20. Wiosna 2017

Jakby ktoś zapomniał albo trochę się już pogubił, to ze wspomnieniami jesteśmy aktualnie w 2017 roku. 

Najpierw pokażę Wam jeszcze kilka zimowych fotek z lutego tamtego roku, bo uważam, że mróz tak pięknie wymalował wtedy widoki w ogrodzie, że warte są pokazania i upamiętnienia w tej opowieści. 

No cóż, nie napiszę chyba nic nowego, ani niczego nowego nie odkryję stwierdzeniem, że z każdą następną wiosną, ogród wyglądał coraz okazalej i coraz piękniej. Roślinki gęstniały i rosły, jakby chciały mi pokazać, że mój brak wiedzy w tym temacie, mimo że coraz mniejszy, w niczym nie przeszkadza, bo one i tak będą sobie rosły, bez względu na wszystko. Chociaż z każdym mijającym dniem moja wiedza była coraz większa, to wciąż jeszcze miałam spore braki w pielęgnacji niektórych roślin, a najlepiej uczyłam się, jak zwykle, na własnych błędach.

Nie będę ukrywać, że trochę roślin straciłam, bo albo nie takie stanowisko im wybierałam i wsadzałam coś, co na tej mojej upalnej patelni, nie miało szansy na przetrwanie, albo odwrotnie - roślinka, która kocha słońce, została posadzona w cieniu i nie była zbyt zadowolona, a jej kwitnienie, jeśli w ogóle nastąpiło, było skromne i byle jakie.

Wiosna 2017 roku była już w moim ogrodzie przepiękna.

Kwitły magnolie, a ponieważ są niesamowicie widowiskowe, cieszyły moje oczy podwójnie.

Skalniak, jak go szumnie od początku nazywałam, również mnie nie zawiódł. Przede wszystkim przetrwał zimę, a to już, jak dla mnie, było sporym osiągnięciem. Jego konstrukcja, która była całkowitą amatorszczyzną zrodzoną w mojej głowie, nie popłynęła wraz z wiosennymi roztopami, tylko "trzymała się kupy" i praktycznie wyglądała identycznie, jak jesienią w momencie powstawania, toteż uznałam to za swój niemały sukces. Poza tym roślinki na nim zakwitły i trochę wiosennie pokolorowały szare jednobarwne kamienie, które w poprzednim roku były jego fundamentami, więc generalnie było ok 😃

I oczywiście, oprócz tego, zakwitły pięknie wszystkie wiosenne cebulaki, a było ich już sporo, toteż tamtą wiosnę wspominam jako wyjątkowo kolorową i obfitą we wszelkie wiośniane cuda.

Rabatki wyglądały świeżo, wiosennie i kolorowo 🌼

Był to też czas, kiedy rodziła się moja miłość do tulipanów. Wciąż odkrywałam moc ich gatunków, kolorów i odmian. Zachwycały mnie wszystkie, zarówno te "zwykłe", spotykane w kwiaciarniach i najbardziej typowych bukietach, ale także te inne: dwukolorowe, wielokwiatowe, strzępiaste i wszystkie pozostałe, odbiegające od zwyczajowej, tulipanowej normy 😊

Obcowanie z naturą weszło mi w krew. 

Już nie wyobrażałam sobie powrotu do wielkiego miasta i do miejskiego blokowiska, a tym bardziej do swojej klitki na piątym piętrze.

Tam nie miałabym takich widoków 💓

Tak więc, odwrotu już nie było... 

Z zatwardziałego mieszczucha stałam się zatwardziałą wieśniarą.

I było mi z tym bardzo dobrze 😍