115. Zwierzenia Ogrodowej

Czasem mam wrażenie, że jestem trochę pokręcona, ale właściwie dopóki niespecjalnie mi to przeszkadza i nie robię tym nikomu krzywdy, to niech tak zostanie :) Mój kochany mąż często się ze mnie śmieje i nazywa mnie wtedy aparatką, choć tak do końca to nie bardzo wiem co ma na myśli :) Albo tylko udaję, że nie wiem :) Mam świadomość, że mówi o tym żartobliwie i z troskliwą serdecznością, bo śmieje się wtedy i ma taki czuły i ciepły głos :) 

Na czym to moje pokręcenie polega? Myślę, że jestem mieszanką różnych skrajności, poczynając od zamiłowań, a na nastrojach kończąc. Jedno, czego nie można o mnie powiedzieć, to to, że jestem letnia :) Jestem albo zimna albo gorąca... Rzadko mam nastrój, który trudno zdefiniować, zwykle jestem albo radosna albo wściekła. Choć, żeby nie było, generalnie i zdecydowanie jestem raczej pogodnym człowiekiem i nie chciałabym, żebyście pomyśleli, że jakaś wściekła desperatka we mnie siedzi :)

Tu zastosuję przerywnik na wzięcie głębokiego oddechu i na zdjęcie :) Bohaterem fotki jest hortensja szczepiona na pniu. Zaczyna pięknie kwitnąć i już widać, że każda gałązka będzie zakończona hortensjowym kwiatem. 

Kontynuując rozpoczęty wcześniej wątek...

Jestem raczej poukładana, a nawet momentami prawie niezdrowo perfekcyjna, więc choć z pewnością nie jestem bałaganiarą, to nieraz łapię się na tym, że porządek w pewnych miejscach mogłabym zrobić lepszy. Ale są z kolei takie zakamarki, w których musi błyszczeć i przedmioty leżą w ustalonym porządku i niech je tylko ktoś ruszy i położy inaczej, to z pewnością tego pożałuje :) No powiem Wam, że teraz sobie uświadomiłam, że nie jest ze mną tak łatwo i niebiańsko :)

Ale do brzegu... dlaczego o tym piszę?

W ogrodzie lubię mieć porządek. Rabatki mają być odchwaszczone, kwiaty zadowolone i uśmiechnięte, a liście mają błyszczeć i stać na baczność. No nie, wiecie przecież, że żartuję, bo przecież nawet tak się nie da, ale o to mniej więcej chodzi. Nie lubię patrzeć na swój ogród, kiedy widać, że potrzebna jest mu moja zdwojona uwaga i moje ręce gotowe do roboty. Ma być miło i pięknie na pierwszy rzut oka, na drugi zresztą też. Ale dzisiaj spacerując po ogrodzie zauważyłam, że są w nim takie miejsca, w które nie zaglądałam już przynajmniej ze sto lat i z pewnością już nie zajrzę. Te zakątki tak już zarosły, tak zagęściły się rosnącymi tam roślinami, że nawet nie jest możliwe fizyczne dostanie się do nich, bez ich uprzedniego wykarczowania. Dotyczy to przede wszystkim miejsc, w których na początku wsadzałam tuje na żywopłot, potem pomiędzy te tuje powędrowały inne rośliny, które po czasie te tuje prawie całkiem zasłoniły i przytuliły, a w finale to wszystko na dole stało się taką gęstwiną, że moja noga nawet już tam nie staje. Zrobił się tam taki prawie dziewiczy teren :) Wiem, że w tej gęstwinie swoje gniazda robią ptaki...

Oddech na fotkę :) Ta sama hortensja portretowo...

No więc skąd te moje zwierzenia i dlaczego o tym piszę? Zauważyłam, że te zabałaganione ogrodowe gęstwiny i miejscówki pełne splątanych zarośli, mogą być domem również dla innych zwierząt, nie tylko ptaków. 

A pomyślałam o tym, ponieważ w moim ogrodzie zamieszkał ostatnio... Pan Zając :) Właśnie taki...

Myślę, że swój domek, czy też tymczasową miejscówkę miał właśnie w tych moich ogrodowych zaroślach. Nie miałabym nic przeciwko temu, gdyby nie fakt, że potrafił z nich niespodziewanie wyskoczyć wprost pod moje nogi, przyprawiając mnie prawie o zawał serca. Generalnie wiadomo, że zające są bardzo płochliwe, więc gdy wychodziłam wieczorem podlać kwietne rabatki, on wyskakiwał mi pod nogi nagle i niespodziewanie. Nigdy nie wiedziałam, z której strony wyskoczy i w którą czmychnie, a kamuflował się tak doskonale, że wcześniejsze rozglądanie się za nim nic nie dawało :) Potrafił się schować nawet na rabacie pomiędzy kwiatami, daję słowo, że nie było go widać w ogóle, dopóki nie wyskakiwał mi nagle prosto pod nogi. Dał się raz sfilmować... Ale nie myślcie sobie, że po prostu stanął i pozował :) Udało mi się to zrobić tylko przez okno sypialni i bardzo uważałam, żeby nawet firanka nie drgnęła ani o milimetr, bo uciekłby wtedy na sto procent :)

Takie to ogrodowe przygody na mnie czyhają :)

To po tych moich osobistych zwierzeniach, czas wrócić choć na trochę do kwiatowego tematu i pokazać, co tam też teraz na tych rabatach się dzieje.

Kwitną lilie... Pachną obłędnie. Czekam jeszcze na pozostałe, bo jest ich trochę więcej :)

Hortensje Annabelle nie przestają mnie zadziwiać. Te białe kule są wyjątkowo piękne i zauważyłam też, że cudownie wyglądają w połączeniu z niebieską perowskią :)

Tu również perowskia w innej części ogrodu. Rośnie u mnie w dwóch miejscach, bo bardzo ją lubię... Jest trochę podobna do lawendy, ale moim zdaniem zdecydowanie mniej problematyczna :)

I moja najstarsza hortensja bukietowa też mnie w tym roku nie zawiedzie, jak dotychczas. Jest już tak wielka, rozrośnięta i wysoka, że zdecydowanie przerasta statystycznego homo sapiens :)

Właśnie w towarzystwie tej hortensji zrobione zostały pamiątkowe zdjęcia z naszymi gośćmi, którzy odwiedzili nas jakiś czas temu. Nasz ślubny świadek ze swoją ukochaną żonką, tu razem ze mną :)

A tu zaszczytne miejsce pomiędzy kobietami zajął mój mąż :)

Wspaniałe są takie spotkania, czasem po dłuższym czasie niewidzenia się :)

Na rabatach pokazała się też stokezja. Kwitnie rokrocznie właśnie w tym czasie. To mało znana bylinka, ale wdzięczna i bezproblemowa. Doskonale radzi sobie z moją pustynną suszą :)

Zakwitł jeszcze taki liliowiec. Te jego płatki z falbankami są zupełnie wyjątkowe :)

Doczekałam się także pierwszych kwiatów moich ketmii syryjskich. Kwitnie już biała i ta druga, niebiesko-fioletowa. Czekam jeszcze na kwitnienie różowej :)

I chciałam Wam pokazać moją nową dekorację. To prezent, który przyjechał do mnie aż z Niemiec i tak sobie teraz stoi i dekoruje moje zielone przestrzenie. Jak wiecie, ja bardzo lubię takie ogrodowe rekwizyty :)

A jeśli już poświęciłam część mojego dzisiejszego wpisu na zwierzenia dotyczące mojej pokrętnej natury, to dodam jeszcze, bo tak mi to teraz przyszło na myśl, że dziś uświadomiłam sobie, jak bardzo lubię jazdę samochodem. Jechałam dziś do pobliskiego miasteczka i w tę piękną pogodę, na prawie pustej, doskonałej jakości, bo świeżo wyremontowanej drodze, doszła do mnie świadomość, że uwielbiam to robić. Kocham trzymać w dłoniach kierownicę i być panem, lub bardziej panią, drogi :) Jazda samochodem mnie uszczęśliwia, czuję się wtedy jak ptak... wolna, pozbawiona jakichkolwiek hamulców, prawie gotowa do niekontrolowanego lotu :) Ale powiem Wam w tajemnicy, że ta ekscytacja dopada mnie tylko wtedy, kiedy to ja siedzę za kierownicą. W charakterze pasażera mój komfort jazdy zmienia się diametralnie i przepoczwarzam się wtedy w zjadliwą i złośliwą wiedźmę, która potrafi słownie kąsać i wbijać kierującemu werbalne szpile prosto w serce :) Dlatego wolę jeździć sama :)

Zawsze powtarzam, że do końca życia będę pamiętać słowa, które wieki temu mój instruktor jazdy powtarzał jak mantrę: "dobry kierowca, to taki kierowca, którego pasażerowie czują komfort psychiczny w czasie jazdy"... I tego staram się trzymać, ale również wymagam tego od innych, kiedy siedzę na fotelu "obok" :)

No dobra, dosyć tych zwierzeń, bo jeszcze po przeczytaniu tego wszystkiego "znielubicie" mnie na amen :)

No to... hm... nie byłabym Panią Ogrodową, gdybym nie zasypała Was zdjęciami jeżówek. No muszę, po prostu muszę :) Przecież tych fotek mam najwięcej :) A więc, proszę bardzo...

I jeszcze na koniec kuzynki jeżówek - rudbekie... 

Czyż nie są piękne? :)

A już na zupełnie całkowity koniec chciałam Was prosić o zajrzenie na post na blogu Agatki. W ostatnim poście umieszczona jest prośba o oddanie głosu na utalentowaną, młodą osóbkę - Anię, która bierze udział w plebiscycie Pokaż Talent... Agatka umieściła kilka prac Ani, więc jeśli tylko Wam się spodobają, gorąco prosimy o oddanie głosu na jej prace. Obie uważamy, że bardzo ważne jest wspieranie i promowanie takich młodych talentów. Za każdy oddany głos pięknie dziękujemy. Link do postu T U T A J.

Tymczasem ja żegnam się z Wami do następnego razu, dziękując za każdą wizytę na moim blogu i za każdy pozostawiony komentarz.

Bez Was nie byłoby Pani Ogrodowej... :)