107. Wyjazdowo wspomnieniowo

W końcu chcę się z Wami podzielić opowiastką o moim spontanicznym weekendowym wypadzie na drugi koniec Polski. 

Dlaczego spontanicznym? Bo rzeczywiście decyzja o wyjeździe została podjęta dosłownie kilka dni wcześniej.

Ale najpierw chyba kilka słów wstępu albo bardziej wyjaśnienia.

Na wycieczce byłam z bratem. Byliśmy w Przemyślu. Przemyśl to moje drugie (oczywiście po rodzinnym Wrocławiu) ukochane miasto. Z nim wiąże się wiele moich wspomnień, przygód, nawet pierwszych młodzieńczych zauroczeń :) Mam tam, a raczej miałam, sporą rodzinę i to dosyć bliską. Jako dziecko i jako nastoletnia pannica spędziłam tam wiele wakacyjnych miesięcy. Jeszcze potem, już jako dorosła osoba bywałam tam czasem w odwiedzinach, ale ostatni raz miało to miejsce ponad 30 lat temu, więc spory kawał czasu.  

Mój brat również uczestniczył w tych wakacyjnych wyprawach do Przemyśla, najpierw jako dziecko, potem już jako dorastający podlotek :) Ale ponieważ jest ode mnie młodszy, raczej nie mieliśmy tam tego samego towarzystwa, choć tereny, w których najczęściej spędzaliśmy czas, akurat się pokrywały. Dlatego właśnie nasze przemyskie wędrowanie odbyło się razem i do tych samych miejsc.

O wyprawie do tej naszej przeszłości wspominaliśmy z bratem wiele razy. Już raz było nawet tak, że mieliśmy jechać, były już zarezerwowane miejsca w hotelu, ale wtedy, dosłownie na parę dni przed wyjazdem, zmarł mój teść i z całej wyprawy nic nie wyszło. Do tematu wróciliśmy teraz, zaplanowaliśmy wstępnie październik jako najlepszy miesiąc na tę wyprawę, po czym mój brat zapytał, dlaczego właściwie nie pojedziemy od razu, tylko mamy czekać do października? Podchwyciłam ten pomysł i tym sposobem w ciągu kilku dni mieliśmy załatwione bilety na pociąg, miejsca w hotelu i w końcu spakowane na wyjazd torby :)

Od razu chcę uprzedzić, że moja relacja z Przemyśla nie będzie sprawozdaniem ze zwiedzania zabytków i lekcją historii czy geografii w pigułce. Nie podam Wam nazw obiektów widocznych na zdjęciach, ani historycznych dat z nimi związanych. Nie pojechaliśmy tam zwiedzać muzeów i pomników, choć byliśmy w paru miejscach, których w czasie naszej ostatniej bytności jeszcze nie było. Pojechaliśmy tam bardziej po wspomnienia, po sentymenty, po znalezienie starych ścieżek, uliczek, czy podwórek, które były świadkami naszych młodzieńczych szaleństw. Oczywiście bezapelacyjnie chcieliśmy również spotkać się z tymi osobami z naszej rodziny, które jeszcze nas pamiętają, jak i poznać te osoby, które są kolejnym pokoleniem i z racji swego młodego wieku, nie znają nas wcale lub tylko ze zdjęć. Niestety, tych pierwszych zostało już tak niewiele... Tak, żeby być w zgodzie z prawdą, to dwie :( 

Z całej gromady ciotek, wujków, kuzynek i kuzynów, aktualnie pozostały dwie osoby, które pamiętają nas z tamtych, odległych lat... To bardzo smutne.

I nie znajdziecie na moich zdjęciach nikogo innego oprócz mnie... Na umieszczenie zdjęć osób z mojej rodziny nie mam ich zgody, dlatego tylko moja podobizna będzie Wam się przewijać w treści postu :) 

Ok, to chyba tyle odnośnie wprowadzenia.

Sama wycieczka była dla mnie bardzo emocjonalna. Sam fakt spotkania się z tymi naszymi krewnymi, których nie widzieliśmy tyle lat i mieliśmy z nimi tylko sporadyczny kontakt telefoniczny, był bardzo poruszający. Ale i ogromnie radosny.

To może teraz trochę zdjęć :) I nie byłabym Panią Ogrodową, gdybym nie zaczęła od ogrodowych zachwytów nad napotkanymi roślinami :) W przypadkowej uliczce, za płotem, taka piękna piwonia drzewiasta...

I inne widoki, które zachwyciły mój zmysł wzroku...

Przemyśl, to dla mnie zawsze było miasto kościołów i dzwonów. Na niewielkim terenie centrum miasta mieści się tak wiele obiektów sakralnych, że nie sposób ich szybko zliczyć. Nigdy nie próbowałam też zliczyć, ile jest w nim kościelnych wież, w każdym razie tak właśnie je zapamiętałam i moje wcześniejsze wrażenie teraz się tylko potwierdziło. Widać to wyraźnie kiedy ogląda się miasto z góry, ale o tym za chwilę. 

Zawsze zachwycona byłam również położeniem tego miasta i wynikającymi z tego atrakcjami. Całe miasto leży na wzgórzach, nawet Rynek usytuowany jest na pochyłym terenie. I stąd ta dodatkowa atrakcja, polegająca na tym, że większość uliczek w Przemyślu jest stroma, wiedzie albo pod górę albo w dół :) A na dodatek są to z reguły dosyć wąskie uliczki. Jest to bardzo malownicze i urokliwe, ale nie czarujmy się... atrakcyjne było to dla mnie wtedy, kiedy miałam te swoje najwięcej 20 lat i biegałam raźnym krokiem to w dół, to w górę. Aktualnie musiałam włożyć zdecydowanie więcej energii i wykazać się większą determinacją, by pokonywać te fascynujące pochyłości bez większej zadyszki i z niekłamaną przyjemnością :) Właśnie z powodu takiego położenia centrum miasta, jakakolwiek komunikacja miejska jest tam niemożliwa. Żaden autobus nie wjechałby bezproblemowo w te ciasne uliczki, a już tym bardziej nie byłby w stanie swobodnie pokonywać takich pochyłości :)

Ale fakt, wygląda to nadal bardzo ciekawie :)

Albo kiedy mieszkasz tak wysoko i z podwórka masz widok na przeciwległy brzeg przepływającej przez miasto rzeki San :) Cudowny widok...

Natomiast te schody pokonałam bez wahania, bo cały obiekt był zachwycający...

Czy ktoś znajdzie Iwonkę na poniższym zdjęciu? :)

Symbolem Przemyśla jest niedźwiedź... I to brunatny :) Zawarty jest zarówno w herbie tego miasta, jak również towarzyszy mieszkańcom, a także turystom w czasie zwiedzania. Jego figurki można spotkać w różnych miejscach miasta, a chyba najwięcej jest ich w samym centrum...

Dekoruje także piękną fontannę w Rynku.

I jak już wspomniałam wcześniej, cały przemyski Rynek usytuowany jest na pochyłej powierzchni...

A skoro jesteśmy już w Rynku, to nie sposób nie pokazać postaci dzielnego wojaka Szwejka, który doczekał się tam swojego pomnika. Siedzi sobie spokojnie na skrzyni z amunicją, trzymając swój ulubiony kufel i fajkę :) No i koniecznie trzeba potrzeć jego nos... Przynosi to ponoć szczęście, więc myślę, że nie zaszkodzi utrzeć mu nosa? :) Szczęścia nigdy za wiele...

A jeśli nadal jesteśmy w Rynku, to warto też zobaczyć pomnik polskiego ułana i jego konia. Tu w bliskiej komitywie z Panią Ogrodową :)

Rzeka San przecina Przemyśl i dzieli miasto na dwie części. Część położona za Sanem, z drugiej strony Starego Miasta, to Zasanie. Jako dziecko kąpałam się w tej rzece. Jej nurt jest dość wartki, ale w lecie, przy niskim stanie wody, dawało się przejść w poprzek rzeki na drugą stronę miasta :) Wtedy, dawno temu, były tam nawet takie dzikie miejsca, które można było nazwać plażą :) Za czasów kiedy tam bywałam, w tej "mojej" części, którą dobrze znałam, oprócz mostu kolejowego, dwie strony miasta łączył tylko jeden most, przeznaczony zarówno dla komunikacji samochodowej, jak i dla pieszych. A dzisiaj, oprócz tego, miasto posiada dodatkową kładkę dla pieszych, co jest prawdziwym udogodnieniem dla osób, które muszą się często przemieszczać z jednej strony na drugą. 

Teraz także wzdłuż rzeki ciągnie się wybudowana trasa spacerowo-rowerowa, jest to pięknie zagospodarowane miejsce. Kiedyś były to tylko łąki porośnięte polnym kwieciem. 

I taka smutna ciekawostka...

W czasie II wojny światowej, właśnie z tych schodów widocznych na poniższym zdjęciu, radziecki żołnierz omyłkowo zastrzelił dziecko. Tym dzieckiem był brat mojego taty... :(

Zwiedziliśmy też razem z bratem Muzeum Dzwonów i Fajek. Ludwisarstwo i fajkarstwo, to charakterystyczne dla tego miasta rzemiosła i szczęśliwie wciąż nie wymierają. Muzeum powstało w 2001 roku, więc nie było go tam w "naszych" czasach. Mieści się w Wieży Zegarowej, która jest jednocześnie punktem widokowym miasta. 

I to była bardzo ważna kwestia naszego programu, bo oglądanie Przemyśla z wysokości, to jest dopiero frajda. Ale najpierw zahaczmy o muzeum...

Kiedy po stromych schodkach docieramy na sam szczyt Zegarowej Wieży, widok zapiera dech w piersiach. Dopiero z góry ewidentnie widać, ile jest tu obiektów sakralnych, ile kościelnych wież i jak pięknie położone jest to miasto... 

I świetnie widać to na krótkim filmiku :)

A na samym szczycie wieży widoczny jest nad miastem jego symbol, czyli mamy kolejnego niedźwiadka :)

Nikt nas tylko nie uprzedził, że właśnie z tej wieży puszczany jest z głośników hejnał miasta. Staliśmy sobie z bratem spokojnie, podziwiając widoczne krajobrazy, kiedy nagle i niespodziewanie, z zamocowanych nad naszymi głowami głośników, huknął dźwięk trąbki :) Na szczęście obyło się bez zawałów serca :) 

Fragmentu hejnału można posłuchać na filmiku...

Po zejściu z Wieży Zegarowej chwilę odpoczywaliśmy na Pl. Niepodległości przy kolejnej fontannie, bo dzień był ciepły, przyjemny i mnóstwo ludzi wyszło na wiosenny spacer...

Podsumowując, jestem ogromnie szczęśliwa, że udało nam się razem z bratem tę przemyską wycieczkę sfinalizować. 

Z wielkim sentymentem wróciliśmy w te miejsca, które budzą w nas tyle cudownych wspomnień, takich zarówno dziecięcych, jak i tych późniejszych, z młodzieńczych lat. 

I już wiem, że zawsze... zawsze, jeśli zdarzy mi się jeszcze kiedyś być w tym cudownym mieście, moje wzruszenie będzie tak samo silne, jak tym razem. 

I wiem także, że zostawiłam tam część mojego serca...

Na zakończenie tej mojej opowieści, przesyłam Wam żywe, filmowe pozdrowienia spod przemyskiej fontanny :) Dla wszystkich tych, którzy dobrnęli do końca :)