120. Już wrześniowo

Miałam cichą nadzieję, że z kolejnym postem zdążę jeszcze w sierpniu, ale nie zdążyłam... :( Nawet nie zauważyłam, kiedy nastał miłościwie nam panujący wrzesień. Chyba dopiero chłodne nocne powiewy zwróciły moją uwagę, że coś jest inaczej, niż dotychczas. Wraz z nastaniem tego jesiennego już miesiąca, zmieniła się temperatura i zmieniło się powietrze. Wreszcie da się normalnie wyjść na dłużej na zewnątrz i - przede wszystkim - da się spać, tak normalnie, głęboko i... długo :)

Wiem, że najczęściej za długo śpię. Wiem że gdybym wstawała wcześniej, dzień byłby dłuższy i miałabym więcej czasu dla siebie i na swoje wszystkie wymysły. Ale wiem też, że po prawie 40 latach wstawania bardzo wcześnie rano, zasłużyłam sobie na wstawanie bez budzika, zasłużyłam na powolne budzenie się, przeciąganie pod kołdrą, ponowne zamykanie oczu i w końcu ranne pomarudzenie wprost do poduszki :) To takie moje małe przyjemności, z których nie mam zamiaru zrezygnować, nawet pod groźbą... pod jakąkolwiek groźbą :)

Ok, no to zaczynam ogrodową część... Dziś zacznę od przepysznego, śliwkowego ametystu... Czy raczej od wrzosowego fiołka albo fiołkowego wrzosu :) Chodzi mi tylko o kolor i tak naprawdę odcienie fioletu. W takim właśnie ametystowo-niebieskim kolorze jest jedna z moich ketmii syryjskich o pełnych, fantastycznych kwiatach. Zanurzmy się na chwilę w ten wyjątkowy odcień :)

A skoro jesteśmy już przy takiej roślinie, to kwiatom mojej drugiej ketmii też nic nie brakuje. Czysta biel, z bordowym środeczkiem, również pełny kwiat, czyli z wypełnionym dodatkową linią płatków środkiem kwiatu...

Wracając jeszcze na chwilę do poprzedniego koloru, muszę Wam pokazać mojego kuchennego ulubieńca. Chyba pokazywałam Wam już kiedyś ten fiołek afrykański, ale za każdym razem kiedy kwitnie, nie mogę się oprzeć jego podziwianiu. Właściwie chodzi mi wyłącznie o kolor, bo jak dla mnie ten odcień jest w ogóle trudny do nazwania i zupełnie wyjątkowy. Fiołkowy? Wrzosowy? Liliowy? Zjawiskowy? :) Do tego jeszcze pokryty jest takim jakby srebrnym brokatem i wygląda zupełnie nieziemsko...

No i teraz tak... Mam wiadomości dobre i złe. Które najpierw? Jeśli nawet w tym momencie odpowiadacie na moje pytanie, to i tak Was nie słyszę, więc zdecyduję sama... tak jak zawsze odpowiadam przy tego typu pytaniach. A więc najpierw te złe :)

Złe wiadomości są takie, że zakwitły już zimowity. Jak dla mnie, to trochę za wcześnie. Zimowity to takie zwiastuny jesieni, zresztą sama ich nazwa jest już dosyć dołująca... witają zimę :) Są nawet ładne i tak trochę się kojarzą z wiosennymi krokusami, mimo że są od nich dużo większe, ale jednak to nie krokusy, tylko "witacze" zimy :) Brrr...

Druga zła wiadomość jest taka, że mam zatrzęsienie malin. Nie nadążamy zjadać i zamrażać, zresztą zamrażarka ma określoną pojemność i nie tylko maliny w niej mam :) Piekę z nimi ciasta... ale ileż można jeść ciast z malinami? :)

Oczywiście z tą drugą złą wiadomością to żartowałam, bo kto by się nie cieszył z tak dużej ilości malin? :) Taką miseczkę jak na fotce powyżej, mój szanowny małżonek przynosi codziennie, nurkuje w tych malinowych krzakach z ogromną frajdą :)

Obawiam się tylko, że moje BMI nie poradzi sobie z taką ilością ciast :) Bo jak nie ma u nas gości, to najczęściej zjadamy je we dwójkę :)

No to teraz dobre wiadomości :)

Ponownie zakwitła magnolia... To jest taki powtórny powiew i kolor wiosny w ogrodzie, który pomału zaczyna przybierać jesienną szatę... Toteż cieszy oczy bardzo :)

Po wcześniejszych postrzyżynach zakwitł też ponownie biały dzwonek. Mówiąc szczerze, niespecjalnie liczyłam na jego kwiaty jeszcze w tym roku, ale tym bardziej jest to dla mnie miłe zaskoczenie :)

Kolejna dobra wiadomość jest też taka, że znowu okroiłam trawnik. Tylko tym razem moja motywacja była zupełnie inna, niż dotychczas. Do tej pory zmniejszałam trawnik, chcąc zrobić miejsce na nowe chciejstwa. Tym razem stało się tak, że już od pewnego czasu kłuł mnie w oczy niewielki fragment trawy, który nie poradził sobie z tegoroczną suszą. 

I to był impuls. Wyszłam pewnego ranka do ogrodu, spojrzałam na to miejsce i... wróciłam po szpadelek, taczkę, poziomicę i gumowy młotek. W mig rozebrałam stare obrzeże, zaznaczyłam granicę nowego, zlikwidowałam trawnik (to zajęło mi najwięcej czasu) i ułożyłam kostkę na nowo :) Byłam tak zdesperowana i pełna energii, że uporałam się z tym wszystkim w pół dnia :) 

I naprawdę, po skończeniu tego wiekopomnego dzieła, byłam z siebie bardzo dumna :)

To skoro jesteśmy już przy dobrych wiadomościach, to pokażę kilka aktualnie kwitnących piękności. Jeszcze sporo takich przed nami... jesień też kolorową przecież bywa :) 

Chciałam Wam też pokazać mój cudowny krzew, który uwielbiam za jego wiele fantastycznych cech. Po pierwsze jest zupełnie bezobsługowy, pod drugie - i co dla mnie bardzo ważne - jest zimozielony, czyli w zimie nie gubi liści i wygląda tak samo jak w lecie. Po trzecie, wiosną obsypuje się białym kwieciem, które kochają wszystkie bzykacze, a po czwarte właśnie teraz, czyli wczesną jesienią, wyrastają na nim rozkoszne, ciemne kuleczki, które są jego ozdobą nawet przez większą część zimy. Krzew ten można strzyc i jest on doskonałą propozycją na zimozielony żywopłot. To laurowiśnia... Wiem, że w niektórych rejonach naszego kraju, tam gdzie zimy bywają ostrzejsze, potrafi przemarzać, ale ja u siebie nigdy nie miałam z nią problemu.

A w ostatnich dniach nad moim ogrodem odbyła się jakaś ważna ptasia narada... Nie wiem, czy omawiana była trasa odlotu, czy jakieś inne ważne kwestie, ale te ptaszorki obsiadły te linie, wyglądały jak, nie przymierzając, nuty na pięciolinii i naradzały się nad czymś dosyć długo. Widok był fascynujący :)

I na koniec dzisiejszego wpisu - gość nadzwyczajny :)

Odwiedziła mnie modliszka, upodobała sobie kwiat hortensji i właśnie na nim pozowała do zdjęć :) Mam wrażenie, że ustawiała się do tych fotek jak wytrawna modelka i nie obce było jej ćwiczenie wystudiowanych figur do obiektywu aparatu :)

No osądźcie proszę sami :)

A na koniec fotograficznej sesji, jeszcze dodatkowo zatańczyła :)

Tymczasem, kochani "czytacze". 

Wrzesień stawia przede mną nowe wyzwania, nowe zobowiązania i w związku z tym może mnie być w najbliższym czasie trochę mniej. Mam nadzieję, że zostanie mi to wybaczone :)

Trzymajcie się cieplutko i nie dajcie się jesiennej chandrze. Z pewnością czeka nas jeszcze piękna, złota, polska jesień i tej wersji się trzymajmy :)

🌲🌾🍁🍎🍏🍐