159. Czerwcowe rozmaitości

Po poznańskich wojażach i poznańskich opowieściach, czas wrócić do swojej codzienności, do ogrodu i do spraw, które zajmują mnie zwykle na co dzień. Tym bardziej, że nastało lato, czyli kolejna pora roku nieuchronnie objęła naturę w swoje władanie.

Ogród spokojnie czekał na mój powrót, rośliny nie wyglądały na specjalnie stęsknione, ale może to złudne wrażenie, bo może jest zupełnie odwrotnie? W każdym razie rosły sobie spokojnie, nie uciekły, nie umarły, więc jest ok...

Teraz pomaleńku będę sobie czekać na mój prawdziwy urlop, ale to w sierpniu, nawet w jego drugiej połowie, więc jeszcze trochę czasu mi zostało do tych, mam nadzieję, cudownych chwil.

Dziś przywitam się z Wami czerwonymi niecierpkami. 

I nawet nie czuję, że znowu rymuję :)

Wciąż nie mogę się nadziwić, jak niesamowicie na zdjęciach wychodzi czerwony kolor kwiatów. To fakt, że te niecierpki są intensywnie czerwone, ale ta ich czerwień na fotce aż bije po oczach. Ale mnie się to podoba :)

Powróciłam już emocjami do swojej powszedniości... znów potrzebuję ciszy i spokoju. Wychodzę często do ogrodu słuchać śpiewu ptaków, uwielbiam ptasi śpiew. Nie wiem nawet, czy nie jest to jedyny dźwięk, który tak mnie uspokaja i koi. Mogę mieć czasem zszarpane nerwy, czy nawet gorszy nastrój, jak każdy, ale ten ogrodowy świergot zawsze mnie emocjonalnie rozwala. 

Na poniższych fotkach parzydło. Dopiero co miało swoje pięć minut, ale ten jego kwiat jest wyjątkowo imponujący... trudno się nim nie zachwycać.

Co do ptasiego śpiewu, to mam takiego jednego swojego zaprzyjaźnionego skowronka :) Mam wrażenie, że jest jeden i nie chciałabym się mylić, bo ta myśl, że jest jeden i że wciąż ten sam śpiewa tylko dla mnie, jest cudowna. 

Zawsze śpiewa, kiedy wychodzę do ogrodu. Unosi się wysoko nad niebem i odstawia takie trele, że głowa mała. Może nie uwierzycie, ale to najpiękniejsza muzyka, zdecydowanie wolę ten śpiew, niż najpiękniejszą operową arię, a właściwie jest to z mojej strony lekkie przekłamanie, bo ze wszystkich gatunków muzycznych, właśnie arie operowe są dla mnie jakoś tak mało strawne. Choć kończyłam przecież szkołę muzyczną i uwielbiam muzykę poważną, a z filharmonii mogłabym wychodzić tylko na siku, to arie operowe zawsze były dla mnie nie do przeskoczenia. Jakoś moje ucho nie współgra akurat z tym gatunkiem muzycznym :)

Zobaczcie tylko, ile będzie w tym roku jeżówek :) Takich jeżówkowych kępek z wieloma pączkami, mam w ogrodzie całkiem sporo :)   

Jakoś mam tak ostatnio, że dopadają mnie myśli o nieuchronności mijającego czasu i sama już nie wiem, czy to z powodu faktu, że ten czas leci tak szybko, czy dlatego, że czeka mnie dosyć długie oczekiwanie na kolejne cudownie przyjemne wydarzenie. Jednocześnie uświadamiam sobie, że jak już to wydarzenie nadejdzie, a potem pewnie szybko minie, to za niedługą chwilę przyjdzie jesień i będzie po lecie, na które tak długo czekałam :( Jakiś taki smuteczek mały mam z tego powodu...

Tymczasem na mojej jodle koreańskiej Silberlocke pojawiły się nowe, cudowne szyszunie :) Takie rozczulające, szyszkowe dzidziusie :)

Jak wygląda Wasz poranek? Czy witacie się rano sami ze sobą? Ja mam tak, że jak tylko rano wstanę, to oczywiście biegnę do łazienki w wiadomym celu, a potem myjąc ręce stoję przed lustrem i witam się sama ze sobą :) Najczęściej życzę sobie dobrego dnia, uśmiecham się do swojego odbicia i przesyłam sobie ciepłe myśli. I jak tak dłużej nad tym myślę, to żałuję w swoim życiu tylko jednego. Ale nie wiem, czy powinnam czegokolwiek żałować, bo przecież wszystko przez co w życiu przechodzimy i czego doświadczamy, kształtuje nas właśnie na takich ludzi, jakimi jesteśmy teraz.

A mój klonik bardzo lubi słonko. I im świeci go więcej, tym bardziej wybarwione są klonikowe liście.

A czego w swoim życiu żałuję najbardziej? Tego, że to poczucie szczęścia, które towarzyszy mi w moim obecnym życiu, przyszło do mnie tak późno. Pewnie, że lepiej późno, niż wcale, ale takie fajne lata swojego życia spędziłam na jakichś emocjonalnych pierdołach, na szukaniu dziury w całym, na rozdrabnianiu się na małe, zupełnie nieistotne rzeczy, tracąc na to czas całkiem niepotrzebnie. Jasne, że pewnych rzeczy nie da się przewidzieć, ani zaplanować, nie da się pozyskać tej wiedzy, która przychodzi do nas z czasem, z doświadczeniem i z emocjonalnym dojrzewaniem, ale to nie zmienia faktu, że trochę mi żal. Gdybym wtedy, w tamtym moim poprzednim życiu, umiała być szczęśliwa tak jak teraz, nie miałabym przynajmniej poczucia straconego czasu...

Teraz trochę kwiatowych portretów: koleus, gaura biała i wiesiołek missouryjski. 

Oraz krzewuszka, firletka kwiecista i nierozwinięte jeszcze kwiaty akantu.

A na deser portretowe ujęcie kwiatów firletki chalcedońskiej :)

Uważam, że tego dobrego czasu w swoim życiu straciłam wiele. I choć, jak rzecze Słowacki: "nie czas żałować róż, gdy płoną lasy", to chciałabym mieć możliwość jeszcze raz przeżyć pewien czas w swoim życiu. Wiem, wiem... to żadne odkrycie Ameryki, wiele osób tak by chciało :) Ale to tylko dowodzi, że nie jestem osamotniona w takich przemyśleniach i wiele osób ma podobne pragnienia, nawet jeśli ma świadomość, że są zupełnie nierealne :)

Myśleć i marzyć wolno każdemu, prawda??? :)

Pokażę Wam jeszcze co zrobiłam ze swoją supertunią, jeszcze przed wyjazdem do Poznania. Zdecydowanie ścięłam jej bujną, kwiatową fryzurkę, tylko zapomniałam zrobić zdjęcia "przed". Dlatego na fotce jest widok w czasie połowy tych fryzjerskich czynności, kiedy to przypomniałam sobie, że fajnie byłoby uwiecznić ten radykalny krok. Po lewej stronie jeszcze przed cięciem, czyli wybujałe, kwiatowe pędy wędrujące już na szybę, a po prawej już po designerskich zabiegach :)

Teraz czekam tylko na jej ponowne, bujne kwitnienie. Postaram się nie zapomnieć i pokazać Wam po jakimś czasie, jak jej fryzurka zgęstniała i okazale odrosła :)

I chyba przyszedł czas na pokazanie Wam roślinki, która jest dumą i chlubą moich letnich rabat, czyli szałwii muszkatołowej :) To wyjątkowa roślina. Raz wprowadzona do ogrodu, zostaje w nim na zawsze, przynajmniej u mnie tak właśnie było, bo z roku na rok mam jej coraz więcej. Zaczęłam od jednej malutkiej sadzonki kilka lat temu. I mimo, że teoretycznie jest to roślina dwuletnia, to rozsiewa się tak, że czasem trudno ją ogarnąć. Młode siewki znajduję wszędzie... pojawiają się zarówno na trawniku, jak i potrafią się zagnieździć w szparach pomiędzy kostką brukową. 

A kiedy już zakwitnie, to wtedy jest to niesamowite, ogrodowe widowisko. Jej kwiaty mają wyjątkowo spektakularny wygląd i zachwycają swoją wielokolorową formą, od bieli, poprzez róż, aż do zupełnie bordowych odcieni. I te obwódki na każdym pojedynczym płatku, to po prostu majstersztyk... Poza tym każda taka szałwia jest świetną modelką i na fotkach wychodzi doskonale. Zobaczcie sami :)

Mam też taką szałwię w białym przyodziewku, ale moim zdaniem, nie wygląda już tak widowiskowo jak jej poprzedniczka.

W minioną niedzielę wyciągnęłam męża na festiwal kwiatów w pobliskim miasteczku. Miałam nadzieję na poprawienie sobie humoru jakimś ewentualnym zakupem czegoś cudownego do ogrodu, ale... srogo się zawiodłam i wróciłam z niczym :( Impreza w niczym nie przypominała festiwalu kwiatów. Widok kilku sprzedawców z rozłożonymi na ziemi roślinkami zalatywał mi bardziej sobotnim targowiskiem w pobliżu mojego domu. Poza tym nie było specjalnie żadnego wyboru ciekawych roślinek, bardziej przypominało to kwiaciarnię przed samym zamknięciem, albo stoisko w markecie z resztką niekupionych roślin, a nie festiwal. Za to znalazły się stoiska z wiatraczkami, słodyczami, kiczowatą biżuterią dla małych dziewczynek itp. Zjedliśmy lody i z pustymi rękami wróciliśmy do domu :)

Przy okazji sfotografowaliśmy zabytkowy pałac, który ogromnie nam się spodobał. Widać, że jeszcze całkiem niedawno była tam restauracja... niestety, dzisiaj obiekt jest zamknięty i szkoda, bo pewnie niedługo popadnie w ruinę, jeśli nikt się tym kompleksem poważnie nie zainteresuje.

Mam wrażenie, że dzisiaj trochę za bardzo tu pofilozofowałam i posmęciłam, ale tak to już jest, że nie zawsze jest się osobą tryskającą humorem i entuzjazmem, choć muszę przyznać z ręką na sercu, że takie ględzenie zdarza mi się niezmiernie rzadko i o ile siebie znam, to już jutro nie będzie po nim śladu :)

Dlatego na koniec pokażę Wam jakiś przyjemny obrazek, żeby choć trochę zatuszować to moje smętne nawijanie i pokażę Wam moje dwa serduszka najdroższe w postaci moich wnusiaków, które miałam ostatnio okazję uściskać mocno, a to z okazji urodzin mojej córki, na których to się z nimi zobaczyłam, a nawet wspólnie uwieczniłam.

No i proszę... od razu humor mi się poprawił, jak tylko popatrzyłam na te dwie, ukochane dla mnie, osóbki :)

I to tyle na dziś. Spadam do mojego mężusia, który tu mnie ponagla i dzisiaj jakoś wyjątkowo domaga się mojego towarzystwa, może z racji, że większą część dnia przesiedziałam na tarasie słuchając śpiewu ptaków, a popołudniu zajęłam się blogiem :)

Więc pa pa, do zobaczenia w następnym wpisie 💚