skąd :) i jesienne już owocki laurowiśni.

I jeszcze kilka pstryków... moja ulubiona sosna wejmutka, modrzew japoński Stiff Weeper, a jeszcze poniżej roślinkowa ciekawostka. Wśród kwiatów białego rozchodnika trafił się po raz pierwszy jakiś jeden różowy mutant... prawie czarna owca po prostu :)

Grzechem z mojej strony byłoby niepokazanie także moich ukochanych jeżówek... wciąż jeszcze trochę ich kwitnie. 

I kwitnąca najpóźniej jeżówka Green Jewel, przepiękna zresztą :)

A pamiętacie moją przepięknie kwitnącą trojeść bulwiastą? Tak cudownie kwitła w czerwcu...

...a teraz pozostały po niej tylko nasienniki... takie małe, sterczące papryczki :)

Moje zmartwienie, o którym pisałam w poprzednim wpisie, wciąż trwa i wisi nade mną jak miecz Damoklesa. Pewnie jeszcze nieprędko nadejdzie koniec i rozwiązanie tej sprawy, jednak staram się trzymać maksymy, żeby nie wywoływać bez potrzeby zbędnego stresu, nawet jeśli to wszystko miałoby zakończyć się dla mnie niekorzystnie. Trudno, będę z tą świadomością jakoś żyć. Dużo siły w przetrawieniu tego mojego żalu dała mi moja przyjaciółka... jak się okazało, jej proste, ale trafiające do mnie argumenty, trochę otworzyły mi oczy. Przede wszystkim na to, czym można się przejmować, a czym nie warto psuć sobie zdrowia, samopoczucia i dobrego nastroju. 

"Zostaw dywagacje, co by było... odetnij się. Jesteś pięknym człowiekiem, masz cudowny związek, zdrowie - dziewczyno, uśmiech na twarz i do przodu. Nic nie może, nie ma prawa zabrać ci ani dobrego humoru, ani pogody ducha... No coś ty..."

Trudno się z tym nie zgodzić, prawda? :)

💖

Skoro wrzesień jest już za zakrętem, nie mogę przecież nie pokazać moich hortensji. Wciąż są piękne, a nawet powiedziałabym, że coraz piękniejsze :) Trudno nasycić nimi oczy.

Mój ulubiony widoczek... coraz bardziej seledynowe hortensje Anabelle na tle fioletowej perowskii.

I oczywiście bukietówki... te są oszałamiające :)

Zgodnie z prawami Matki Natury, coraz bardziej różowieją.

Już za chwilę, już za momencik nadejdzie tak bardzo oczekiwana przez mnie chwila... ślub i wesele mojej ukochanej wnusi. Przeogromnie się cieszę na tę chwilę. Mam nadzieję, że to będzie piękna uroczystość i niezapomniane przeżycie, nie tylko dla mnie, ale także dla wszystkich moich bliskich.

Co do kwestii mijającego czasu... pierwsze zwiastuny nadchodzącej jesieni pojawiły się już w moim ogrodzie. Najlepszym tego dowodem jest zaczynająca przybierać ogniste barwy trzmielina oskrzydlona. Ten krzak nazywany jest również płonącym krzewem, gdyż w pełni jesiennej aury wszystkie jego liście przybierają płomiennie czerwoną barwę, a cały krzew wygląda, jakby stał w żywym ogniu... Na razie jest to przedsmak tego widoku.

Następny wpis wysmaruję z pewnością dopiero we wrześniu. Trochę jest mi żal mijającego lata, ale wiem, że fajne, ciepłe chwile są jeszcze przede mną :) Poza tym na mijające pory roku nie mam żadnego wpływu, więc trzeba brać to co jest i to co przynosi nam Matka Natura.

Dziękuję, że jesteście... bardzo dziękuję 💕