19. Czas kwitnących słoneczników

Ok, nie da się ukryć, że pole kwitnących słoneczników będzie najprzyjemniejszym dla oka widokiem w tym poście, ale jeszcze zanim tu umieszczę te słonecznikowe fotki, chcę Wam pokazać filmik z moim małym kawalerem, który ponad pięć lat temu pomagał mi przy układaniu obrzeży w kolejnych miejscach likwidowanego trawnika.

Choć dzisiaj ma już prawie dziesięć lat, wtedy jako czterolatek, dzielnie i z przejęciem machał gumowym młotkiem i z mniejszym lub większym skutkiem celował w plastikowe kołki, co musiałam uwiecznić dla potomnych i chcę Wam teraz pokazać na poniższym filmiku :)

Ach, to była teraz dla mnie taka sentymentalna podróż wstecz 💓

Dobra, niech będą teraz te fotki ze słonecznikowym polem. Te słoneczniki wypatrzyła już Renatka na którymś ze zdjęć w poprzednim poście, o czym wspomniała w komentarzu :) Pogratulowałam jej bystrego oka, bo tak naprawdę dopiero na tych zdjęciach poniżej będzie pięknie widać, jaką niespodziankę zrobił nam wtedy właściciel pola i jak pokolorował nam widok z tarasu. To było cudowne lato... Prawie przez cały czas kwitnienia tych żółtych piękności, stałam na tarasie i podziwiałam. Nawet fotki nie oddają tego uroku, widok na żywo był jedyny w swoim rodzaju. 

Mam nadzieję, że po tak długim wstępie, skupicie się tylko na widoku słonecznikowego pola i może nie zwrócicie uwagi na te moje nowe kolorowe rabaty, które wtedy popełniłam 😏 Zrobiłam sobie takie kolorowe podwórko, bo tak mi się wtedy podobało i już! 😛

Żeby oderwać Was trochę od tych zażółconych i pokolorowanych widoków, pokażę teraz coś bardziej ogrodowego i roślinkowego.

Tak mi wtedy pięknie kwitł mój pierwszy hibiskus :)

I drugi, równie piękny :)

Tak uroczo kwitł również wiciokrzew. Boskie są te jego kolorowe kwiaty, zwłaszcza na tle błękitnego nieba.

I moja ukochana barbula. Uwielbiam niebieską barwę jej kwiatów.

A tu zajączek, który schował się pod huśtawką, ale moje oko i tak go wypatrzyło, kiedy sobie siedział na szarych kamieniach :)

I tak kwiatowo... kolorowo...

Jesienią 2016 roku wzięłam się za realizację moich dalszych ogrodowych planów. Wymyśliłam sobie miniskalniak, więc od pomysłu do realizacji nie minęło wiele czasu. Trzeba było tylko zgromadzić kamienie, ziemia była na miejscu i ... wzięłam się do roboty. No i jak to ja, moje pomysły to pełen spontan, bez żadnych planów, przemyśleń itd. Na zasadzie, co będzie to będzie 😃Przywiozłam kamienie, poukładałam, wysypałam ziemię i przyklepałam. Jest??? No jest!!! I niech tylko ktoś spróbuje nie nazwać tego skalniakiem 😆

Przybyły kamyczki i jakieś skalniakowe roślinki :)

A na żółtych zrębkach pojawiły się żurawki i kostrzewa sina, tak dla kontrastu.

I to było tyle moich ogrodowych prac na tamten rok. Nadchodziła kolejna zima i powoli opadały liście, prosto na moje wychuchane i wycackane rabatki. Tak więc dosyć krótko te rabatki wyglądały tak, jak na załączonych fotkach 😆 Moje wrodzone poczucie ładu i porządku ciągle było zakłócane przez jesienne wiatry, które rozrzucały liście bez ładu i składu, nie pytając mnie wcale o zgodę i bez względu na to, czy to mi się podobało, czy nie :) A ja, skrzywiona pedantka, nie pomyślałam, że taki porządek to ja sobie mogę narysować albo na biurku utrzymać, a nie w takim żywym organizmie, jakim jest ogród 😂😂😂 O ja naiwna!!! 

Koń by się uśmiał!!! 😁