65. Zakupowo i inne takie

Dziś zacznę od cudownej istoty, która wczoraj otworzyła swoje kwiaty. Czekałam na nie, tym bardziej, że ta właśnie lilia padła ofiarą liliowego pożeracza, czyli poskrzypki liliowej, która jest gatunkiem chrząszcza, kochającym właśnie te kwiaty. Zdążyła już podgryźć co nieco, ale na szczęście w porę ją zauważyłam i pożegnałam się z nią ozięble :) Dwa pąki zostały trochę nadgryzione, ale nie przeszkodziło to pozostałym dwóm pięknie się rozwinąć. Jest wyjątkowa i zjawiskowo piękna, chyba na przyszły rok przesadzę ją bliżej tarasu, żeby móc ją podziwiać nawet przez okno :)

Teraz muszę Wam opowiedzieć o moim wypadzie sprzed tygodnia do Arboretum w Wojsławicach, gdzie odbywał się Festiwal Hortensji. Nooo, po prostu dla mnie czyste szaleństwo. Jeśli kiedyś ktoś będzie chciał się mnie na trochę pozbyć, to trzeba mnie wywieźć do takiego właśnie miejsca i zostawić. Na pewno szybko nie wrócę, więc spokój ode mnie gwarantowany jest na dłużej :) Wpadłam tam i buszowałam, jak pijany w zbożu. Tyyyyyyle piękności... I to właśnie hortensje :) No i okazało się, że także moje ukochane jeżówki w niezliczonych odmianach i kolorach. Można było oszaleć od samego patrzenia. Wewnętrzny głos podpowiadał mi tylko, że przecież nie mam już miejsca na nowe chciejstwa, ale drugi szatański podszept mówił: "bierz, przecież sobie poradzisz i znajdziesz jeszcze jakąś miejscówkę"... :) Dlatego latałam tam, jak poparzona i oczywiście, nie mogłam się zdecydować, czego tak naprawdę chcę. Wiecie, jak to jest... osiołkowi w żłoby dano 😃😃😃

No cóż, oczywiście, że posłuchałam szatańskiego podszeptu i zapakowałam samochodowy bagażnik kolejnymi cudami :) Moi nowi ogrodowi mieszkańcy, to: Hortensja Candlelight, tułacz pstry "Chameleon" i jeżówki: Sunseekers Rainbow, Sunseekers White Perfection i Prima Saffron. Uff, kto by spamiętał to wszystko, ale zapisane, liczy się jak zapamiętane :)

A tak wygląda tułacz pstry już na swoim docelowym miejscu :)

I jeżówki też już cieszą się swoją miejscówką :)

Tylko hortensja czeka jeszcze w doniczce na swoje 5 minut, bo chyba specjalnie dla niej będę musiała po raz kolejny okroić trawnik :)

No dobra, uff, ostudźmy trochę emocje i wróćmy na ziemię. Na moją ogrodową ziemię :) Wbrew moim obawom i wbrew twierdzeniu, że miłość do róż jest w moim przypadku jednostronna, moje róże zrobiły mi w tym roku miłą niespodziankę i pokazały mi, że jednak chyba mnie lubią :) Przynajmniej troszkę, bo wprawdzie jakiegoś spektakularnego kwitnienia nie było, ale nie narzekajmy - wystarczyło mi to, co było :) 

No to teraz trochę ogrodowych różności. 

Kwitnie obficie wiciokrzew pomorski. Jego finezyjne i kolorowe kwiaty pięknie wyglądają na tle błękitnego nieba :)

Dalej nieustannie cieszy mnie widok gailardii. Na jej kwiaty mogę patrzeć wielokrotnie i zawsze tak samo mnie zachwycają... Trudno zaprzeczyć, że gailardiowe pole wygląda rozkosznie :)

To teraz trochę pomarańczowych rozczochrańców, czupiradeł i nieudaczników:) Kto mnie zna, ten wie, że bardzo lubię fotografować takie kwiatowe resztki. 

To jeszcze trochę żółtego kolorku, żeby nie było jednostajnie :)

A na werbenie patagońskiej trzmielowy trupek :( Myślałam, że on tak sobie siedzi i grzecznie pozuje do zdjęcia, a on się chyba po prostu przykleił do tej werbeny i tak już został 😡

Płatki kwiatów jednej z moich hortensji zaczynają się pomalutku różowić... Lubię, jak zmieniają swój pierwotny kolor, odbywa się wtedy na nich taka swoista gra różnorakich odcieni :)

Poza tym, nie wiem, czy wszyscy tak mają, ale chyba jednak nie i dlatego czuję się trochę ogrodowym dziwolągiem :) Chodzi o moją niesystematyczność, albo nazywając to delikatniej, zryw do jakiejkolwiek pracy. Jestem taka, że jak nie robię, to nie robię. I to się tyczy wszystkiego. Mogę odkładać w nieskończoność coś, co moim zdaniem odkładać można, choć często jest to tylko moje zdanie :) Dopóki nie ma na to wpływu moja kondycja, to jest ok, ale w sytuacji, kiedy w grę wchodzi praca w ogrodzie, to już nie ma żartów. Bo przypominam, że jak nie robię, to nie robię. Chodzę sobie wtedy tylko po ogrodzie i oglądam, gdzieś tam się schylę i wyrwę pojedynczego chwaścika i tyle... Najczęściej jednak spaceruję i cieszę oczy :) Ale jak dostanę zryw do pracy, to wychodzi wtedy ze mnie czyste szaleństwo i staję się diabłem wcielonym. 

Właśnie wczoraj tak miałam. Pogoda sprzyjała, bo nie było słońca, niebo było lekko zachmurzone, a temperatura oscylowała w granicach dwudziestu paru stopni. Cud - miód, akurat do ogrodowej roboty. Żeby jeszcze było ciekawiej, od czasu do czasu nadchodziła jakaś ciemna chmura i zraszała rześkim prysznicem kwiatowe rabatki, co było świetną okazją do zrobienia sobie krótkiej przerwy :)

Ale przegięłam!!! W moim wieku nie zasuwa się w ogrodzie cały dzień, nawet jeśli warunki na to pozwalają i nawet jeśli jest co robić, a robić jest zawsze co :) No ale, czy ktoś przemówi do rozsądku ogrodowej maniaczce? Nie ma takiej opcji, nawet mój mąż dbający o moje zdrowie i samopoczucie, jest skazany na przegraną. Jak już wpadłam w rabatkowy szał, to wyszłam z ogrodu, kiedy nie widziałam już własnego cienia :) I dziś siedzę jak leniwiec i masuję obolały kręgosłup :)

Za to wizualną nagrodą któregoś wieczoru, było piękne spotkanie z księżycem 💗

Więc w tej sytuacji, chyba pożegnam się z Wami tradycyjnym "dobranoc", choć w tym momencie na moim niebie świeci jeszcze słońce, wprawdzie już zachodzące, ale wciąż jeszcze świeci :)