84. Kocia opowieść cz.II

Pierwszą część skończyłam na tym, że nasza kocia mamusia poszła, delikatnie mówiąc, w siną dal i wróciła po jakimś czasie z kolejnym przychówkiem. Myślę, że było to jeszcze w tym samym roku, toteż wyobraźcie sobie, jakie było nasze zdziwienie, gdy pewnego pięknego dnia, po jakiejś  niedługiej przerwie, zobaczyłam ją ponownie idącą od strony wsi i prowadzącą kolejne pokolenie puchatych kulek. 

W poprzednim poście napisałam chyba, że wszystko to działo się w tym samym roku, ale po sprawdzeniu we właściwościach zdjęć wyszło mi na to, że nasza kocia mama zrobiła sobie rok przerwy. Kiedy więc nasze pierwsze pokolenie miało roczek, przywędrowało do nas kolejne. A raczej zostało przyprowadzone :)

Patrzyłam ze zdumieniem na kocią mamę, która z zauważalną dumą w oczach przywołała na nasz taras wszystkie swoje nowe dzieci w ilości trzech sztuk i wyraźnie wyczekiwała na naszą pozytywną reakcję. Tym bardziej, że kocięta wyglądały jak trojaczki. Wszystkie trzy były identyczne. Nie różniły się dosłownie niczym i właściwie do końca naszej z nimi znajomości, nie udawało mi się identyfikować żadnego z nich. 

To chyba jedyne zdjęcie, a przynajmniej tylko takie udało mi się znaleźć, na którym ujęte są wszystkie trzy razem (na wycieraczce przy szybie leży poprzednie pokolenie).

Wszystkie miały jednakowe umaszczenie, były po prostu biało-czarne. I te białe i czarne plamy na swoim futerku, miały w tych samych miejscach. Po prostu jednojajowe trojaczki-kociaczki :) 

Ale to jeszcze nic... Jeśli poprzednie kociaki nazwałam urwisami i rozrabiakami, to bardzo je przepraszam, bo kompletnie sobie na to nie zasłużyły :) Przy tych urwipołciach, tamte to były po prostu niewinne aniołki. A tu jakaś hałastra nieokrzesana wpadła na nasz taras, nie dość, że dzikusy straszne, bo uciekały od nas na kilometr, to jeszcze tłukły się i między sobą i ze starszym rodzeństwem, zupełnie bez opamiętania. Tylko miska potrafiła je jakoś uporządkować i choć na chwilę wyciszyć :) 

Straszne z nich były urwisy i łobuziaki, wszędzie ich było pełno. I tak jak przy tamtych czterech był w miarę spokój i porządek, tak przy tych miałam wrażenie, że jest ich dziesięć razy więcej, nie trójka a przynajmniej trzydziestka :)

Kochały moje auto i musiałam bardzo uważać, zanim je uruchomiłam :)

Lubiły też judo i wspinaczkę :)

Ale potrafiły też być słodkie, choć już nie skradły naszych serc tak, jak te pierwsze cztery...

Nie przepadały za starszym rodzeństwem i robiły do nich groźne miny. Mam wrażenie, że to ta starszyzna bardziej miała respekt przed tymi młodymi, niż odwrotnie :) 

W każdym razie, przyjaźni to tam nie było, choć musiały się tolerować, bo często miska była wspólna :)

A czasem było i tak, jak poniżej, kiedy do miski dopadł się jakiś zabłąkany psiak :) Nie pozostawało nic innego, jak tylko patrzeć i liczyć na to, że nie wyczyści jej do dna :)

Nawet, jeśli ten sam zabłąkany pies wytargał tę miskę na sam środek trawnika, w głęboki śnieg :)

Ale  bywały też chwile zgody i kociego porozumienia :) Wszak z jednej matki były wszystkie :)

Więc tak jak pisałam wcześniej, bywało tak, że na naszym tarasie siedziało osiem kocich pyszczków do wyżywienia. Ale też uciechy z nimi było co niemiara :)

Dzisiaj już nie pamiętam ile czasu były z nami wszystkie kociaki. Na pewno pierwsze zniknęły trojaczki z drugiego miotu, jakoś tak chyba nie za bardzo się do nas przywiązały i wybrały swoje własne ścieżki. Po prostu przestały przychodzić. 

Jako następne przestały nas odwiedzać dwa czarne z pierwszego rzutu. Też po prostu skończyły z wizytami u nas i zostały nam tylko dwa: Tajger i Białasek, bo i kocia mama też ulotniła się po angielsku :) I te dwa kociaki były z nami najdłużej. To były typowe wioskowe włóczykije. Na noc znikały, spały pewnie gdzieś w jakiejś stodole albo w jakimś innym ciepłym miejscu, a na dzień przychodziły do nas pogrzać kości na słonecznym tarasie :) 

Tajger zniknął też po jakimś czasie, po prostu nie zjawił się któregoś dnia i już... Było mi bardzo smutno. Długo wspominałam jego wspaniałe, ciepłe spojrzenie i cudowne, milusie futerko. 

Najdłużej pozostał nam wierny Białasek. Ale i w nim przeważył instynkt tułacza i obieżyświata. Chyba, bo tak naprawdę, to nie wiem, czy wyprowadził się gdzie indziej, czy coś się stało i odszedł za Tęczowy Most :( Chodziliśmy razem z mężem po wsi, rozglądaliśmy się, czy gdzieś go nie zobaczymy, ale... Niestety, nie. 

Tym sposobem nasza kocia gromadka wykruszyła się całkowicie, a kocia mama też nie zawitała już w nasze progi. Potem na przestrzeni lat zjawiały się u nas jakieś przypadkowe, pojedyncze koty, ale zawsze tylko na chwilę, przelotem i były bardzo płochliwe. Zaglądały ciekawie przez tarasowe okno, ale w reakcji na naszą próbę bliższego kontaktu, uciekały. Choć - nie powiem - niektóre z nich były bardzo ładne :)

Albo taki rudasek :)

A tego znacie już z któregoś niedawnego postu :) Jest ostatnim i najświeższym kotem, który dumnie przemaszerowuje przez nasz taras. I jest niesamowicie piękny :) Niestety, ucieka i nie da się pogłaskać. Taki drugi pieszczoch, jak Białasek, już chyba się nie trafi.

To by było na tyle, przynajmniej jeśli chodzi o koty. Kiedyś tam napiszę jeszcze o innych zwierzętach, z którymi przyszło nam się spotkać na tym naszym wioskowym odludziu :)

❌❌❌ 🆄🆆🅰🅶🅰 ❌❌❌

Edytowałam przygotowany już wcześniej post, bo postanowiłam jeszcze coś dopisać. Po publikacji w ostatnim poście zdjęć moich wnusiaków, pytaliście mnie o aktorskie poczynania mojego wnusia :) Powzięłam zatem decyzję, żeby przybliżyć Wam ten szczegół. 

Mój wnusiaczek Alex ma za sobą role w kilku serialach, m.in. w "Sprawiedliwi - Wydział Kryminalny", "Świat według Kiepskich", "Na ratunek 112". 

Zagrał też epizodyczną rolę w filmie Patryka Vegi "Plagi Breslau". 

Oraz główną rolę dziecięcą w komedii dla dzieci "Nie taki znowu święty Mikołaj". Miał wtedy 6 lat :)

Poniżej krótki zwiastun filmu :)

Ale chyba największą jego przygodą z kamerą, był dwuletni kontrakt z Wedlem, na udział w reklamach tej firmy :) Jeśli pamiętacie reklamy Wedla z chłopcem na zebrze, to tym chłopcem był właśnie mój Alex :)

I dwie przykładowe, krótkie reklamy :) Było ich dużo więcej...

Chyba nie będzie żadną tajemnicą jak napiszę, że jestem dumna z tych jego dziecięcych poczynań. Teraz Alex ma 10 lat i... kopie piłkę :) 

Dziękuję Wam za dodatkową uwagę 😀