82. Kocia opowieść cz.I

Dzisiaj przychodzę do Was z całkiem nieogrodową opowieścią :) A właściwie, może nie tak całkiem nieogrodową, w każdym razie z roślinkami niezwiązaną, ale z ogrodem już trochę tak, a z pewnością najbardziej związaną z naszym tarasem. 

Opowieść podzielę na dwie części, a to tylko z uwagi na ogromną ilość zdjęć, które chciałam Wam pokazać, a nie umiem zrezygnować z żadnego z nich :)

Tym bardziej, że opowieść tę da się bez problemu podzielić na dwie części z uwagi na dwa pokolenia, których ta historia dotyczy. 

Rzecz będzie o kotach... I to nie o naszych kotach, bo takowych nigdy w naszym domu nie było, ale o wioskowych, przysposobionych, które się przypałętały i pokochały nas z wzajemnością. Historia działa się dawno, zaraz po wybudowaniu przez nas naszego domu, więc jakieś około 11 lat temu. Toteż bardzo proszę o wybaczenie byle jakiej jakości niektórych zdjęć, bo jeszcze wtedy nie przykładałam do tego większej wagi, no i sprzęt uwieczniający te chwile też był trochę gorszego gatunku, niż dzisiaj :)

No dobra, ale do brzegu... :)

Zaczęło się wszystko od jednej wioskowej, czarnej kotki, która zaglądała na naszą budowę i zaprzyjaźniła się szczególnie z moim mężem, który zwierzęta bardzo lubi, zresztą z wzajemnością. Zaczął ją oczywiście dokarmiać, no a ta - wiadoma rzecz - zaczęła nas odwiedzać coraz częściej. Nawet jakoś tak utyła trochę, wydawało nam się, że to na tych naszych dobrociach... życie pokazało jednak, że z całkiem innego powodu :)

Pewnego pięknego dnia stałam sobie przy tarasowym oknie, patrzyłam na wprost, na widoczne z naszych okien pole i... zamurowało mnie. Zawołałam szybko męża i cóż ujrzały nasze oczy??? Prosto z pola, w stronę naszego domu kroczyła "nasza" kotka, a za nią sznureczkiem toczyły się 4 małe, puchate kuleczki :)

Oczywiście, przyprowadziła te kuleczki do nas, no bo gdzieżby indziej? Idzie się tam, gdzie dają dobrze jeść :) Zaznaczam tylko, że to co dzisiaj nazywam tarasem było jeszcze wtedy jedynie wylaną betonową płytą, dlatego mogły tam bezkarnie jeść, chlapać i śmiecić ile wlezie :) No ok, to teraz kilka fotek tych puchowych cudaków. Na dzień dobry dostały grochówkę, bo akurat była ciepła :)

Jak widać na załączonych fotkach, przybyły do nas 4 milusie stworzenia. Dwa czarne (jeden o zielonych oczach, drugi o niebieskich), białasek i ostatni o prążkowanym, tygrysim umaszczeniu :)

Widać, że były głodne, wsuwały tę grochówkę, aż miło :) 

Od razu dla ścisłości wyjaśnię, że dwa z nich dostały od nas swoje imiona. Te dwa czarne, dopóki nie spojrzało się im w oczy, były nierozpoznawalne, toteż pozostały "czarnymi". Białasek był po prostu Białaskiem, a kulka o tygrysim umaszczeniu, najbliższa mojemu sercu, została Tajgerem :)

Nie wiem, czyja była kocia mama. Zabierała te swoje dzieci i na noc szły gdzieś w stronę wsi, z pewnością na nocleg. Ale już od rana zjawiały się u nas i praktycznie cały dzień przebywały w ogrodzie, a najczęściej na naszym tarasie :)

Tu, na poniższych fotkach są już trochę większe.

Tak się nauczyły, że czekały na podanie śniadania jeszcze zanim my zjedliśmy swoje. Gromadziły się ściśnięte przy tarasowych drzwiach i czekały, kto też tam dzisiaj pierwszy zjawi się z pełną miską :)

A potem były wyścigi, kto pierwszy wsadzi nos do michy :)

Kocim zabawom i wygłupom nie było końca. Mogłam godzinami oglądać, jak dokazują, razem śpią, jedzą i się bawią :) 

Potrafiły też spory czas przesiadywać na okiennym parapecie, grzejąc się w słonecznych promieniach.

Po jakimś niedługim czasie nasz betonowy taras był już tak usmarowany i ochlapany kocim jedzeniem, że mój przedsiębiorczy mąż zrobił naszym przybłędom "kocią stołówkę", która stanęła niedaleko naszej wewnętrznej drogi, obok domu i od tamtej pory kociaki grzecznie chodziły tam jeść :)

Kilka słów muszę poświęcić Białaskowi :) To był cudowny tarasowy towarzysz i pierwsze w kolejce stworzenie do miziania wszelakiego. Chodził przy nodze jak pies, uwielbiał drapanie za uszkiem i przytulaski. Miał na nosie śmieszną różową plamkę, przez co wyglądał trochę jak prosiaczek, ale był słodki :) Zresztą zobaczcie sami...

Miziarz, przytulacz i niesamowita przylepa :)

Obowiązkowo, jak pies, chodził z nami na spacery :)

Natomiast Tajger to zupełnie inna historia.

Ten był najbliższy mojemu sercu i moim zdaniem... najładniejszy.

To jego tygrysie umaszczenie czyniło go wyjątkowym i jego wygląd takim królewskim. Poza tym był dumny, chodził swoimi ścieżkami i nie przepadał za mizianiem i przesadnym głaskaniem, miał swoje humory...

Trochę tak jak ja :)

Ale popatrzcie na to spojrzenie kota ze Shreka :) Zdjęcie trochę niewyraźne, bo przecież on nie lubił pozować, ale wejrzenie boskie :)

Cudny był...

Jeszcze teraz jak patrzę na to zdjęcie, to robi mi się ciepłe miejsce koło serca :)

Lubił leżeć wśród kwiatów, podzielał moje zamiłowanie...

Rzadko pozwalał brać się na ręce.

I przynosił mi takie prezenty :)

Kocia mama bardzo szybko przestała do nas przychodzić razem ze swoimi dziećmi, toteż kociaki przychodziły do nas już samodzielnie. Myśleliśmy, że tak już zostanie, jednak życie po raz kolejny napisało swój własny scenariusz. Mamusia poszła - że tak powiem - w długą i niebawem przyprowadziła nam kolejne pokolenie kocich żarłoków, tzn. siostry i braci naszej czwórki, o czym napiszę w następnym poście, bo za dużo tych zdjęć byłoby tutaj jednorazowo.

W każdym razie wyszło tak, że w najlepszym momencie naszej kociej historii mieliśmy do wykarmienia i do zabawy ośmioro puchatych przyjaciół, czyli mama, jej czwórka dzieci z pierwszego miotu i trójka z drugiego...

Sodoma i gomora :)

A więc na razie to tyle, koci ciąg dalszy nastąpi niebawem :)