158. Poznańskie wspominanie

Naprawdę sama nie wiem, od czego dzisiaj zacząć. Mam tyle zdjęć i tyle do opowiadania, że najpierw muszę to sobie poukładać w głowie :) Spróbuję mimo wszystko zrobić to tak, żebyście nie dostali oczopląsu i żebyście nie mieli wrażenia, że w moim życiu zapanował w ostatnim czasie jakiś okrutny chaos :)

Może zacznę, jak zwykle, od jakiegoś miłego dla oka widoczku. I od razu zaznaczam, że z uwagi na tematykę dzisiejszego wpisu, zdjęć będzie całe mnóstwo :) I tak wybrałam te niezbędne, bo gdybym chciała tu wstawić wszystkie, wyrzuciliby mnie z blogosfery 😀 

Myślę, że ta piękna róża będzie w sam raz na dzień dobry :)

Na początek zacznę od wyjaśnienia, co robiłam w Poznaniu. Na Facebooku należę do niewielkiej ogrodowej grupy, która już od kilku lat organizuje sobie, od czasu do czasu, spotkania w realu. To znaczy, jeździmy sobie w kilkanaście osób gdzieś na wycieczki i spędzamy razem czas. Zawsze jest to weekend z dwoma noclegami, czyli w piątek przyjazd, w niedzielę wyjazd. Było już tych wyjazdów kilka i każdy był wspaniały. Zwiedziliśmy już Łódź, Hel, Kraków, Pragę i Szczecin :) Tym razem padło na Poznań, stąd moja wyprawa do tego miasta... Nietrudno jest chyba zgadnąć, że jako ogrodomaniacy i roślinoholicy, pierwsze miejsce do jakiego pośpiesznie zdążamy w danym mieście, to Ogród Botaniczny :) Dlatego właśnie, pierwsze moje dzisiejsze zdjęcia będą właśnie stamtąd, czyli z Ogrodu Botanicznego w Poznaniu.

Najpierw kilka różnych widoczków. Na szczęście w piątek pogoda nam dopisała i choć w pewnym momencie nadciągnęły ciemne chmury, to nic się nie zmieniło, a chmurzyska przesunęły się gdzieś bokiem :)

Wiele było pięknych miejsc w tym ogrodzie. Nie sposób było wszystkiego uwiecznić, a nawet to co zostało uwiecznione, umieścić tutaj. Ale mnie najbardziej zachwycił cały wielki obszar pokryty ogromnymi połaciami kwitnących róż i kilka takich fotek chciałabym Wam pokazać. Nie jestem jakąś szaloną fanką tych kwiatów, ale tamtejsze róże zachwyciły mnie niesamowicie.

Robienie zdjęć tym pięknościom to była czysta przyjemność.  Może też dlatego, że wszędzie rozchodził się niesamowity, różany zapach...

Oczywiście nie obyło się bez zwiedzania miasta i wędrowania po poznańskich ulicach. Lecz od razu może wyjaśnię, że my nie jeździmy zwiedzać, przynajmniej nie jest to nasz główny cel. Z reguły odwiedzamy najwięcej kwiatowych miejsc, jakie tylko się da, ale głównie jesteśmy nastawieni na wspólne spędzanie ze sobą czasu. Po tylu wyprawach i po tylu wspólnie spędzonych chwilach, znamy się już prawie jak łyse konie i obcowanie ze sobą sprawia nam niesamowitą przyjemność :) Zawsze chodzimy, oglądamy i w międzyczasie rozmawiamy sobie, a w tym roku mieliśmy także tę atrakcję, że dwójka uczestników naszej wyprawy była właśnie mieszkańcami Poznania, więc mieliśmy dodatkowy bonus w postaci miejscowych przewodników :)

No więc teraz kilka miejskich widoków...

Poznańskich koziołków tym razem nie było, ponieważ z tego co podają media, zachorowały :) Wymagają gruntownej renowacji i nie pokazały się nawet nam, turystom. Miejscowi dziwią się trochę, że przez tyle lat eksploatacji tego słynnego, poznańskiego symbolu, nikt nie pomyślał, żeby stworzyć jakąś kopię koziołków, która mogłaby zadziałać na przykład właśnie w takiej sytuacji, jaka się wydarzyła. No nic, ja już w swoim życiu te stare koziołki widziałam, może kiedyś przyjdzie mi zobaczyć jakąś zupełnie nową parę tych sympatycznych zwierzątek :)

Obejrzałam za to dokładnie, a nawet uwieczniłam Bamberkę, a raczej studzienkę razem z jej postacią. Studzienka usytuowana jest na poznańskim Starym Rynku, pod zachodnią ścianą Ratusza. Według Wikipedii, figurka przedstawia kobietę w stroju bamberskim, z nosidłami i konwiami używanymi w winiarstwie. Basen studzienki, do którego spływała woda, przeznaczony był onegdaj na poidło dla koni, ale korzystała z niego również ludność miasta.

Po takich miejskich wędrówkach i wrażeniach, trzeba było przecież coś zjeść, a później także odpocząć :)

Jak na roślinomaniaków przystało, odwiedziliśmy również poznańską Palmiarnię. To cudowne miejsce, pełne wspaniałych, zielonych i tropikalnych okazów. Z tego miejsca mam najwięcej zdjęć, ale nie będę Was zanudzać wszystkimi :) Większość roślin to naprawdę niesamowite egzemplarze, cudownie jest móc zobaczyć na własne oczy takie cuda świata...

I gigantyczna monstera :)

Albo takie - owadożerne...

Są tam piękne miejsca, jest także oddzielne akwarium, ale akurat ten raj dla ryb zachwycił mnie szczególnie. I ten szum wody... rewelacja :)

A teraz gwóźdź programu :) 

Jak wiecie miałam już ogromną przyjemność poznać dwie blogowe koleżanki, to jest Kasię i Agnieszkę. Tym razem umówiłam się na poznańskie spotkanie z przesympatyczną Moniką, właścicielką bloga Smakołyki na diecie.

Nawet nie wiecie, jak ogromnie emocjonujące są takie spotkania. Obie z Monią przeżywałyśmy bardzo tę nadchodzącą chwilę, na telefonie cały czas określałyśmy swoje położenie, żeby się znaleźć, bo Palmiarnia, w której byłyśmy umówione, to spory teren. Jeszcze tym bardziej, że ja byłam z grupą ludzi, więc trochę byłam zależna od ich tempa przesuwania się do celu. 

Ale w końcu... bingo :) Jest Monia, jest i Iwonka :)

Tak jak pisałam wyżej, to już moje trzecie spotkanie z blogową koleżanką. I wiecie co? Doszłam do wniosku, że nawet jeśli nie znamy się osobiście, to i tak mam wrażenie, jakbyśmy wszyscy byli jedną wielką rodziną. Przecież nie znałam Moni wcześniej, czytałam tylko jej wpisy na blogu, komentowałam jej fantastyczne przepisy (na święta wielkanocne wykorzystałam nawet jeden wspaniały przepis), cieszyłam się, kiedy zaglądała na mój blog i zostawiała komentarz. Czyli tak naprawdę łączyła nas nasza pisanina, no i oczywiście związane z nią odczucia. A tu okazuje się, że to spotkanie budzi tak ogromne emocje, tak pozytywne emocje, że ja - stara baba - jestem tym wzruszona, uczuciowo wytarmoszona i emocjonalnie sponiewierana, oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu :)

Monia jest fantastyczną, ogromnie pozytywną i ciepłą kobietką... widać chyba po zdjęciu z naszego powitania, że rzuciłyśmy się sobie po prostu w ramiona i w takich sytuacjach nie istnieją żadne bariery i przeszkody, blogi nas łączą nierozerwalnie i to jest cudowne uczucie, jedyne w swoim rodzaju. 

Jeśli ktoś z Was jeszcze nie doświadczył takiego emocjonalnego rollercoastera, to szczerze polecam, takich spotkań się nie zapomina do końca życia :)

Ogólnie pobyt w Poznaniu, był dla mnie jednym, wielkim, szczęśliwym przeżyciem. Dlatego potrzebowałam kilku dni, żeby w domu, na spokojnie, dojść do swojego normalnego stanu emocji, uspokoić trwającą wciąż ekscytację i uniesienie :)

Już jest dobrze... już moje dni toczą się normalnie i znowu jestem zakochana w swojej codzienności :) Ale wspomnienia będą mi towarzyszyć jeszcze długi czas...

Na koniec, taka pamiątka po mojej poznańskiej euforii. Właśnie tak, po całym dniu wrażeń, wraca do hotelu szczęśliwy człowiek, radosna Pani Ogrodowa :)

Do następnego napisania 😍