139. Kraina tysiąca jezior

Skoro kraina tysiąca jezior, to już wiadomo, że będzie o Mazurach :) A ściślej, o naszych mazurskich eskapadach...

Bo wędrując tak chronologicznie, to po podróży przedślubnej tutaj, ślubie tutaj i opowieści o moim domu tutaj, czas przypomnieć sobie i powspominać także nasze mazurskie wyprawy, bo jednak sporo ich było w naszym wspólnym życiorysie.

Przywitam się z Wami aktualnym widokiem zza okna. Trochę mnie zasypało, ale ponoć zasypało wszystkich, więc to żadna rewelacja :)

A kolejne zdjęcie świadczy tylko o tym, że z wodą i rybami już dawno bywałam za pan brat, gdyż tego przepięknościowego karpia złowiłam własnoręcznie i dlatego pozowałam razem z nim do tego zdjęcia, bo duma rozpierała mnie niesamowita :)

To teraz postaram się jakoś w miarę składnie poopowiadać Wam o tych naszych wyprawach na Mazury.

Tak się składa, że Mazury polubiłam dzięki mojemu mężowi i to właśnie dzięki niemu spędziłam tam sporo pięknych chwil. Mój mąż tę krainę upodobał sobie już dawno i nawet sporo wcześniej, niż mnie poznał, tak że kiedy zabierał mnie tam pierwszy raz, to byłam mazurowym świeżakiem. A ponieważ miał tam zadekowaną u swoich znajomych cudowną, żółtą łódkę, którą często pływał, to te nasze wyprawy stały się pływającymi urlopami.

Najczęściej, jadąc tam na urlop, wszystkie wolne chwile spędzaliśmy na tej jego łodzi, zdarzało nam się nawet na niej nocować, więc dla mnie było to coś zupełnie nowego i jakże fascynującego i innego, niż dotychczas spędzane urlopy.

Zachwyciłam się tymi naszymi wyjazdami. Zdarzało się, że wieczory zastawały nas na środku wielkiego jeziora i to było fascynujące. 

Zachód słońca na jeziorze, to jest niepowtarzalne i zachwycające widowisko. Jak widać na powyższych fotkach siedziałam nieruchomo obserwując, jak słońce zanurza się w wodzie.

Pokochałam te wyjazdy, te krajobrazy i wszystkie te emocjonujące przeżycia, które towarzyszyły naszym wyjazdom. Nie zawsze byliśmy sami... wiele razy współtowarzyszami naszych eskapad byli członkowie naszej rodziny lub przyjaciele i znajomi, również miłośnicy żeglowania, których mój mąż miał bez liku :)

Pływanie po jeziorach, to emocjonująca pasja, jakże różna od każdej innej aktywności :) Stała się jednym z moich nowych, ekscytujących doświadczeń, poczynając od widoków i krajobrazów, które podziwiane z wody wyglądają zupełnie inaczej, niż z lądu, a kończąc na wodnych ekscesach, których kilka przeżyłam. Na przykład, kiedy to nagle zerwał się niesamowity wiatr, łódką kołysało niemiłosiernie i właśnie na środku jeziora skończyło się paliwo w baku, które trzeba było dolać, balansując jednocześnie na chyboczącej się na wietrze łajbie. To znaczy nie ja wlewałam i nie ja balansowałam, ale patrzyłam jak mój ślubny to robi i krew mi się w żyłach zatrzymywała ze strachu i z emocji :)

Ale były też chwile niesamowitej radości, kiedy to dostawałam ster w ręce i... hulaj dusza :)

Po drodze, a raczej po wodzie, zatrzymywaliśmy się w portowych knajpkach, coś trzeba było czasem gorącego przekąsić oraz poczuć miejscową, portową atmosferę i rozsmakować się w niej :)

Czasami razem z naszymi przyjaciółmi pływaliśmy ich wielką żaglówką... Na niej też miałam okazję spróbować, jak to jest stać za sterem. 

W którymś z wcześniejszych postów, w którym była mowa o moim naturalnym kolorze włosów, obiecałam Wam, że pokażę siebie w całkiem jasnych włosach, które nie były moje w sensie kolorystycznym, ale takie wtedy miałam i... trudno :)

To był właśnie ten czas, kiedy moje włosy były najjaśniejsze w całym moim życiorysie :) Dzisiaj już nie bardzo pamiętam, jak do tego doszło, pewnie rozjaśniałam je sukcesywnie, ale dziś w dalszym ciągu uważam, że to nie jest kolor dla mnie i zdecydowanie bardziej wolę się w moim urodzeniowym, ciemnym kolorze :)

Ale na tych zdjęciach wyraźnie widać, jaka byłam wtedy jasna i biała, a właściwie prawie żółta :)

Chciałoby się napisać, że na szczęście to było dawno i nieprawda, ale jednak to była prawda, tyle że - na szczęście - dawno :)

Ale jednak najbardziej lubiłam te nasze wyprawy we dwójkę. Cumowanie w spokojnych zatoczkach, wędkowanie na spokojnych wodach, z dala od ludzi i plażowego hałasu...

W czasie naszego pobytu w 2008 r., wracając z Mazur do domu, "zahaczyliśmy" na dwa dni o nasze polskie morze, tak dla odmiany. Piszę o tym tylko dlatego, że właśnie wtedy powstało to zdjęcie, które zrobił mi mój ślubny... 

A ponieważ bardzo mi się to zdjęcie podoba, chcę je tutaj mieć :)

Ostatni nasz pobyt na Mazurach był w 2018 r. 

Dużo wtedy zwiedzaliśmy, dużo pływaliśmy, pogoda dopisała. 

Była to kolejna wspaniała wyprawa.

Udało mi się nawet znaleźć Bursztynową Komnatę :)

Od tamtej pory nie byliśmy na Mazurach.

Ale nie zarzekamy się, że już nas tam nie zobaczą :) Może jeszcze kiedyś...

To właściwie tyle mazurowych opowieści.

🌅👫🌅

A kontynuując cykl tematyczny "Kolorowy świat", kilka kolejnych kompozycji, ukazujących to co przyszłoby nam oglądać, gdyby świat był tylko czarno-biały.

Smutny to widok, sami to przyznaliście w komentarzach pod poprzednim postem...

Spójrzcie tylko na te cudne, rabatkowe kwiaty, które po pozbawieniu ich kolorów stają się szarą i smutną masą...

Albo te przepiękne biało-czerwone tulipany czy kwiaty hoi... wyglądają przygnębiająco :(

Piękne, różowe kwiaty migdałka też zdecydowanie tracą na wyglądzie, kiedy pozbawi się je ich wyrazistego koloru...

Wybrałam też zdjęcia moich jabłek, specyficznych jabłek, które są rzadko spotykane z uwagi na to, że mają również czerwony miąższ... Na czarno-białych zdjęciach nie robi to już żadnego wrażenia...

To byłoby na tyle, jeśli chodzi o zasmucanie Was posępnymi fotkami w tym poście :)

Na zakończenie chciałam Wam też pokazać jedno moje zdjęcie, które tematycznie związane jest z dzisiejszym wodnym motywem, ale zrobione jest również nad morzem, tyle że niezbyt dawno, bo w 2020 r. 

Fotka jest pstryknięta w czasie karmienia przeze mnie mew i zrobił mi je mój brat.

Dla mnie jest to bardzo miłe wspomnienie...

Na dziś to tyle zawracania głowy...

Wciąż jeszcze w kolejnych postach będę się bawić wspominkami, bo do końca zimy ciągle jest daleko i na pierwsze wiosenne roślinki, które będę Wam mogła pokazywać na bieżąco, trzeba jeszcze sporo poczekać :)

Toteż tymczasem dziękuję za wszystkie Wasze ciepłe słowa i za Wasze u mnie wizyty...

Jesteście moją siłą napędową i tak naprawdę, to Wasze odwiedziny i serdeczne komentarze motywują mnie do wciąż nowych pomysłów i kolejnych wpisów :)

Paaaaaaaaa... 💙💙💙