73. Czerwona jesień

Może trudno w to uwierzyć, ale mój ogród w tej chwili jest bardziej kolorowy, niż w te upalne lipcowe, czy sierpniowe dni, które już minęły. Wtedy trawa, o ile jeszcze w ogóle była, miała kolor zleżałego siana, a na rabatkach, choć było trochę kolorów, to zdecydowanie nie były one tak intensywne i mocno wybarwione, jak właśnie teraz :) Nie powiem, wcale mnie to nie smuci, bo to co się w tej chwili dzieje, pozwala radośniej znieść świadomość nadchodzącej jesiennej szarugi. Było już wprawdzie trochę zimnych dni z deszczem i silnym wiatrem, ale dopóki nie chwyci przymrozek i nie polukruje czy oszroni kwiatów lub nie zetnie kolorów na szaro-bure odcienie, jest wciąż pięknie :) 

Jako pierwszy wskakuje dzisiaj na podium król jesieni. Czyli kto? Ano wiadomo... borowik. Mam fotkę takiego jednego gagatka, który moim zdaniem był na tyle pokazowy, że zasłużył na blogowe uwiecznienie. Gdyby nie to, że w finale wylądował w grzybowym sosie, powinien zostać grzybowym modelem i obowiązkowo wziąć udział w grzybowym pokazie na grzybowym wybiegu :) Obfociłam go z dwóch stron... taki był piękny :) 

To też najlepszy czas na pokaz aksamitek. Tych zwyczajnych mam dosyć sporo i rzeczywiście bywają ciekawe i różnorodne, ale mam też takie niezwyczajne, które zachwycają mnie swoim niespotykanym wybarwieniem. Kwiatów w bordowym kolorze nie mam na rabatkach wiele, a żeby być tak do końca szczerym, to chyba nie mam wcale. Te aksamitki, które chcę pokazać, przez znawców zwane truskawkowymi, są zupełnie wyjątkowe. Przechodziły w swoim wcieleniu przez różne odcienie, od żółtego, poprzez pomarańczowy, aż do krwistoczerwonego, a teraz bordowego. Są przepiękne, widać je na rabatkach już z daleka, stanowią doskonały kontrast dla zielonej trawy i na jej tle wyglądają bosko... Nie mogę się na nie napatrzeć :)

Wspominałam już w poprzednim poście, że moja biedronkowa różyczka na pniu, tak naprawdę dopiero teraz daje popis swoich możliwości. To prawda, kwitnie wieloma pięknymi, czerwonymi kwiatami, ma na swoich gałązkach jeszcze wiele nierozwiniętych pąków, które mam nadzieję, że zdążą się rozwinąć przed ewentualnymi przymrozkami. W środku lata nie wyglądała tak atrakcyjnie jak teraz. Jakoś tak skojarzyło mi się to stwierdzenie z ludzkim dojrzewaniem: im człowiek starszy i dojrzalszy, tym atrakcyjniejszy osobowościowo, jak ta róża :)

 

Kolejną jesienną i zachwycającą ozdobą ogrodu jest trzmielina oskrzydlona. Wprawdzie moje trzmieliny, a mam ich kilka, nie są jakimiś wielkimi krzewami i to z pewnością tylko dlatego, że posadziłam je zbyt ciasno w szeregu z tawułami i trochę się "duszą", ale teraz kiedy tak pięknie wybarwiają się na czerwono i tak ich krwistoczerwone liście wyglądają cudownie pomiędzy zielonymi o tej porze roku listkami tawuł. Aż oczy bolą od tak intensywnej czerwieni :)

Piękne, czerwone i bordowe liście, pokazują się też pomału na winobluszczu. Zawsze czekam na te cudne na nim kolory, bo jak już cały zapłonie tą czerwienią, wygląda imponująco :)

A na krzewach owocowych nie odpuszczają malinki i uśmiechają się z daleka, prosząc o zabranie ich z krzewu do domu :) Doprawdy owocują tak intensywnie, że nie nadążamy z mężem zrywać tego wszystkiego, jednego dnia zrywamy, a już na drugi dzień czekają następne i tak w kółko. Mam doświadczenie z poprzednich lat i wiem, że tak będzie aż do przymrozków. A więc, malin ci u nas dostatek... I takie są śliczne, fotogeniczne :) 

Rzeczywiście jakaś czerwona ta jesień u mnie dzisiaj na blogu. Tak się złożyło, choć jak realnie patrzę na swój ogród, to wydaje mi się, że jednak fioletowy kolor gra w nim aktualnie pierwsze skrzypce i wynika to z pewnością z przeważającego na rabatach koloru werbeny patagońskiej. Ale dzisiaj zaczerwieniło się u mnie i niech już tak zostanie. Nawet kwiat cynii dostosował się do tych dzisiejszych odcieni :)

I oczywiście, jeśli na czerwono, to grzechem byłoby nie pokazać Wam, jak w ciągu tych niewielu dni od ostatnich zdjęć, zaczerwieniły się moje hortensje. Dosłownie na oczach ta ich barwa przechodziła w czerwoną i teraz płoną swoją osobną, hortensjową czerwienią :)

A jeśli już jesteśmy przy czerwonym kolorze, to w kadr weszła mi też nasza słodka europejska biedronka siedmiokropka. 

Także kowal bezskrzydły, popularnie zwany "tramwajarzem", nie chciał być gorszy i elegancko zapozował :)

A na tych fotkach, choć wprawdzie nie ma czerwieni, jest za to cudo natury. Utkane przez żyjątko, za którym nie przepadam, ale trzeba mu oddać honor, że mistrzem "rękodzieła" jest doskonałym :)

I na koniec perełka.

Ta samotna jeżówka kwitnie wciąż tak, jakby jesień była tylko dobrym żartem. Za nic ma zimne podmuchy wiatru i padający teraz często ulewny deszcz. Wygląda tak, jakby wciąż trwała pełnia lata i jakby czas jej największej świetności, był wciąż jeszcze przed nią. Zobaczcie sami:

Mam nadzieję, że nie podrażniłam Wam dzisiaj spojówek tą czerwienią na fotkach i że wrócicie tu do mnie, mimo wszystko :)

Bye 💖