122. Ogrodowa bazgranina

Istota ludzka, to jest jednak bardzo skomplikowana jednostka. Z reguły ciężko jej dogodzić, a już całkowite i permanentne zadowolenie raczej trudno jej osiągnąć. Wiem to sama po sobie :) Chociaż uważam się za raczej pogodną osobę, nie lubię zrzędzić oraz narzekać i staram się patrzeć na świat przez zaróżowione okulary, to czasem przecież też mogę mieć czegoś dosyć albo czegoś brak, choć niekoniecznie przecież narzekać z tego powodu powinnam :) Ale sobie ponarzekam, bo przecież gdzie, jak właśnie nie tu :)

Chodzi mi teraz o brak deszczu. Wiem, że znowu przyjdzie ten czas, kiedy na nadmiar opadów będziemy niestety narzekać. Zatęsknimy za słońcem oraz za pogodnym i bezchmurnym niebem :) Ale na ten moment chyba wolałabym trochę deszczu, tak chociaż ze dwa dni non stop. Mój ogród znowu trawi susza i chociaż ostatnio przeszedł przez nasz kraj front, który skropił większość miejsc naszej pięknej ojczyzny, to tradycyjnie u mnie nie spadła ani jedna kropla, a przechodzący front objawił się tylko zachmurzeniem i lekkimi podmuchami trochę chłodniejszego wiatru. I to było wszystko, od kilku dni znowu parzy słońce, z nieba leje się żar, mimo drugiej połowy września, a ja codziennie (no, prawie codziennie) przytulam się do ogrodowego węża i podlewam te swoje ukochane zieloności :)

Muszę Wam coś powiedzieć... zawsze mi się wydawało, że to wiosenny ogród jest najpiękniejszy. Pół zimy i spory kawałek wiosny czekałam zawsze na pierwsze krokusy, potem tulipany, hiacynty, narcyzy i inne wiosenne piękności. W głębi ducha i po cichaczu podziwiałam swoje wiosenne rabatki. Przez wiele lat wydawało mi się, że to właśnie wtedy ogród jest najbardziej kolorowy i wart podziwiania. Po wiośnie przychodziło lato, które jeśli było suche i bezdeszczowe powodowało, że w ogrodzie szybko żółkła trawa, a letnie kwiaty kwitły krótko i ekspresowo traciły na swojej atrakcyjności. Moje myślenie zmieniło się radykalnie, kiedy do swojego ogrodu zaprosiłam jeżówki :) Między innymi takie, jak poniżej, czyli Sunseekers Rainbow...

Znacie już z pewnością moją miłość do jeżówek. To uczucie rozwijało się we mnie powoli, ale systematycznie. Teraz już wiem, że nie dość, że są piękne i bardzo dekoracyjne, to ozdabiają ogród od lata do jesieni. I właściwie to głównie dzięki nim zmieniłam trochę swoje zdanie na temat pory roku, w której ogród wygląda najpiękniej. Kiedy tak teraz wychodzę na taras i patrzę na te swoje rabatki, to dochodzę do wniosku, że lato w ogrodzie jest piękne, a późne lato w ogrodzie jest jeszcze piękniejsze :) No i jesień w ogrodzie będzie równie piękna, bo kolorów jest jeszcze pełno, a niektóre dopiero się pojawią, bo rozkwitną jeszcze pozostałe chryzantemy i pewnie jeszcze jakieś inne. Dlatego zmieniam swoje zatwardziałe stanowisko i wszem i wobec oświadczam, że letni i jesienny ogród jest równie piękny jak wiosenny, a nawet nie wiem, czy nie bardziej.

Na dowód czego pokażę Wam kilka aktualnych piękności :)

Kwitnie goździk Dancing Geisha...

Supertunia Vista też nie odpuszcza i kwieci się obficie :)

Przy okazji pozdrowienia przesyła tarasowa Jadźka :)

Kwitną teraz piękne rozchodniki okazałe...

A także barbula. Jej delikatne, niebieskie płatki są wzruszające :)

Różowym kwiatem z biało-zielonymi liśćmi zachwyca też odętka wirginijska. Baaaaardzo ją lubię, gdyż jest niesamowicie dekoracyjna :)

Zaczyna się też pokaz pięknych chryzantem zimujących. Będą zdobić i rozświetlać rabaty aż do przymrozków...

Tak jak i te pozostałe piękności: wilczomlecz Tasmanian Tiger i starzec, którego spróbuję w tym roku przezimować. Już kiedyś udało mi się przezimować tego gagatka nawet przez dwie zimy z rzędu, ale potem zrobił się już brzydki i poszedł za Tęczowy Most :)

Chcę Wam też pokazać mistrzynię pierwszego planu, która wyskoczyła mi przed obiektyw. Na zdjęciu docelowo miał być czerwony niecierpek, widoczny w tle. A ta biała ancymonka, czyli tojeść orszelinowa, nie dość, że wyskoczyła mi prawie pod sam nos, to jeszcze złapała na siebie ostrość i tym sposobem zyskała swoje 5 minut :) 

Pokażę Wam także, jak bardzo urosła moja sosna Wejmutka na pniu. Kiedy zawitała do mojego ogrodu, była małym, rozczochranym, sosnowym kłębuszkiem. Teraz jest dorosłą czupryną, ale równie rozczochraną co wcześniej :)

A spod korzenia ognika szkarłatnego wyrosła mi taka zielona niespodzianka. Dzięki zaprzyjaźnionej, ogrodowej grupie udało mi się ustalić i potwierdzić, że to asparagus ogrodowy :) Z pewnością jakiś dobry ptaszek przyniósł mi kiedyś w prezencie nasionko tego pięknisia i tak sobie wyrósł :) I z tego powodu jestem ogromnie szczęśliwa, bo te zielone gałązki będą doskonałym dodatkiem do jesiennych bukietów. 

Pogoda jest ostatnio iście letnia. Niczym się nie różni od tej czerwcowej, lipcowej czy sierpniowej. No... może tylko szybciej robi się ciemno i noce są zdecydowanie chłodniejsze. Ale to akurat jest korzystne zjawisko, bo przynajmniej dobrze się śpi przy otwartym oknie. W gorące, letnie noce, zasypianie nie było tak proste, jak właśnie teraz. I to jest spory plus... No bo przecież tak czyste i błękitne niebo, to nie jest w drugiej połowie września taka oczywista oczywistość  :)

Może ktoś z Was jest ciekawy, jak teraz wygląda rozwinięty pąk hibiskusa, o którym pisałam w poprzednim poście ? Tego widoku nie da się opisać zwyczajnymi słowami. 

I w ogóle uważam, że za ubogie mam słownictwo, żeby wyrazić swój niewymierny zachwyt :) Pomijam już wyjątkową wielkość tego kwiatu, ale ten delikatny cytrynowy kolor, z zaczerwienionymi żyłkami i bordowym środkiem, to majstersztyk i niebywałe dzieło Matki Natury... Czy będę śmieszna, jeśli napiszę, że mogłabym tak siedzieć pół dnia i wpatrywać się z zachwytem w ten wybitny okaz?...

Nikogo chyba już nie dziwi, że widok mojego ogrodu przynosi mi radość, ukojenie i wyciszenie. I ta radość jest kolosalna... Czasem jeszcze trudno mi uwierzyć, że 13 lat temu było tu łyse pole, a ja stałam na nim i zdecydowałam, że właśnie w tym miejscu będzie nasz dom i ogród :) I że to głównie moja praca jest widoczna z tarasowego okna. Kiedy staję codziennie rano i przyglądam się tym zielonym i kolorowym cudom, nie potrzebuję żadnego innego wyciszenia, ukojenia i radości. Nawet żadne medytacje nie są mi wtedy potrzebne. 

Ogrodoterapia działa na mnie w stu procentach :)

Teraz jest czas okresu godowego jeleni.

Późnym wieczorem i w nocy, jak co roku, w "moim" lesie odbywa się rykowisko i jelenie nie dają spać :) Czują zew natury i mam wrażenie, że ryczą zaraz za moim oknem, tak się niesie ich głos :) Co zrobić... na takie zwierzęce instynkty nie ma silnych. 

Tak że zdarza mi się teraz czasem dłużej rano pospać, bo przynajmniej wtedy jest za oknem cisza i spokój :)

Tymczasem, kochani "czytacze", do następnego razu :) Dziękuję Wam za każdą Waszą wizytę i każdy Wasz komentarz. 

Paaa... 💙